Goed, we zullen de kop niet in het zand steken (zie bericht van gisteren) en er eens op een andere manier naar kijken.  ‘Wat gebeurt er toch allemaal in de wereld?’ kan je je afvragen. Soms lijkt het alsof we verder van huis zijn dan ooit, wat betreft tolerantie van homo’s, moslims, wat betreft geweld en oorlog, wat betreft controle (ondanks alle controle kan je ook zeggen), wat betreft het verschil tussen arm en rijk, wat betreft het milieu, wat betreft excessen in hoe we met dieren omgaan, wat betreft vrouwen die gestraft worden voor het feit dat zij verkracht zijn. Ja, vrij barbaars allemaal. Je zou er depressief van kunnen worden. Maar doe dat vooral niet.

Allereerst hoef je je niet te verbinden met ellende, drama en geweld. Je kunt het waarnemen, maar je hoeft er niet mee ‘in’ te stappen en daardoor je levensvreugde te laten overschaduwen. Niemand heeft er wat aan als je je daardoor zo uit het veld laat slaan dat je niet meer geniet, vrolijk bent en je beste zelf uitstraalt. Blijf op het punt waar je bent, in je eigen frequentie, zogezegd. Je hoeft je niet te storten in lagere frequenties, want hogere frequenties trekken de lagere vanzelf omhoog. Daarom kunnen we ons beter concentreren op wat wel goed gaat, wat de moeite waard is om onze aandacht en energie aan te geven, zodat we dat uitbreiden. Want we creëren meer van waar we onze aandacht op richten.

Ik geef je nog een onorthodoxe zienswijze, waar je hopelijk iets aan hebt. Het is niet dat we ontkennen dat er soms vreselijke dingen gebeuren, dat willen we allemaal niet. Het past niet in de nieuwe mooie, ideale wereld, want in de nieuwe mooie wereld tolereren we elkaar wel, we waarderen elkaar en we accepteren elkaar, ook als we anders denken en anders geaard zijn of een ander geloof hebben. Daar zijn we niet bang voor. In de nieuwe, mooie wereld zijn we dankbaar en hebben we respect voor alles wat leeft, dieren, planten, bomen, onze mooie aarde, de pracht van de natuur en alles wat zij ons biedt. Daar gaan we dienstbaar mee om. En we genieten ervan.

“Ja, als iedereen nou maar eens zo zou denken,” hoor je dan vaak zeggen. Of: “Ze zouden dit of dat moeten doen.” Of: “Ja, nu het beleid nog…” We zijn er goed in te bedenken wat anderen zouden moeten doen, we zijn er goed in het aan te wijzen, wat er zou moeten veranderen, we zijn er goed in anderen overal van te beschuldigen. En ook om zeer negatief te oordelen over anderen, over beleidsmakers en ‘schuldigen’. En we zijn er ook goed in te denken dat we zelf machteloos zijn en er niks aan kunnen doen.

De vraag is of dat waar is. Ik denk het niet. Doe wat je kunt in je eigen omgeving, elke positieve bijdrage heeft een effect op het geheel. De excessen die we zien, zijn ook afkomstig uit het geheel. Daarmee bedoel ik dat het niet op zichzelf staat, het is als een vulkaan die uitbarst, ergens onder de oppervlakte leefde die intolerantie, gevoed door angst en sterke oordelen. Zoals ik al eerder zei: oordelen zijn afkomstig van angst. Als er geen angst was, zouden die oordelen overbodig zijn. Daarbij komt dat we allemaal denken overal iets van te moeten vinden. ‘Als je iets vindt moet je het naar de politie brengen,’ grapte laatst iemand op een congres waar ik was. We hebben niet zoveel aan al die meningen. Daar lossen we niks mee op.

Want, zoals je inmiddels misschien wel weet… we kunnen niets buiten onszelf veranderen. Wat heeft het dan voor een zin om daar van alles van te vinden en te zeggen dat er van alles moet veranderen? De buitenwereld is een reflectie van onze binnenwereld. Van een gezamenlijk geheel. Waar wij dus deel van uitmaken. Daar zou je natuurlijk nog depressiever van kunnen worden, maar het goede nieuws is dat er dus wel een mogelijkheid is om je positieve invloed te laten gelden. Op een hele andere manier dan je gewend bent. Kijken wat er in jezelf nog te vinden is, niet dat je het dan ‘van jou’ moet maken, ik bedoel: Soms zijn er bepaalde overtuigingen die je aantreft ‘actief’ in jezelf, terwijl je het er helemaal niet mee eens bent. Ik bespeurde bijvoorbeeld op een gegeven moment calvinistische trekjes in mezelf, niet zo gek, want je bent ook een product van je opvoeding, je voorouders en je cultuur. Maar toen ik dat ging onderzoeken, kwam ik erachter dat ik mezelf daar graag van wilde bevrijden en dat heb ik gedaan. Stap voor stap. Misschien nog niet 100%, soms betrap ik mezelf nog wel eens op iets, maar dan weet ik het. Het is niet van mij, het is een beperkende gedachte. En die mag vertrekken. Gedachten zijn maar gedachten, ze horen niet bij wie je bent.

Dus wat we allemaal kunnen doen en wat echt veel meer uitmaakt dan je denkt is dit: Onderzoek de diepere lagen in jezelf en reken af met je eigen angsten en oordelen. Elk klein stukje dat je opruimt heeft een groot effect op het geheel. Alles waar je jezelf meer bevrijding in kunt geven, levert meer tolerantie op in de wereld.

Maak er een gewoonte van jezelf te betrappen op het oordelen over anderen en keer het om. Waar heb je een oordeel over, wat gaat hier over jezelf? Kun je dat ontdekken en oplossen? Vrij laten…?

Wat betreft het milieu en de dieren, planten en bomen, doe wat je kunt in de wereld om je heen. Daar heb je invloed op. Let op je eigen schoonmaakmiddelen, je kleding, je voedsel. De keuzes die jij maakt, daar gaat het om. Ik ben geen heilige en heb daarin ook echt nog wel iets meer groeimogelijkheden, maar ik ben me ervan bewust. Ik vind dat ik anderen niet moet beschuldigen, maar beter het voorbeeld kan geven. Ik kan wel delen wat mij bezig houdt, we kunnen wel uitwisselen hoe we bijvoorbeeld zelf waspoeder kunnen maken (ik noem maar wat), en op die manier gezamenlijk groeien in bewustwording. Dat is iets heel anders dan anderen vertellen wat ze moeten doen. Iedereen levert op z’n eigen manier een bijdrage.

