Tag archieven: boek

Bespiegelingen

Onthechting is Vrijheid ~ een Happy (inter)View met Eline (Jessica)

We spraken af op een mooie plek, de Loonse en Drunense Duinen (Brabant), waar Eline een groot deel van haar jeugd doorbracht, liefst galopperend… Ze was een echt ‘paardenmeisje’, sowieso gek op dieren, maar had moeite met mensen. Op school was ze al snel het mikpunt van pesterijen en haar zelfvertrouwen had daaronder te lijden. Ze kwam in de veehouderij terecht, had een goeie baan, huis en auto, maar op een dag vroeg ze zich af: ‘Is dit het nou?’

Hoe dat verder ging hoor je in dit Happy inter-View dat ik met haar had. Het werd een mooi, helder, open en inspirerend gesprek. Heel nuttig voor iemand (als ik) die volop aan het opruimen is… en van plan is het een en ander achter zich te laten… op weg naar Vrijheid! 😉

 

Bespiegelingen, Eerherstel, Herschrijven, Peace, spiegel, Verlichting

In het NU is geen probleem… (of het lost op!)

Video

In het NU is geen probleem, aldus Eckhart Tolle. Dus als je aan het lijden bent of ongelukkig, focus dan eens alleen op wat er NU is. Het is hetzelfde als de ruimte weten te vinden tussen je gedachten… Ruimte die je nodig hebt om te ontspannen. Ruimte die gepaard gaat met rustig in- en uitademen, loslaten… Met name de ‘kramp’ van de gedachten die maar blijven doordraven over ‘het probleem’, waarmee het alleen maar erger wordt. We ‘denken’ als mens alles op te kunnen lossen door er maar vooral wel mee bezig te zijn, erover te piekeren, te praten, we ‘breken ons hoofd’ erover… terwijl het omgekeerde veel meer zin heeft: Verzet je zinnen… Richt je aandacht op iets heel anders, iets wat wel prettig voelt en lekker loopt. Dan kan het weer bewegen…

Daarover gaat deze video (onder andere) en je kunt meedoen met ‘uitblazen’… 😉

Wil je het boek bestellen of de cursus doen?
Dan kan je HIER terecht bij de Happy View School.

 

Bespiegelingen

“Het leven zelf zorgt voor mij.”

Toeval bestaat niet, dat weten we natuurlijk allang… Wat wel bestaat: Coïncidentie, serendipiteit of synchroniciteit. Allemaal zeer interessante begrippen, beetje verschillend van elkaar, dat wel.

Als je weet dat alles één geheel is, deel van de ‘Eenheid’ en zich dus met elkaar verhoudt, samenvalt, verweven is en op elkaar reageert… dan ken je het grootste ‘geheim’ van het leven. We vergeten het voor het gemak wel eens, als we iets meemaken wat we niet zo leuk vinden, dat we dat toch zelf aangetrokken hebben… we geven graag iets of iemand de schuld. Althans, dat doet ons luie brein, dat gewend is te denken in bepaalde stramienen: Schuld geven, excuses zoeken, veroordelen, boos worden, enz… enz…

Maar ik wil het over de leuke kant hebben van dit fenomeen, want daar heb je meer aan. Zoals je weet ben ik Muni aan het voorbereiden op onze nieuwe avonturen… ‘Doosjes gaan ook mee voor jou’, beloof ik…

Prompt krijg ik een berichtje van Sandra, die ik een paar jaar geleden filmde. Zij was toen onderweg met kat Droppie en haar camper.  Op een dag besloot ze alles achter zich te laten… Hier haar verhaal in drie delen:

Dit filmde ik in 2019 al. Kennelijk waren de voorbereidingen toen al begonnen. Het sprak tot de verbeelding… Dat merkte ik zelf ook. Ik wilde er graag alles over horen. Het klinkt natuurlijk heel romantisch, maar soms is het natuurlijk ook afzien. Dat vergeten we voor het gemak wel eens. Ook een interessant fenomeen, dat we er vanuit onze comfortzone met bewondering en verlangen naar kijken.

Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig naar onze avonturen. Het is heerlijk om het open te houden, het nog niet te weten. Maar ook om te vertrouwen, want dat vond ik zo’n mooie boodschap van Sandra: “Het leven zelf zorgt voor mij.”

