Het was geen vraag, maar een bekentenis. Iemand had een plan, ze wilde haar ouders weer tot leven roepen. Oei, daar zat ik dan met al mijn mooie verhalen over ‘alles kan’ en ‘creëren’ en ‘als je er maar in gelooft’.  Diplomatiek vroeg ik wanneer ze haar ouders was verloren, dat was al op jonge leeftijd. Ze wilde familie, best begrijpelijk, maar in plaats van vooruit te kijken en haar eigen familie ‘op te bouwen’ wilde ze dus terug wat ze kwijt was geraakt. En ze was ervan overtuigd dat dat kon.

Ze haakte af toen ik voorzichtig over ‘vrije wil’ begon, je kunt alles wensen en creëren, maar je gaat niet over het leven van anderen. Dat ging er niet in, ze wilde controle over het leven. Oei…

We mogen blij zijn dat de universele wetten zijn zoals ze zijn, bedacht ik me. Dat die vrije wil er is, dat we niet vanuit onze eigen behoefte het leven van anderen naar onze hand kunnen zetten.

Situaties accepteren zoals ze zijn, het is niet altijd makkelijk, maar wel nodig. Pas vanuit de vrijheid die acceptatie geeft, kan je werkelijk iets nieuws creëren. Niet vanuit een tekort, een gebrek, een gemis, want als dat de achterliggende motivatie is, creëer je meer van dat wat je mist. Non-acceptatie maakt het gemis alleen maar groter.

Op dit punt kan ik het boek van Gwendoline Remmerie aanraden: De kunst van accepteren. Haarfijn laat ze zien hoe iets in je belevingswereld verschijnt omdat het een doel dient. Het verschijnt op het toneel en kan weer verdwijnen als we ons ervan loskoppelen, in plaats van ermee te vechten of ons er slachtoffer van voelen, het proberen te veranderen, het niet accepteren. Het is niet mogelijk een gecreëerde situatie te veranderen, er is slechts iets mogelijk in de manier waarop we er naar kijken en dat zal de zogenaamde ‘realiteit’ veranderen. Het ‘probleem’ verdwijnt uit beeld als we het niet langer als ‘probleem’ ervaren, als we inzien dat het ons iets kwam leren, iets kwam laten zien.

Er is dus een ander level van waaruit alles wordt gecreëerd en gemanifesteerd. De waargenomen ‘realiteit’ is een weerslag daarvan. Op dat andere level is alles er, dus in zekere zin heeft deze dame gelijk met haar inzicht dat ook haar ouders er nog zijn. “Beyond” alles is er geen tijd en plaats, is er geen verleden en toekomst, geen ‘hier’ en ‘daar’, daar is alles. Daar is zij dus ook nog steeds een met haar ouders. Ergens…

Gemis maakt het onmogelijk dat zo te ervaren. “Er is geen onderscheid tussen jullie wereld en de ‘onzichtbare’ wereld van de spirits,” zei White Bull, “Wij zijn hier ook. Er is eenheid.”

Het is een prachtig voorbeeld, maar ook treurig natuurlijk, dat iemand het verleden probeert te herstellen. Door zo vast te houden aan het verleden, door het niet te accepteren zoals het is, kan je niet verder. Vanuit de ene situatie wordt de andere geboren. Vanuit de tegenstelling wordt de wens geboren. Vanuit de ervaring van een bepaald gemis, tekort of vanuit een bepaalde behoefte, ontstaat een wens. Die wensen zijn mogelijk om te manifesteren, als we begrijpen wat het werkelijk is wat we verlangen. Heelheid in onszelf, vrijheid, geborgenheid, liefde, vreugde, vrede… Dat kunnen we alleen in onszelf herstellen, niet in de buitenwereld. Dat kunnen we wensen.

Maar, wat me ook duidelijk wordt, de non-acceptatie en de behoefte tot controle over het leven, is precies wat ons dit kan leren. Vanuit het niet accepteren en het willen beïnvloeden, gaan we op onderzoek uit. En zo gaan we het ontdekken. Hoe anders zouden we er achter moeten komen?

PS: ‘De kunst van accepteren’ van Gwendoline Remmerie is ook bij Happy View te bestellen.