En gek genoeg, zelfs die mensen die excessen uitvoeren. Zij zijn ook pionnen in het spel en zij hebben die rol gekozen. Het gaat niet om die personen, het gaat om wat er leeft in dat veld en wat er aan de oppervlakte komt. Zij tonen dat. Enerzijds omdat alles opgeruimd wil worden, want kennelijk bestond er toch nog steeds homohaat, bijvoorbeeld. Heus niet alleen bij die ene persoon. We kunnen denken dat we daarmee verder van huis zijn en terug in de tijd. We kunnen het ook zien als een aanleiding om een duidelijke keuze te maken. Zulke situaties nodigen ons uit om ons duidelijk uit te spreken, om te kiezen voor iets anders. Want dit is niet wat we willen. Wat willen we wel? En daar op focussen. Daar naartoe werken.

Iets wat we niet willen, vertelt ons heel duidelijk wat we wel willen. En als we ons daar dan op richten, dan verandert het. Daarom is het zo zinvol om je te richten op wat je wenst, wat je wenst voor jezelf en voor de wereld. Want we willen allemaal vrede en liefde, leven zonder zorgen, genieten en onszelf kunnen zijn. En daar kunnen we allemaal aan bijdragen. Juist door ons te richten op ons ideaal, op een mooiere wereld, na te denken en ons voor te stellen hoe het beter kan, anders kan en door ons eigen steentje bij te dragen.

De zogenaamde ‘realiteit’ laat ons zien wat we gecreëerd hebben. Het kan ons wakker schudden en ons tot een nieuwe keus brengen: ‘Dit is niet wat we in stand willen houden. We willen nu iets anders.’ En dan kunnen we gaan bedenken hoe we het anders willen. We kunnen het gaan uittekenen, invullen, concreet gaan maken. Daar je energie insteken, dat heeft heel veel zin. Zo maken we de nieuwe wereld, door ons daar op te richten. Want de realiteit is in principe al verleden tijd. De wereld van morgen, maken we nu. Elke dag kunnen we opnieuw creëren. Het hoeft niet te blijven zoals het was. Wat dat betreft kunnen we de realiteit beter als verleden tijd zien. Wat het in feite ook is. Het loopt achter de feiten (gedachten, angsten en overtuigingen) aan. De nieuwe wereld begint nu, als je anders gaat denken en het anders gaat bekijken. Stel je eens voor hoe die er voor jou uitziet. En maak hem zo mooi mogelijk! Dankjewel. Voor je fantastische bijdrage!

‘Wakker worden’, wat is dat eigenlijk?

Het valt me op dat de term ‘wakker worden’ zo vaak wordt gebruikt in de context van ‘door hebben hoe we gemanipuleerd worden’ en dat is het niet. Dat is zelfs versterken van de dualiteit. Wakker worden is misschien wel ‘het spel doorzien’ maar in een ander opzicht dan ‘doorzien welke spelletjes er gespeeld worden door boosaardige krachten’, waar wij dan de dupe van zijn. Als men zich afvraagt waarom ‘het’ toch zo lang duurt voordat er iets verandert in de wereld, zou men toch echt beter naar zichzelf kunnen kijken. De wereld is onze spiegel. Zolang men ‘het kwaad’ ziet in die spiegel, denkt men kennelijk nog in termen van ‘goed en kwaad’ en plaatst daarmee de verantwoordelijkheid buiten zichzelf. Onderzoek je eigen gedachten, je eigen idee van slachtofferschap en zie wat je in jezelf ontkent en wat je daarmee in stand houdt. Dualiteit.

Dualiteit bestaat niet, alleen in onze beperkte beleving. Het is denken in afgescheidenheid. Terwijl we een zijn, terwijl alles een geheel is. De zogenaamde realiteit, zoals we die waarnemen is een gezamenlijke creatie en we kunnen net zo goed iets anders creëren – als het ons niet bevalt wat we tegenkomen. Dat besef is wakker worden. Maar wat we nog altijd zien is dat ‘men’ de strijd aangaat met dat wat al gecreëerd is en het daarmee voedt, versterkt en nog meer bestaansrecht geeft. Wil je het in stand houden of wil je iets nieuws? Concentreer je dan op wat je wel wilt. Creëer het nieuwe door daar op te focussen. Door je aandacht te richten op wat wel goed gaat, wat wenselijk is en prettig is, dat wat je wel wil. Dat is de enige manier. Want wij voeden alles met onze aandacht, onze gedachten en ‘wakker worden’ betekent dat je dàt spel doorziet.

Dat je precies dat macht geeft, wat je aanklaagt en wat je verwerpt, dat hebben veel mensen niet door. Dat is jammer. Het geldt voor grote en kleine dingen. Maar het grote is in het kleine te vinden. Iemand die voortdurend allemaal commentaar heeft op wat er in de wereld gebeurt en dat sterk veroordeelt, doet in feite precies hetzelfde als wat hij bepaalde leiders bijvoorbeeld kwalijk neemt. Problemen los je niet op met dezelfde manier van denken als waarin ze ontstaan zijn, zei Einstein al. Het is nodig om het geheel te overzien, uit de dualiteit te stappen en in te zien dat alles actie-reactie is. Als wij met z’n allen bang zijn voor moslims, voeden we niet alleen de angst, waardoor het een kracht op zichzelf wordt, waardoor een reactie ontstaat, maar we stimuleren en voeden precies dat waar we bang voor zijn en we versterken de tegenstellingen, de strijd. Hef je oordelen eens op en kijk eens met andere ogen. Onschuldige ogen, een frisse blik, onbevooroordeeld. We zijn allemaal mensen en zitten met z’n allen in hetzelfde spel ‘gevangen’. Tot we het door hebben en er anders naar gaan kijken.

