Annine noemt het ‘het Moederland’, zij was op zoek naar het moederland. Een samenleving gebaseerd op moederlijke waarden, het leven gevende, voedende, koesterende. Het levert mensen op die meer in evenwicht zijn, vreedzaam zijn, omdat zij zich veilig voelen. Het hormoon oxyticine, dat vrijkomt bij positieve aanraking, knuffelen, borstvoeding, aanraken en vrijen, wordt ook wel het gelukshormoon genoemd, het geeft een gevoel van vertrouwen en verbondenheid.

Het moederlijke aspect, vroeger als heilig beschouwd, omdat er nieuw leven geboren werd vanuit de vrouw, zielen van voorouders die opnieuw geboren werden, is later weggeredeneerd door filosofen en zoals we allemaal wel weten is die rol van de vrouw ook in de verschillende godsdiensten meer als ‘functioneel’, minderwaardig en dienstbaar beschouwd. Niet door Mohammed en Rumi bijvoorbeeld, die noemen het expliciet: De moeder moet vereerd worden, want zij geeft je het leven. Toch zien we in de hele wereld een degradatie van de vrouw en met name van het vermogen te communiceren met de onzichtbare wereld: voorouders, de natuur, dieren. Ook healing, natuurlijke genezing hoort daarbij. Er ontstond een yin-yang disbalans, een disbalans tussen de linker- en de rechthersenhelft. De Yin-aspecten delfden het onderspit, de linkerhersenhelft ging overheersen. Dat gaat dus niet alleen over mannen en vrouwen, maar over het evenwicht in onszelf. Het evenwicht tussen hart en hoofd.

Voor de duidelijkheid: De rechterhersenhelft is onze creatieve kant, de speelse, spontane, vrij associerende, beeldende, intuïtieve, maar ook de naar binnen-gerichte kant. Links is het logische, gestructureerde, analytische, naar buiten toe gerichte, maar hier vinden we ook het dwingende, controlerende, en als het geheel uit balans is het gewelddadige aspect. Iedereen kan begrijpen dat evenwicht tussen de twee hersenhelften ons in balans brengt, gelukkiger maakt. Het gaat dus niet over mannen of vrouwen, maar over ons allemaal. Evenwicht brengt eenheid, verbondenheid. De afgelopen eeuwen heeft het ego-bewustzijn zich sterk ontwikkeld, van daaruit is het dualisme ontstaan, afgescheidenheid. Jij en ik, in plaats van wij.

Maar, we zitten nu in een nieuwe fase, we zijn aan het terugvinden wat we verloren hebben, we zijn de balans weer aan het herstellen. In onszelf en in de wereld. Het interessante is dat het niet los staat van onszelf, wat er in de wereld gebeurt. Hoeveel commentaar en kritiek hebben we niet op alles wat er gebeurt om ons heen? Of op wat er is gebeurd in de geschiedenis? In hoeverre voelen we ons slachtoffer van de omstandigheden? Hoeveel onrecht is ‘ons’ niet aangedaan? Of wordt anderen aangedaan? Of de natuur en de dieren aangedaan? Natuurlijk voelen we ons slachtoffer van die sterke machten, het systeem, het geldsysteem bijvoorbeeld, maar ook van wereldmachten, multinationals en overheden of misschien van bepaalde mensen in ons leven, partners, ouders, bazen. Voelen we ons onderdrukt, gekleineerd, onderschat, onder de voet gelopen, ontkend, in het nauw gedreven?

Tegelijkertijd hebben we te maken met een deel in onszelf dat onderdrukt is, dat is het deel dat terug wil komen, in volle glorie. Het wil erkenning, gehoord worden, vrij zijn, blij zijn, in ere hersteld worden. Daarom is ‘de strijd’ van de wereld in onszelf. En daarom kunnen we zelf iets doen aan het herstel van de balans. Want wie in vrede leeft, in evenwicht, wie in zichzelf de balans weet te herstellen, heeft weer toegang tot het vermogen te creëren, vanuit vreugde, vanuit het hart. Wie in zijn hart aanwezig weet te blijven, ontmantelt de strijd en creëert vrede.

Universeel gezien kan het niet anders dan dat er altijd evenwicht is. Dus na een periode van onrust en oorlog, zal het evenwicht zich altijd herstellen. De balans wil zich herstellen. Want we kunnen wel lange tijd gedacht hebben dat wij sterker waren dan de natuur en de natuur naar onze hand konden zetten, maar dat is niet waar. Wij zijn deel van de natuur. De natuur kent cycli, het leven kent cycli, de mens ook.

Wat wil ik hiermee zeggen? Hoe meer geweld en drama, hoe sterker de roep om vrede. Dat is denk ik wat we allemaal voelen. Vanuit wat we niet willen wordt de wens geboren, gaan we zoeken naar mogelijkheden en werken aan iets nieuws. Misschien is er dan eerst een fase van verzet, afzetten tegen, strijd, misschien is dat het begin van de grote transformatie, hoort dat bij het zoeken naar een nieuw evenwicht. Maar de volgende fase is dat we ons focussen op de beste uitkomst. Als we de vrede in onszelf hersteld hebben, zijn we in staat vrede te creëren. Vanuit het hart is creëren eenvoudig, het gaat als vanzelf. Dus we zijn niet machteloos, we hebben de mogelijkheden in onszelf liggen. Probeer het eens, stem eens af op de vrede in jezelf, op de vrijheid, de natuur, kleuren, geuren, wees speels en geniet. En zie eens wat er dan gebeurt…

