Hier vind je de nieuwe aflevering van mijn Dagboek van een Wonder met ondermeer aandacht voor het boek ‘De man die met dieren spreekt’ van Eddy Mulder. Natuurlijk ook even een persoonlijke update, hoe staat het ervoor met de grote opruiming en wat kun je leren van zo’n proces?
Het boek ‘De man die met dieren spreekt’ van Eddy Mulder is te bestellen bij animal talks: www.animaltalks.online
De cursus dierencommunicatie kan je doen bij de Happy View School. Stuur ons even een bericht als je mee wilt doen!
Vandaag 23 november zijn we aan het bekomen van de verkiezingsuitslag… Doemdenken gaat ons niet helpen… Wat wel? Dit….?
PS: Dit is het kanaal waarop ik zowel nieuwe dagboekafleveringen zal plaatsen (dagboek van een Wonder) als eerdere reportages, interviews en programma’s.
Jaren geleden maakte ik voor Urbania een portret van Herman Berkien, wereldberoemd in Utereg, van ‘Als ik boven op de Dom sta…’ en ‘Utereg m’n stadsie’….
Zo leerde ik Inge, zijn vrouw, kennen en ik was onder de indruk van haar organisatie-skills. ‘Wil je mijn PA niet worden?’, vroeg ik voor de grap. Ze had alles al geregeld voor je er erg in had dat je het überhaupt gevraagd had. Dat is nog steeds zo. Inmiddels is ze een beetje mijn P.A. Weliswaar vanuit Spanje tegenwoordig, maar toch. Deze Inge (ik heb nog meer Inge’s in mijn vriendenkring) ken je misschien wel van de website van de Happy View School. Omdat ze naar Spanje ging verhuizen, moest er een onderkomen worden gevonden voor de schilderijen en tekeningen, die Herman ooit – in de nachtelijke uurtjes – had gemaakt. Het zou leuk zijn als ze een centrale plek in de stad kregen. En tadaa…. dankzij Pierre is dat nu gelukt. Er is nu een expositie, middenin het stadsie… Zo bruist het weer, in het hartjie van het land 🙂
Voor wie in Utrecht is: Loop gerust even binnen! Dat is de bedoeling.
Trouwens, kende jij het begrip ‘HUB’ al? Het betekent verzamelplek. In dit geval zoiets als een stadsredactie, waar je met nieuwtjes uit de stad kan aankloppen, waar de verschillende Utrechtse media samenkomen, waar je betrokkenheid kan ervaren en ondertussen ook kan genieten van een expositie zoals deze.
Binnenkort ook nieuws over een hele bijzondere andere ‘HUB’ in wording, ergens in het oosten van het land! Stay tuned…
Toeval bestaat niet, dat weten we natuurlijk allang… Wat wel bestaat: Coïncidentie, serendipiteit of synchroniciteit. Allemaal zeer interessante begrippen, beetje verschillend van elkaar, dat wel.
Als je weet dat alles één geheel is, deel van de ‘Eenheid’ en zich dus met elkaar verhoudt, samenvalt, verweven is en op elkaar reageert… dan ken je het grootste ‘geheim’ van het leven. We vergeten het voor het gemak wel eens, als we iets meemaken wat we niet zo leuk vinden, dat we dat toch zelf aangetrokken hebben… we geven graag iets of iemand de schuld. Althans, dat doet ons luie brein, dat gewend is te denken in bepaalde stramienen: Schuld geven, excuses zoeken, veroordelen, boos worden, enz… enz…
Maar ik wil het over de leuke kant hebben van dit fenomeen, want daar heb je meer aan. Zoals je weet ben ik Muni aan het voorbereiden op onze nieuwe avonturen… ‘Doosjes gaan ook mee voor jou’, beloof ik…
Prompt krijg ik een berichtje van Sandra, die ik een paar jaar geleden filmde. Zij was toen onderweg met kat Droppie en haar camper. Op een dag besloot ze alles achter zich te laten… Hier haar verhaal in drie delen:
Dit filmde ik in 2019 al. Kennelijk waren de voorbereidingen toen al begonnen. Het sprak tot de verbeelding… Dat merkte ik zelf ook. Ik wilde er graag alles over horen. Het klinkt natuurlijk heel romantisch, maar soms is het natuurlijk ook afzien. Dat vergeten we voor het gemak wel eens. Ook een interessant fenomeen, dat we er vanuit onze comfortzone met bewondering en verlangen naar kijken.
Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig naar onze avonturen. Het is heerlijk om het open te houden, het nog niet te weten. Maar ook om te vertrouwen, want dat vond ik zo’n mooie boodschap van Sandra: “Het leven zelf zorgt voor mij.”
Er is wel wat moed voor nodig, om dat uit te nodigen in je leven. Om het te ervaren, zal je het ook de ruimte moeten bieden… De controle loslaten, al je zekerheden achter je laten, het kan tegenstrijdig voelen. Juist omdat we als mens geneigd – of opgevoed – zijn om ons zekerheden te verwerven: huisje, boompje, beestje… een vaste baan, een huwelijk, kindertjes…? Verzekeringen, pensioen, vakanties en allerhande apparatuur om ons van alle gemakken te voorzien. Ondertussen leven we met een telefoon onafscheidelijk in onze handen. Gisteren zag ik een vader die vergat op z’n kleine kind te letten, die voor z’n neus bijna de straat op reed met z’n loopfietsje.. pappa was aan het appen ofzo. En toch.. het Leven zorgde ervoor dat ik dat tafereel op tijd zag…
Wat is het Leven? Wat is luxe? Wat is nodig en wat niet? Wat is gewoonte? Waar zitten we in gevangen? Wat is vrijheid?
Dat zijn interessante kwesties. Ik denk dat je als je onderweg bent, je enerzijds veel meer tijd kwijt bent aan basisbehoeften als water, voedsel, warmte, wassen en routes enzo… maar je leeft ook veel eenvoudiger, lichter en meer ‘echt’. Je ziet en beleeft meer ‘nieuws’, bent als vanzelf meer ‘in het NU’ aanwezig en ervaart zo meer de ‘flow of life’, verwacht ik.
Mocht je ook zo benieuwd zijn en het graag vanuit je eigen warme honk willen volgen, wees welkom… 🙂 We zullen zien wat je dan gaat meebeleven… Of, zoals een van de trouwe volgers het omschrijft: ” …. daarom volg ik je ook al jaren. En blijf dat doen in de komende tijd die ik voor mezelf al ‘Muni het Nomade Aapje en Petra de Rijzende Reporter, onderweg naar…’ heb genoemd. Ben heel benieuwd wat ‘de volgers’ ook allemaal mogen gaan meemaken. Wordt vast heel eerlijk, open en boeiend! En dan aan het eind van de dag, met Muni, liggend op een vacht de dag doornemen, heerlijk…..” Dankjewel!
O ja, nog een klein aansluitend ’toevalligheidje’: ik kreeg vanmorgen ook een tip toegestuurd van iemand over het boek ‘Paleis op wielen‘ van Nelleke Noordervliet. Ja, waarom geen paleis op wielen? 😉 Inderdaad! Goed plan!
Na ruim 31 jaar begin ik langzaam aan het idee te wennen dat ik eerdaags toch echt dit huis en de stad ga verlaten… Soms zijn de aanwijzingen overduidelijk. Dat was al een tijdje zo, gevoelsmatig was ik al langer toe aan meer Stilte, rust en natuur, verandering…
Stapje voor stapje beweeg ik in de richting van… iets nieuws! En ik neem je mee in mijn ‘Dagboek van een Wonder’ op avontuur… Als reizende ofwel ‘rijzende’ reporter!
Je kunt ons, Muni & me, volgen via deze website, linksonder kan je je abonneren!
Vanmorgen kwam het in me op dat het goed was om iets te zeggen over hoe we kunnen bijdragen aan de vrede in deze tijd, waarin we al dat heftige nieuws liever niet volgen…
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan… ik blijf ‘gewoon’ stukjes opnemen, ook al zijn de kanalen nog niet helemaal hersteld en weten die ‘stukjes’ hun weg nog niet helemaal te vinden naar jullie, lieve trouwe lezers, kijkers, volgers, geïnteresseerden 😉 Toch willen bepaalde dingen vastgelegd, benoemd en verteld worden. Dus tja… we gaan gewoon door. Het zal z’n weg wel vinden. Als water….
Terwijl Inge in Spanje probeert te ontdekken waarom de berichten niet meer automatisch bij jullie terecht komen, zodra ik ze publiceer, ben ik toch maar vast een nieuwe montage aan het maken. Het nieuwe dagboek van een onder vind je hier – en op dit kanaal.