Godzijdank hebben mensen die het geheel overzien en zich bewust worden van hun eigen kracht, licht en creatievermogen meer invloed. Ook zij komen nog voortdurend van alles tegen, maar zij lossen het anders op. Ze onderzoeken in zichzelf wat er nog opgeruimd kan worden. Welke angsten ze tegenkomen en waar nog oordelen op zitten, die ze los kunnen laten. Het is een stille methode, maar een veel krachtiger manier. Zij brengen werkelijk licht en liefde in de wereld, door hun eigen spiegel schoon te vegen, zoals ik dat noem. Zolang ik leef met wantrouwen, is er voor mij van alles om te wantrouwen. Erken ik dat wantrouwen in mezelf en kan ik inzien dat dat is gebaseerd op angst, dan kan ik ervoor kiezen die angst los te laten. Vroeger wist ik dat ook niet – het geldt voor ons allemaal dat we geloofden in al die angst en dat als terecht en waar beschouwden, dat hielden we gezamenlijk in stand – maar nu merk ik dat als ik mijn angst ophef, dat waar die angst zich op richtte, zich oplost. Het bestaat niet meer als je angst vervangt voor vertrouwen. Het verdwijnt simpelweg. Vroeger ging ik twijfelen, kan ik dat wel vertrouwen, zou het niet zo zijn dat … ‘ik hier belazerd word’ (bijvoorbeeld), maar ik zag niet in dat juist die twijfel een twijfelachtige situatie creëerde. Wat er ‘waar’ leek, was door mijzelf gecreëerd. Door mijn eigen oordelen, afkomstig van angst. Angst die ik meestal niet zag. Want angst verstopt zich goed achter al die oordelen.

“Je moet wel de realiteit onder ogen zien,” zeggen mensen vaak tegen mij. “Niet je kop in het zand steken.” O ja? Is dat zo? En wat is dan de waarheid? Welke realiteit? Hoe weet je dat zo zeker?
In bepaalde gevallen weet ik zeker dat het niet klopt waar men mij van probeert te overtuigen. Bijvoorbeeld omdat ik zelf bij het Journaal heb gewerkt en weet hoe het daar gaat. Daar kan je op verschillende manieren naar kijken, zoals je elk verhaal op verschillende manieren kan bekijken. Het is maar net welke positie je inneemt, vanuit welke hoek je kijkt. We worden altijd bevestigd in onze eigen waarneming, want we creëren het zelf! Dus.. als het je niet bevalt, tijd om op onderzoek uit te gaan en iets anders te creëren. Richt je op wat je wel wilt, op de oplossing, op de beste uitkomst. Denk vooral niet dat je onmachtig bent, dat is een vergissing. Dat is een gevoel van slachtofferschap, waar je mee af kan rekenen.

Wakker worden is beseffen dat je geen slachtoffer bent, het is inzien wie je werkelijk bent. En verantwoordelijkheid nemen daarvoor. Zodra je weet dat je ‘creator’ bent, wordt alles anders. Dat is een heel proces, stukje bij beetje wordt je getoond op welke fronten je nog niet vrij bent, maar als je bereid bent dat aan te gaan, gaat het steeds makkelijker en vlotter en wordt het ook steeds leuker.

Het kan niet naar je toe komen als je niet ontvankelijk bent. Dat geldt voor alles. Geld, liefde, geluk, vrede, harmonie, gezondheid… Als je er niet in gelooft, heb je de deur er niet voor open staan. Het wil best naar je toekomen. Situaties willen zich graag oplossen. En dat kan ook, als wij er maar in geloven. Vertrouwen is een enorme kracht. Dat is wat ik ondertussen heb ontdekt. Dat is echter niet alleen ‘weten’ of het zeggen, het is het juist voelen. In eerste instantie kan het een intentie zijn, dat is prima, want het groeit vanzelf als je ervoor kiest te leven in vertrouwen. Vertrouwen wordt altijd beloont.

 

 

Je kunt wel iets willen en nastreven, maar als je er niet echt in gelooft, schiet het niet op. Heel veel, alle kan ik beter zeggen, blokkades hebben met jezelf te maken. Alleen zie je ze vaak zelf niet. Omdat ze nog verstopt liggen in de onbewuste lagen. Wel is het zo dat je ze – juist door iets wat je wil, hoopt te bereiken – kunt gaan zien. En zien is het halve werk. Daarna is het een kwestie van erkennen en inzien dat je eigen houding, idee, nog niet 100% ten dienste stond van dat doel. Steeds diepere lagen worden aangeboord om die barrières in jezelf op te duikelen en gedag te zeggen. Dat is een mooi proces, de moeite waard. En daarom zijn intenties zo waardevol, ze zetten dat proces in gang.

De intenties komen meestal vanuit je ziel. De ziel wil groei, vreugde, vrede, vrijheid, overvloed, vertrouwen, gezondheid, creativiteit, verbondenheid op een vrije manier, delen… Delen van vreugde, vertrouwen, overvloed, vrij delen…

Op persoonsniveau kan dan nog een hoop in de weg staan, dat kan je je voorstellen. Je niet vrij voelen om te delen, om te vertrouwen, om te geloven in het (zogenaamd) onmogelijke, twijfel aan jezelf en aan anderen, negatieve gedachten over jezelf en anderen, overtuigingen zelfs. Je krijgt ze stuk voor stuk in beeld als je vasthoudt aan je intenties, door de ziel ingegeven, het vraagt alleen wel bereidheid ze los te laten. En als je ‘het’ opeens ziet, ben je daartoe meestal wel bereid. Ook dat heeft met een intentie te maken. Verklaar je je bereid, dan gaat dat makkelijk. Hou je vast aan je oude veilige idee, omdat je denkt dat je jezelf moet beschermen of verdedigen – tegen de boze buitenwereld bijvoorbeeld – dan kan het nog wat langer duren. Hoeveel invloed je zelf hebt op het proces, weet ik niet precies. Ieder heeft z’n eigen weg te gaan. Maar het helpt om je bereid te verklaren, het helpt om op te houden met jezelf of anderen veroordelen, maar anders te kijken. Zodra je met begrip kijkt naar jezelf, geef je jezelf meer ruimte, je kan jezelf vergeven. Daardoor krijg je meer ruimte en mogelijkheden.