Er is wel wat moed voor nodig, om dat uit te nodigen in je leven. Om het te ervaren, zal je het ook de ruimte moeten bieden… De controle loslaten, al je zekerheden achter je laten, het kan tegenstrijdig voelen. Juist omdat we als mens geneigd – of opgevoed – zijn om ons zekerheden te verwerven: huisje, boompje, beestje… een vaste baan, een huwelijk, kindertjes…? Verzekeringen, pensioen, vakanties en allerhande apparatuur om ons van alle gemakken te voorzien. Ondertussen leven we met een telefoon onafscheidelijk in onze handen. Gisteren zag ik een vader die vergat op z’n kleine kind te letten, die voor z’n neus bijna de straat op reed met z’n loopfietsje.. pappa was aan het appen ofzo. En toch.. het Leven zorgde ervoor dat ik dat tafereel op tijd zag…

Wat is het Leven?
Wat is luxe? Wat is nodig en wat niet? Wat is gewoonte?
Waar zitten we in gevangen? Wat is vrijheid?

Dat zijn interessante kwesties. Ik denk dat je als je onderweg bent, je enerzijds veel meer tijd kwijt bent aan basisbehoeften als water, voedsel, warmte, wassen en routes enzo… maar je leeft ook veel eenvoudiger, lichter en meer ‘echt’. Je ziet en beleeft meer ‘nieuws’, bent als vanzelf meer ‘in het NU’ aanwezig en ervaart zo meer de ‘flow of life’, verwacht ik.

Mocht je ook zo benieuwd zijn en het graag vanuit je eigen warme honk willen volgen, wees welkom… 🙂 We zullen zien wat je dan gaat meebeleven… Of, zoals een van de trouwe volgers het omschrijft:
” …. daarom volg ik je ook al jaren. En blijf dat doen in de komende tijd die ik voor mezelf al ‘Muni het Nomade Aapje en Petra de Rijzende Reporter, onderweg naar…’ heb genoemd. Ben heel benieuwd wat ‘de volgers’ ook allemaal mogen gaan meemaken. Wordt vast heel eerlijk, open en boeiend! En dan aan het eind van de dag, met Muni, liggend op een vacht de dag doornemen, heerlijk…..” Dankjewel!

O ja, nog een klein aansluitend  ’toevalligheidje’: ik kreeg vanmorgen ook een tip toegestuurd van iemand over het boek ‘Paleis op wielen‘ van Nelleke Noordervliet. Ja, waarom geen paleis op wielen? 😉 Inderdaad! Goed plan!

wordt vervolgd… (als ik het kan bijhouden…)

 

 

 

Bespiegelingen

De Rijzende Reporter ;)

Na ruim 31 jaar begin ik langzaam aan het idee te wennen dat ik eerdaags toch echt dit huis en de stad ga verlaten… Soms zijn de aanwijzingen overduidelijk. Dat was al een tijdje zo, gevoelsmatig was ik al langer toe aan meer Stilte, rust en natuur, verandering…
Stapje voor stapje beweeg ik in de richting van… iets nieuws! En ik neem je mee in mijn ‘Dagboek van een Wonder’ op avontuur… Als reizende ofwel ‘rijzende’ reporter!

Je kunt ons, Muni & me, volgen via deze website, linksonder kan je je abonneren! 

Thank you!

Bespiegelingen

Nieuwe (!) aflevering van mijn Dagboek van een Wonder!

Nee maar, hier is eindelijk weer een aflevering van mijn Dagboek van een Wonder… De trouwe fans hebben er even op moeten wachten, inmiddels heb ik een paar nieuwe kanalen…. (ahum). Het beste kan je via deze website alles volgen, maar wees welkom om dit ook te volgen via het youtubekanaal van Happy View:

Het is een momentopname, wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd en wat we allemaal weer hebben beleefd, daarover volgt ongetwijfeld binnenkort meer…

***

NB: De boeken zijn nu ook te bestellen bij de Happy View School!

dankjewel!

Bespiegelingen

Zwart-wit

Hoera, het is gelukt om een aantal programma’s die op een VHS-band stonden te ‘redden’, ofwel: te digitaliseren. De serie ‘Schrijvers over de oorlog’ is gemaakt door mijn vader, in 1990, voor de schooltelevisie. Hij interviewde schrijvers en verzetslieden, die inmiddels al niet meer leven, evenmin als hijzelf.