Nee maar, hier is eindelijk weer een aflevering van mijn Dagboek van een Wonder… De trouwe fans hebben er even op moeten wachten, inmiddels heb ik een paar nieuwe kanalen…. (ahum). Het beste kan je via deze website alles volgen, maar wees welkom om dit ook te volgen via het youtubekanaal van Happy View:
Het is een momentopname, wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd en wat we allemaal weer hebben beleefd, daarover volgt ongetwijfeld binnenkort meer…
Alles wat ‘gewoon’ was, bekijk ik opeens met andere ogen… ik kan me nog niet voorstellen dat ik hier niet meer woon, tegelijkertijd verheug ik me enorm op nieuwe avonturen…! Heerlijk om daarover te fantaseren en ook heel nuttig, want dat helpt bij het opruimen…
De fotograaf, die ook meteen kwam meten – toch een heel ander vak, zou je denken – ging me vertellen wat en hoe het eruit moest komen te zien voor de foto’s… ja, ja, zover was ik nog niet. Alleen buiten kon alvast vastgelegd worden.
NEUTRALISEREN heb ik genoteerd. Daar kwam het op neer. En dat ik teveel ‘rommeltjes’ had overal… I know… wordt aan gewerkt. Deze hele ‘neutrale’ meneer toonde wel enig begrip:
‘Dan zit je even een tijdje in een ‘zielloos’ huis…’
Over die opmerking heb ik nog een tijdje door gemijmerd. Niks is zielloos, want als je er ben, ben je toch zelf de ‘ziel’ die aanwezig is?
Haha, dat is een goeie om te onthouden:
Waar ik ook ben, of waar Muni is, daar is mijn (t)huis ❣️
Je kunt al m’n nieuwe avonturen (& inzichten) volgen via deze website. Wellicht ook via andere ‘social media’, ik ben nog bezig met het ontwikkelen van een plan en een bepaalde vorm om het in te gieten. Ook daarvan hou ik je hier op de hoogte! Wordt vervolgd…
Hoe om te gaan met moeilijke situaties? Dat vraagt iedereen zich natuurlijk wel eens af. Moeilijke personen in je omgeving bijvoorbeeld of lastige zaken, waar je mee te maken hebt. Situaties die je liever anders zou zien, iets waar je van baalt of zelfs van wakker ligt. Weet dat er altijd een oplossing is!
O ja? Maar …. (dit of dat) dan?
Ja. Zet dat hoofd eens uit, neem eens even pauze. Je kunt je gedachten waarnemen en zien hoe ze je beheersen, je kunt wellicht ook merken hoe ze je gevoel beïnvloeden. En jij kunt kiezen…
Je kunt kiezen welke gedachten je ‘aanneemt’ en welke kant je je aandacht naartoe ‘stuurt’ en dat maakt uit. Kijk je naar de donkere wolken of naar de zon? Klaag je over wat er aan de hand is of erken je de positieve aspecten? Zo klein is de stap (naar het zachte gras 😉 ) tussen ‘downstream’ en ‘upstream‘.
‘The path of least resistance’ is ’the path of most allowance’, leerde ik van Abraham Hicks. Dus: Het pad van de minste weerstand is het pad van het meeste toestaan, ontvangen. Er is een simpele manier voor: In het NU aanwezig blijven, in je hart. Voelen wat je voelt, maar geen verhalen maken. Niet blijven hangen in geklaag, in gejammer, in oordelen over dezen en genen, pas op voor slachtofferschap.
Voel wat je voelt en accepteer dat zoals het is. Emoties gaan voorbij. Ze komen en gaan. Daar zijn het ‘e-moties’ voor. Ze bewegen. Elk verhaal, oordeel of gevecht wat je ermee aangaat, maakt ze erger, houdt je langer gevangen. Soms lijkt het wel alsof mensen er niet uit willen… zou het soms de comfort-zone zijn? Lekker klagen en anderen ‘de schuld’ geven, zodat je voor jezelf een excuus hebt om…?
Veel teveel mensen bemoeien zich met elkaar, hebben allerlei oordelen over elkaar, verwijten elkaar van alles, maken anderen verantwoordelijk voor hun eigen geluk of welzijn. Zullen we daar eens mee ophouden? Neem je eigen verantwoordelijkheid. Begin bij jezelf. En wees het voorbeeld.
