As long as you think there are negative forces, you’ll never be strong. Be a positive force. (Satchidananda)

Er zijn zoveel mensen bezig om de wereld op een positieve manier te vernieuwen, zoveel positieve ontwikkelingen, zoveel dromen en idealen, zoveel mensen die de rest van de wereld willen helpen. De wens is er, de ontwikkelingen zijn er, de mogelijkheden dus ook. Dus we gaan de goeie kant op.

Oei, dan bereikt mij het bericht van de aanslagen in Brussel. Net terwijl ik wilde betogen dat ‘de hervormers’ hun positieve kracht juist kunnen laten zien in het benadrukken van de nieuwe wereld, het uitdragen van hun idealen en toekomstvisie, in plaats van te strijden met ‘het oude’, het onwenselijke en dat waar we genoeg van hebben.

Wees een positieve kracht, dat is en blijft toch de beste optie. Ook in deze situatie. Juist in deze situatie. Angst en Liefde staan recht tegenover elkaar. Kiezen we voor angst of voor Liefde? Het lijkt er op dat dit is wat momenteel verscherpt zichtbaar wordt. De angst die wordt gezaaid, de dreiging die wordt opgevoerd, de chaos die wordt veroorzaakt, het geweld en de doden en gewonden, die er vallen, ja, het is nogal een uitdaging. Toch is Liefde het enige antwoord. De enige Waarheid. In pure Liefde smelt alle angst, alle haat, alle pijn. Laten we vooral Liefde sturen naar alles wat dat nodig heeft en in ons hart aanwezig blijven. Dat is wat we nu kunnen doen.

En dan nog even terug naar die ‘kwade krachten’ waar ik nooit zoveel van moet hebben en waar ik ook liever geen bestaansrecht aan geef. En waar mensen mij wel eens van willen overtuigen…

Geef ze geen kracht door er bang voor te zijn,
wakker ze niet aan met haat en nijd….
Focus op het goede, het mooie, de Liefde
stop met het voeren van een onzinnige strijd.

Oorlog bestaat alleen als er twee partijen strijden.
Er valt met jou niet te strijden als je niet meedoet,
als je je eigen pad bewandelt, vrij en blij,
omdat je weet: De wereld die je waarneemt, dat ben jij.

De Liefde… dat BEN JIJ!

Dat wat je aanspreekt in iemand die je voor het eerst ontmoet, laat je een deel van jezelf zien dat tevoorschijn wil komen, wist je dat? Net zoals dat wat je aan een ander ergert je een deel van jezelf laat zien, waar je niet naar wil kijken… Doe je dat wel, durf je dat wel, dan kan je jezelf bevrijden. Niet zozeer van die ergernis, ja ook, maar vooral van dat deel wat nog in onbewustheid (angst) ligt te wachten op jouw aandacht. Iets wat vrij wil zijn in jou…
Val je bijvoorbeeld op de humor van iemand, dan betekent dat dat je behoefte hebt aan meer humor in je leven, de humor in jou wil tot leven gewekt worden. Dat is waar je behoefte aan hebt.
Erger je je aan mensen die geen keuzes maken, niet duidelijk zijn in wat ze willen, hoe zit het dan bij jezelf? Ben jij duidelijk? Weet jij wat je wil? Of erger je je aan de zwaarte van een ander? Ahum… wat doe je zelf?
Helderheid en focus, dat is wat me aansprak in een van de ontmoetingen die ik had met collega-creatieve-ondernemers en dat zette me aan het denken. Heb ik behoefte aan meer focus en helderheid? Ja, vast en zeker. Maar wat ik zo’n mooie ontdekking vond, is dat het samen kan gaan met gevoel en intuïtie. Op een of andere manier leefde er kennelijk nog een overtuiging in mij dat focus een beetje ‘het doel heiligt de middelen’ was, maar dat is het juist niet. Als je goed naar je gevoel luistert en gehoor geeft aan je intuïtie, ben je juist sterk gefocust. Je weet heel goed welke kant je op wil en je kunt beter onderscheid maken tussen wat daar bij past en wat niet.
De reden dat we kunnen ‘verdwalen’ onderweg is omdat we dat niet altijd helder hebben, omdat we er van alles tussendoor laten komen, anderen laten beslissen (ook een niet te onderschatten factor) en vooral omdat we onbewust ergens bang voor zijn. Ongemerkt grijpen we excuses aan om maar niet door te gaan, om af te wijken van ons pad, we geloven er misschien niet genoeg in, we twijfelen aan onszelf of we zijn bang dat we niet goed genoeg zijn of dat we ‘afgekeurd’ worden bijvoorbeeld. De angst voor succes en de angst voor het falen, die misschien wel hetzelfde zijn. Net zoals bindingsangst en verlatingsangst eigenlijk hetzelfde is. Vergelijkbaar.
Angst (het lijkt een groot woord, maar dat is juist omdat we ons vaak helemaal niet bewust zijn van die angsten) creëert allemaal vreemde (uitstel)gedachten. “The ego is sustained by continuous resistance,” zegt Eckhart Tolle. Het wordt in stand gehouden door continue weerstand. Het is ons ego dat niet durft te kiezen voor nieuwe stappen, onbekende paden, sprongen in het diepe. Het ego denkt in termen als ‘ja, maar…’ en ‘wat als…’ Help, wat als alles lukt? Vrij ongemerkt verzint het uitwijkmogelijkheden en omwegen. Maar ook bezwaren en obstakels, waar we dan in gaan geloven en die zichzelf dan heel goed kunnen bewerkstelligen.
Focus is een goeie remedie, een manier om het ego de baas te blijven en in de gaten te houden. Neem je eigen weerstand waar, waar ben je nu eigenlijk bang voor? Angsten aankijken ontneemt ze hun kracht en macht over je. Want, zeg nou zelf, hoe onzinnig is het om bang te zijn dat het lukt? Dat het lukt wat je echt wilt? Zou je je er niet beter op kunnen verheugen? Omdat je weet dat het kan? Kwestie van focussen op de vreugde en het plezier…. Wat raak je daar nou mee kwijt? 😉