We kunnen altijd wel bezig blijven met het opruimen van obstakels en het verwerken van oud zeer, met onze angsten aangaan en ondertussen wensen en hopen, maar… Er is een snellere weg. Soms is het zelfs zo dat we door zo bezig te zijn met wat ons belemmert en tegenhoudt, zelf die obstakels juist in stand houden.

Dè manier waarop alles makkelijker gaat, is dat gaan doen wat diep van binnen in jou ‘roept’ als het ware. Die stap zetten waar je over twijfelt en waardoor al die obstakels juist zijn ontstaan. Dat wat je tegenhoudt, kan je wel gaan onderzoeken, maar je kunt ook gewoon gaan doen wat je ziel wenst. Daar hoef je niet lang voor te zoeken, het is er al. Het is in jou aanwezig om tot ontplooïng te komen. Je weet het al. Het is dat waar je altijd plezier in hebt, waar je goed in bent, waarvan je misschien denkt dat het niet goed genoeg is, maar dat denken is nou precies wat je niet nodig hebt.

Gewoon doen. Misschien denk je ‘ ja, maar daar kan ik mijn brood niet mee verdienen’ of maak je het op een andere manier ondergeschikt, maar dat is nou net het misverstand. Als je er mee bezig bent en je hebt er lol in, je geeft jezelf toestemming, dan gebeuren er wonderen. Zelfs al is het iets wat in eerste instantie geen enkel doel lijkt te dienen. Voor de een is het schrijven, voor de ander skeeleren, voor weer anderen misschien taarten bakken, communiceren met dieren of bomen of  zingen, alles kan. Waar het om gaat is dat je er lol in hebt, dat je ‘de stroom’ voelt. En die stroom neemt je mee. Die stroom lost vanzelf alle obstakels wel op. Bezig zijn en je goed voelen is belangrijker dan het resultaat, hoewel een doel wel helpt bij het maken van een keuze om iets te gaan doen.

Het geheim is dat het vanzelf op andere fronten aan het werk gaat. Als jij ‘in de flow’ zit, komt er van alles in de flow. Alles gaat mee bewegen. Je wordt altijd beloond als je luistert naar wat je ziel wil.

Mildschrijven begint dus met wildschrijven. 😉

Verzet je niet tegen dat wat naar voren komt, laat het zich uitdrukken. Vaak is ons verzet zelf het grootste obstakel. Het niet willen voelen wat je voelt, het niet erkennen daarvan, het ontwijken. Terwijl alles een stuk eenvoudiger wordt als we het wel erkennen, waarnemen en daarover eerlijk zijn naar onszelf.

Op dat moment kan het gezien worden, ervaren en bewegen. Erkennen betekent het waarnemen en als je het waarneemt zonder ermee te vechten, koppel je in feite jezelf los. Deze emotie, deze gedachte komt voorbij. Okee. That’s it. Het mag er zijn.

Het mildschrijven is dus geen ontkennen, maar juist erkennen. Als je er nog eens doorheen gaat, zal je merken dat de mildheid vanzelf komt. Begrip voor jezelf, dat is wat je ook begrip geeft voor de totale situatie. Situaties die er nu eenmaal zijn, kan je niet veranderen. Ze zijn er al, het heeft geen zin om te vechten met iets wat zich al heeft gemanifesteerd. Dat verander je niet. Het is een weerslag van wat eerder al gecreëerd is.

Je kunt het waarnemen en er anders naar kijken. Er komt een wens in je op om het anders te hebben? Dan focus je op wat je wel wilt. Je laat wat er al is voor wat het is en je begint met een schone bladzij. Zoals je ook een nieuw jaar begint, zo kan je elke dag opnieuw beginnen. Vanuit je waarneming van wat er al is, worden wensen geboren en je gaat je de uitkomsten van die wensen voorstellen.

Dat is de volgende stap, na het mild schrijven. Loslaten van het oude verhaal, je bewust zijn van elk slachtofferschap wat je daarbij voelt, maar ondertussen begin je te beseffen dat je iets nieuws kan creëren. Je laat de ‘realiteit’ die je waarneemt zijn wat ie is, maar richt je nu op je eigen werkelijkheid. De werkelijkheid van je dromen, je idealen, je wensen en je stelt je dat voor. Als je dat op gaat schrijven, niet zozeer om iets ouds op te lossen, maar om iets nieuws te creëren, kun je je vrij gaan voelen. Vrij om een verhaal te schrijven zoals het voor jou prettig voelt. Dat gevoel, daar gaat het om.