Zo, ik ga jullie eens vertellen over het giga-project waar ik mee bezig ben. Hoe zal ik het noemen? Het Matriarchaat, ik heb het er al vaker over gehad. Annine van der Meer, die ‘de vrouwelijke kant van God’ bestudeerd heeft en de Venus-kunst in kaart heeft gebracht, teneinde aan te kunnen tonen dat er voor de patriarchale tijd van de afgelopen 5/6000 jaar miljoenen jaren een vreedzame wereld bestond, zonder oorlogen, zonder geweld, gebaseerd op moederlijke waarden en principes als delen en voeden en zorgen voor elkaar, in evenwicht met de natuur, met respect voor al het leven en vooral het levengevende (de moeder dus), vroeg mij om haar basiscursus te verfilmen. Dat werd een aardige klus. Zeer boeiend, heel veel interessante informatie, maar wat vooral de bedoeling is van deze verfilming is dat het mensen ‘empowered’. En zo werkt dat ook, als je weet hoe het ooit was, als je weet hoe het anders kan, als je voelt dat dat klopt (want ergens in onszelf hebben we allemaal deze oerbasis), dan versterkt dat je. Voor mij vielen veel puzzelstukjes in elkaar en hoewel je kunt zien aan Happy View dat we al behoorlijk op deze lijn zitten, zijn een paar zaken me duidelijk geworden, die dat eerder nog niet waren. We zijn allemaal enorm beïnvloed door het wereldbeeld dat de afgelopen eeuwen over ons heen werd uitgestort.

De oercultuur was matriarchaal, egalitair. Gelijkwaardig. Ons beeld van een matriarchaat is vaak patriarchaal bepaald. Ons beeld van de geschiedenis, dat wat we op school geleerd hebben is ook patriarchaal beïnvloed. En wat vooral grote impact heeft gehad is de ontwikkeling van de Godsdienst. En daar hebben we nog steeds last van, omdat we het niet weten. Zelfs mensen die zich al aardig vrijgemaakt hebben, ook mensen die al behoorlijk spiritueel onderlegd zijn.

Dat spirituele was de normaalste zaak van de wereld in deze oerculturen. Zoals je dat bij inheemse volkeren nog steeds ziet trouwens. Zij hebben – als ze niet teveel onder druk zijn komen te staan van invloeden van buitenaf – nog weten te bewaren wat in de rest van de wereld het onderspit heeft gedolven. Een van de meest opvallende en essentiële verschillen is dat de voorouders vereerd werden. Dood en nieuw leven hoorden bij elkaar, er was helemaal geen angst voor de dood, er was communicatie met voorouders en die verering was niet zoals het later werd: Een God of Godin ver weg in de hemel. Dit is wat later pas is ontstaan. Het idee dat God ver weg was,  het werd ook een man en hij was streng. De dualiteit onstond hier. Ook de dualiteit tussen donker en licht. Dat is interessant, want wij hebben het nog steeds over donker en licht, alsof het licht bereikt moet worden en het donker slecht is. Vroeger werd in grotten gesjamaniseerd, dat was een vorm van channeling. Het donker van de grot was juist een heilige plek. Ook moeder aarde was heilig. De innerlijke technieken waren de sleutel voor een vreedzaam en voedend, beschermd en overvloedig leven. En dat is het nog steeds. Alleen zijn we dat vergeten, hoewel veel mensen wakker beginnen te worden.

Alles wat als eng en gevaarlijk wordt betiteld, des duivels genoemd werd, heeft tot een enorme innerlijke armoede geleid. Maar het tij is nu aan het keren, deze periode van dualiteit heeft z’n langste tijd gehad. Ik zal jullie er later vast en zeker meer over vertellen, maar voor nu is dit dus wat ik je wil meegeven: Onderschat het niet, die innerlijke techniek is de sleutel!

Zou het gevoel van moeten en de daarmee gepaard gaande ontevredenheid niet te maken hebben met het feit dat we vermijden om te doen wat we voelen dat er wil? Met het uit de weg gaan van onze eigen verantwoordelijkheid? Dan zeggen we dat er teveel andere dingen moeten, we geven van alles ‘de schuld’, maar de werkelijkheid is misschien wel dat we zelf de twijfelende en vertragende factor zijn. Dat we het dondersgoed weten, maar niet doen. Dat we ook gewoon kunnen beginnen.

Het valt me op dat wens en praktijk soms mijlenver uit elkaar liggen. Dat is niet nodig. Als je iets wil, als er in jou een droom aanwezig is, die gemanifesteerd wil worden, laat het dan niet afhangen van iets of iemand anders. Ga niet zitten wachten tot je de lotto wint of een ander het je op een presenteerblaadje aan komt reiken. Begin gewoon. Maak er tijd voor vrij. Al is het maar een half uurtje per dag.

De enige weg naar je doel is dat je stappen zet. Dat je het concreet maakt, dat je niet wacht tot morgen of volgende maand of volgend jaar, maar dat je nu alvast begint. Wat is de eerste stap? Een groot doel is mooi, maar je bent niet in een keer van onder aan de berg op de top. Dat vraagt stappen, doelgerichtheid en discipline, gewoon doorgaan. Het vraagt een voornemen, een afspraak met jezelf en goed opletten op je eigen mechanismen van sabotage. Het groeit met je mee. Hoe meer je er zelf in gelooft en aan werkt, hoe meer alles met je meewerkt. Alles begint vanzelf mee te bewegen.

Allereerst: Erken jezelf en je talenten. Iedereen heeft deze wereld iets moois te bieden. Het kan niet anders dan vreugdevol voelen en ontvangen worden. Maar laat het niet van anderen afhangen, begin zelf met het erkennen van wie je bent.