Heb ik zomaar een paar leuke nieuwe collega’s ontmoet. Zo voelt dat. Ik was op een ZZP-bijeenkomst, waar voor het netwerken veel tijd was ingeruimd. Het is een beetje willekeurig op wie je dan afstapt en ’toeval’ te noemen met wie je in gesprek raakt. Een paar mensen leer je een beetje kennen, je hoort waar ze mee bezig zijn, maar van de meesten weet ik dat niet. Toch durf ik te zeggen dat het over het algemeen leuke mensen zijn, die doen waar ze goed in zijn en duidelijke keuzes hebben gemaakt. Niemand voelt zich een ‘ZZP-er’, het is een raar begrip, zonder personeel. ‘We’ denken helemaal niet in termen van personeel, wel is er onderlinge samenwerking. Gezien de hoge opkomst is er zeker behoefte aan uitwisseling en inspiratie, want de meesten zitten natuurlijk toch op hun eigen eilandje. ‘We’ zijn een interessante doelgroep, omdat iedereen doorheeft dat het aantal ZZP-ers zo groot is en alleen maar groeit. Maar we zijn ook een beetje ‘ongrijpbaar’, want zelfstandig. ‘Creatieve zelfstandigen’ noemde een van de sprekers ons en dat klinkt beter moet ik zeggen.

Een van die creatieve zelfstandigen, die aan het woord kwam in de ZZP-talks (lijkt op Tedx) had een boek geschreven met de titel ‘100 dagen dankbaarheid; dagboek van een ZZP-er in crisistijd.’ Ik heb het besteld om jullie er later meer over te kunnen vertellen. Ze vertelde dat ze geen zin had om haar prijzen te verlagen toen de crisis uitbrak, in plaats daarvan ging ze bij zichzelf te rade en op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Ze beoogde om in 100 dagen haar inkomen te verdubbelen en hield daarvan een dagboek bij. Dat ontwikkelde zich tot dankbaarheid voor wat er allemaal al wel was. Ze koos elke dag iets waarvoor ze dankbaar was en ‘als je dat 100 dagen doet, verandert je leven. Aan het eind ben je gewoon euforisch,’ vertelde ze. En, belangrijker nog: het is haar gelukt. Meer dan dat zelfs, want ze scoorde ook enorm met het boek en dat leverde nog meer nieuw werk op.

Is dankbaarheid het geheim? Ja, dat zou je kunnen zeggen, we hebben het er al vaker over gehad. Je leven verandert drastisch door je dagelijks heel bewust te richten op waar je dankbaar voor bent. Maar het werkelijke geheim is FOCUS. Waar richt je de aandacht op, wat is je intentie? Daar op focussen en je onderweg niet af laten leiden, dat is het werkelijke geheim. Dat concludeerde ik aan het eind van de avond, nadat ik een focuscoach had gesproken. Voor alle duidelijkheid, het gaat de ‘creatieve zelfstandigen’ niet zozeer om het geld verdienen, hoewel het vaak een kunst is om het hoofd boven water te houden. Het gaat om zelfontplooiing, het beste uit jezelf halen, jezelf verder ontwikkelen en creatief zijn. Je moet wel, want je bent zelf verantwoordelijk en dat weet je heel goed. Je hebt je eigen passie nodig. En focus…

We hebben dan wel geen personeel, we hebben wel een heleboel leuke en inspirerende collega’s!

When I run after what I think I want,
my days are a furnace of stress and anxiety;
if I sit in my own place of patience,
what I need flows to me, and without pain.
From this I understand that
what I want also wants me,
is looking for me and attracting me.
There is a great secret here
for anyone who can grasp it.