Het lijkt misschien in eerste instantie alsof je jezelf voor de gek houdt. De mind zal je steeds proberen te blijven herinneren aan de waargenomen realiteit, maar jij wordt de baas over die mind. Laten we het een aapje noemen, die graag alle kanten opspringt. Geef dat aapje de opdracht om te doen wat jij zegt, om met je samen te werken. Het aapje wil alleen maar bezig zijn, dus geef hem iets nuttigs te doen. Focus op wat je wel wilt, op de uitkomsten die je graag zou zien, op je nieuwe gedroomde realiteit. ‘Kom aapje, we gaan samenwerken, goed opletten.’ Corrigeer het aapje op tijd, leer hem te focussen op het nieuwe verhaal, dat je jezelf vertelt.

Vandaag werd ik wakker met een nieuw woord: Mildschrijven. Ik zal je uitleggen wat het is en hoe het gaat: Je gaat schrijven. Je schrijft  op wat je bezig houdt, waar je bang voor bent, wat je zorgen baart, waar je je druk over maakt, waar je boos over bent of iets wat je nog niet hebt verwerkt. Je schrijft tot het voor jouw gevoel duidelijk op papier staat (of op de computer). Maak je geen zorgen, niemand leest het, alles mag. Dan ga je het mildschrijven. Je begint opnieuw en gaat het milder maken. Nuanceren. Daar ga je net zo lang mee door tot het ook echt mild is. Tot het ook mild voelt.

Ondertussen verdwijnt het oude verhaal. Als je het op papier hebt geschreven, gooi je het weg of je verbrandt het. Je bent er klaar mee. Het schrijven is alleen maar een methode die je gebruikt om iets te transformeren, het hoeft niet mooi of perfect te zijn, het is alleen voor jezelf. Luister goed naar je gevoel, volg wat er in je opkomt. Wees heel eerlijk naar jezelf. Op die manier kijk je alles aan, zonder angst en kom je er doorheen. Je gaat vanzelf zien dat de scherpe kantjes ervan af kunnen. Je gaat het verzachten. En zo ga je er  als het ware dwars doorheen.

Doe het ook met alle begrip voor jezelf, geef jezelf de ruimte. En als je bezig bent hiermee, denk dan ook eens aan de spiegel. Wat laat de spiegel je zien over jezelf? Heel vaak gaat het over andere mensen, die iets aan jou spiegelen waarvan je je niet bewust bent. Wat vertelt het jou? Zo kan het zijn dat je je bijvoorbeeld boos maakt over een oordeel of een houding van iemand. Het raakt je. Waarom? Jouw gevoel is van jou. Het gaat nooit over die ander. Maar het feit dat het je raakt, laat je zien dat er een vlekje op de spiegel zit, dat weggepoetst wil worden. Die ander spiegelt iets, waarvan je je nog niet bewust bent. Oordeel je zelf ook zo of heb je ongemerkt ook zo’n houding? Of is het iets wat je jezelf niet toestaat? Dat kan ook. Don’t blame yourself, begrijp dat het alleen gezien wil worden, omdat het behulpzaam is voor je. Je kunt je eigen oordelen over jezelf laten vallen. Je kunt al je oordelen laten vallen, dat maakt je mild.

Uiteindelijk is de spiegel liefde, niks anders. De vlekjes kunnen je dat zicht benemen op wat er aan je gespiegeld wil worden, dat wat de spiegel echt is. Poets ‘m schoon. Tot je het zo ervaart. En vergeet niet te genieten van al het moois wat dan tevoorschijn komt in de spiegel.