Een voorbeeldje: Als je enig wantrouwen koestert tegen iemand, kan het zijn dat je ongemerkt, onbewust, verwacht dat die ander zich anders gaat gedragen. Dat kan niet, want hij voldoet aan jouw idee over hem (of haar). Kan je dat inzien, dat het te maken heeft met een angst of oordeel van jezelf, dan kan je ervoor kiezen die angst – met bijbehorende oordelen – los te laten. Of je slachtofferschap, je gevoel van slachtofferschap of afhankelijkheid. Ik geloof dat die twee dicht bij elkaar liggen. Maak je je vrij, geef je die ander ook ruimte en dat kan wel eens een heel verrassend effect hebben. Je kunt meer zien, je blikveld verruimt zich als je niet meer vanuit die (oude) angst oordeelt. Als je niet bang bent, kun je bijvoorbeeld zeggen: ‘Show me the truth in this.’ Maak je geen zorgen, je angst is meestal onterecht, want de ’truth’ is vriendelijker dan onze eigen gedachten doorgaans zijn. Wees bereid om te kijken naar jezelf en om beperkende overtuigingen los te laten.

Als je intenties formuleert, wat zeer waardevol is, want het bied je deze weg, begrijp dan dat je dit proces instapt. Het is als een grote opruiming in huis, waarbij je alles oppakt en aankijkt en je afvraagt of het je nog langer dient. Zo niet, weg ermee. Onderzoek je angsten, stuk voor stuk, geen van die angsten heeft zin. Integendeel, ze beperken je en belemmeren de groei. Bovendien is het zo dat als je je eigen angst opruimt, je bij de ander ook die lading wegneemt. Van wie ‘angst’ precies is, weet ik niet, in principe niet van jou of van mij, het is meer een wolk voor de zon, die het zicht (het licht) beperkt. Dus je helpt de mensheid. Je bevrijdt niet alleen jezelf. En het leven wordt steeds leuker. Want vrij van angsten en ladingen (moeten) is het makkelijk, vrolijk en verrassend creëren.

Ik dacht net ‘waarom stuurt ze geen foto?’ toen ik een berichtje kreeg uit Italië over het weer en andere logistiek. Prompt komen er een paar leuke foto’s. Als we onszelf niet in de weg staan, worden we op onze wenken bedient!

Voortdurend worden we gevoed met wijsheden, antwoorden en inspirerende inzichten. Wie zich iets afvraagt, hoeft alleen maar om zich heen te kijken. ‘Geen wolkje aan de lucht,’ zag ik bijvoorbeeld gisteren en dus maande ik mijn mind – die uit verveling wel eens geneigd is wolkjes te gaan bedenken –  tot stilte. Hoe lang hou jij het vol, het besef dat er helemaal niks aan de hand is? Vreemd toch eigenlijk, dat we daar moeite voor moeten doen? Dat het bedenken van ‘problemen’ zo makkelijk en vanzelf gaat? En dus ook het creëren van problemen, want zo werkt dat. Je bedenkt ze en ze gebeuren vanzelf als je even niet oplet.

Als ik in gesprek ben met mensen die ‘problemen’ zien, pak ik wel eens een kopje of een glas erbij dat voorhanden is en dan zeg ik: Dit is de situatie. Het is gewoon een kopje (of een glas), meer niet. Nu kunnen we erover gaan twisten of het een theekopje is of een koffiekopje, maar dat maakt voor dat kopje niks uit. Het kopje blijft het kopje. Als jij het een probleem noemt, maak jij er een probleem van. Snap je? Dat doe je zelf. Het wil niet zeggen dat het ook zo is. Maar het wordt vanzelf jouw waarheid. Omdat het zich vanzelf bewerkstelligt. Het is wat je manifesteert. Dus… als je je bewust wordt van het feit dat je manifesteert, met je eigen gedachten, dan ga je inzien dat alles je eigen invulling is. De situatie is neutraal. Een kopje. Het is gewoon wat het is. En daar kun je je eigen werkelijkheid van maken. Dat doen we dus ook. Voortdurend.

Het blijft opletten dus, zorgen dat je dit blijft inzien en het is handig om er op tijd bij te zijn. Voordat zich hele verhalen gaan ontspinnen in de mind, die een eigen leven gaan leiden. Want hele verhalen zijn moeilijker af te breken, vooral als ze maar herhaald blijven worden en al helemaal als dat al jarenlang een repeterende gedachtegang is. Dan zijn het overtuigingen geworden, waarin je zelf gevangen zit. Dat gebeurt ongemerkt.

Zolang dat behulpzame, positieve verhalen of overtuigingen zijn, is daar niks mis mee natuurlijk, daar hebben we alleen maar voordeel van. Dat is dus precies wat we in de gaten moeten houden. Daar hebben we sturing voor nodig. Je kunt de mind beter niet zomaar z’n gang laten gaan, maar het is handiger om hem richting te geven. Want  de mind is behoorlijk slim en onverbeterlijk in z’n streven steeds weer iets nieuws te bedenken. Daarom heb ik er een uitdaging van gemaakt slimmer te zijn dan mijn mind en hem ‘af te richten’. Zoals je ook een hond de baas moet zijn, wil je goed en harmonieus met ‘m kunnen samenleven. Ik geef de mind graag hele moeilijke opdrachten: ga maar zoeken. Dat vindt-ie leuk en ik ook. Zo komen we samen een heleboel te weten. Geen uitdaging is ons te groot.

En zo worden we dus voortdurend gevoed met wijsheden, antwoorden en inspirerende inzichten. Op kwesties, waarvan we nog niet eens wisten dat het kwesties waren, komen al van alle kanten antwoorden. De laatste tijd gaat dat steeds over ‘DOEN!’ Over stappen zetten dus. Over niet twijfelen, maar gaan. ‘Ga!’ vatte een succesvol ondernemer tijdens een congres van de week zijn motto samen. ‘Beter op je bek gaan, dan het niet geprobeerd hebben.’ Overal word je wijzer van. Over het algemeen houden we ons teveel in, zijn we bang, twijfelen we te lang en bekritiseren we onszelf teveel (hè mind?). Als je het niet weet, of je weet nog niet precies waar het heengaat, of het wel gaat lukken, begin dan toch gewoon. Want als je geen stap zet, weet je zeker dat het niks wordt. En wat je nu nog niet weet is welke nieuwe inzichten die ene stap je brengt: nieuwe ideeën, de volgende stap dient zich vanzelf aan. Het creëert zichzelf.