~ Rumi

Oja… denk ik dan als ik dit weer lees of zoiets als dit. Soms word je even meegesleurd en vergis je je. Dan word je ergens door in beslag genomen of door getriggerd. Maar zodra het stress, ergernis, een vervelend gevoel of irritatie oplevert, is het tijd om stil te staan. Het is misschien wel een automatisme om dan ergens bovenop te springen en te gaan jagen of vechten, het is ook een hele kunst om in het midden van een storm je rustpunt weer te vinden, maar het kan wel. Uitrazen en uitblazen, yoga doen bijvoorbeeld, een boswandeling maken en daarmee jezelf een handje helpen om weer in balans te komen. Dat kan, je kunt er je eigen methode voor ontwikkelen, dat is handig om op terug te kunnen vallen als het nodig is.

Want… vanuit innerlijke rust en vrede is het een stuk makkelijker om dingen te laten en zichzelf op te laten lossen. De oplossingen komen naar je toe, juist als je ontspant. “Wat ik nodig heb, stroomt naar me toe, zonder pijn,” zegt Rumi hier. “Wat ik wil, wil mij ook.” Soms weet je misschien niet precies wat je wil, maar je kunt ervan uitgaan dat als je de rust en vrede in jezelf vindt, ook het beste voor jou zal gebeuren. Je hebt die rust en vrede in jezelf nodig om er open voor te staan. Juist als je gaat jagen en situaties probeert af te dwingen, werk je jezelf tegen. Vertrouw er op dat alles op de juiste manier geregeld wordt en vertrouw er op dat het beste, precies dat wat je nodig hebt, onderweg is naar jou. Het zoekt jou. En jij hoeft alleen maar jezelf eerst te vinden, je rust, je kalmte, je vertrouwen. Je goed voelen en vertrouwen hebben gaat samen.

Dat wil niet zeggen dat je niks doet, dat je op de bank gaat zitten afwachten tot het er is. Het betekent dat je vanuit je innerlijke rust pas weer stappen zet en actie onderneemt. Niet als reactie op, niet vanuit een idee van tekort, maar vanuit vertrouwen en met plezier. We kunnen veel meer loslaten dan we denken. Er wordt veel meer voor ons geregeld dan we weten. Maak je geen zorgen. Want je begrijpt… zorgen maken is geen uitnodiging voor dat wat allemaal naar je toe wil komen! Het beperkt. Het vernauwt je mind.

Zet de deur open, van je hart en je mind en laat je verrassen! 🙂

Ik las een bijzonder verhaal van iemand. Ik citeer er een paar stukjes uit, omdat het naar mijn idee geldt voor allerlei situaties en relaties.

“Toen we drie maanden verkering hadden, gebeurde er iets vervelends. Mijn verliefde gevoel leek ineens weg te zijn. Ik wilde continu op mezelf zijn, voelde amper nog aantrekkingskracht. (…..) Ik zei dat ik ruimte nodig had. Mijn behoefte om op mezelf te zijn was zo sterk, dat ik even een week geen contact wilde. (…..) Na een week zag ik hem weer. Nog steeds voelde ik niet die aantrekkingskracht die er wel zo hevig geweest was. We hadden een heel fijn en open gesprek, waarin ik alles uitte wat ik voelde. Dat ik tijdens onze dates van soms wel 4 dagen ook wel eens zin had om alleen te gaan wandelen en even op mezelf te zijn. Dat ik ook verlangde om eens helemaal op te gaan in mijn eigen dans, als we samen op een feest waren. En dat ik die dingen niet durfde aan te geven. Ik dacht dan vaak: ‘Ach, hij is er nu toch? Dat alleen zijn kan straks ook weer, als hij naar huis is.’ Ook was ik bang dat ik hem dan zou kwetsen. Het luchtte enorm op om dat allemaal te zeggen. Hij had ook inzichten gekregen en deelde deze ook. Eenmaal thuis voelde ik me rustig en de volgende dag had ik zelfs zin om weer met hem af te spreken!
Langzaam werd het me duidelijk. Ik had mijn verlangens om op mezelf te zijn dus niet uitgesproken naar hem. Ik was hem blijven knuffelen en samen gebleven, ook als ik dat niet zo voelde. En daar begonnen de irritaties naar hem toe. Het knagende gevoel dat ik kreeg als ik mijn ruimte niet nam, projecteerde ik op hem. En daarmee verdween ook mijn verliefde gevoel. Ik nam het hem onbewust kwalijk dat ik te weinig ruimte had. (…..)

In dit verhaal kwamen er nog een paar passages langs, bijvoorbeeld dat ze het gevoel had er voor hem te moeten zijn als er iets met hem was. Terwijl ze daar soms geen zin in had, omdat ze met iets anders bezig was. Zelfde verhaal… Maar het kwam allemaal weer goed en ze werd weer opnieuw verliefd. Door het goed onder ogen te zien en door zich te durven uitspreken dus. En door zichzelf trouw te blijven.