‘Hoe om te gaan met moeilijke situaties, personen of lastige zaken?’
Bedenk hoe je het zou willen hebben. Stel je de ideale uitkomst voor. Dat is dan je ‘INTENTIE‘. Hou dat beeld voor ogen. Stem daarop af. Zie het voor je. Vertrouw. Focus.
Focus dus op ‘WAT WEL’… en laat je leiden vanuit je hart, vanuit je Goddelijke Zelf en voel je gesteund, voel het vertrouwen, ervaar de ruimte die dat biedt…
Fall in Love & Stay there…! zei Rumi. Dat dus. Wees het voorbeeld.
Weet dat je altijd wordt gesteund in je positieve intenties!
Allereerst: Dit is het nieuwe ‘kanaal’ om op de hoogte te blijven van Happy View, Goed Nieuws, interviews, reportages en straks ook de herstart van mijn ‘Dagboek van een Wonder’. Wil je dat (blijven) volgen, schrijf je dan vooral even in (linksonder op de website) en wil je dat niet: Schrijf je gerust uit!
Gisteren stuurde ik per ongeluk een pagina met ‘Happy interviews’ als ‘bericht’ de deur uit. Daar kwamen leuke reacties op (dank!) en ze blijven interessant en actueel. Fijn om bepaalde verhalen, interviews en documentaires zo weer eens opnieuw onder de aandacht te brengen. Je kunt ook op de website van Happy View kijken, daarin vind je een rood ‘blokje’ met filmprojecten, waar (straks) alles per onderwerp terug te vinden is…!
Iedereen Verlicht!
Dan was er gisteren de uitzending van het tv-programma ‘Iedereen Verlicht‘! We hadden twee dagen gefilmd, cameraploeg over de vloer, mee het bos in, massage bij Ayi, naar Mieke bij LiberTerra en tot slot nog naar het strand… super leuk, gezellig en inspirerend! Uiteindelijk blijft er dan maar heel weinig over, ook omdat er nog twee mensen werden geportretteerd, waar mijn verhaal weer op aan moest sluiten. Ik vond het er heel mooi uitzien, mooie beelden, sfeer en fijn, zonder commentaar tussendoor…
Wel had er wat mij betreft wat meer context en toekomstvisie in gemogen, want wat doen we daar in hemelsnaam het bos? (Dat was de Stiltewandeling met Intenties, mocht je een keer mee willen, kijk hier.)
Ook het ’tiny-house project’ van Mieke bij LiberTerra smaakte wel naar meer, dat vonden mensen die gekeken hebben ook, vernam ik. Nou, gelukkig kan je daarover van alles vinden op deze pagina… 😉 Het nieuwe project, waar momenteel aan gewerkt wordt en waarvoor we nu een locatie zoeken, viel in deze uitzending helaas buiten de boot. Het heeft een ietwat ander karakter, we zullen het er binnenkort vast en zeker nog over hebben 😉 Want de plannen liggen klaar en zijn te interessant om niet te delen…
Mijn grote vriendin Ayi was ook twee tellen in beeld, haar handen iets langer 😉 Je kunt wel zien hoe goed ze is, toch? Ayi vind je hier! Samen met Inge (uit Spanje) heb ik een website voor haar gemaakt in Coronatijd. (Wel even bellen voor een afspraak, want ze heeft het tegenwoordig heel druk….)
Voordat ik je de link van het programma geef, nog even een ding: Ik schrok zelf nogal van de titel. Hou er helemaal niet van om in dat hokje (of welk ander hokje dan ook) gestopt te worden. Woorden als ‘single’ of ‘alleenstaand’ gaan er bij mij niet in. Rare begrippen, die suggereren dat iets anders de norm is, terwijl we allemaal op onze eigen wijze in het leven staan en verbonden zijn met dezen en genen, we zijn nooit alleen. Ik had ook een hele verhandeling gehouden over de goede relatie met jezelf, die van belang is voor elke andere relatie. Dat paste er kennelijk ook niet in… (Maar ach, dat soort dingen krijg je vanzelf wel mee als je me kent, volgt, m’n boeken leest of een cursus volgt… )
Waarom werkte ik dan eigenlijk mee? Omdat ik het wel van belang vind dat er vooroordelen en taboes doorbroken worden op dit gebied. Tijd om hier op een andere manier naar te kijken! Goed, dan zal ik jullie nu de link van de uitzending even geven:
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.