Natuurlijk is het voor mij en mijn familie waardevol om dit terug te zien en zijn stem ook weer te horen, maar volgens mij is deze  programmaserie ook interessant voor vele anderen. De thematiek van de oorlog – en het verzet – wordt vanuit diverse oogpunten  belicht en wat het boeiend maakt, zijn de persoonlijke invalshoeken die tot deze bekende boeken hebben geleid.

‘Wierook en tranen’ van Ward Ruyslinck, die zelf een 9-jarig jongetje was toen de oorlog begon en moeite had om zijn geloof in God te rijmen met de gebeurtenissen – een universeel verschijnsel…
Of Vestdijk, die nota bene vlak na de oorlog de draak durfde te steken met een groepje verzetslieden, die nogal klungelig te werk gaan in zijn boek ‘Pastorale 1943’, waarmee hij lijnrecht tegenover Theun de Vries kwam te staan, die ‘Het meisje met het rode haar’ schreef, over Hannie Schaft. Dan Harry Mulisch, die de kunst verstond om in zijn perfect gestileerde roman  ‘De Aanslag’ – met de thematiek van ‘schuld en verantwoordelijkheid’ – afstand te nemen van de gebeurtenissen (en bijbehorende emoties) om te laten zien hoe een gebeurtenis – een aanslag – een levenslange impact heeft. En de persoonlijke, psychologische worsteling die Hermans zo sterk neerzette in De donkere kamer van Damokles: Een held willen zijn…

Hadden we dat allemaal niet een beetje van de week, dat we ons identificeerden met de grote held Peter R. de Vries? 

Op een of andere manier ben ik nooit zo bezig geweest met de oorlog en al die (heldhaftige en romantische) verhalen daarover. ‘Alsof er niet meer gebeurt in het leven…’ dacht ik dan, ‘men blijft ‘hangen’ in het verleden’. Natuurlijk was er ook tijd nodig om een en ander te verwerken. Zo gaat dat. En gek genoeg is dat denk ik NU meer dan ooit noodzakelijk. Bepaalde elementen zien we opnieuw tevoorschijn komen. Een aanslag… maar ook een grote groep mensen, die zichzelf beschouwt als ‘verzet’… min of meer ‘in oorlog’  met de regering èn met een groot deel van de samenleving.

Je kunt je – zeker als je bovenstaande serie gezien hebt – wel afvragen:

Die rechtlijnigheid, dat vastomlijnde idee van ‘dat is goed en dat is fout’, is het wel zo zwart-wit? 

Ten tweede: Pas op het fascisme. Dat is een zeer gevaarlijke stroming, die niet terugdeinst voor geweld, uitsluit, bestaat op basis van een vijandsbeeld en de onderbuikgevoelens van mensen aanwakkert en vandaaruit, vanuit onvrede mobiliseert en handelt. Daar wil je als weldenkend en vredelievend mens niet bij horen, maar daar kan je in terecht komen als je niet goed oplet…

Ik heb een paar goede richtlijnen:

– Loop niemand achterna, geloof niets, wees alleen je (ware) Zelf trouw (dus niet je ego) en dat is Vrede. Je Ware Zelf is Vrede, is Liefde. De enige weg. En dat gaat niet samen met een zo negatief wereldbeeld of vijandsbeeld, met het denken in complotten en met beschuldigen, want dat is ‘gevangen’ in de dualiteit zitten.

– Laat je niet leiden door je (onverwerkte?) emoties (onderbuikgevoelens), door frustratie, boosheid of negatieve gedachtepatronen. Clean en clear jezelf, elke dag opnieuw. Ruim die negativiteit in je gedachten en gevoelens op.

– Stop eens met beschuldigen, de schuld geven of je schuldig voelen. Dat zijn allemaal ontwijkende patronen, die om de essentie heendraaien en niks oplossen, enkel ‘projectie’. Tot je het ziet…

– Als je in Liefde aanwezig blijft, sta je erboven. Heb je kracht en macht. Wees je ook bewust van het creërende effect. Waar je de aandacht op richt… groeit! Waar je tegen vecht versterk je en geef je juist macht.

Zelfs al ben je ervan overtuigd dat je aan de ‘goeie’ kant staat, dat ‘goed’ en ‘kwaad’ is altijd subjectief. In oorlogssituaties heeft niemand gelijk. Het biedt wel gelegenheid om te groeien en te leren.

– Ga met jezelf aan de slag. Verwerken doe je ‘binnendoor’, door te groeien in bewustzijn. Niet door je pijlen te richten op anderen, die iets ‘fout’ hebben gedaan in jouw ogen.