Zo gaat het ook met schrijven. Ik begin en de volgende zin komt vanzelf. Ik bedenk niet eerst alles en ga dan pas schrijven. Toevallig wist ik deze keer al wel wat ik wilde delen, namelijk de tekst die op mijn theezakje stond en die ik zo raak vond. Precies het antwoord op een kwestie, die nog niet aan de orde is, maar wel alvast de vragen beantwoord, die zouden kunnen oprijzen:

‘Paths are made by walking,’ stond er op m’n theezakje.

Hier issie dan, ons nieuwe boek:

Reinier Castelein van vakorganisatie De Unie benaderde ons enige tijd geleden om samen te werken aan het tot stand komen van een boek, waarin hij een vernieuwende visie wilde neerzetten op de huidige economische situatie. “Er komen niet meer banen, we kunnen wel vast blijven houden aan oude verworvenheden, maar we kunnen beter op een nieuwe manier gaan denken. Deze nieuwe tijd maakt het mogelijk om voor Welzijn te kiezen, om iedereen daadwerkelijk de kans te geven te participeren in de samenleving, door de basisvoorzieningen te regelen.”

Dat sloot helemaal aan bij de Happy View van Happy View: “Kijk wat er wel mogelijk is, kijk naar oplossingen, denk op een andere manier.” Dus daar werkten we graag aan mee. Dit boek is het resultaat.

Door robotisering, automatisering en digitalisering is er meer ruimte voor vrije tijd en zingeving en meer behoefte aan (om)scholing. Het werk vernieuwt zich en vraagt om herverdeling en een flexibelere aanpak. De oude economie van banenplannen en het rondpompen van miljarden aan gemeenschapsgelden is toe aan verandering. Door robotisering en automatisering en de enorme toename van zelfstandig werkenden en flexibele arbeid is de arbeidsmarkt ingrijpend veranderd. De oude definities van werk en inkomen zijn aan vernieuwing toe en vragen om innovatief beleid.

In de participatiesamenleving, zoals Reinier Castelein zich die voorstelt, is er ruimte voor Welzijn voor iedereen. Het poldermodel vernieuwt zich: de vakbeweging, de werkgevers en de politiek komen uit hun ‘hokjes’ en scheppen voorwaarden voor een nieuw economisch en sociaal model. We ontwikkelen een inclusieve participatiesamenleving, met basisvoorzieningen, zoals een basisinkomen en mogelijkheden, scholing en zorg voor iedereen. We verschuiven het begrip ‘waarde’ van economisch en financieel naar Welzijn, duurzaamheid en sociale betrokkenheid.

Zou het niet fantastisch zijn als niemand zich meer zorgen hoefde te maken over z’n inkomen, als iedereen op z’n eigen manier z’n bijdrage zou kunnen leveren aan de samenleving, als er meer tijd en ruimte was om elkaar een handje te helpen, als we iedereen mogelijkheden konden bieden zich verder te ontwikkelen en z’n talenten tot z’n recht te laten komen? Ongeacht of dat nu bepaalde status heeft of niet? Dienstbaarheid naar elkaar toe, betrokkenheid bij elkaar, het gevoel waardevol te zijn, of je nou een baan hebt of niet. Ik denk dat het mogelijk is. Sterker nog: ik denk dat de huidige omstandigheden er om vragen dat we op deze manier gaan denken. Wie de technologische en economische ontwikkelingen goed op zich laat inwerken, kan niet anders dan concluderen dat ons ‘oude systeem’ niet meer werkt en tegen z’n grenzen aanloopt.

“We kunnen de veranderingen proberen tegen te houden en de boel proberen te stutten, maar we zien al dat het niet meer werkt. Meewerken aan lapmiddelen betekent genoegen nemen met zoethoudertjes, die geen echte oplossing zijn.” Daarmee neemt hij afstand van de oude rol van de vakbonden en pleit voor vernieuwing: “We hebben een nieuwe manier van denken nodig. Alleen dat zal een oplossing bieden. Concreet betekent dat dat we iedereen basisvoorzieningen, groei- en participatiemogelijkheden bieden, losgekoppeld van het oude principe ‘werkgever-werknemer’. Een minder hiërarchisch, patriarchaal model, een meer egalitair systeem, waarin Welzijn voor iedereen gegarandeerd is.”

Benieuwd naar dit nieuwe boek? Je kunt het hier bestellen!

 

Zwitserland stemt vandaag over het basisinkomen. Ook in Nederland gaan daarvoor steeds meer stemmen op en wordt vanuit verschillende hoeken het basisinkomen als oplossing gezien voor de toekomst. Er gaat een petitie rond en daar staan al 50.000 handtekeningen onder. Hier kan je tekenen. Zelf ben ik pas voorstander van het basisinkomen sinds ik me er goed in verdiept heb. Het levert namelijk heel veel op: vrije tijd, mogelijkheden om zinvolle bijdragen te leveren aan het geheel, meer tijd voor elkaar, zelfstandigheid, vrijheid en vooral dat het denken vanuit angst kan verdwijnen. Alle controle (op uitkeringen bv), die nu zo belemmerend werkt, kan afgeschaft worden. Als de basiskosten gedekt zijn, hoeft geld niet langer het excuus te zijn om niet te doen wat je belangrijk vindt en wat je het liefst wil. Dus het is een geweldige stap naar de ideale wereld, waarin iedereen meer tot z’n recht kan komen en waarin werk en inkomen niet meer als voornaamste maatstaf gelden om op een zinvolle manier je leven vorm te geven. Andere waarden worden belangrijk en die zijn ook belangrijker, dat vergeten we nu vaak.

In mijn beeld van ‘de nieuwe wereld’ bestaat geld helemaal niet meer, is dat geheel overbodig geworden. Dan gaat het over andere dingen: delen, geven, samenwerken, vanuit je hart leven, bijdragen aan het geheel en ‘bezit’ is iets wat wegebt, want de wereld is van iedereen, we zijn allemaal te gast en we gaan zorgvuldig, dienstbaar en dankbaar om met alles wat de wereld ons te bieden heeft. Natuurlijk zorgen we goed voor de natuur en hebben we veel respect voor dieren en planten en alles wat leeft. Het gaat niet meer om ‘ik’, maar om ‘wij’.