Bindingsangst? Wat een raar begrip eigenlijk. Toevallig sla ik een boek open en lees er iets over. Een boek dat de deur uitgaat want het gaat over de betekenis van Tarotkaarten. Als je ‘de liefde’ op z’n kop trekt, zou dat staan voor bindingsangst. Een van de redenen waarom ik niet van Tarotkaarten hou, is dat ze behalve ‘goed nieuws’ ook waarschuwingen geven als ‘pas op voor het gevaar’ en dat is niet goed voor de menselijke geest. Die is namelijk te gevoelig voor waarschuwingen, angsten en het zogenaamde ‘kwaad’ dat op de loer ligt. En het probleem is, als je daarin gelooft, al is het maar dat een lichte ongerustheid zich van je meester maakt, dan gaat het zich vanzelf bewerkstelligen. We kunnen onszelf beter van al die angsten af helpen, want als we geloven in goed nieuws en mogelijkheden die op ons wachten, dan werken we daar naartoe. En die geest zullen we zelf een beetje die kant op moeten sturen. Het is de ‘oude generatie’ spiritualiteit, die voorspelt en bang maakt en waarschuwt. De ware boodschappen geven je vertrouwen, steun, kracht en moed, die voeden je optimisme, maar die wijzen je ook op je eigen manifestatiemogelijkheden. Zoals jij denkt dat het is of zal lopen, zo nodig je het uit. Dus je kunt je maar beter bewust zijn daarvan en leren hoe je je geest beter kunt besturen.

Maar goed, bindingsangst dus. Denk er eens over na, wat een vreemd begrip dat eigenlijk is. Is liefde bedoelt om te binden? “Moeten” we alles loslaten en ons overgeven aan het leven, de stroom, de Liefde en ons ondertussen ‘binden’? Dat kan niet samengaan. Liefde is per definitie vrij, laat vrij, is er zonder voorwaarden, vertrouwt, is blij en vindt z’n eigen weg wel. Het voegt zich ook niet per sé in de vorm zoals wij die voor ogen hebben, het manifesteert zich op alle mogelijke manieren, juist in de kleinste dingen. Als we er al bang voor zijn, is dat omdat het allesomvattend is, groter dan wij, een sterke kracht die niet door ons te beheersen is.

Bang voor de liefde zijn, is hetzelfde als bang voor het leven zijn of bang voor God zijn of bang voor jezelf, de grootsheid in jezelf. Allemaal onterechte angsten. En om ons dan te verstoppen in het binden, vasthouden, vastklampen, aan iemand of iets, dat is een uiting van angst. Afhankelijkheid is angst. We denken dat we afhankelijk zijn van een ander, van iets, omdat we niet zien wie we zelf zijn. Als we dat echt zouden ontdekken, zouden we helemaal nergens bang meer voor zijn. En ons al helemaal nergens meer aan binden. Omdat dat helemaal nergens voor nodig is.

Het heeft niet zoveel zin om iets anders te willen dan er nu is. Toch hebben we daar een handje van. En zo zijn we nooit tevreden. Als we daarmee op kunnen houden, iets anders te willen dan er nu is, dan hebben we het veel makkelijker. Dan zijn we niet meer in strijd met wat er is. Alles is alleen maar een verhaal in ons hoofd. En van dat verhaal kunnen we blij worden of juist niet. Afhankelijk van wat we onszelf vertellen.

Het is niet zo moeilijk daarmee op te houden, we hoeven alleen het mechanisme maar te zien. Dat mechanisme van de mind, die ons de hele dag verhalen aan het vertellen is. Het werkt zo: Je bent lekker bezig en ondertussen begint er iets te zeuren dat je eigenlijk iets anders zou moeten doen. En als je dan dat andere gaat doen, begint-ie weer te zeuren dat je iets anders liever zou hebben. En als je dat dan hebt… precies! Zo werkt dat. Maakt niet uit waar het over gaat.

Nu komt de kerst er aan en voor veel mensen is dat een confronterende tijd. Of ze ‘moeten’ de feestdagen doorbrengen bij familie of schoonfamilie omdat ze dat geacht worden te doen, of niet en dan zeggen ze dat ze dat missen en voelen zich eenzaam en alleen. Snap je? Zo is er altijd wat. Het moet gezellig zijn en anderen hebben het vast allemaal veel gezelliger? Nee, we laten ons een beeld opdringen: sfeervolle lampjes, lichtjes, kerstbomen…  lekker eten, luxe eten… sommigen sloven zich enorm uit en anderen doen mee of kijken toe. Maar wat doet het ertoe? Het is allemaal vorm. Met de vorm – en de lichtjes en de versierde bomen en de reebout – heb je nog niks. Je kunt er blij van worden, maar ook niet. Het hangt niet van de lichtjes af, het hangt alleen maar af van welk verhaal je jezelf vertelt. Het moet perfect zijn of het moet ontspannen zijn, het moet gezellig zijn, we hebben een bepaald idee daarover. Hoe het zou moeten zijn. Wat als het nou gewoon is zoals het is en ‘het’ zich niets aantrekt van wat wij vinden dat het ‘moet’ zijn?