Onthoud altijd:

‘It is in the eye of the beholder.’

ofwel:

It takes One to see One.

 

Bespiegelingen, Eerherstel

Wie in zichzelf gelooft, gelooft ook in het Goddelijke

“Dat wat niet meer bij je past, laat jou vanzelf wel los,” schreef ik laatst aan iemand. Zo werkt dat. Het gaat vanzelf. Het regelt zichzelf. Behalve… je raadt het al zeker? Als wij er zelf koste wat het kost aan vast houden, het vast willen houden, bij ons willen houden, hebben, bezitten, bang voor zijn om het los te laten, enz.. enz…

Mooi voorbeeldje van de ‘menselijke bemoeienis’ waarmee we het onszelf lastig maken. Je zou ook kunnen denken: “We zien wel hoe het zich ontwikkelt.” Of: “Ik vertrouw er op dat alles goed is.” Of: “Alles komt/gebeurt/is altijd op het juiste moment.” Of, die heb je misschien ook wel eens gehoord: “Alles wat er gebeurt dient mijn ‘hoogste’ goed. Alles is zich aan het regelen voor mij.”

Zo gaat het. Je kunt het je misschien niet voorstellen als je geen vertrouwen hebt in het universum, het Goddelijke, de kosmos, het grote geheel, dat een enorme intelligentie IS en onvoorstelbaar nauwkeurig te werk gaat… Je kunt het je niet voorstellen als je nog bent ingebed in de Angst en die Angst je gedachten bepaalt en je houding en je dus ook beperkt. Met name in het geloven in jezelf.

Wie in zichzelf gelooft, gelooft ook in het Goddelijke, de kosmos, de universele krachten, het oneindig grote geheel, waar we deel van uitmaken. “Je bent gewoon een stukje kwantisch veld,” grapte ik na afloop van de channeling door Inge in dit filmpje, vorige week opgenomen:

Ik vroeg me dus af of alles al van tevoren bepaald is en welke invloed we er dan zelf nog op uit kunnen oefenen. Er was namelijk ‘iets’ wat zij al had voorzien, ruim een jaar geleden – waar ik vorig jaar dus al vrolijk naar uitkeek 😉 – maar al vrij snel weer naast me neergelegd hebt, misschien wel een beetje teleurgesteld? – wat nu opeens wel verscheen. Hoe zit dat?

Nu weet ik het. Alles heeft met jezelf te maken. Met Nu. Met je eigen gevoel. Alles. Het is een spel, een geweldig ingenieus en intelligent en interessant spel zelfs! Door zo’n invalshoek – bekijk het eens als een groot quantumveld, waar je deel van uitmaakt, waarin je verbonden bent met alles…  – ga je opeens toch heel anders kijken naar jezelf en je eigen leven en allerlei ‘zaken’ waar je je normaal gesproken mee bezig houdt, druk over maakt, boos over maakt, bang voor bent, mee in gevecht bent, over oordeelt en jezelf schuldig over voelt of slachtoffer wellicht.

Als je nu eens helemaal zonder oordelen kijkt naar alles, dan zie je hoe vanzelfsprekend alles ‘beweegt‘. Alles beweegt. Zelfs als jij denkt slil te staan of niet in beweging te zijn of te kunnen komen. Zelfs dan roep je allerlei situaties naar je toe, trek je zelf de deur dicht voor nieuwe mogelijkheden die zich aandienen en misschien al op de stoep staan, opgestapeld voor de deur tot jij eens zover bent om die deur open te doen…

Alles heeft alleen maar met onszelf te maken. Staan we het onszelf toe om te bewegen? Om te ontvangen? Om te genieten? Om te groeien? Om lol te hebben? Om VRIJ te zijn en VRIJ te bewegen?

Trek je vooral niets aan van degenen die je proberen te weerhouden, je waarschuwen, veroordelen, terug in je hok proberen te krijgen: Pas je aan! Gedraag je! Hou je mond. Stel je niet aan. Doe normaal. Wat denk je wel niet? enz…

Of zijn die ‘anderen’ misschien ook een deel van/in je eigen mind dat je angst en schuldgevoelens aanpraat, bezwaren aandraagt, je tegen probeert te houden en vooral klein?

Het maakt niet uit, allebei. Alles is energie. Het ene beperkt, het andere bevrijdt. Er zijn twee bewegingen: Verruiming of verdichting. Donker en Licht? Angst en Liefde!