Ik vind het wel een mooi voorbeeld van wat er gebeurt als je niet op tijd naar jezelf luistert en als je gewend bent grenzen over te gaan. Voor de lieve vrede of voor de goede orde… of…. om gewaardeerd te worden misschien, omdat je het moet van jezelf, ook al druist het tegen je eigen gevoel in.

Projectie dus… We zijn zelf degenen die vaak te ver gaan met het overschrijden van onze eigen grenzen. En waarom? Omdat we denken dat het ‘moet’? Omdat we vinden dat we ‘er moeten zijn’ voor iemand? Heel interessant hoe je dan verstrikt kan raken in een wirwar van projecties, waardoor je het niet meer helder ziet.
In dit geval speelt de vriend niet eens een rol, in de zin van dat hij bepaalde ongenoegens uit of projecteert. Dat is wat meestal wel gebeurt, dat een ander precies die rol vervult, die jou laat zien op welke punten je jezelf geweld aandoet of waar je nog een ‘onbewustheid’ in hebt. Vanuit angst of oude pijnpunten (misschien is dat hetzelfde) kunnen we bijvoorbeeld plotseling heel radicaal tegenover iemand staan. Het is handig om dan te bedenken dat je hier met ‘misleiding’ te maken hebt. De misleiding van het ego. Dat het ego zich bedreigd voelt, heeft altijd te maken met iets anders dan waar het over lijkt te gaan. Zelfontkenning, anderen teveel tegemoet willen komen, je eigen waarde niet zien of slordig met jezelf omgaan.

Je kunt natuurlijk ook ‘in’ de projecties van een ander terecht komen, maar als ze helemaal niet van jou zouden zijn, zou je daar geen last van hebben. Pas als je niet meer getriggerd wordt, ben je zelf vrij. Dus alles wat er nog wel getriggerd wordt, vraagt er om eens goed bekeken te worden. Op welk punt mag je jezelf wat meer tegemoet komen? Op welk punt mag je beter naar jezelf luisteren? Op welk punt is er nog een angst actief? Of een verantwoordelijkheidsgevoel dat ’te groot’ is, waarmee je je juist op het terrein van een ander begeeft? Dat lijkt misschien wel heel nobel, maar ook dat kan vanuit een angst zijn (controle dus).

Blijf op je eigen stoel zitten, zorg goed voor jezelf, kijk eens goed waar je nog in vast zit, voordat het tot heftige en onnodige confrontaties komt. Die ook weer niet zo erg zijn, want altijd leerzaam en uiteindelijk bevrijdend!

‘Hoe denk je dat het komt, wat is het geheim van dit succes?’ vroeg Matthijs van Nieuwkerk aan Annejet van der Zijl, toen hij haar net een ‘Gouden boek’ had overhandigd, omdat er 100.000 exemplaren waren verkocht van ‘De Amerikaanse prinses.’

Zij vertelde dat ze er 8 jaar met zoveel liefde aan gewerkt had en dat die liefde kennelijk voelbaar was voor de lezers. “En het is een positief boek,” zei ze, het geeft moed en kracht. Deze vrouw, die zoveel had meegemaakt dat een ‘normaal’ mens er het bijltje allang bij neergegooid zou hebben, ging steeds weer door. Ze wist zich keer op keer over tegenslagen heen te zetten en op te krabbelen.

Ik heb het niet gelezen, maar ik ben blij te horen dat dat is wat aanslaat, dat het dus zo werkt. Dat zulke boeken ‘de wind mee’ hebben, boeken die opbeurend zijn en met alle liefde zijn geschreven. Ook Annejet van der Zijl is iemand die haar eigen fascinatie volgt, niemand had ooit gehoord van deze prinses, maar zij kroop in haar huid. Zonder van tevoren te weten of het wel aan zou slaan, dat was haar motivatie niet. Alleen dat al geeft moed.

Het in staat zijn om op te krabbelen, daar gaat het misschien wel over in het leven. Als ik het over ‘succes’ heb, dan klinkt dat misschien alsof iedereen het hoogste doel zou moeten halen, de top zou moeten bereiken, beroemd zou moeten zijn, maar dat is niet zozeer wat ik bedoel. Wel dat je doet wat je voor ogen hebt, niet om te scoren, maar omdat je er zelf blij van wordt. Omdat er meer mogelijk is in het leven dan je voegen en aanpassen en doen wat anderen graag willen. Leven vanuit moed en kracht, jezelf zijn en je eigen ingevingen durven te volgen.  Jezelf zijn is eigenlijk hetzelfde als niet bang zijn. Jezelf zijn is genieten van het leven en van wat je doet. Leven. Jezelf trouw zijn. Vertrouwen op jezelf.