Is dat niet makkelijk? Hoef je het ook niet te proberen anders te krijgen dan het is. In wezen hangt ‘het’ alleen maar af van of je tevreden bent of niet. Dat bepaalt je gevoel. En je kunt kiezen. In dat eerste geval heb je het meer naar je zin, ongeacht de omstandigheden.

De kersttijd is bij uitstek een tijd voor verhalen. Ik hou wel van kerstverhalen. Net zoals ik van sprookjes hou. Dat heeft vooral te maken met het lichtje in de duisternis, maar ook omdat ik hou van verhalen die goed aflopen. Dat Scroodge met zijn hart van steen ontdooit bijvoorbeeld.  Het meisje met de zwavelstokjes, ik weet eigenlijk niet zeker of dat goed afloopt, maar het is wel betoverend mooi. Magic…

De Magische Gouden Ring begon ik te schrijven als een kerstverhaal. Die sfeer ademt het ook wel een beetje. Mocht je nog een kerstcadeautje zoeken of een lekker boekje willen lezen met kerst… zie hier.

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: Weet dat we alle verhalen zelf maken. Ook de verhalen die we onszelf vertellen. Dus: vertel jezelf een mooi verhaal. Een verhaal waar je tevreden mee kan zijn. Waar je blij van wordt. Geniet ervan!

De enige terrorist die we moeten zien te vinden en ontmantelen is die in onszelf. Hij is degene die onze mooie initiatieven, onze creativiteit, onze dromen, onze verlangens en onze idealen bombardeert. Hij is degene die ons kinderlijk genoegen scheppen in al wat speels, onschuldig en blij is, ondermijnt. Hij is niet wie wij zijn, hij is als een sluipschutter die op de loer ligt om onze levenslust, ons plezier en onze zelfexpressie om zeep te helpen.

Wie is hij, hoe is hij zo geworden? Vraag het hem. Waarom voelt hij zich zo bedreigd dat hij zich zo gedraagt? Wat heeft hij meegemaakt dat hem zo hard heeft gemaakt?

Schiet hem niet overhoop, verjaag hem niet. Geef hem aandacht en liefde, omarm hem en luister naar zijn verhaal. Wat hem is overkomen, is het verhaal van ons allemaal.

Vertel hem dan dat het ook anders kan. Dat weet hij nog niet. Nodig hem uit om met je mee te gaan, laat hem zien hoe mooi de wereld is. Vertel hem dat je graag met hem samenwerkt en dat er maar een manier is waarop dat kan: Door vrede te sluiten en elkaar te steunen, ook al ben je nog zo bang.

Je hebt hem nodig, zijn support. Vergeef hem al z’n bange daden, z’n woede en de pijn. Bevrijdt hem van jouw angsten, dan zal ook hij gelukkig zijn. En jij kan verder, vrolijk en verlost, met een maatje aan je zijde, die je bemoedigt en aanbidt. Je wijst hem de weg in moeilijke tijden, je geeft hem een hand voordat je de moed verliest.

Kijk hem aan, diep in de ogen. Bedank hem voor zijn bestaan. Zodat je voortaan samen in vrede verder kan gaan.

In de sportschool, waar ik altijd op rustige uurtjes heen probeer te gaan, ben ik blij dat ik geen man ben. Ik hoef niet heel stoer allemaal zware gewichten te tillen, ik schaam me niet voor mijn relatief lichte programma, maar ik train wel conditie en wat spieren, omdat dat goed is voor mijn lichaam. Als je buikspieren sterk zijn, heb je minder snel last van je rug bijvoorbeeld, wist je dat? Mijn lijf is er blij mee en laat me dat na afloop weten met een voldaan gevoel. Je voelt je sterker en je kunt meer aan. Ik heb ook eens gelezen dat mensen die sporten sneller een nieuwe baan vinden en meer verdienen. Dat bleek uit onderzoek. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen.