Jij bepaalt, jij kiest. Nu. Elk moment. 

EERHERSTEL ~ Een Nieuw Begin

 

Eerherstel

Een Zienswijze…

EERHERSTEL is niet zomaar een boek, maar ook een zienswijze. Ik laat zien hoe alles uiteindelijk over jezelf gaat en hoe we alleen door de vertaalslag naar onszelf te maken iets kunnen veranderen in onze wereld. Hoe we alleen door in onszelf op onderzoek uit te gaan kunnen komen tot vrede en oplossingen. Ik toon aan hoe alles een spiegel is van onze eigen beleving. Willen we iets veranderen aan het beeld dat we in de spiegel zien, zullen we ons eigen idee ergens over moeten bijstellen. Dat onderzoek kan confronterend zijn, maar ik durf wel te zeggen dat ik een manier gevonden heb om het makkelijk te maken en dat helpt anderen om het voor zichzelf ook makkelijker te maken. Kort samengevat: Het waarnemen op zich is al genoeg om het transformatieproces in gang te zetten. Er hoeft niet geoordeeld te worden, dat scheelt 😉 en… misschien wel het allerbelangrijkste: Al die verschijningsvormen (bang, boos, gefrustreerd, enz..) zijn maar tijdelijke vormen, het is niet wie we echt zijn. Die wetenschap helpt en maakt het hele proces een stuk makkelijker. Hoe dat precies zit en werkt, dàt lees je in het boek.

Het is misschien niet zo’n comfortabele boodschap om aan de man te brengen in een wereld, waarin men geneigd is elkaar te beschuldigen en te veroordelen. Zelfs de al zeer bewuste mens is nog vaak geneigd anderen te betichten van onbewustheid, onbegrip of te slapen en wakker te moeten worden. Nietwaar? Maar wat zegt dat over onze eigen waarneming? Alles en iedereen laat ons delen van onszelf zien. Daarom zijn we ook nog lang niet klaar als we dit principe kennen. Weten is niet genoeg. Juist dan hebben we een hoop te doen. En bij te dragen. Want alles wat wij in onszelf weten op te lossen, heeft een enorm effect op het totale veld van bewustzijn. Door iets te veroordelen en af te wijzen, houden we het in stand en dragen we helemaal niks bij. Onze eigen zienswijze is bepalend voor wat we zien!

Dit is dus simpelweg een boodschap die ik niet kon verkondigen zonder eerst zelf aan de slag te gaan en mijn eigen ‘werk’ te doen. Mijn verhaal zou niets waard zijn als ik niet bij mezelf begon en dus zelf het voorbeeld gaf. Want hoe kan je spreken over vrede in de wereld als je niet eerst die vrede in jezelf weet te vinden?

Ik geef als het ware een kijkje achter de schermen door aan de hand van allerlei concrete voorbeelden ‘het proces’ onder woorden te brengen, omdat dat nu eenmaal een talent is wat ik heb ontvangen. Zoals iedereen zijn eigen talent heeft, een geschenk om iets mee te doen. Een Goddelijk geschenk wat we veel te vaak maar laten liggen en niet durven te tonen aan de buitenwereld. Wie zijn wij om zo’n geschenk niet te eren en te waarderen? Het leven nodigt ons voortdurend uit om tevoorschijn te komen, te durven zijn wie we werkelijk zijn. Waarom zouden we ons dan nog verstoppen en ons laten weerhouden door allerlei angsten en onzekerheden? Die zijn er om overwonnen te worden. Om doorheen te kijken.

EERHERSTEL dus, eerherstel van het Goddelijke in onszelf. Pas als we dat in onszelf erkennen, kunnen we het ook in de ander herkennen: It takes One to see One. En daarmee nodigen we het ook uit in de ander, moedigen we het aan, we kunnen onszelf herkennen in de ander, we hoeven niet meer bang te zijn voor elkaar als we weten, voelen en begrijpen dat er Eenheid schuilgaat achter al die verschillende verschijningsvormen, die ook allemaal heel nuttig zijn, juist om dat te ontdekken. Door die enorme diversiteit die we waarnemen, omdat iedereen uniek is, kunnen we juist onszelf leren kennen. Er is geen groter feest dan dat!

Als je je hierin herkent, wat dus een feestje betekent, nodig ik je uit om mee te doen, allereerst voor jezelf. Op welke manier je maar wilt, op je eigen manier, met jouw talent. Het is een keuze, een beslissing die je kunt nemen. Je intentie telt en gaat aan het werk voor je.

