Het heeft geen zin te vechten met wat is. Het heeft geen enkel nut het niet eens te zijn met de gebeurtenissen. Of te vertellen hoe het moet. Wat er anders moet. Wat er gebeurt, gebeurt gewoon, of je dat nou leuk vindt of niet.
Er overkomt je iets en je gaat jezelf logischerwijs afvragen of je daar iets aan had kunnen doen, welke ‘schuld’ je hebt, of wie er schuld aan heeft. Het heeft geen zin, het is zoals het is en daar kan je niks aan doen.
Niks? Maar het creëren dan? Wij creëren toch? Ja, voortdurend, grotendeels onbewust. Maar dat is niet hetzelfde als controleren of beheersen. Het op een bepaalde manier willen hebben of willen dat anderen op een bepaalde manier handelen of aanwezig zijn.
Accepteren, loslaten, het laten zijn, we hebben alleen invloed op ons eigen denken, onze eigen manier van kijken. Door vrij van waarde-oordelen te kijken naar de wereld, dragen we meer bij aan de vrede en het welzijn dan door van alles te willen en te moeten en te beogen.
Op het moment dat ik me erbij neerleg dat ik autopech heb, dat dat nu eenmaal zo is, voel ik een soort overgave aan het moment. Natuurlijk was ik liever op dat feestje geweest, maar wat heeft het voor een zin om zo te denken? Nu is nu en ik sta te kijken naar een wegenwachtmeneer die uiterst geconcentreerd probeert uit te zoeken wat er aan de hand is. Een mooi moment om mezelf te oefenen in het volledig aanwezig zijn met mijn aandacht en al die gedachten waar te nemen die voorbij komen en mij laten zien hoe de mind reageert. Interessant al die bokkesprongen. Hij probeert me te vangen in slachtofferschap, ach wat zielig allemaal. Als dat niet werkt, probeert hij het hoofdstukje ‘schuld’: had je niet dit of dat….? Ook die vindt geen bodem. Dan: ‘Ze zullen wel denken…’ – maakt het uit wat ‘ze’ denken? Waarom zou ik me bezig houden met wat anderen zouden kunnen denken? En dan komt-ie met een hele gemene: Wat is hier de bedoeling van? Wat wil het je vertellen? Hoezo moet er altijd een verklaring zijn, hou eens op zeg. Maak er niet zo’n drama van. Het is zoals het is. ‘Wat nou als….’ probeert hij ook nog een beroep te doen op andere angsten. Ook daar ga ik niet in mee. Ik doe een beroep op mijn vertrouwen. En zo lost alles zich op. Het feestje is nog niet afgelopen, het is des te leuker dat ik er ben.
Wat heeft dat met creëren te maken? Geen idee. Die wegenwachtman vond me positief, omdat ik zei: “Gelukkig zat ik niet in een vliegtuig.” Alles hield er namelijk opeens mee op. Misschien is het de kunst om overal een feestje van te maken. Misschien is het de kunst je over te geven aan wat is. Of om je gedachten te observeren. Of om te waarderen wat er wel is. Om je ongeacht alle omstandigheden goed te voelen. En je nergens door van de wijs te laten brengen. Dat is aardig gelukt. Dus ik ben tevreden.
Het leven loopt zoals het loopt, wij kunnen niet alles bepalen, maar we kunnen wel elk moment kiezen hoe we in dat moment aanwezig zijn, of we er zijn, of dat we vechten met het moment. Vechten met wat is, heeft geen zin. Totale acceptatie vindt plaats op een heel diep niveau. Vrede is een diepe laag in jezelf, waarin alles goed is. Van daaruit – vanuit die diepte, die vrede – voel je de perfectie. We vergissen ons door te kijken naar de uiterlijke verschijningsvormen.