Annine noemt het ‘het Moederland’, zij was op zoek naar het moederland. Een samenleving gebaseerd op moederlijke waarden, het leven gevende, voedende, koesterende. Het levert mensen op die meer in evenwicht zijn, vreedzaam zijn, omdat zij zich veilig voelen. Het hormoon oxyticine, dat vrijkomt bij positieve aanraking, knuffelen, borstvoeding, aanraken en vrijen, wordt ook wel het gelukshormoon genoemd, het geeft een gevoel van vertrouwen en verbondenheid.
Het moederlijke aspect, vroeger als heilig beschouwd, omdat er nieuw leven geboren werd vanuit de vrouw, zielen van voorouders die opnieuw geboren werden, is later weggeredeneerd door filosofen en zoals we allemaal wel weten is die rol van de vrouw ook in de verschillende godsdiensten meer als ‘functioneel’, minderwaardig en dienstbaar beschouwd. Niet door Mohammed en Rumi bijvoorbeeld, die noemen het expliciet: De moeder moet vereerd worden, want zij geeft je het leven. Toch zien we in de hele wereld een degradatie van de vrouw en met name van het vermogen te communiceren met de onzichtbare wereld: voorouders, de natuur, dieren. Ook healing, natuurlijke genezing hoort daarbij. Er ontstond een yin-yang disbalans, een disbalans tussen de linker- en de rechthersenhelft. De Yin-aspecten delfden het onderspit, de linkerhersenhelft ging overheersen. Dat gaat dus niet alleen over mannen en vrouwen, maar over het evenwicht in onszelf. Het evenwicht tussen hart en hoofd.
Voor de duidelijkheid: De rechterhersenhelft is onze creatieve kant, de speelse, spontane, vrij associerende, beeldende, intuïtieve, maar ook de naar binnen-gerichte kant. Links is het logische, gestructureerde, analytische, naar buiten toe gerichte, maar hier vinden we ook het dwingende, controlerende, en als het geheel uit balans is het gewelddadige aspect. Iedereen kan begrijpen dat evenwicht tussen de twee hersenhelften ons in balans brengt, gelukkiger maakt. Het gaat dus niet over mannen of vrouwen, maar over ons allemaal. Evenwicht brengt eenheid, verbondenheid. De afgelopen eeuwen heeft het ego-bewustzijn zich sterk ontwikkeld, van daaruit is het dualisme ontstaan, afgescheidenheid. Jij en ik, in plaats van wij.
Maar, we zitten nu in een nieuwe fase, we zijn aan het terugvinden wat we verloren hebben, we zijn de balans weer aan het herstellen. In onszelf en in de wereld. Het interessante is dat het niet los staat van onszelf, wat er in de wereld gebeurt. Hoeveel commentaar en kritiek hebben we niet op alles wat er gebeurt om ons heen? Of op wat er is gebeurd in de geschiedenis? In hoeverre voelen we ons slachtoffer van de omstandigheden? Hoeveel onrecht is ‘ons’ niet aangedaan? Of wordt anderen aangedaan? Of de natuur en de dieren aangedaan? Natuurlijk voelen we ons slachtoffer van die sterke machten, het systeem, het geldsysteem bijvoorbeeld, maar ook van wereldmachten, multinationals en overheden of misschien van bepaalde mensen in ons leven, partners, ouders, bazen. Voelen we ons onderdrukt, gekleineerd, onderschat, onder de voet gelopen, ontkend, in het nauw gedreven?
Tegelijkertijd hebben we te maken met een deel in onszelf dat onderdrukt is, dat is het deel dat terug wil komen, in volle glorie. Het wil erkenning, gehoord worden, vrij zijn, blij zijn, in ere hersteld worden. Daarom is ‘de strijd’ van de wereld in onszelf. En daarom kunnen we zelf iets doen aan het herstel van de balans. Want wie in vrede leeft, in evenwicht, wie in zichzelf de balans weet te herstellen, heeft weer toegang tot het vermogen te creëren, vanuit vreugde, vanuit het hart. Wie in zijn hart aanwezig weet te blijven, ontmantelt de strijd en creëert vrede.
Universeel gezien kan het niet anders dan dat er altijd evenwicht is. Dus na een periode van onrust en oorlog, zal het evenwicht zich altijd herstellen. De balans wil zich herstellen. Want we kunnen wel lange tijd gedacht hebben dat wij sterker waren dan de natuur en de natuur naar onze hand konden zetten, maar dat is niet waar. Wij zijn deel van de natuur. De natuur kent cycli, het leven kent cycli, de mens ook.
Wat wil ik hiermee zeggen? Hoe meer geweld en drama, hoe sterker de roep om vrede. Dat is denk ik wat we allemaal voelen. Vanuit wat we niet willen wordt de wens geboren, gaan we zoeken naar mogelijkheden en werken aan iets nieuws. Misschien is er dan eerst een fase van verzet, afzetten tegen, strijd, misschien is dat het begin van de grote transformatie, hoort dat bij het zoeken naar een nieuw evenwicht. Maar de volgende fase is dat we ons focussen op de beste uitkomst. Als we de vrede in onszelf hersteld hebben, zijn we in staat vrede te creëren. Vanuit het hart is creëren eenvoudig, het gaat als vanzelf. Dus we zijn niet machteloos, we hebben de mogelijkheden in onszelf liggen. Probeer het eens, stem eens af op de vrede in jezelf, op de vrijheid, de natuur, kleuren, geuren, wees speels en geniet. En zie eens wat er dan gebeurt…