Ik ben een heel tevreden mens. Ik word ’s morgens wakker met ideeën, nieuw inspiratie, met letterlijke teksten, soms met goeie boektitels, soms hoor ik iemand iets zeggen – dan droom ik nog een beetje en word me iets verteld, dan moet ik opletten en het goed onthouden… ik oefen mezelf in het goed onthouden en op een gegeven moment spring ik mijn bed uit en ga het opschrijven allemaal, voor ik het vergeet.
Er zijn ook tijden geweest dat ik wakker werd met gedachten aan allerlei zaken, waar ik ontevreden over was. Dit is het verschil: ik volg mijn eigen innerlijke stroom nu. En dan kunnen er – in de loop van de dag – nog steeds wel eens van die ondermijnende gedachten langs komen, zoals: ‘Hoe ga je daarvan leven? Hoe los je dit of dat op? Hoe ga je dat betalen? Hoe bereik je je publiek? Hoe zou ‘men’ het vinden?’ en meer van dat soort praktische vragen, maar zoals gezegd, dat zijn ondermijnende gedachten, tenzij ik ze net zo creatief benader als alle andere vragen die ik heb en had, dan komen de antwoorden vanzelf wel. Zorgen maken werkt averechts.
Gisteren las ik ’toevallig’ een openbaar dagboek van iemand die een roman schrijft en die had het over gezwoeg. Dat het soms uren duurt voordat er een zin geschreven is. Over dat het een gevecht is met jezelf. Ik was verbaasd. Dat is het schrijven niet voor mij, het gaat vanzelf. Bepaalde onderwerpen soms misschien, die je kunnen confronteren met jezelf en willen dat je ergens doorheen breekt, maar het schrijven zelf niet. ‘Zwoegen’ is altijd je hoofd, je eigen gedachten, die zich ermee gaan bemoeien, twijfel gaan zaaien, problemen gaan maken. Echt. Niet alleen met schrijven, ook in het ‘gewone’ leven. We zouden eens uit ons slachtofferschap moeten stappen, vond ik gisteren, naar aanleiding van een aantal voorbeelden. Maar daarvoor zullen we dan eerst moeten erkennen dat we ons als slachtoffer opstellen met al die ‘verhalen’ van de mind, die we geloven. En dat doen de meesten niet. Toen ontdekte ik dat het juist onze gedachten zijn, die altijd die slachtoffermentaliteit aannemen. Het is een karaktereigenschap van gedachten. Let maar eens op! Waar klagen ze over? Waar zijn ze ontevreden over? Ze zoeken altijd wat, nietwaar? Daarom moeten we ze vooral de baas blijven. Want, wij zijn dat niet, die gedachten. Wij zijn niet degene die we denken te zijn. We zijn niet al die verhalen die we onszelf vertellen. Je maakt het jezelf veel gemakkelijker als je dat inziet.
Vlak voor ik ging slapen, zag ik gisteravond nog een documentaire over Leonard Cohen in zijn jonge jaren, op tournee. Hij heeft me ergens van bevrijd! Want hij zei dit:
“Hoe groot mijn publiek is maakt niet uit, ik zing toch wel. Ik wil namelijk zingen.”
That’s it. That’s the spirit. Dat is de kracht. Laat het niet afhangen van anderen of van omstandigheden of laat je eigen gedachten, ideeën en overtuigingen je vooral niet weerhouden te doen wat jij wil doen, nee, wat er door jou heen gedaan wil worden, gezongen, geschreven, geschilderd, geboetseerd, wat dan ook.
Dat kwam diegene in mijn halve droom vanmorgen ook vertellen: “Waarom zou ik iets anders doen dan wat ik van binnenuit opgedragen krijg? Ik gehoorzaam, omdat ik het zelf niet beter weet.”