Maak het behapbaar, maak het realistisch, stel niet uit, ga niet jagen (moeten) of omwegen bewandelen, zet gewoon een logische eerste stap. En dan de volgende.

Maak afspraken met jezelf. Bijvoorbeeld: Elke dag een half uur of elke week een dag (hoewel het beter is om de flow erin te houden om er dagelijks mee bezig te zijn). Kijk wat er wel en niet bij je past, vereenvoudig je leven.

Wees je bewust van je eigen valkuilen, herken ze en breng ze in kaart, maar laat je er niet insleuren. Elk ego heeft geweldige vertragings- en ontmoedigingstactieken, maar als je gewoon bezig bent en blijft, zijn dat kiezelsteentjes op je pad, waar je dus niet over hoeft te struikelen.

Geef jezelf toestemming en verheug je op elke volgende stap. Zoals je weet, het gaat om het pad. Alleen maar tevreden zijn met het bereiken van de top, zou betekenen dat je onderweg nog geen vreugde voelt en je ‘eindprodukt’ wordt gekleurd door de energie die je er onderweg instopt. Halfbakken keuzes leiden tot halfbakken resultaten.

Geduld. Heb geduld met jezelf en wees je eigen begeleider. Help jezelf een handje, door vast te houden aan je plan, door jezelf aan te moedigen, door tevreden te zijn met elke kleine stap, door jezelf te stimuleren, blij te zijn, positief te denken over jezelf. Wees je eigen beste vriend.

Waar dit allemaal over gaat is: Neem de autoriteit over jezelf en je eigen leven. Wees jezelf trouw. Begin het leven te leven dat op je wacht tot jij ‘Ja’ zegt.

 

 

 

‘Het doel heiligt de middelen,’ zei Machiavelli. Ooit maakte ik daar op school een scriptie over, ik vroeg me af of het zo was, maar nu weet ik dat dat niet zo is. Het is een typisch patriarchale manier van denken, de wereld veroveren, macht, de baas zijn, afdwingen, geen middelen schuwen om je doel te bereiken, we hebben gezien hoeveel ellende daarvan komt. Het gaat om de weg, de weg zelf is van belang voor een goed resultaat.

Zo zijn er bijvoorbeeld heel veel mensen die een boek willen schrijven. Maar ik heb iets ontdekt. Het schrijven zelf, daar gaat het om. Het proces. Dat wat er in je opwelt, de creatieve stroom. Natuurlijk geeft het voldoening als het tot een afgerond geheel leidt, een resultaat, tastbaar, iets wat je kunt delen met de wereld. Maar het is zinvol om je af te vragen waar het werkelijk om gaat. Ik kwam erachter dat het gaat om de verbinding met jezelf, je innerlijke bron, het lekker bezig zijn, creatieve vrijheid voelen, jezelf de ruimte geven. Ga maar na, wat zit er achter als je het hebt over je doel, dat je een boek wil schrijven bijvoorbeeld, of veel geld wil verdienen, of iets anders wil bereiken? Vraag het jezelf eens af.

Gaat het je om de erkenning? In dat geval, begin met voor jezelf erkennen waar je behoefte aan hebt, begin ermee jezelf alvast goed genoeg te vinden, lol te hebben in wat je doet. Erken jezelf.

Gaat het je om de vrijheid? Geef jezelf de vrijheid. Maak je innerlijke tevredenheid niet afhankelijk van uiterlijke omstandigheden, maar ga eerst op zoek naar de vrede en vrijheid in jezelf, die is al binnen handbereik. Als het er nu niet is, is het er ook niet als je je doel bereikt. Daar krijgen we het ‘meer, meer, meer-gedrag’ van. Je weet wel, die vrouwen die steeds nieuwe schoenen kopen bijvoorbeeld, omdat ze daar een moment gelukkig van worden. Ook mannen vertonen zulk gedrag, maar dan met de nieuwste gadgets. Of met vrouwen, dat kennen we ook.

Niks zal je innerlijke vrede en vreugde brengen, zolang je het zoekt in doelen die je moet bereiken, dat wat je voor elkaar moet zien te krijgen, pas als je tevreden kunt zijn met jezelf, je leven zoals het is, onafhankelijk van uiterlijke omstandigheden, dan vind je het. Dan kun je nog steeds doelen hebben, niks mis mee, misschien zelfs wel nodig om richting te bepalen, maar we hoeven het niet af te dwingen, zoals Machiavelli betoogde, we laten het vanzelf gaan.

Schaf eerst al dat moeten eens af, want van moeten word je niet gelukkig. Je maakt keuzes, je kiest ervoor om iets te doen of niet.

Ik ‘moet’ mijn huis schoonmaken? Nee, als ik het doe, doe ik dat met een doel. En ja, ik kan dat met rigoureuze middelen doen, als het doel de middelen zou heiligen, zou ik allerlei chemische troep kunnen gebruiken, maar ik kies ervoor om het op een milieuvriendelijke manier te doen. De manier waarop ik het aanpak heeft wel degelijk invloed op het resultaat.

Doe ik mijn werk met plezier, dan zie je dat er aan af, je voelt het, het brengt meer over dan alleen informatie bijvoorbeeld. Er zit energie in. Doe ik het echter met tegenzin, zal het resultaat wellicht ook moeizaam aanvoelen, niet erg aantrekkelijk zijn.