Want, als je kijkt naar wat mensen echt willen, wat ze het liefst zouden doen, wat hun hartenwensen zijn, waar ze naar streven, dan is dat meestal iets waarmee ze een bijdrage leveren aan de wereld. Is dat niet opvallend? Het wordt alleen 9 van de 10 keer overschaduwd door het idee van ‘geld moeten verdienen’ en/of ‘rijk willen zijn’. De vraag is waarom men rijk wil zijn en veel geld wil verdienen.

Dat kan zijn omdat men meer wil genieten van het leven, waar niks mis mee is natuurlijk. Het kan zijn omdat men geen zorgen meer wil hebben over geld, ook logisch. Het kan zijn dat men belangrijk wil zijn, mee wil tellen of macht wil hebben, maar als mensen doen wat ze kunnen en het beste uit zichzelf weten te halen, dan is die voldoening er vanzelf, daar heb je de erkenning van de buitenwereld niet meer voor nodig. Een gevoel van eigenwaarde is voor iedereen belangrijk, maar dat hoeft niet afgemeten te worden aan geld. Het gevoel ‘geslaagd’ te zijn kan op een hele andere manier bewerkstelligd worden, want als je tevreden bent met wat je doet en wie je bent en je hebt de vrijheid om dat te doen wat je echt wilt, dan voelt dat vanzelf goed en is die drang om erkenning minder. Want succesvol willen zijn, omdat dat goed voelt, waar heeft dat echt mee te maken? Ik denk met vrijheid. De vrijheid om jezelf te kunnen zijn, te doen wat jij van belang vindt en waar je blij van wordt.

We zijn natuurlijk allemaal opgezadeld met allerlei ideeën hierover, zoals dat je hard moet werken, zwoegen en doorzetten om iets te bereiken. We hebben het idee dat we moeten knokken en concurreren, ons waar moeten maken. We hebben bovendien het idee dat we afhankelijk zijn van werkgevers, overheid, klanten en wat men ervan vindt. Toch is dat niet zo, het zal alleen nog even duren voordat iedereen dat begrijpt. Want in het nieuwe tijdperk leren we meer en meer hoe we zelf creëren en hoe de buitenwereld een reflectie is van onszelf, dus dat alles in wezen gaat om onze binnenwereld. Hoe wij de wereld zien en ervaren, zo reageert de wereld op ons. En als daarin elementen aanwezig zijn, waar we last van hebben, vraagt dat ons om naar onze eigen oude overtuigingen te kijken. Als we dat gaan ontdekken, komen we er ook achter dat geld in feite helemaal geen rol speelt. Dat als je iets wilt, het een kwestie is van er in geloven, het durven, het doen en de stappen zetten op weg daar naartoe.

Veel te vaak laten mensen zich al bij voorbaat afschrikken door hun eigen idee dat iets niet kan. We zijn onze eigen belemmerende factor. Dat is de buitenwereld niet en dat is geld ook niet. We gebruiken dat – onbewust – als excuus. Het zet ons denken vast. Hoe vaak hoor je mensen niet zeggen ‘ik zou dit of dat wel willen, maar…’ en daar komt dan de beperkende factor geld om de hoek kijken. Als dat is wat je wilt, ga er dan voor, zet de eerste stap. En dan de volgende en de volgende. Het creëert zichzelf terwijl je bezig bent.

Het werkt niet als je gaat wachten tot je eerst al het beschikbare geld hebt, als je eerst alle zekerheden wilt hebben, die je ook al had toen je om die reden geen stappen durfde te zetten. Het werkt nooit uit angst namelijk. Sommige mensen hoor ik wel eens zeggen dat ze al zo lang bidden of met alle geleerde tools proberen te creëren wat ze wensen, maar dat er maar niks gebeurt. dat klopt. Je zal nooit eerst de loterij winnen en dan pas kunnen gaan doen wat je wil. Want dat is namelijk vermijdend gedrag. Het is niet geloven in jezelf. Het is geen stappen zetten. Het is uitstellen. Je kunt niet verwachten dat het van de een op de andere dag allemaal anders is.

Het begint met stappen zetten, eerst de eerste stap. Plannen maken en uitwerken. Wat kan je vandaag al doen? Het gaat erom dat je je doel voor ogen houdt en het steeds meer voor je ziet, het leuk vindt om ermee bezig te zijn, het durft, het doet, dat doet wat je aangereikt wordt. Als jij een stap zet, wijst de weg zich vanzelf. Ik spreek uit ervaring, het groeit met je mee. En het ontwikkelt zich vanzelf. Je zal je alleen niet van de wijs moeten laten brengen, je zult moeten leren je gedachten te beheersen, je kunt zien hoe angst je tegenhoudt, maar die angst kan je overwinnen. Stap voor stap.

Maar omdat het inkomen voor veel mensen nog de belangrijkste reden is om geen stappen te zetten en je ook niet kan verwachten dat iedereen opeens zomaar alles loslaat en vertrouwt op de voorzienigheid en het leven zelf, lijkt me dat basisinkomen dus een geweldige tussenfase. Dan is er geen excuus meer en kan iedereen echt  z’n eigen verantwoordelijkheid gaan nemen. Alles waar je je afhankelijk van voelt is een excuus. Maar in wezen zijn we niet afhankelijk, we houden onszelf klein. Terwijl er ergens in onszelf ook een stem is die roept om lef en groei en vernieuwing.

Laatst zag ik een journaliste in Rusland die geïnterviewd werd over haar gevaarlijke werk. Of ze nooit bang was, haar voorganger was immers vermoord. “Nee.  Ik ben niet bang. Doodgaan is niet het ergste wat je kan overkomen. Niet doen wat je wil doen, wat je kan doen en wat je van binnenuit voelt dat je moet doen, dat is veel erger,” zei ze.

Er is altijd een weg… maar je zal zelf de stappen moeten zetten… en ook dat is niet afhankelijk van het basisinkomen. Maar het is wel een goeie stimulans. We zullen er allemaal rijker van worden.

 

 

 

 

 

Goede vrienden hebben elkaar veel te leren en stimuleren elkaars groei en ruimte, respecteren elkaars vrijheid en eigenheid, vertrouwen elkaar en steunen elkaar. Als het goed is, is er openheid en geen terughoudendheid of verborgen agenda, het is helder en duidelijk en als er iets in de weg staat, wordt dat besproken. En dat is heerlijk. Dan kan er soms best wat turbulentie zijn, maar dat lost zich wel op. Want er is vertrouwen. Vertrouwen is als de zee. Er kunnen nog zoveel golven aanspoelen, de zee blijft de zee.

