Het rijstexperiment van Emoto, ken je dat? Ik heb het ook wel eens gedaan. Je zet drie glazen met ongekookte rijst en water ergens neer – op verschillende plaatsen, leek mij – en tegen het ene glas doe je heel lief en aardig, het krijgt elke dag liefdevolle aandacht. Tegen het tweede glas doe je boos en naar (wat nog een hele kunst is) en het derde negeer je helemaal. Na een dag of tien zie je het resultaat. Rara welke rijst is het eerst bedorven? Dat is degene die je genegeerd hebt. Negeren is dus nog erger dan negatieve aandacht… De rijst die positieve aandacht heeft gekregen fermenteert en gaat zoet ruiken. Die bederft helemaal niet.
De betekenis hiervan is gigantisch, baanbrekend. Emoto heeft aangetoond dat water heel gemakkelijk stemmingen opneemt en vormen aanneemt. Het reageert op geluiden, teksten, ladingen, woorden die je erop plakt, mooie muziek. En het bleek dat liefde en dankbaarheid de mooiste kristalvormen opleverde (hij fotografeerde de watermoleculen in bevroren toestand). En dan mag je zelf bedenken voor hoeveel procent je lichaam uit water bestaat. Wat gebeurt er met een kind dat genegeerd wordt of voortdurend negatief bejegend? Wat gebeurt er met onszelf als we negatieve gedachten over onszelf hebben? Alleen dat al is een reden om goed op je woorden en gedachten te letten. En om naar mooie muziek te luisteren. Om in harmonie te zijn met je omgeving. Om herrie en ellende te vermijden. Om uit relaties te stappen die je niet positief voeden, maar ook… en dat zag ik gisteren ineens: om op te ruimen!
Ja, daar zijn we weer. Nog even en ik ben ook een opruimgoeroe… 😉 (Ik ben overigens bezig om een overzichtelijk lijstje met tips te maken voor het opruimen, dus wie interesse heeft, mag me mailen). Voorraden bijvoorbeeld. Het stamt wellicht nog uit de oorlogstijd dat mensen voorraden in huis halen van allerlei producten, rijst bijvoorbeeld. Toen ik gisteren een foto zag van iemand die het rijstexperiment ook had gedaan, bedacht ik me dat er in mijn keukenkastjes – waar ik nog niet aan toe gekomen ben – waarschijnlijk een heleboel te vinden is aan genegeerde voorraad. Wie kijkt er dagelijks met liefdevolle aandacht naar z’n voorraad? Ja, misschien nog wel naar zelfgemaakte jam of verleidelijke chocoladerepen, maar verder?
Vandaar dat die Kondo-methode dus zo goed werkt en zo’n enorm positief effect heeft op mensen. Alles wat je opruimt, pak je vast en je voelt: Word ik hier blij van? Zo niet, gaat het de deur uit. Bij boeken doe je dat ook, je slaat ze niet open, gaat niet lezen (ahum), maar je voelt… Voor mij was het een gewoonte, net zoals die voorraden een gewoonte waren, om boeken te bewaren. Zelfs als ik ze niet leuk vond, ook als ik ze al gelezen had. Maar ook woorden zijn energie, hebben lading. Dus… wat een ballast eigenlijk! De maatstaf is nu dat alleen inspirerende boeken mogen blijven. Alle ellende de deur uit, dat sowieso. Lang geleden knipte ik zelfs krantenartikelen uit, om nog wat mee te doen, misschien onderwerpen voor reportages. Af en toe kom ik er nog een paar tegen. Vroeger wist ik dat niet. En als journalist volgde ik ook nog al het nieuws. Mensenlief, vind je het gek dat het op een gegeven moment teveel wordt, al die ellende van de wereld op je schouders?
Keuzes maken is heel gezond. Selecteren is noodzakelijk. Waarom jezelf belasten? Waarom het leven niet wat lichter maken en alle overbodige ballast opruimen? Je begrijpt: het letterlijke opruimen heeft een enorm effect op je geest. Waarom vasthouden aan zaken uit het verleden, waar je klaar mee bent? Die je al weet? Waarom oude trauma’s blijven herhalen en herkauwen? Het hoeft niet. Wonden die steeds opnieuw open gereten worden, kunnen niet genezen.
Ik kwam ook talloze lijstjes tegen met van alles wat ik moest doen. Wat een feest om te beseffen dat het meeste daarvan inmiddels allang gedaan is, klaar is, afgerond. Dan zie je opeens wat je allemaal al hebt bereikt. Wat er ondertussen allemaal al is opgelost. Hoeveel bergen je al hebt verzet. Heerlijk! Wat ik ook op veel briefjes tegenkwam was: opruimen. Haha… ik was eeuwig aan het opruimen, althans, het stond altijd op mijn to-do lijstje. “Je blijft toch altijd bezig, je bent nooit klaar,” zei iemand gisteren tegen me. Nee, want deze keer pak ik het veel grondiger aan en ik heb een mind-switch gemaakt. Ik begrijp het nu veel beter. En het is leuk geworden, dat was het vroeger niet… Als je het een keer goed doet, hoef je niet aan de gang te blijven. Alles krijgt een eigen plek, dat alleen al. Dat maakt het veel makkelijker om alles meteen op de juiste plek terug te leggen na gebruik. Mijn leven wordt overzichtelijker. Dat geeft meer en meer helderheid.
Bijna ongemerkt wordt het verleden ondertussen verwerkt. Bewaren – ik was er heel goed in – is net zoiets als in het verleden blijven hangen. Terwijl ik in wezen veel meer een toekomstgericht persoon ben. Maar je kunt ook bewaren voor in de toekomst, ai… dat had ik nog niet door. Dat belast de toekomst al bij voorbaat.
Dus… de tip van vandaag: Hou het Emoto-experiment in gedachten bij alles wat je doet en vooral bij het opruimen. Dat wat goed voelt en waar je positieve aandacht aan besteedt en aan kan besteden…. is goed voor jezelf, goed voor je omgeving, voor je spullen zelfs, voor je voedsel en uiteindelijk is het natuurlijk ook goed voor de wereld. Want je geeft alles alleen nog maar positieve aandacht – of je elimineert het uit je belevingswereld of omgeving – en daar groeit alles en iedereen van. Vooral jijzelf.