Ik raak in gesprek met een Surinaamse vrouw, die sinds deze week weer elke dag sport. Als ze een dag niet komt, gaat ze zichzelf straf geven, dan moet ze een uur langer op de loopband rennen. Ik kijk haar verbaasd aan, zo streng ben ik niet voor mezelf. “Als iemand anders zou zeggen dat ik dat moest doen, zou ik het niet doen hoor,” lacht ze erbij. Vroeger ging ze altijd hardlopen en ze mist dat, maar het mocht op een gegeven moment niet meer vanwege iets aan haar knie. “Dat voelde echt als een gat, alsof iemand me wat afgenomen had! Ik heb gemerkt dat ik dat echt heel erg vond.” Ze vertelt dat ze voor dag en douw – voordat ze brood maakte voor haar kinderen om mee naar school te nemen – al ging rennen en als ze thuiskwam na haar werk weer. “Ik kon alles loslaten, alle frustraties van de dag, als ik boos was rende ik gewoon door en op een gegeven moment was het weg. Ik kwam ‘leeg’ thuis en ik was altijd vrolijk, energiek, ik pakte alles aan wat er moest gebeuren, ruimde alles meteen op en handelde alles meteen af.”

Toen ze vanwege die knie niet kon sporten zat ze op de bank en zag de hardlopers voorbij komen langs het kanaal. Gefrustreerd greep ze dan een fles wijn, maar dat hielp niet. Ze kon haar problemen niet meer ‘kwijt’, bleef ermee rondlopen en zakte er in weg. Toen werd ze ook nog ziek. Misschien is ze nu bezig alles uit die periode nog op te ruimen. “Het is bij mij alles of niks,” zegt ze. “Ja, dat herken ik wel, maar ik ben juist aan het oefenen de middenweg te bewandelen. Als ik het rustig opbouw en er een gewoonte van maak, hou ik het langer vol,” lijkt mij. Duidelijk niet haar stijl. Wel een hele sterke vrouw. Als die iets voor ogen heeft, zal het wel lukken, vermoed ik.

Waarom verschijnt dit voorbeeld in mijn vizier? Ik weet het niet. Ik vind juist dat mensen wat liever en aardiger voor zichzelf mogen zijn. We hoeven onszelf niet af te beulen en te straffen, het is de kunst om tevreden te zijn met onszelf. En ik streef ernaar om alles wat ik doe met zoveel mogelijk plezier en toewijding te doen. Ik probeer niet ’tegen’ mezelf te zijn door te vinden dat ik door moet gaan, door moet duwen, als het even niet lukt of teveel wordt: pauze of stoppen, even iets anders doen en dan later de draad weer oppakken. Kan je dan ooit iets bereiken? Ja, misschien ben je wel eerder tevreden met wat er al is. En misschien heb je dan wel minder frustraties weg te werken…

Toch heb ik wel bewondering voor het doorzettingsvermogen van deze dame. Wat haar verhaal me vertelt is dat het sporten iets in gang zet. Mijn grote opruiming is er wellicht door geactiveerd. Dat je opeens en met gemak iets aan gaat pakken. Dat je meer bergen kan verzetten. Dus ik ga rustig door. Maar het leven hoeft geen strijd te zijn. Geen wedstrijd en al helemaal geen strijd met jezelf. Ik ben meer een wandelaar, die rustig om zich heen kijkt en onderweg geniet. En daar ben ik wel tevreden mee.

Dear friends, we hebben jullie hulp nodig! De meeste van jullie hebben of kennen het boek van White Bull ‘Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder’ inmiddels wel. In deze kadootjestijd vragen wij ons af hoe we het op een vriendelijke manier onder de aandacht kunnen brengen van een groter publiek, dat open staat voor het ‘spirituele perspectief’ en baat kan hebben bij de bekrachtigende en geruststellende boodschappen van White Bull. We weten dat het niet voor iedereen even gemakkelijk is de boodschappen van White Bull ook daadwerkelijk toe te passen in het dagelijks leven. Wat te denken van dit?

“Je ego mag misschien geconditioneerd zijn om te geloven dat het egoïstisch is om stappen te ondernemen die wellicht negatief lijken uit te pakken voor een ander, maar bedenk hoeveel dienstbaarder je aan de mensheid kunt zijn door jezelf te bevrijden van alles wat jou beperkt in het vervullen van jouw potentieel.”