Met voedsel werkt dat ook zo. Met liefde en aandacht bereid smaakt het beter en zal het gezonder voor je zijn. En zo is het met alles. Doe het dus met liefde en plezier, geniet ervan. Dan behaal je vanzelf mooie resultaten. De vreugde zit ‘m in de kleine dingen, de waardering, de verwondering, het respect voor het leven en de natuur. De natuur heeft z’n ritme, alles groeit en bloeit op z’n eigen tijd. En als een zaadje geen vruchtbare bodem vindt of geen schoon fris water krijgt, wat moet er dan van ‘m worden?

Haal al het dwingende eruit, het moeten, de strijd. En alles zal makkelijker gaan en meer kans krijgen zichzelf te regelen en op te lossen.

Aan schrijven kom ik nauwelijks toe de laatste tijd. En dat terwijl ik de ‘herschrijvers’ aanraad om elke dag bezig te zijn met dat wat door jou heen gemanifesteerd wil worden. Terwijl je bezig bent, creëert het zichzelf. Als je ermee ophoudt, dus niet. Maar die draad kan je natuurlijk wel weer oppakken, zeker als je merkt dat je het mist. Je mist jezelf als je niet doet wat je ziel je ingeeft. Het is verleidelijk om daar van alles en nog wat de schuld van te geven, maar we zijn toch echt zelf degenen die de keuzes maken. Dus kunnen we ook andere keuzes maken.

Juist in het herschrijf-proces komen we heel duidelijk tegen wat we allemaal moeten, wat we denken dat moet, waar we in vast zitten en dat is goed. Want als je weet wat je niet (meer) wilt, wordt heel duidelijk een wens geboren. Die energie kunnen we goed gebruiken om ‘het nieuwe’ te manifesteren. Het krijgt extra kracht als je duidelijk keuzes maakt en formuleert wat je wel wilt. En dat is niet zo moeilijk om te bedenken als je weet wat je niet meer wilt. Gewoon het tegenovergestelde.

Dan is het zaak om daarop te focussen en niet te blijven hangen in het protesteren tegen wat je niet wil, zie het als opstapje, als duidelijk signaal, je gevoel vertelt je de waarheid. Altijd. Je hoofd maakt heel andere verhalen, maakt het ingewikkeld en dat kan een ondoordringbare brei worden van argumenten, waar het eigenlijk niet om gaat. Ons verzet tegen dat wat is, daar hebben we het meeste last van. En op dat punt komen we ook in drama’s terecht. We maken met ons hoofd allerlei verhalen, vol schuld en slachtofferschap als we niet opletten, gevoed door allerlei angsten. De grootste angst zal zijn duidelijke keuzes te maken en stappen te zetten, het lef te hebben je eigen weg te gaan. Te kiezen voor dat waar jij je lekker bij voelt, waar je van groeit, waar je plezier in hebt.

Alsof dat niet mag. Maar er is helemaal niemand die zegt dat dat niet mag. We zijn alleen niet gewend die keuze te maken, omdat we gewend zijn om in dat ‘lijden’ te blijven hangen, comfortabel lijden… Dat klinkt raar, ja. Dat is wat de comfort-zone is, liever het bekende met al z’n ongemakken, waar we dan over klagen, dan de grote sprong wagen en doen wat spannend, onbekend en bevrijdend is. Tot het zo knelt, dat je wel moet. Dat zie je vaak, dat is ook wat ik bedoel: In dat ‘knellen’ wordt zoveel energie verzameld dat je als je eenmaal de sprong waagt, als een speer de andere kant op vliegt. Energie wil vrij bewegen, niet bekneld zitten, dat begrijpt iedereen. Net zoals het lichaam vrij wil kunnen bewegen en niet bekneld wil zitten.

Als je dorst heb verlang je naar de bron, je weet dat die ergens is en ook al weet je niet precies waar, je verlangen brengt je er. Daarom hebben we het verlangen nodig, dat juist ontstaat in de ontbering. Juist omdat er oorlog is, weten we dat we vrede willen. Wat we nog niet zo goed weten met z’n allen, is dat wensen en verlangens gemanifesteerd kunnen worden als we onze eigen aandacht en energie verleggen. We kunnen zo vast zitten in het beperkende waar we mee te maken hebben, dat we alleen bezig zijn te vechten en te protesteren en vergeten dat we kunnen ontsnappen door anders te denken. Gedachten hebben invloed op je gevoel. Herschrijven maakt je heel bewust van dit proces en als je heel bewust werkt aan het opschrijven van ‘nieuwe’ gedachten, merk je meteen dat het ook anders gaat voelen. Dat hebben we nodig. Ons voorstellingsvermogen. Voed het, zoveel je kunt. Maak je vrij.

Laat het oude verhaal los en vertel jezelf een nieuw verhaal. Precies zoals jij het hebben wil. Net zolang tot je je er helemaal lekker bij voelt, de ‘werkelijkheid’ beweegt vanzelf met je mee!

Wil je ook meedoen aan herschrijf je eigen leven? In maart begint er een nieuwe ronde.  Hier vind je meer informatie daarover.

“Een afspraak met jezelf telt ook!” stuur ik iemand een bericht, die van plan was om te gaan sporten vandaag – en ik zou haar even een handje helpen ‘de drempel over te gaan’ door te informeren of het goed gegaan was – maar er kwam onverwacht bezoek, dus ging het weer niet door. Zo gaat dat, als je geen duidelijke afspraken maakt met jezelf. Focus. Je aandacht houden bij waar je mee bezig bent. Doen wat je van plan was. Afmaken waar je aan begonnen was. Niet anderen bepalen je agenda, je leven, maar jijzelf. Maar okee, nu gaat ze aan het eind van de middag. Als het goed is… We zullen zien. (Ja, ze is geweest.)