Van tegenslagen word je sterk, zeggen ze wel eens. En geloof me, iedereen heeft tegenslagen. Ook die mensen die het daar niet over hebben, omdat ze vooruit kijken. Ze zijn succesvol omdat ze niet blijven hangen in die tegenslagen, omdat ze weigeren daar slachtoffer van te zijn. Ik zal je een geheim vertellen: Als ik iets ‘op het toneel van het leven’ tegenkom wat lastig is, moeilijk, vervelend, pijnlijk of frustrerend, dan herinner ik mezelf er aan dat ik ook iets anders kan creëren. Dat ik voorgeschoteld krijg waar ik nog iets te leren heb, waar ik kennelijk nog geen helder beeld heb, waar ik nog een deel van mezelf terug te vinden heb en ik verklaar me bereid dat onder ogen te zien. Dat is niet hetzelfde als ‘o, het is mijn eigen schuld’ – want als je zo gaat denken, stap je ook in een slachtofferrol, nee, het is begrijpen dat het leven je alles aanreikt om jezelf verder te ontwikkelen, om te groeien en jezelf te ontdekken. Een besef dat ook al is niet alles even leuk, het wel een doel dient. Je kracht terugvinden bijvoorbeeld. “Niks in het leven is tegen je, alles is voor je,” leerde ik van White Bull. Dat kan je je misschien niet altijd voorstellen.

“Dit is het bewijs van je kracht: Je zegt hoe het leven is en je zal zien dat het zo wordt,” zegt Bentinho Massaro. Het hele universum doet met je mee. Het kan je niet iets anders bieden dan wat aansluit bij jouw beleving. Een deel van die beleving ligt onder de oppervlakte, je ziet het niet, je bent je er niet bewust van. En dat is wat zichtbaar wordt gemaakt in de wereld om je heen. Zodat je het kan zien. En als je het ziet… is het dus aan de oppervlakte en kan je kiezen wat je ermee doet. Als je ervoor kiest om het te veranderen, waar je natuurlijk moed voor nodig hebt, dan zet die intentie een veranderingsproces in gang. Als je iets meemaakt wat moeilijk is, vervelend, pijnlijk, weet dan dat juist daarin de wens geboren wordt en het hele universum met je meewerkt om te bereiken wat je wel wilt. Dus het is aan ons om dan niet vast te houden aan dat ‘oude’, waardoor het zich blijft herhalen, maar om iets nieuws te creëren. Je kunt elke dag beginnen met een schone lei.

Wat een prachtige, inspirerende documentaireserie over Jaap van Zweden was dat. Mocht je hem gemist hebben, hier vind je hem.

Zo toegewijd als hij aan het werk is, zoveel liefde voor wat hij doet. En hij is helemaal zichzelf. Ook dat valt op. Geen concessies, hij kende z’n pad en deed het gewoon. In de slotaflevering gisteren een aantal mooie inzichten: “Ik zou niet zeggen dat er een droom is uitgekomen, het is gewoon hard werken.” Daarin zit iets interessants: Een droom blijft een droom als je blijft dromen. Het is een kwestie van aanpakken en doen. In het diepe springen en ervoor gaan. Het is duidelijk dat zijn innerlijke drive heel sterk is en altijd sterk is geweest. Maar die innerlijke drive hebben we allemaal, het is een kwestie van ernaar luisteren, er gehoor aan geven. Volgens Jaap van Zweden kan iedereen de top bereiken.

“Het grootste risico is dat je geen risico’s neemt,” zei hij in de uitzending van gisteren. Ja. Inderdaad. Met twijfelen en niet durven kom je niet veel verder. Dat maakt je ook niet gelukkig. Wat heb je te verliezen? “We” verzinnen altijd zoveel bezwaren en smoezen om niet te doen wat we eigenlijk graag zouden willen. Let maar eens op. Hoe vaak komt er niet een ‘ja, maar…’ in je op? Hoe vaak hoor je mensen niet allerlei bezwaren aanvoeren? We houden onszelf tegen op die manier. Angst… Maar angst is niet reëel. Het zijn alleen onze gedachten ergens over. We kunnen net zo goed andere gedachten nemen.

Wat goed voelt is ‘de waarheid’, dus wat niet goed voelt niet. “Neem ‘better-feeling thoughts’,” zegt Abraham/Hicks dan. Ga niet mee in de doemgedachten, beschouw ze ook vooral niet als ‘van jou’, want je bent dat niet. Je bent helemaal je gedachten niet zelfs. Toen mij dat voor het eerst verteld werd, was ik verbaasd, maar het is echt waar. Ik kan net zo goed iets anders denken en dus gedachten ‘nemen’ die beter voelen. Iedereen kan die kunst ontwikkelen, het helpt om ze op te schijven bijvoorbeeld. Dat doen we bij ‘Herschrijf je eigen leven,” en op een gegeven moment wordt het een gewoonte, maar het blijft opletten.

Wie is die lastpak toch die ons dan opzadelt met negatieve gedachten en ideeën dat we het niet waard zijn, niet kunnen, niet mogen, niet verdienen, niet goed genoeg zijn? Geen idee, je zou het ‘gedachtenvormen’ kunnen noemen, die in de lucht hangen en die je in hun greep kunnen houden, maar alleen als jij er zelf aan vasthoudt. En als je bedenkt dat jij dat niet bent, hoe eenvoudig is het dan niet om ze los te laten?

