Het was geen vraag, maar een bekentenis. Iemand had een plan, ze wilde haar ouders weer tot leven roepen. Oei, daar zat ik dan met al mijn mooie verhalen over ‘alles kan’ en ‘creëren’ en ‘als je er maar in gelooft’. Diplomatiek vroeg ik wanneer ze haar ouders was verloren, dat was al op jonge leeftijd. Ze wilde familie, best begrijpelijk, maar in plaats van vooruit te kijken en haar eigen familie ‘op te bouwen’ wilde ze dus terug wat ze kwijt was geraakt. En ze was ervan overtuigd dat dat kon.
Ze haakte af toen ik voorzichtig over ‘vrije wil’ begon, je kunt alles wensen en creëren, maar je gaat niet over het leven van anderen. Dat ging er niet in, ze wilde controle over het leven. Oei…
We mogen blij zijn dat de universele wetten zijn zoals ze zijn, bedacht ik me. Dat die vrije wil er is, dat we niet vanuit onze eigen behoefte het leven van anderen naar onze hand kunnen zetten.
Situaties accepteren zoals ze zijn, het is niet altijd makkelijk, maar wel nodig. Pas vanuit de vrijheid die acceptatie geeft, kan je werkelijk iets nieuws creëren. Niet vanuit een tekort, een gebrek, een gemis, want als dat de achterliggende motivatie is, creëer je meer van dat wat je mist. Non-acceptatie maakt het gemis alleen maar groter.
Op dit punt kan ik het boek van Gwendoline Remmerie aanraden: De kunst van accepteren. Haarfijn laat ze zien hoe iets in je belevingswereld verschijnt omdat het een doel dient. Het verschijnt op het toneel en kan weer verdwijnen als we ons ervan loskoppelen, in plaats van ermee te vechten of ons er slachtoffer van voelen, het proberen te veranderen, het niet accepteren. Het is niet mogelijk een gecreëerde situatie te veranderen, er is slechts iets mogelijk in de manier waarop we er naar kijken en dat zal de zogenaamde ‘realiteit’ veranderen. Het ‘probleem’ verdwijnt uit beeld als we het niet langer als ‘probleem’ ervaren, als we inzien dat het ons iets kwam leren, iets kwam laten zien.
Er is dus een ander level van waaruit alles wordt gecreëerd en gemanifesteerd. De waargenomen ‘realiteit’ is een weerslag daarvan. Op dat andere level is alles er, dus in zekere zin heeft deze dame gelijk met haar inzicht dat ook haar ouders er nog zijn. “Beyond” alles is er geen tijd en plaats, is er geen verleden en toekomst, geen ‘hier’ en ‘daar’, daar is alles. Daar is zij dus ook nog steeds een met haar ouders. Ergens…
Gemis maakt het onmogelijk dat zo te ervaren. “Er is geen onderscheid tussen jullie wereld en de ‘onzichtbare’ wereld van de spirits,” zei White Bull, “Wij zijn hier ook. Er is eenheid.”
Het is een prachtig voorbeeld, maar ook treurig natuurlijk, dat iemand het verleden probeert te herstellen. Door zo vast te houden aan het verleden, door het niet te accepteren zoals het is, kan je niet verder. Vanuit de ene situatie wordt de andere geboren. Vanuit de tegenstelling wordt de wens geboren. Vanuit de ervaring van een bepaald gemis, tekort of vanuit een bepaalde behoefte, ontstaat een wens. Die wensen zijn mogelijk om te manifesteren, als we begrijpen wat het werkelijk is wat we verlangen. Heelheid in onszelf, vrijheid, geborgenheid, liefde, vreugde, vrede… Dat kunnen we alleen in onszelf herstellen, niet in de buitenwereld. Dat kunnen we wensen.
Maar, wat me ook duidelijk wordt, de non-acceptatie en de behoefte tot controle over het leven, is precies wat ons dit kan leren. Vanuit het niet accepteren en het willen beïnvloeden, gaan we op onderzoek uit. En zo gaan we het ontdekken. Hoe anders zouden we er achter moeten komen?