Natuurlijk is het leuk om spontaan dingen te ondernemen en spontaan eens bij iemand op de koffie te gaan. Maar wat niet leuk is, is dat we onze eigen doelen zo makkelijk maar opzij zetten, dat we ze kennelijk zo onbelangrijk vinden dat we ze laten wijken voor de doelen en plannen van anderen. Sterk zijn betekent juist ook duidelijke keuzes maken en je eigen plan trekken. Het voelt niet lekker als je er zelf bij inschiet. Het voelt niet lekker als je niet toekomt aan wat je van plan was. Het voelt niet bevredigend als je leven voorbij gaat zonder dat je je eigen plannen, dromen en idealen hebt waargemaakt. Dat kan ook niet de bedoeling zijn.

Voor veel mensen is het een hele kunst om te ontdekken wat ze nou eigenlijk echt willen. Ik denk dat het begint bij dit soort kleine dingen. Luisteren naar jezelf. Doen wat je van plan was. Je niet van de wijs laten brengen. Goed voor jezelf zorgen. Afbakenen. Tijd vrij maken voor dat wat je leuk vindt, belangrijk vindt, waar je van geniet.

Afspraakjes met jezelf, daarover heeft Julia Cameron het ook in haar boek ‘The artist way’. Elke week maak je een kunstenaarsafspraakje met jezelf. Dan ga je iets doen om de kunstenaar in jezelf te voeden. Dat kan zijn een museum bezoeken, maar ook een strandwandeling. En die afspraken met jezelf zijn heilig.

Wat hier achter zit, is dat je jezelf serieuzer gaat nemen, beter naar je eigen innerlijke stem gaat luisteren, maar ook gaat doen waar je blij van wordt. En waar word je blij van? Van inspiratie, die stroomt. Creativiteit – in welke vorm ook – is een vorm van vrijheid. De stroom, de levenskracht, die van binnenuit komt en door jou heen een weg wil vinden. Dat is wat lekker voelt, in de flow zijn…

Je goed voelen over jezelf, dat is belangrijk. Je goed voelen is van belang omdat alles dan makkelijker, soepeler, moeiteloos gaat. Je hoeft je niet druk te maken, je voelt vanzelf vertrouwen en juist daardoor valt alles wel op z’n plek. En je goed voelen hangt helemaal samen met je goed voelen over jezelf.

Als je jezelf niet afwijst voor wat je voelt, als je jezelf toestaat om te voelen wat je voelt, wat het ook is, dan ben je er voor jezelf. Je gevoel spreekt altijd de waarheid. We hoeven het niet te beredeneren of te verklaren, we hoeven er geen excuus voor te hebben, het niet uit te leggen. Je gevoel wijst je de weg. Emoties ook. Als je ze helemaal accepteert en er helemaal laat zijn, dan transformeren ze. Er breekt als het ware licht in door. Daarvoor heb je het niet nodig dat anderen jou begrijpen, ook niet dat ze naar je luisteren of je drama beamen. Nee, dat is het juist niet. Daarmee ga je weg van de kern. Geef er gewoon zelf ruimte aan, doe het met jezelf en ontdek hoe het werkt. Het geeft je ruimte. En inzicht.

Daarna zie je bijvoorbeeld in dat die bepaalde emotie je iets te vertellen had. Bijvoorbeeld dat je duidelijker mag en kan zijn in wat jij wel en niet wilt. En dan ga je de aandacht richten op wat je wel wilt en hoe. Je bepaalt als het ware nieuwe kaders voor jezelf, want je zorgt goed voor jezelf. En daarmee zorg je echt, heus, vanzelf ook goed voor anderen. Die zijn namelijk ook gebaat bij duidelijkheid.

Op een of andere manier zie ik een verband tussen de persoonlijke processen waar mensen op dit moment doorheen gaan, het intensieve project waar ik mee bezig ben dat ik ‘Matriarchaat’ noem, maar gaat over het herstel van de balans, het evenwicht tussen yin en yang, het mannelijke en het vrouwelijke, denken en voelen. Tegenover het rennen, haasten, moeten, zorgen maken en het daarbij behorende tekort staat stilte, rust en in de diepte van jezelf weer vrede vinden. En in die vrede vind je alles, ook de overvloed. In alle opzichten: liefde, gezondheid, rijkdom. Het is zo, leg dat maar eens uit…. Het heeft te maken met de waarde. Alles krijgt meerwaarde. Het leven, alles wat je doet en alles wat er al is. Je verhoogt de kwaliteit. De kwaliteit van Zijn.

Zo verruimen we onszelf en doordat we meer ruimte ervaren en voelen, is er ook meer ruimte. Ruimte is het tegenovergestelde van tekort. Je goed voelen betekent dat je ruimte voelt. In je hoofd, maar ook lichamelijk. Je komt dieper in het moment, in je eigen Zijn.

Don’t worry. Het proces gaat vanzelf als je je niet verzet. En daar horen af en toe misschien even wat heftige momenten bij, maar dat heeft te maken met verzet. Als je je niet verzet en alles – vooral elk gevoel – er laat zijn, geef je het de kans zichzelf allemaal te regelen. We zijn onszelf aan het vrijmaken uit het keurslijf. Dat jasje past niet meer.