Sommige vriendschappen laten zich niet vangen in hokjes, beperken door begrippen als ‘relatie’ bijvoorbeeld, omdat daar al snel verwachtingen en regeltjes bij komen kijken en dat maakt het lastig. Het haalt je uit het nu, uit de flow, uit de vrijheid. Jezelf kunnen zijn, jezelf kunnen uiten zoals je bent, zonder voorbehoud, voor mij is dat de ideale vriendschap. En ik weet dat dat vooral met mezelf te maken heeft. Hoeveel ruimte geef ik mezelf om te zijn wie ik ben?

Een goede vriend is een kei in duidelijk onderscheid maken tussen wat van hem is en wat van de ander. Dat is een verademing, dat maakt het helder en mogelijk om heel vrij te zijn. ‘Zullen we even ruilen?’ vroeg ik hem gisteren, het lijkt me wel lekker om dat zo helder te hebben. Het is een beetje de keerzijde van alles ‘als spiegel’ zien, zoals ik doe, wat op zich heel leerzaam is, maar tegelijkertijd neig ik er toe teveel verantwoordelijkheid op me te nemen en me dan ook verantwoordelijk te voelen voor een ander. Ik weet wel dat ik dat niet ben, maar ik zie de wisselwerking altijd.

Als je denkt dat iets op een bepaalde manier zal verlopen, is de kans groot dat het ook zo gaat. Je verwacht het en verwachtingen komen uit. Angsten zijn in staat zichzelf te realiseren. Vandaar dat het handig is om ze te onderzoeken in jezelf en ze op te ruimen. Soms is het ook lastig om uit de projectie van een ander te ontsnappen, als die ergens bang voor is of verwacht dat jij je op een bepaalde manier zal gedragen. Dat vergt beleid en inzicht en soms is het beter om dan even uit die wirwar te stappen die kan ontstaan, doordat je gevangen raakt in elkaars verwachtingen, angsten en projecties. Geef het ruimte en geef het tijd. Dan kan het zichzelf weer ontwarren.

Het is een spel, ook al voelt dat niet altijd zo. Soms zit je er middenin, speel je je rol met verve. Dan is het lastig om er van een afstandje naar te kijken en te begrijpen wat er met je gebeurt. Lukt het je wel om even afstand te nemen en naar jezelf te kijken, dan kan je zien dat precies getriggerd wordt, wat voor jou op dat moment waardevol is. Het helpt je. Het wijst je op de delen die tot bloei willen komen, waar nog lading op zit, die opgeruimd mag worden. Het helpt je jezelf te bevrijden. En dat is alleen maar heel waardevol. We leren van elkaar. Soms op een hele makkelijke manier, soms op een confronterende manier. Alles wat er gebeurt is goed voor je, stimuleert je ontwikkeling. Het is soms lastig om dat zo te zien, vaak blijkt het pas achteraf.

Als ik naar Turkije ga, weet ik dat ik de turbulentie induik, ik kan er om lachen, het gaat er soms heftig aan toe, op een of andere manier liggen emoties daar meer aan de oppervlakte, maar het is altijd weer louterend en bevrijdend, vooral omdat ik leer het te laten zijn zoals het is. Zoals de golven in de zee, laat je er op meedrijven, verzet je er niet tegen, het zijn nu eenmaal golven. En in de Turkse zee leerde ik hoe sterk die golven kunnen zijn, je kunt je maar beter mee laten drijven, dan kan je ervan genieten. Dan gaat het makkelijk en soepel.

Het belangrijkste is dat je je eigen gevoelens de ruimte geeft, dat ze er mogen zijn, zoals ze zijn. Niet dat daar dan verder iets mee moet, gedachten erover vertroebelen de zaak. Voel wat je voelt, dat is het leven ultiem beleven. Begrijp jezelf, ontken jezelf niet, geef jezelf de ruimte, laat je niet inperken jezelf te zijn. Er is niks mis met emoties, hoewel die niet hetzelfde zijn als gevoelens. Emoties zijn de golven die aanspoelen, het is wat aan de oppervlakte komt en beweegt. De zee is diep en één, groots en krachtig. Wie zijn wij dat we denken dat te kunnen bedwingen? We bewegen mee, soms spartelen we tegen, maar wat we ook doen, die zee is toch echt sterker dan wij.

 

Je gelooft je ogen bijna niet als je die prachtige turquoise zee ziet. Je mee laten voeren op die lichtblauwe golven heeft zo iets  onwerkelijks, het is pure Magic. Het is een ervaring die zich moeilijk laat omschrijven. Je kunt iemand ook niet uitleggen hoe iets smaakt, je zal het zelf moeten proeven om het te weten.

Dromen kunnen werkelijkheid worden. Kalkan en omgeving, die prachtige zee, zoete vruchten aan de bomen, mulberries die op je tafel vallen als verrassing bij de koffie… het is simpelweg het paradijs op aarde… Puur, ongerept, organisch voedsel, want dat is hier vanzelfsprekend. 

Kalkan is een paradijs voor gevoelige mensen. Iedereen zegt je gedag, is vriendelijk en helpt je, zonder opdringerig te zijn. Met interesse vraagt men hoe het met je gaat, informeert naar je belevenissen, luistert en vertelt en natuurlijk wordt daar de volgende dag op terug gekomen. Het is een warm bad, je voelt je er al snel thuis. Men let op de kleine dingen, met zorg en aandacht worden maaltijden bereid en mooi geserveerd, plantjes en bloemetjes keurig verzorgd, stoepjes geveegd en muurtjes geverfd.

“Wie eenmaal in Kalkan is geweest, komt altijd weer terug,” werd me de vorige keer al verteld. Toen was ik er in de winter, er waren geen toeristen. Gedurende zes maanden per jaar leeft het hier van de zomergasten, in de winter moet men zien te overleven en wordt het nieuwe seizoen voorbereid.

Kalkan ligt in een baai en kent geen grote hotels, ‘all-inclusive’ is hier verboden. Er zijn meer dan 150 restaurantjes, waarvan de meesten met een terras op het dak, met geweldig uitzicht en een verkoelende zeebries. Het heeft z’n authentieke karakter behouden en dat is vrij uniek.