Zoals Eckhart Tolle zegt:  “All it takes is a simple choice, a simple decision: no matter what happens, I will create no more pain for myself. I will create no more problems.”

Als mijn boek daarbij behulpzaam kan zijn, fijn! Het boek is echter ook bedoeld voor mensen die nog helemaal geen kennis hebben gemaakt met deze (spiegel-)zienswijze en daar inmiddels misschien wel aan toe zijn omdat ze steeds tegen hetzelfde aanlopen, hun eigen kracht en mogelijkheden nog niet kennen, maar wel aanvoelen dat er meer is, meer mogelijk is en dat het ook anders kan. Misschien niet voor de nog al te sterk oordelende mens, want die zal wellicht al op de eerste pagina afhaken 😉 – hoewel ik mijn best heb gedaan het zo concreet en toegankelijk mogelijk te maken voor iedereen. Het neemt je makkelijk mee en het gaat al voor je aan het werk terwijl je het leest. Wie eenmaal kennis heeft genomen van deze ‘omgekeerde beweging’ in onze eigen waarneming, kan niet meer terug. Die zal zich op de momenten dat het nodig is afvragen: Wat laat dit mij zien? Wat vertelt me dit over mijzelf? En als dat dan onder ogen is gezien, kan het transformeren. Zo bouwen we aan de nieuwe wereld. Zelf en samen.

Hier vind je het boek ‘EERHERSTEL, een nieuw begin’ .

 

Eerherstel, Herschrijven

De innerlijke stroom

Ik ben een heel tevreden mens. Ik word ’s morgens wakker met ideeën, nieuw inspiratie, met letterlijke teksten, soms met goeie boektitels, soms hoor ik iemand iets zeggen – dan droom ik nog een beetje en word me iets verteld, dan moet ik opletten en het goed onthouden… ik oefen mezelf in het goed onthouden en op een gegeven moment spring ik mijn bed uit en ga het opschrijven allemaal, voor ik het vergeet.

Er zijn ook tijden geweest dat ik wakker werd met gedachten aan allerlei zaken, waar ik ontevreden over was. Dit is het verschil: ik volg mijn eigen innerlijke stroom nu. En dan kunnen er – in de loop van de dag – nog steeds wel eens van die ondermijnende gedachten langs komen, zoals: ‘Hoe ga je daarvan leven? Hoe los je dit of dat op? Hoe ga je dat betalen? Hoe bereik je je publiek? Hoe zou ‘men’ het vinden?’ en meer van dat soort praktische vragen, maar zoals gezegd, dat zijn ondermijnende gedachten, tenzij ik ze net zo creatief benader als alle andere vragen die ik heb en had, dan komen de antwoorden vanzelf wel. Zorgen maken werkt averechts.

Gisteren las ik ’toevallig’ een openbaar dagboek van iemand die een roman schrijft en die had het over gezwoeg. Dat het soms uren duurt voordat er een zin geschreven is. Over dat het een gevecht is met jezelf. Ik was verbaasd. Dat is het schrijven niet voor mij, het gaat vanzelf. Bepaalde onderwerpen soms misschien, die je kunnen confronteren met jezelf en willen dat je ergens doorheen breekt, maar het schrijven zelf niet. ‘Zwoegen’ is altijd je hoofd, je eigen gedachten, die zich ermee gaan bemoeien, twijfel gaan zaaien, problemen gaan maken. Echt. Niet alleen met schrijven, ook in het ‘gewone’ leven. We zouden eens uit ons slachtofferschap moeten stappen, vond ik gisteren, naar aanleiding van een aantal voorbeelden. Maar daarvoor zullen we dan eerst moeten erkennen dat we ons als slachtoffer opstellen met al die ‘verhalen’ van de mind, die we geloven. En dat doen de meesten niet. Toen ontdekte ik dat het juist onze gedachten zijn, die altijd die slachtoffermentaliteit aannemen. Het is een karaktereigenschap van gedachten. Let maar eens op! Waar klagen ze over? Waar zijn ze ontevreden over? Ze zoeken altijd wat, nietwaar? Daarom moeten we ze vooral de baas blijven. Want, wij zijn dat niet, die gedachten. Wij zijn niet degene die we denken te zijn. We zijn niet al die verhalen die we onszelf vertellen. Je maakt het jezelf veel gemakkelijker als je dat inziet.