Neem gedachten die beter voelen. Kijk naar je angsten, maar geloof ze niet. “Love is real and fear is not,” schrijft Marianne Williamson: “Love comes from God, fear does not. Any appearance produced by fear-based thinking is happening only within the worldly illusion and illusions can not stand in the presence of love.”

Het denken vanuit angst creëert dus wel degelijk, elke verschijningsvorm daarvan op ‘het toneel’ die wij waarnemen, oorlog, tekort, noem maar op, bestaat slechts in de illusie van de wereld. Omdat dat het toneel is, waarop we projecteren. Achter die sluier van de illusie ligt een andere waarheid, ‘The universe of miracles’ noemt ze dat. Ons hart is het compas daar naartoe. Een shift in denken van angst naar liefde is het mirakel. Liefde is onze natuurlijke staat van zijn (daarom: Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder!) en wat is nu zo mooi: De gecreëerde illusie kan niet blijven bestaan in de aanwezigheid van Liefde!

Het meest krachtige en waardevolle wat je kunt doen is je losmaken van het angstdenken, dat de wereld regeert. De wereld heeft een nieuwe mind-set nodig. Wij hebben zelf een nieuwe mind-set nodig dus. Er zijn mensen als Jaap van Zweden die ons het voorbeeld geven: Leef niet vanuit angst, leef vanuit je passie. Vanuit je hart. Hoezo zou dat een droom zijn? Je kunt er elk moment voor kiezen. Zo simpel is het: je hart is je compas. Miracles are waiting…

PS: Wil je ook meedoen aan ‘Herschrijf je eigen leven’? Dat kan. Je kunt hier meer informatie vinden.

Na de zonsverduistering, die wij hier niet gezien hebben… maar misschien wel gemerkt, breekt de zon weer door.  Ben je ook verborgen egodelen tegengekomen? Goed nieuws: Als ze gezien zijn, maak je een ommezwaai.

Soms lijkt het of we steeds hetzelfde tegenkomen, ik kwam gisteren briefjes tegen met ‘wijsheden’ waarvan ik dacht: “Dat wist ik dus toen al?” Waarom vergeten we het dan steeds weer? Omdat we het wel kunnen weten, maar het duurt even voordat het in ons systeem geïntegreerd is. Gisteren sprak ik iemand die zei dat het 7 keer herhaald ‘moest’ worden om het daadwerkelijk door te laten dringen. I don’t know, sommige dingen gaan vrij snel, die vallen kennelijk meteen op z’n plek, andere inzichten hebben iets langer nodig en dan nog: het zijn golfbewegingen. Soms is het helemaal helder, soms schuift er weer een dikke wolk voor de zon.

Hoe meer je weet hoe lekker het is om helder te zijn en lekker bezig te zijn, je goed te voelen en plezier te hebben in wat je doet, hoe irritanter het is als dat eens even een dagje niet zo is. We kunnen er ons hoofd over breken hoe dat komt, wat de aanleiding is, wie of wat ons dwars zit, ja, dat kan… Alleen graven we onszelf dan misschien wel dieper in. We kunnen ook accepteren dat het even is zoals het is en het neutraliseren. Dat wil zeggen: Op je gedachten letten, je gedachten neutraliseren. Er zijn veel manieren om jezelf weer ‘op de rit’ te krijgen, jij weet zelf het beste wat goed voor je is. Een keertje vroeg naar bed, een lekkere wandeling gaan maken, een prettig muziekje opzetten, een goed boek openslaan, een inspirerend filmpje bekijken, extra groente en fruit eten, een geurtje laten branden, aan iets leuks denken, nieuwe plannen maken, je concentreren op waar je dankbaar voor bent, iemand bellen die je aan het lachen maakt, zodat je ook weer om jezelf kan lachen of gebruik maken van de gelegenheid om eens effe flink op te ruimen. Of met de cats spelen, die hebben ook wel eens een humeur, maar vind ik dat erg? Nee. Waarom zou ik het van mezelf dan wel erg vinden? Het mag. En als het mag, is het ook vaak snel weer over. En dan zijn we weer blij. Dan weten we weer wat het waard is. Dat alles veel makkelijker gaat als je happy bent. En we kunnen leren hoe we dat doen, ons happy voelen.

En als je je dan helemaal happy voelt, (ook dat heeft geen reden of verklaringen nodig) geniet er dan zoveel mogelijk van. Maak van die gelegenheid gebruik om het te beseffen, enorm dankbaar te zijn, te genieten, dat gevoel te verdiepen…  want dan nodig je daar nog veel meer van uit!

Het is het niet aanwezig zijn in het moment wat ons eruit haalt… Blijf aanwezig in het moment. Geniet van de dag, van het moment!

