Ik las een bijzonder verhaal van iemand. Ik citeer er een paar stukjes uit, omdat het naar mijn idee geldt voor allerlei situaties en relaties.
“Toen we drie maanden verkering hadden, gebeurde er iets vervelends. Mijn verliefde gevoel leek ineens weg te zijn. Ik wilde continu op mezelf zijn, voelde amper nog aantrekkingskracht. (…..) Ik zei dat ik ruimte nodig had. Mijn behoefte om op mezelf te zijn was zo sterk, dat ik even een week geen contact wilde. (…..) Na een week zag ik hem weer. Nog steeds voelde ik niet die aantrekkingskracht die er wel zo hevig geweest was. We hadden een heel fijn en open gesprek, waarin ik alles uitte wat ik voelde. Dat ik tijdens onze dates van soms wel 4 dagen ook wel eens zin had om alleen te gaan wandelen en even op mezelf te zijn. Dat ik ook verlangde om eens helemaal op te gaan in mijn eigen dans, als we samen op een feest waren. En dat ik die dingen niet durfde aan te geven. Ik dacht dan vaak: ‘Ach, hij is er nu toch? Dat alleen zijn kan straks ook weer, als hij naar huis is.’ Ook was ik bang dat ik hem dan zou kwetsen. Het luchtte enorm op om dat allemaal te zeggen. Hij had ook inzichten gekregen en deelde deze ook. Eenmaal thuis voelde ik me rustig en de volgende dag had ik zelfs zin om weer met hem af te spreken!
Langzaam werd het me duidelijk. Ik had mijn verlangens om op mezelf te zijn dus niet uitgesproken naar hem. Ik was hem blijven knuffelen en samen gebleven, ook als ik dat niet zo voelde. En daar begonnen de irritaties naar hem toe. Het knagende gevoel dat ik kreeg als ik mijn ruimte niet nam, projecteerde ik op hem. En daarmee verdween ook mijn verliefde gevoel. Ik nam het hem onbewust kwalijk dat ik te weinig ruimte had. (…..)
In dit verhaal kwamen er nog een paar passages langs, bijvoorbeeld dat ze het gevoel had er voor hem te moeten zijn als er iets met hem was. Terwijl ze daar soms geen zin in had, omdat ze met iets anders bezig was. Zelfde verhaal… Maar het kwam allemaal weer goed en ze werd weer opnieuw verliefd. Door het goed onder ogen te zien en door zich te durven uitspreken dus. En door zichzelf trouw te blijven.
Ik vind het wel een mooi voorbeeld van wat er gebeurt als je niet op tijd naar jezelf luistert en als je gewend bent grenzen over te gaan. Voor de lieve vrede of voor de goede orde… of…. om gewaardeerd te worden misschien, omdat je het moet van jezelf, ook al druist het tegen je eigen gevoel in.
Projectie dus… We zijn zelf degenen die vaak te ver gaan met het overschrijden van onze eigen grenzen. En waarom? Omdat we denken dat het ‘moet’? Omdat we vinden dat we ‘er moeten zijn’ voor iemand? Heel interessant hoe je dan verstrikt kan raken in een wirwar van projecties, waardoor je het niet meer helder ziet.
In dit geval speelt de vriend niet eens een rol, in de zin van dat hij bepaalde ongenoegens uit of projecteert. Dat is wat meestal wel gebeurt, dat een ander precies die rol vervult, die jou laat zien op welke punten je jezelf geweld aandoet of waar je nog een ‘onbewustheid’ in hebt. Vanuit angst of oude pijnpunten (misschien is dat hetzelfde) kunnen we bijvoorbeeld plotseling heel radicaal tegenover iemand staan. Het is handig om dan te bedenken dat je hier met ‘misleiding’ te maken hebt. De misleiding van het ego. Dat het ego zich bedreigd voelt, heeft altijd te maken met iets anders dan waar het over lijkt te gaan. Zelfontkenning, anderen teveel tegemoet willen komen, je eigen waarde niet zien of slordig met jezelf omgaan.
Je kunt natuurlijk ook ‘in’ de projecties van een ander terecht komen, maar als ze helemaal niet van jou zouden zijn, zou je daar geen last van hebben. Pas als je niet meer getriggerd wordt, ben je zelf vrij. Dus alles wat er nog wel getriggerd wordt, vraagt er om eens goed bekeken te worden. Op welk punt mag je jezelf wat meer tegemoet komen? Op welk punt mag je beter naar jezelf luisteren? Op welk punt is er nog een angst actief? Of een verantwoordelijkheidsgevoel dat ’te groot’ is, waarmee je je juist op het terrein van een ander begeeft? Dat lijkt misschien wel heel nobel, maar ook dat kan vanuit een angst zijn (controle dus).
Blijf op je eigen stoel zitten, zorg goed voor jezelf, kijk eens goed waar je nog in vast zit, voordat het tot heftige en onnodige confrontaties komt. Die ook weer niet zo erg zijn, want altijd leerzaam en uiteindelijk bevrijdend!