Wat we jullie willen vragen is om met ons mee te denken. Misschien wil je zelf een review schrijven over het boek, er aandacht aan besteden, er over vertellen, een lezing organiseren zelfs? Misschien bedenk je iemand in je eigen omgeving voor wie het een waardevol kadootje zou kunnen zijn?

Wist je trouwens dat Ian Graham ook privé-sessies geeft met White Bull? Ja, de mensen die mij al langer volgen, weten dat wel. Met een zo’n sessie kan je jaren vooruit. Nog steeds schieten me regelmatig opmerkingen te binnen van White Bull uit de eerste sessie die ik ooit met hem meemaakte, die nu nog relevant zijn.
Ian schrijft in het voorwoord dat het boek vergelijkbaar is met een goed glas wijn, je nipt er aan en nog eens, de verborgen diepte op iedere bladzij proef je zoals de wijnkenner de meest subtiele smaken en nuances bespeurt in hetgeen hij drinkt. Zo gaat dat ook met een persoonlijk gesprek met White Bull, de diepte van zijn woorden gaat veel verder dan je in eerste instantie kunt ‘proeven’.

En zo werkt het ook met dit boek, je moet het leren kennen en waarderen, het is geen eendagsvlieg, ik vermoed dat het gestaag z’n weg zal vinden bij de mensen die er op dat moment aan toe zijn. Maar juist nu, in deze donkere dagen, kunnen we wel wat extra wijsheid, kracht en inzichten gebruiken. Het versterkt. Op een dieper niveau dan je denkt. Het gaat verder dan ‘denken’ namelijk.

Als jullie zelf – vanuit je eigen ervaring en beleving – iets zouden willen delen met jullie eigen achterban, als jullie een idee hebben voor ons om White Bull onder de aandacht te brengen van een groter publiek, dan horen we het graag!

Als bedankje en ter inspiratie bij deze een nog niet eerder gepubliceerd gesprek met White Bull. Neem de tijd om het te voelen en tot je door te laten dringen als je er naar kijkt, proef de diepte!

I hope you like it!

Oja, het boek ‘Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder’, kan je hier bestellen.

Het rijstexperiment van Emoto, ken je dat? Ik heb het ook wel eens gedaan. Je zet drie glazen met ongekookte rijst en water ergens neer – op verschillende plaatsen, leek mij – en tegen het ene glas doe je heel lief en aardig, het krijgt elke dag liefdevolle aandacht. Tegen het tweede glas doe je boos en naar (wat nog een hele kunst is) en het derde negeer je helemaal. Na een dag of tien zie je het resultaat. Rara welke rijst is het eerst bedorven? Dat is degene die je genegeerd hebt. Negeren is dus nog erger dan negatieve aandacht… De rijst die positieve aandacht heeft gekregen fermenteert en gaat zoet ruiken. Die bederft helemaal niet.

De betekenis hiervan is gigantisch, baanbrekend. Emoto heeft aangetoond dat water heel gemakkelijk stemmingen opneemt en vormen aanneemt. Het reageert op geluiden, teksten, ladingen, woorden die je erop plakt, mooie muziek. En het bleek dat liefde en dankbaarheid de mooiste kristalvormen opleverde (hij fotografeerde de watermoleculen in bevroren toestand). En dan mag je zelf bedenken voor hoeveel procent je lichaam uit water bestaat. Wat gebeurt er met een kind dat genegeerd wordt of voortdurend negatief bejegend? Wat gebeurt er met onszelf als we negatieve gedachten over onszelf hebben? Alleen dat al is een reden om goed op je woorden en gedachten te letten. En om naar mooie muziek te luisteren. Om in harmonie te zijn met je omgeving. Om herrie en ellende te vermijden. Om uit relaties te stappen die je niet positief voeden, maar ook… en dat zag ik gisteren ineens: om op te ruimen!