Ik loop een buurvrouw van een straat verderop tegen het lijf. Ze laat zien dat ze onder de verf zit, het was me nog niet opgevallen, dus het valt wel mee. Haar hele huis krijgt een nieuw fris kleurtje. “Zo, je bent lekker bezig!”
“Ja, misschien om te verhuizen…”
“O ja, hoezo?”
Vanwege de buurvrouw…. daar kwam het op neer. Oei…
“Je weet dat het niet over de buurvrouw gaat, hè?”
Ooit zat ik met haar in een leesgroepje en bespraken we het leven aan de hand van Krishnamurti, meester Eckhart en Thich Nhat Hanh. “Ja, ik dacht al, ik moet eens met jou gaan praten,” zegt ze. “Dan weet je het dus al,” lach ik. We hebben het er even over, de buurvrouw heeft een enorme impact op haar, omdat die zichzelf heel belangrijk vindt en wat zij belangrijk vindt, wie zij is, telt niet mee. “Bepaalt de buurvrouw dat?” “Euh…”
“Als alles een spiegel is, wat het is, komt zij jou hier iets bieden, waar je je voordeel mee kan doen.” Het ligt voor de hand, maar als je er zelf middenin zit, zie je het niet altijd even scherp. De spiegel heeft namelijk nog een poetsbeurtje nodig.

Om jezelf te zijn heb je de toestemming van anderen niet nodig. Ook hun goedkeuring niet. Het is je eigen idee dat je niet gezien, gehoord, serieus genomen wordt door een ander en daarvan krijg je de bevestiging. Maar je bent zelf degene die jezelf serieus moet nemen, nou ja, niet al te serieus, maar het is aan jou om naar jezelf te luisteren en jezelf trouw te zijn, jezelf te zien.

Daar komt een schuldgevoel om de hoek kijken. Een universeel stukje karma, dat wat mij betreft nu in z’n geheel getransformeerd mag worden. Ze vindt namelijk ergens dat ze er zou moeten zijn voor de buurvrouw, die is namelijk ziek geweest en in die tijd heeft zij van alles voor haar gedaan. Maar nu is het kennelijk weer tijd voor haar eigen leven en is het moeilijk zich los van te maken van het ‘er moeten zijn voor de buurvrouw’, terwijl alles in haar roept om voor zichzelf te kiezen. “Als je zou verhuizen, zou je precies hetzelfde op een andere manier weer tegenkomen, je kunt niet wegvluchten voor de lessen in je leven. Maar dat is ook niet wat je echt wilt. Wat je echt zou willen is dat het helemaal niks uitmaakt wat de buurvrouw denkt of vindt. Dit is een kans om je te bevrijden van het idee dat je niet je eigen leven op je eigen manier mag leiden, jullie spelen een spel met elkaar, de buurvrouw komt je dit aanreiken.”

We leggen de autoriteit maar al te vaak buiten onszelf neer. Dit is alleen maar een goed voorbeeld. Zij denkt dat de buurvrouw denkt… wat de buurvrouw echt denkt, weet ik niet, maar dat maakt ook helemaal niks uit. Daar gaat het niet over. We maken onszelf onvrij door onze eigen gedachten. We denken dat er iets van ons wordt verwacht, dat we aardig gevonden moeten worden, dat we toestemming en goedkeuring nodig hebben, dat we niet zomaar voor onszelf mogen kiezen. Waarom zouden we onszelf weg moeten cijferen? Waarom zouden we niet naar onze eigen innerlijke stem luisteren? Waarom zouden we zelf zo’n bezwaar maken tegen wat onze intuïtie ons ingeeft? We zijn zelf de enige saboteur. En dat is angst. (Faalangst of angst voor succes, dat maakt niet uit, zei Julia Cameron, zie vorige blog.)

‘Waar vind jij de rust?’ vroeg ze aan mij. ‘Gewoon thuis,’ reageer ik verbaasd. Ze was nu op zoek naar een boshuisje. Natuurlijk, de natuur is voedend en dat is altijd goed voor je. Zeker. Maar de rust vind je in jezelf, niet eens zozeer in je huis. Wie op reis gaat om van een probleem af te zijn, vergist zich. Het ‘probleem’ gaat gewoon mee. Wat natuurlijk wel helpt is om er van een afstandje naar te kijken, vanuit een hele andere omgeving is dat vaak wel makkelijker. De aandacht op hele andere dingen richten, helpt ook.
Maar ‘een probleem’ verdwijnt pas echt, als het begrepen is. Als er een omslag komt in je denken en in je gevoel. Een inzicht, een openbaring, een keuze, een helder moment waarop je het ineens ziet. We richten onze blik veel te makkelijk op zaken waar het eigenlijk helemaal niet over gaat. Afleidingsmanoeuvres…

Schuldgevoel is een schild waarachter we ons verschuilen…

Die buurvrouw is alleen maar een excuus. En zo hebben we allemaal onze excuses. Ik herinner me er zelf ook nog wel wat. Als je er middenin zit, heb je het niet door, je voert een heel gevecht. Maar wat je kunt onthouden is dat het nooit over de buurvrouw gaat! Ook niet over je partner of je kind of je baas of de bank. Niet over je huis en niet over je werk. Het gaat allemaal over jezelf.