Ik kwam vanmorgen zo’n mooi bericht tegen van Bentinho, het sluit hier wel op aan. Stop met strijden. En vooral ook met dat schuldgevoel, zou ik er aan toe willen voegen. Dat schuldgevoel naar jezelf ook, neem het jezelf niet kwalijk, maar wees ook niet langer slachtoffer. Sta op in je eigen kracht. Heb jezelf lief.

Bentinho: “Honestly, ladies – for your own well-being’s sake – I wish you could beat yourselves to your own race to take back the feminine power by no longer trying to. The battle to reclaim your independence is based on the masculine suppression to begin with. The longer you try to win this war the longer you keep yourself slave to its illusion. You don’t need to take back anything; you never lost your beauty, power or independence. So don’t waste your precious energy.

Just relax, trust in life, don’t stand up for yourself “against” someone else any longer, just start living passionately in love and radiance and let the guys who are not out to hurt you not suffer for the old generation of blokes that out of ignorance suppressed your grandmothers 60 years ago. (Rare cases excluded – present day domestic violence etc.)

Don’t bring the previous generation into the next please. Embrace your true power by not having to prove it any longer, for as long as you feel you have to prove it to anyone you’re still not believing you are powerful enough simply being who you are.

The true feminine is the embodiment of flow, radiance and surrender. Her strength lies in her inner confidence and her connection with trust and faith itself. You’re not making life better for anyone trying to stand up against the masculine, or the past. Just be the feminine, be god, be you. Period. Unless you’re truly not the feminine type (we’re all a mixture anyway), regardless, just be who you are and stop fearing the loss of your independence. Find your true power in being you.

You are loved by Existence, and there is a whole new generation of conscious dudes out there who are wanting to embrace the beauty of your natural feminine nature. Let go of the past, for the sake of your own alignment and the ease of your present-day relationships.

Take back your power by realizing you had never lost it to anyone in the first place. You are originally independent and powerful; male or female. Just be spirit in human form and find your freedom in that ease and simplicity.

Stop tiring your body out trying to prove something to someone and let your beauty shine free of defense. Be an example of a next-generation, integrated female radiator.

All my love,
Bentinho”

Normaal gesproken zou ik haar niet spreken, deze vrouw. Want ze werkt 60-90 uur per week op een plek waar ik nooit kom en heeft twee kleine kinderen, van 1 en 4 jaar. Hoe het haar is gelukt een gaatje vrij te maken om op deze verjaardag te komen, weet ik niet, maar het gesprek ging over keuzes maken. Althans, bij nader inzien ging het daarover vanuit mijn perspectief. Vanuit haar perspectief ging het over het altijd te druk hebben, geen tijd hebben en zich schuldig voelen. En over oppasproblemen en voorscholen (die er niet zijn voor de werkende ouder).  Ontsteld hoorde ik aan dat ze haar kinderen ’s morgens een kwartiertje zag en ’s avonds een half uurtje. En dat ze voor zichzelf koos door naar bijvoorbeeld deze verjaardag te komen. Om vervolgens dus alleen te praten over hoe druk ze het had en dat haar werk zo belangrijk was en dat de kinderen ’s nachts wakker werden en dus midden in de nacht aandacht nodig hadden. En in het weekend jengelend en dreinend hun moeder opeisten. En dat de oppasmoeder ziek was, terwijl ze op deze verjaardag was moest ze oppas voor de volgende dag zien te regelen. Er werd druk gebeld.

“Kan je niet minder gaan werken dan?” vroeg ik. Ja, dat had ze gedaan, ze was een dag minder gaan werken. Officieel. Alleen werkte ze die dag ook. Want ze had teveel werk. Dus dat kon niet anders. En ze vond haar werk ook heel leuk. Okee, het ging me te ver om te vragen waarom ze dan aan kinderen was begonnen. En begrijp me niet verkeerd, je hoort mij niet zeggen dat moeders thuis moeten blijven en niet zouden moeten werken. Maar kinderen hebben wel aandacht nodig. En als je kinderen hebt, dan is het toch voor jezelf ook leuk en fijn om er een beetje bij betrokken te zijn? Mijn poezen krijgen nog meer aandacht! Ik vond het pijnlijk voor die kinderen en ik was niet zo onder de indruk van het ‘belangrijk zijn’ – ook al doet ze vast heel belangrijk werk. Ik vraag me ook af hoe lang dat goed gaat, hoe lang hou je dat vol en hoe lang duurt het voordat de kinderen echt hun aandacht gaan opeisen – met bepaalde problemen bijvoorbeeld? Ik begreep dat er heel veel vrouwen waren zoals zij, die moeten knokken voor hun positie en dus ook geen ‘nee’ zeggen tegen meer werk, teveel werk.

Dus je werkt officieel een dag minder, je hebt ingeleverd en ondertussen doe je nog net zoveel en je hebt er een hele taak bij, met het opvoeden van twee kinderen? Ja, daar kwam het wel op neer. Gelukkig waren er op deze verjaardag ook een heleboel mannen met kleine kinderen, die erover mee konden praten dat er ’s nachts opgestaan moest worden en dat kinderen hun macht uit oefenden door te weigeren te eten. Daarin is ondertussen wel een hoop veranderd geloof ik. Vaders nemen meer verantwoordelijkheid en hebben het hier tegenwoordig ook over op feestjes. In die zin leven we in een bijzondere tijd.