Ja, daar zijn we weer. Nog even en ik ben ook een opruimgoeroe… 😉 (Ik ben overigens bezig om een overzichtelijk lijstje met tips te maken voor het opruimen, dus wie interesse heeft, mag me mailen). Voorraden bijvoorbeeld. Het stamt wellicht nog uit de oorlogstijd dat mensen voorraden in huis halen van allerlei producten, rijst bijvoorbeeld. Toen ik gisteren een foto zag van iemand die het rijstexperiment ook had gedaan, bedacht ik me dat er in mijn keukenkastjes – waar ik nog niet aan toe gekomen ben – waarschijnlijk een heleboel te vinden is aan genegeerde voorraad. Wie kijkt er dagelijks met liefdevolle aandacht naar z’n voorraad? Ja, misschien nog wel naar zelfgemaakte jam of verleidelijke chocoladerepen, maar verder?

Vandaar dat die Kondo-methode dus zo goed werkt en zo’n enorm positief effect heeft op mensen. Alles wat je opruimt, pak je vast en je voelt: Word ik hier blij van? Zo niet, gaat het de deur uit. Bij boeken doe je dat ook, je slaat ze niet open, gaat niet lezen (ahum), maar je voelt… Voor mij was het een gewoonte, net zoals die voorraden een gewoonte waren, om boeken te bewaren. Zelfs als ik ze niet leuk vond, ook als ik ze al gelezen had. Maar ook woorden zijn energie, hebben lading. Dus… wat een ballast eigenlijk! De maatstaf is nu dat alleen inspirerende boeken mogen blijven. Alle ellende de deur uit, dat sowieso. Lang geleden knipte ik zelfs krantenartikelen uit, om nog wat mee te doen, misschien onderwerpen voor reportages. Af en toe kom ik er nog een paar tegen. Vroeger wist ik dat niet. En als journalist volgde ik ook nog al het nieuws. Mensenlief, vind je het gek dat het op een gegeven moment teveel wordt, al die ellende van de wereld op je schouders?

Keuzes maken is heel gezond. Selecteren is noodzakelijk. Waarom jezelf belasten? Waarom het leven niet wat lichter maken en alle overbodige ballast opruimen? Je begrijpt: het letterlijke opruimen heeft een enorm effect op je geest. Waarom vasthouden aan zaken uit het verleden, waar je klaar mee bent? Die je al weet? Waarom oude trauma’s blijven herhalen en herkauwen? Het hoeft niet. Wonden die steeds opnieuw open gereten worden, kunnen niet genezen.

Ik kwam ook talloze lijstjes tegen met van alles wat ik moest doen. Wat een feest om te beseffen dat het meeste daarvan inmiddels allang gedaan is, klaar is, afgerond. Dan zie je opeens wat je allemaal al hebt bereikt. Wat er ondertussen allemaal al is opgelost. Hoeveel bergen je al hebt verzet. Heerlijk! Wat ik ook op veel briefjes tegenkwam was: opruimen. Haha… ik was eeuwig aan het opruimen, althans, het stond altijd op mijn to-do lijstje. “Je blijft toch altijd bezig, je bent nooit klaar,” zei iemand gisteren tegen me. Nee, want deze keer pak ik het veel grondiger aan en ik heb een mind-switch gemaakt. Ik begrijp het nu veel beter. En het is leuk geworden, dat was het vroeger niet… Als je het een keer goed doet, hoef je niet aan de gang te blijven. Alles krijgt een eigen plek, dat alleen al. Dat maakt het veel makkelijker om alles meteen op de juiste plek terug te leggen na gebruik. Mijn leven wordt overzichtelijker. Dat geeft meer en meer helderheid.

Bijna ongemerkt wordt het verleden ondertussen verwerkt. Bewaren – ik was er heel goed in – is net zoiets als in het verleden blijven hangen. Terwijl ik in wezen veel meer een toekomstgericht persoon ben. Maar je kunt ook bewaren voor in de toekomst, ai… dat had ik nog niet door. Dat belast de toekomst al bij voorbaat.

Dus… de tip van vandaag: Hou het Emoto-experiment in gedachten bij alles wat je doet en vooral bij het opruimen. Dat wat goed voelt en waar je positieve aandacht aan besteedt en aan kan besteden…. is goed voor jezelf, goed voor je omgeving, voor je spullen zelfs, voor je voedsel en uiteindelijk is het natuurlijk ook goed voor de wereld. Want je geeft alles alleen nog maar positieve aandacht – of je elimineert het uit je belevingswereld of omgeving – en daar groeit alles en iedereen van. Vooral jijzelf.