Als Moentje een snoepje wil, gaat het helemaal niet om dat snoepje, het gaat om die aai over haar bol. De aandacht. Luister naar jezelf en geef jezelf de aandacht die je nodig hebt. Dan pas kan je anderen ook oprechte aandacht geven. Niet omdat het moet, maar als je dat echt wil. Vanuit je hart. Luisteren naar je hart is luisteren naar jezelf.

Omwegen maken, we kennen het allemaal wel denk ik. Dat je niet doet wat je van plan was, iets niet afmaakt wat juist belangrijk is voor je, allerlei excuses hebt om te laten liggen waar je aan begonnen bent, afhaakt omdat er iets tegenzit. Of we gaan twijfelen of het wel is wat we willen, of we het wel kunnen. Dat je je Dost (doel) opzij zet, terwijl hij het belangrijkste is voor je en voorop zou moeten staan. Wat is dat? Lange tijd dacht ik dat het met discipline te maken had, maar volgens Julia Cameron is het angst.

‘Maak er een spel van,’ adviseert ze in ‘The Artists Way’, want creëren doe je vanuit plezier en vrijheid, niet vanuit discipline en iets moeten bereiken. Ze beschrijft allerlei interessante voorbeelden: iemand heeft commentaar en je laat het verder zitten, of je zou even iets  aanpassen, maar je doet het niet of je wordt boos op degene die iets afwijst of jou niet begrijpt, of je gaat toch maar eerst iets anders doen omdat je geld ‘moet’ verdienen, enz… Dat noemt zij artistieke blokkades, ‘negatieve ommezwaaien’ en vaak hebben we het niet door dat we excuses zoeken om niet te doen wat we echt willen.

Dat is geen luiheid, dat is angst, volgens Cameron. Faalangst of de angst voor succes, dat maakt niet uit. Het komt op hetzelfde neer, het zijn blokkades. En haar hele boek gaat erover hoe je die blokkades kan doorbreken, dat je je Dost op nummer 1 kan zetten. Gewoon omdat je dat gelukkig maakt en dat verzekert succes. Wie wel bezig is met z’n droom, z’n creativiteit laat stromen, is in z’n element.

Wat ik hier mijn ‘Dost’ heb genoemd, noemt zij ons ‘kunstenaarskind’ en vergis je niet, we hebben het niet alleen over kunstenaars. Creativiteit heeft te maken met de innerlijke vrijheid, die iedereen herkennen zal als ‘de flow’, jezelf zijn, lekker bezig zijn, aan de slag met je levensdoel, genieten van wat je doet, creëren. Iedereen heeft dus die kunstenaar in zich, als een dreinend kind, dat enerzijds aan bod wil komen, maar ook bang is en zich afvraagt of de kust veilig is. “Stel je voor dat je de ouder bent van dat kind en het begeleidt, stel je kunstenaarskind gerust dat het veilig is om naar buiten te komen,” raadt Julia Cameron aan. Voordat je aan een nieuw project begint, breng je alle angsten, wrok en wrevel aan het licht, hoe pietluttig ook. En dan sluit je een deal met jezelf. Dat het ‘kind’ de kwaliteit levert en jij de rest eromheen organiseert. Ze waarschuwt daarbij dat deze methode een fatale impact kan hebben op je creatieve blokkade 😉

Inventariseer: Over wie of wat zit je alsmaar te klagen? Wat ben je altijd maar aan het uitstellen? Wat was de aanleiding voor je negatieve creatieve ommezwaaien? (Het afhaken, laten liggen, niet afmaken, afkeuren enz…) Vergeef jezelf dat dan allemaal en kijk welke ‘gesaboteerde kinderen’ je nog kan redden. Traceer een zo’n ‘creatieve omweg’ en herstel die. Neem nu geen andere creatieve omweg, maar kijk liever naar de aard van je verzet.
Welke creatieve dromen lonken naar verwezenlijking? Geef toe dat ze je beangstigen, zegt Julia Cameron, want alleen op die manier ontmantel je de verlammende en zelfdestructieve werking die angst heeft, vaak zonder dat je het in de gaten hebt.

Waar te beginnen? Weet je wat? Begin gewoon. Als je de eerste stap zet, toont de weg zich vanzelf! Het geheim ligt in het DOEN! Niet uitstellen, maar doen. En doorgaan natuurlijk. Succes is afhankelijk van je vermogen de blokkades te zien en de baas te zijn. Succesvolle ‘kunstenaars’ hebben zichzelf er doorheen geholpen en zijn in staat geweest door te gaan. Met alle risico’s van dien… en daar hebben ze geen spijt van!