Toeval bestaat niet, dat weten we natuurlijk allang… Wat wel bestaat: Coïncidentie, serendipiteit of synchroniciteit. Allemaal zeer interessante begrippen, beetje verschillend van elkaar, dat wel.

Als je weet dat alles één geheel is, deel van de ‘Eenheid’ en zich dus met elkaar verhoudt, samenvalt, verweven is en op elkaar reageert… dan ken je het grootste ‘geheim’ van het leven. We vergeten het voor het gemak wel eens, als we iets meemaken wat we niet zo leuk vinden, dat we dat toch zelf aangetrokken hebben… we geven graag iets of iemand de schuld. Althans, dat doet ons luie brein, dat gewend is te denken in bepaalde stramienen: Schuld geven, excuses zoeken, veroordelen, boos worden, enz… enz…

Maar ik wil het over de leuke kant hebben van dit fenomeen, want daar heb je meer aan. Zoals je weet ben ik Muni aan het voorbereiden op onze nieuwe avonturen… ‘Doosjes gaan ook mee voor jou’, beloof ik…

Prompt krijg ik een berichtje van Sandra, die ik een paar jaar geleden filmde. Zij was toen onderweg met kat Droppie en haar camper.  Op een dag besloot ze alles achter zich te laten… Hier haar verhaal in drie delen:

Dit filmde ik in 2019 al. Kennelijk waren de voorbereidingen toen al begonnen. Het sprak tot de verbeelding… Dat merkte ik zelf ook. Ik wilde er graag alles over horen. Het klinkt natuurlijk heel romantisch, maar soms is het natuurlijk ook afzien. Dat vergeten we voor het gemak wel eens. Ook een interessant fenomeen, dat we er vanuit onze comfortzone met bewondering en verlangen naar kijken.

Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig naar onze avonturen. Het is heerlijk om het open te houden, het nog niet te weten. Maar ook om te vertrouwen, want dat vond ik zo’n mooie boodschap van Sandra: “Het leven zelf zorgt voor mij.”

Er is wel wat moed voor nodig, om dat uit te nodigen in je leven. Om het te ervaren, zal je het ook de ruimte moeten bieden… De controle loslaten, al je zekerheden achter je laten, het kan tegenstrijdig voelen. Juist omdat we als mens geneigd – of opgevoed – zijn om ons zekerheden te verwerven: huisje, boompje, beestje… een vaste baan, een huwelijk, kindertjes…? Verzekeringen, pensioen, vakanties en allerhande apparatuur om ons van alle gemakken te voorzien. Ondertussen leven we met een telefoon onafscheidelijk in onze handen. Gisteren zag ik een vader die vergat op z’n kleine kind te letten, die voor z’n neus bijna de straat op reed met z’n loopfietsje.. pappa was aan het appen ofzo. En toch.. het Leven zorgde ervoor dat ik dat tafereel op tijd zag…

Wat is het Leven?
Wat is luxe? Wat is nodig en wat niet? Wat is gewoonte?
Waar zitten we in gevangen? Wat is vrijheid?

Dat zijn interessante kwesties. Ik denk dat je als je onderweg bent, je enerzijds veel meer tijd kwijt bent aan basisbehoeften als water, voedsel, warmte, wassen en routes enzo… maar je leeft ook veel eenvoudiger, lichter en meer ‘echt’. Je ziet en beleeft meer ‘nieuws’, bent als vanzelf meer ‘in het NU’ aanwezig en ervaart zo meer de ‘flow of life’, verwacht ik.

Mocht je ook zo benieuwd zijn en het graag vanuit je eigen warme honk willen volgen, wees welkom… 🙂 We zullen zien wat je dan gaat meebeleven… Of, zoals een van de trouwe volgers het omschrijft:
” …. daarom volg ik je ook al jaren. En blijf dat doen in de komende tijd die ik voor mezelf al ‘Muni het Nomade Aapje en Petra de Rijzende Reporter, onderweg naar…’ heb genoemd. Ben heel benieuwd wat ‘de volgers’ ook allemaal mogen gaan meemaken. Wordt vast heel eerlijk, open en boeiend! En dan aan het eind van de dag, met Muni, liggend op een vacht de dag doornemen, heerlijk…..” Dankjewel!

O ja, nog een klein aansluitend  ’toevalligheidje’: ik kreeg vanmorgen ook een tip toegestuurd van iemand over het boek ‘Paleis op wielen‘ van Nelleke Noordervliet. Ja, waarom geen paleis op wielen? 😉 Inderdaad! Goed plan!