Vlak voor ik ging slapen, zag ik gisteravond nog een documentaire over Leonard Cohen in zijn jonge jaren, op tournee. Hij heeft me ergens van bevrijd! Want hij zei dit:

“Hoe groot mijn publiek is maakt niet uit, ik zing toch wel. Ik wil namelijk zingen.” 

That’s it. That’s the spirit. Dat is de kracht. Laat het niet afhangen van anderen of van omstandigheden of laat je eigen gedachten, ideeën en overtuigingen je vooral niet weerhouden te doen wat jij wil doen, nee, wat er door jou heen gedaan wil worden, gezongen, geschreven, geschilderd, geboetseerd, wat dan ook.

Dat kwam diegene in mijn halve droom vanmorgen ook vertellen: “Waarom zou ik iets anders doen dan wat ik van binnenuit opgedragen krijg? Ik gehoorzaam, omdat ik het zelf niet beter weet.”

Eerherstel, Herschrijven

Attentie!

Ha, ik heb weer een leuk onderwerp om het over te hebben met jullie! Ook iets wat in mijn boek aan de orde komt, maar dan in een totaalverband. Het is een heel essentieel onderdeel van ‘mijn verhaal’ en ik grijp alvast de gelegenheid om je er op attent te maken! Waarom zijn mensen toch zo bezig met beoordelen en oordelen en focussen op de zogenaamde zwakheden, missers, fouten en ‘handicaps’ van elkaar? Waarom gaan we alles meteen inkaderen en kijken wat er ‘mis’ mee is, niet goed genoeg is, waarom vinden we dat we overal altijd wat van moeten vinden? Waarom moeten we overal zo nodig kritiek op hebben en delen we elkaar zo graag in in hokjes en plakken we er het liefst een label op?

Met andere woorden: Waarom zien we niet het beste en het mooiste in elkaar en waarom schenken we daar niet al onze aandacht aan? Waarom niet de aandacht richten op wat er wel is, maar altijd op wat niet?

Waarom moet iets meteen neergesabeld worden? Ik overdrijf, maar de menselijke mind heeft de neiging om alles meteen te bekritiseren en in te delen en te beoordelen. Dat is een manier om er controle over te hebben. Vanwaar die enorme behoefte aan controle? Terwijl we dat toch niet hebben, misschien is dat handig om te beseffen. Bovendien werkt controle averechts, je zet er van alles mee klem. Door de aandacht te vestigen op wat je niet wenst, wat je dwars zit, waar je last van hebt of waar je het niet mee eens bent, maak je het juist sterker, je houdt het in leven, je krijgt er alleen maar nog meer van. Want waar je je aandacht op richt…. groeit.

Alles wat ons raakt of ergert of afschrikt of niet bevalt, zegt meer over onszelf dan over iemand anders of over de situatie. Zodra we zien wat, kunnen we het ook weer loslaten of ombuigen. Niet zolang we het blijven projecteren op de buitenwereld.

In het omgaan met elkaar hebben we de gelegenheid om onszelf waar te nemen, om in onszelf helderheid te scheppen en onszelf te verlossen van bepaalde patronen, gedachten, overtuigingen en van ‘oud zeer’. Als we dat willen en beseffen…

Het ‘probleem’ is dat we dat vaak niet doen en juist van alles projecteren op elkaar. We zijn anderen voortdurend aan het bekritiseren, waarmee we het buiten onszelf plaatsen en anderen niet zien zoals ze zijn, maar zoals we zelf zijn. We zien bijvoorbeeld precies waar we bang voor zijn of precies dat wat we afwijzen in onszelf.  Of we ons ongenoegen nu uiten of niet, toch is het projectie.
Maar op het moment dat het ons lukt in de spiegel te kijken en te zien wat onze eigen gevoeligheid is hierin – beseffend dat het niet over de ander gaat – lossen we het op en daarmee lossen we zowel iets in onszelf op als in de relatie met de ander. Het is weer vrij. Als het is gezien, hoeft het zich niet te blijven manifesteren.

Als ik iets over mezelf vertel wat mij raakt bijvoorbeeld of waar ik last van heb, dan zou dat toch moeten kunnen zonder dat een ander mij daar meteen mee definieert? Dat ben ik niet, het is iets wat op dat moment even langs komt, iets wat ik heb meegemaakt bijvoorbeeld. Zet dat vooral niet klem.