Misschien valt me het zo duidelijk op, omdat ik bezig ben met het matriarchaat, waarin de moederlijke waarden centraal stonden. De cyclus van leven en dood, contact met de voorouders, nieuwe zielen die geboren werden – het mysterie van het leven, het vrouwelijke was levenscheppend, de oermoeder werd vereerd. Het was ook het voedende principe en zij was de brug tussen hemel en aarde, het kanaal tussen de ongeziene wereld en het gemanifesteerde. Klinkt logisch he? Basisprincipes. De basisprincipes die we uit het oog verloren zijn in de afgelopen eeuwen, omdat ‘we’ ons verplaatst hebben van de ene hersenhelft naar de andere. De rationele, het denken, het vechtende, het overheersende en het controlerende. Daar hebben we allemaal in meer of mindere mate mee te maken. Kijk naar de mind, het rationele dat het gevoelsmatige en intuïtieve voortdurend probeert te overstemmen. Zie hoe het creatieve en het vrije, het liefdevolle, het vanuit het hart aanwezig zijn hierdoor onder druk is komen te staan. Hoe we dat allemaal missen, hoe we ons veel lekkerder voelen als dat een beetje in evenwicht is. Als we tijd hebben om eens lekker in de natuur te gaan wandelen of om te knuffelen met de kinderen of elkaar. Zou dat geen basisbehoefte zijn in het leven? Waarom zouden mensen toch zoveel klachten hebben en burn-out raken? Wat is uiteindelijk echt belangrijk in het leven? Dat je belangrijk was? Of… ?

De veilige basis in je jeugd, de moederliefde en de koestering, bepaalde hormonen die daarbij vrij komen en een geluksgevoel geven, die bepalen in belangrijke mate hoe je je de rest van je leven voelt en hoe liefdevol je zelf met anderen omgaat.  Een veilige basis geeft je vertrouwen, in jezelf en in elkaar en… in de kosmos.

Nu ik het er toch over heb: ik vind dat ook ouderen meer gekoesterd en geëerd zouden mogen worden. Er zijn tegenwoordig steeds meer woonprojecten voor ouderen, dat is een mooie ontwikkeling. Maar hun betekenis in de samenleving kan veel groter zijn, we zouden ouderen meer op waarde kunnen schatten. In bepaalde culturen zie je dat dat wel gebeurt en dat ouderen bijvoorbeeld een grote rol vervullen in de gemeenschap. Voor de kleine kinderen ook bijvoorbeeld.  Wij zijn een beetje doorgeschoten in ons idee van hoe belangrijk bepaald werk is. En als je dat bepaalde (betaalde) werk niet doet, dan tel je niet meer mee? Dan word je op een zijspoor geplaatst?
Alles is belangrijk, vooral de sociale samenhang, hoe we omgaan met elkaar en zeg nou eerlijk: Al dat harde werken en belangrijk zijn, hoeveel tijd daarvan wordt er niet besteed aan regeltjes maken en beheersplannen, vergaderen en ingewikkelde structuren verzinnen, waar iedereen in moet passen? Hoeveel mensen hebben daar geen stress van?

Ik pleit voor de menselijke maat, de mens als mens, meer vrijheid, creativiteit en rust, meer plezier en meer speelsheid. Meer genieten van het leven en van elkaar. Dat is belangrijk. Ik denk dat we dan juist prima functioneren en dat er gezondere en vrolijkere mensen rondlopen. Dan is er misschien wel minder gezondheidszorg nodig, dan hoeven er misschien wel minder grote ingewikkelde kwesties opgelost te worden, zoals de vergrijzing en al die mensen die nu een beroep moeten doen op de hulpverlening. Deze dame werkt als leidinggevende in een ziekenhuis… Maar ik bedoel het niet persoonlijk, zij is slecht een voorbeeldje. Hoe veranderen we dit soort dingen? Het zal vanzelf wel gaan, want dit is niet vol te houden, lijkt me. Vroeg of laat word je vanzelf terug gefloten. Ook als maatschappij houden we dat niet vol. Maar het begint, zoals altijd, bij onszelf. Het is aan een ieder persoonlijk om zich af te vragen in hoeverre hij of zij mee wil in die ‘ratrace’ en wat werkelijk belangrijk is in zijn of haar leven. Het is aan een ieder persoonlijk om daarin keuzes te maken. En duidelijk te zijn. Ook al zit de maatschappelijke structuur dan kennelijk niet zo in elkaar dat je niet zomaar kan zeggen dat je er niet ben op de dag dat je ‘vrij’ bent, toch doe je het zelf. We zijn zelf de verandering die we wensen. We zijn verantwoordelijk voor onze eigen keuzes. Klagen heeft geen zin. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor degenen waar je verantwoordelijk voor bent – kinderen dus, maar ook jezelf, je eigen gezondheid en welzijn! – wel. En laten we dat soort ‘waarden’ eens wat meer gaan waarderen. We kunnen allemaal zelf het verschil maken en we kunnen daarmee ook een voorbeeld zijn. Keuzes dus…

Zo, we zijn begonnen met ‘Herschrijf je eigen leven’ en de eerste contouren tekenen zich al af. Schrijven helpt om goed zicht te krijgen op je eigen denkpatronen. Het zijn onze eigen denkpatronen die invloed hebben op hoe we ons voelen, of we tevreden zijn, of we iets voor elkaar krijgen en hoe. En het zijn vooral onze eigen denkpatronen over onszelf. We zouden net zo goed iets anders kunnen denken, want al die gedachten zijn maar gedachten en ja, die kunnen bepaalde patronen gaan vormen, maar dat wil niet zeggen dat dat zo zou moeten blijven. Dus wat we doen is ontrafelen hoe ze zich gevormd hebben, de angel eruit halen en zich iets nieuws, leukers, prettigers laten vormen. Er zicht op krijgen betekent dat je er meer ‘de baas’ over wordt.