Alles wat je ziet, waarneemt en ervaart is van jou. Daar mag je zelf naar kijken en zelf de verantwoordelijkheid voor nemen. Als iets niet prettig voelt, als het iets in jezelf raakt, waardoor je uit je humeur raakt bijvoorbeeld, ga dan eens op zoek naar de Waarheid over jezelf. Daarvoor moet je misschien even ergens doorheen, door de ‘onwaarheid’ die je jezelf onbewust hebt wijsgemaakt, maar de werkelijke Waarheid voelt altijd goed, want wie we werkelijk zijn is veel meer dan de verschijningsvorm op dat moment, die reageert op de wereld of op anderen. Dat is maar een spel waar we allemaal in verwikkeld zitten, waarin interacties het soms heel ingewikkeld maken. Maar hoe je iets opvat, vertelt je altijd iets over jezelf.

It takes One to see One.

Wat wil je zien? Wil je het beste, mooiste en waardevolste in een ander zien? Wil je dat benadrukken? Wil je dat voeden? En wil je dat aandacht geven? Gefeliciteerd! Daar doe je jezelf ook een enorm plezier mee. Wat je de ander geeft, geef je namelijk jezelf ook. Je kunt kiezen waar je naar kijkt. Blijf je hangen aan de oppervlakte of kijk je door de verschijningsvormen heen naar de werkelijke waarde?

Begrijp me goed, ik ben een enorme voorstander van openheid, we zouden ons wat mij betreft allemaal geheel en al vrij moeten voelen om te delen wat we willen, maar laten we eens ophouden met het oordelen. Het is een vreemde gewoonte om ‘zwakheden’ te delen en daar aandacht mee te krijgen of te geven, waarom zouden dat ‘zwakheden’ moeten zijn? Zo hoeven we dat niet te beoordelen. Openheid en eerlijkheid is sterk. Dat heeft niks met ‘zwak’ te maken. Jezelf kunnen waarnemen is een nog grotere kracht en je doet jezelf onrecht aan als je jezelf ervaart als slachtoffer, zwak of hulpbehoevend. Dat is niet wie je bent. Hooguit heb je even een bepaald gevoel ergens over, wat ervaren wil worden om weer te kunnen vertrekken. Niet om in ‘een verhaal’ terecht te komen wat als een langspeelplaat blijft ronddraaien in je gedachten.

Het is in mijn ogen een raar verschijnsel dat ‘het delen van zwakheden’ vaak zo juichend ontvangen wordt. Waarom zou dat zijn denk je? Voelen we ons beter als een ander iets mankeert of ergens moeite mee heeft? Kunnen we onszelf daardoor dan beter voelen ofzo? Of hebben we een excuus om dat ook voor onszelf in stand te houden? Zo is het nu eenmaal? O, wat is de wereld toch…..

Ik heb persoonlijk liever geen bevestiging daarvan en ik zit al helemaal niet te wachten op koestering van mijn ego. Ik begrijp heel goed dat mensen vaak een luisterend oor nodig hebben, hun verhaal kwijt moeten, maar niemand heeft er wat aan als ik een ander bevestig in het ‘deel’ wat ze vertonen op dat moment, maar niet werkelijk zijn. In hun slachtofferschap bijvoorbeeld of in hun ‘niet goed genoeg’ zijn, in hun gevoel gefaald te hebben of zwak, ziek en misselijk zijn. Ik noem maar wat. Voor alle duidelijkheid: Ik bedoel hier niemand persoonlijk mee, ik zie dit verschijnsel alleen vaak.

De behoefte om dat te doen, die aandacht te richten op van alles wat er aan de hand is, mis is, niet deugt en problematisch is, houdt juist in stand wat we helemaal niet nodig hebben. Als we allemaal eens onze aandacht zouden richten op wat er allemaal wel goed gaat, mooi is, waardevol en prachtig in de wereld of in elkaar, wat een andere wereld zouden we dan hebben! En als er eens iets is, buig het dan om naar wat wel gewenst is, dat schiet meer op!

Wij voeden met onze aandacht alles. Waar wij aandacht aan besteden geven we energie, roepen we in het leven of houden we in leven. Waarom zou je daar niet wat bewustere keuzes in maken?

Daarom is het dus van belang om op te passen welke verhalen je vertelt en bevestigt, want al die verhalen maken de werkelijkheid precies zoals ie is!

 

Kortom: Ben je ook toe aan EERHERSTEL van wie je werkelijk bent? 😉
WELKOM!