Als er bepaalde onderwerpen zijn waar je steeds door lastig gevallen wordt, waar je bijvoorbeeld steeds sjacherijnig van wordt, is dat het onderzoeken waard. Wat zit er achter? Welke angst? Als je dat helder hebt, kan het oplossen. Angst heeft zo’n negatief effect op mensen, werkt zeer belemmerend en soms zelfs verlammend. Aan de andere kant, ik geloof dat iedereen zo z’n eigen onderwerpen heeft ‘om op terug te vallen’. Bij de een zijn het zorgen over gezondheid, bij de ander zorgen over ’tekort’ of over bepaalde relaties. Alsof we altijd iets nodig hebben om ons druk over te maken. Alsof we een excuus nodig hebben om ons achter te verschuilen. Want, wat als er niks is? Wat dan? Onze mind zou zich gaan vervelen en al snel weer iets nieuws verzinnen.

Door hier vat op te krijgen en ermee te spelen, zijn we dus bezig om onszelf op een nieuwe manier te programmeren. Je zou ook kunnen zeggen: ga gewoon mediteren en blij zijn en genieten. Ja, maar daar zal je dus eerst jezelf toestemming voor moeten geven. Het is toch wel handig om eerst te ontdekken dat je zelf kunt ‘sturen’ en dus ook je mind, al die gedachten kunt besturen. Dat je de koers kan wijzigen. Is het niet fijn dat daar hele simpele methodes voor zijn? Ik ben blij dat ik ze ontdekt heb, dat maakt het een stuk makkelijker. En leuker.

In the end gaat het over zelfliefde, de relatie met jezelf, met het leven en de verbinding – de verbinding met het ‘al’, het Goddelijke, het universum. Dat is wat we ontberen, wat we missen en wat we zoeken. En stap voor stap komen we dichterbij. Onszelf.

 

Het heeft geen zin te vechten met wat is. Het heeft geen enkel nut het niet eens te zijn met de gebeurtenissen. Of te vertellen hoe het moet. Wat er anders moet. Wat er gebeurt, gebeurt gewoon, of je dat nou leuk vindt of niet.

Er overkomt je iets en je gaat jezelf logischerwijs afvragen of je daar iets aan had kunnen doen, welke ‘schuld’ je hebt, of wie er schuld aan heeft. Het heeft geen zin, het is zoals het is en daar kan je niks aan doen.

Niks? Maar het creëren dan? Wij creëren toch? Ja, voortdurend, grotendeels onbewust. Maar dat is niet hetzelfde als controleren of beheersen. Het op een bepaalde manier willen hebben of willen dat anderen op een bepaalde manier handelen of aanwezig zijn.

Accepteren, loslaten, het laten zijn, we hebben alleen invloed op ons eigen denken, onze eigen manier van kijken. Door vrij van waarde-oordelen te kijken naar de wereld, dragen we meer bij aan de vrede en het welzijn dan door van alles te willen en te moeten en te beogen.

Op het moment dat ik me erbij neerleg dat ik autopech heb, dat dat nu eenmaal zo is, voel ik een soort overgave aan het moment. Natuurlijk was ik liever op dat feestje geweest, maar wat heeft het voor een zin om zo te denken? Nu is nu en ik sta te kijken naar een wegenwachtmeneer die uiterst geconcentreerd probeert uit te zoeken wat er aan de hand is. Een mooi moment om mezelf te oefenen in het volledig aanwezig zijn met mijn aandacht en al die gedachten waar te nemen die voorbij komen en mij laten zien hoe de mind reageert. Interessant al die bokkesprongen. Hij probeert me te vangen in slachtofferschap, ach wat zielig allemaal. Als dat niet werkt, probeert hij het hoofdstukje ‘schuld’: had je niet dit of dat….? Ook die vindt geen bodem. Dan: ‘Ze zullen wel denken…’ – maakt het uit wat ‘ze’ denken? Waarom zou ik me bezig houden met wat anderen zouden kunnen denken? En dan komt-ie met een hele gemene: Wat is hier de bedoeling van? Wat wil het je vertellen? Hoezo moet er altijd een verklaring zijn, hou eens op zeg. Maak er niet zo’n drama van. Het is zoals het is. ‘Wat nou als….’ probeert hij ook nog een beroep te doen op andere angsten. Ook daar ga ik niet in mee. Ik doe een beroep op mijn vertrouwen. En zo lost alles zich op. Het feestje is nog niet afgelopen, het is des te leuker dat ik er ben.

Wat heeft dat met creëren te maken? Geen idee. Die wegenwachtman vond me positief, omdat ik zei: “Gelukkig zat ik niet in een vliegtuig.” Alles hield er namelijk opeens mee op. Misschien is het de kunst om overal een feestje van te maken. Misschien is het de kunst je over te geven aan wat is. Of om je gedachten te observeren. Of om te waarderen wat er wel is. Om je ongeacht alle omstandigheden goed te voelen. En je nergens door van de wijs te laten brengen. Dat is aardig gelukt. Dus ik ben tevreden.

Het leven loopt zoals het loopt, wij kunnen niet alles bepalen, maar we kunnen wel elk moment kiezen hoe we in dat moment aanwezig zijn, of we er zijn, of dat we vechten met het moment. Vechten met wat is, heeft geen zin. Totale acceptatie vindt plaats op een heel diep niveau. Vrede is een diepe laag in jezelf, waarin alles goed is. Van daaruit – vanuit die diepte, die vrede – voel je de perfectie. We vergissen ons door te kijken naar de uiterlijke verschijningsvormen.