In heel Turkije ligt het toerisme op z’n gat momenteel, ook Kalkan heeft te lijden onder de gevolgen van aanslagen, beeldvorming, angst en onwetendheid. Het scheelt 40 tot 50 % en dat betekent dat niet alle zaken dit seizoen zullen overleven en iedereen zich flink zorgen maakt, al laten ze dat niet echt merken. Men blijft positief en er wordt gebeden. “Niet alleen voor onze zaken, voor iedereen, voor de vrede in de hele wereld,” wordt me verzekerd. De vrede hier is eigenlijk wel een voorbeeld, zo kan het ook.

Nergens wordt beter voor de straatkatten en honden gezorgd bijvoorbeeld, ik sta er versteld van. Een van de projecten die Happy View steunt en een warm hart toedraagt is de zorg en de opvang voor de straathonden en katten van Maggi. Vele honden en katten zijn gered uit afschuwelijke situaties, ze krijgen hier medische verzorging, vele vrijwilligers helpen mee, ook de winkeliers geven de dieren eten en aandacht en er worden regelmatig honden geadopteerd door Engelse gasten. In de webshop vind je binnenkort producten die dit werk ondersteunen, zoals deze sleutelhangers. Niet alleen in Kalkan, ook in de verre omtrek wordt voor dieren gezorgd. Het draagt zeker bij aan de harmonieuze sfeer hier.  

Voor mij is Kalkan een voorbeeld van hoe paradijselijk het kan zijn op aarde. Ik voel me er als een vis in het water. De openheid, vriendelijkheid, leven vanuit het hart, leven bij de dag. ‘Let it be’ is de leus, beleef het, ervaar het. En breek de muurtjes af, dan kan je de eenheid voelen. Er is geen verschil. We zijn allemaal mensen met een hart en een ziel.

Mocht je ook naar Kalkan willen, koop dan een ticket naar Dalaman. Bij sommige reisorganisaties kan je een vlucht met hotel regelen, maar je kunt ook via Happy View de rest op maat laten regelen. We hebben betrouwbare contactpersonen in Kalkan, die de transfer en het verblijf kunnen organiseren en je ter plaatse verder kunnen helpen en adviseren. Maar wees gewaarschuwd: je bent verkocht als je er eenmaal bent geweest. Je zal altijd weer terug willen… en terugkomen! 🙂

Het is superdom om mensen bang te maken. Superdom ook om op pakjes sigaretten dramatische foto’s te zetten als waarschuwing. Beelden werken zichzelf realiserend namelijk. Als je iets maar vaak genoeg ziet, voor je ziet, je voorstelt…

Zijn er mensen die je graag (weer) eens zou ontmoeten? Hang een foto van ze voor je neus, zodat je ze dagelijks in beeld hebt. En wacht rustig af…

Wil je afvallen? Zoek een mooie foto van jezelf in slanke vorm en hang ‘m voor je neus. Kijk naar hoe mooi je bent, keur jezelf niet af, zie het beste beeld van jezelf voor je.

Ik bedoel maar: Stel je geen rampen voor, stel je de mooiste dingen voor. Droom! Gebruik je fantasie de goeie kant op….

Hou altijd de meest positieve uitkomst voor ogen. Zelfs als je die niet weet of niet ziet, in omstandigheden verkeert die daar geen aanleiding toe geven, toch… je weet wat je graag zou willen, hoe je je zou willen voelen. Richt je daar op. Breng je aandacht daarheen.

En, als je dat doet, je voorstellen hoe alles op z’n mooist, best, prettigst en fijnst zou zijn, doe je het belangrijkste werk. Je hoeft er vervolgens niet achteraan te jagen, te pushen en te duwen. Dat zou je namelijk alleen doen als je gefocust was op iets dat er niet was 😉

Neem de tijd om het je gewoon voor te stellen. Het gaat vanzelf z’n werk doen. Zeker als je het beeldend maakt, een mooie collage ophangt, foto’s kijkt, lekker weg droomt en alvast het gevoel erbij oproept.

Nog een leuke, het proberen waard: Schrijf een check uit naar jezelf. Stel je voor hoe het bedrag naar je wordt overgemaakt door het universum. En wacht het af… maak je vooral niet druk.

Ik heb hier al een tijdje mooie foto’s hangen van een azuurblauwe kust, prachtige idyllische plaatjes… en jawel, ik vlieg er morgen heen…!

De realisatietijd is sneller geworden. Was het voorheen nog 17 seconden, nu is het 14. Hou je gedachten gedurende 14 seconden gefocust op een bepaald doel, een bepaald gevoel en het begint al te bewegen. Dat geldt natuurlijk allebei de kanten op, zowel positief als negatief. Vandaar dat het wel zaak is je ervan bewust te zijn. Om je bewust te zijn van je dominante gevoel. En het snel bij te sturen of te harmoniseren als je vanuit onvrede, ontevredenheid, angst of woede denkt of handelt.

Het is geen goed idee om te ‘creëren’ vanuit frustratie, zorgen, angst of woede. Stop als je enige stress, zorg of onvrede voelt. Je voornaamste taak is om je relaxed en goed te voelen, afgestemd op wie je bent en wat je wilt, wat goed voelt dus. Dus? Ja, dus. Want wie je bent is wie je bent als je gewoon lekker jezelf bent, zorgeloos, genietend en blij. Dat je het effe weet…! Trouwens, waarom zou je jezelf tot iets anders dan dat bombarderen? Waarom zou je jezelf willen identificeren met een zorgelijk type? Of een ongelukkig, ontevreden persoon? Dat ben je niet van nature, je kunt het hooguit jezelf wijsgemaakt hebben.

Dus: onze taak is om goed voor onszelf te zorgen. Om ons vooral goed te voelen. Daar is helemaal niks asociaals aan, want als jij in harmonie bent, is je omgeving dat ook. Daar hoef je niks voor te doen, je krijgt het automatisch teruggespiegeld. Is dat niet geweldig? Onvrede en negativiteit houden geen stand in jouw nabijheid. Maak je dus vooral niet druk over hoe en wat anderen doen, want tja… als je je daar aan gaat ergeren of denkt dat je er wel afhankelijk van bent… dan heeft het wel invloed op je.

Zie je, het is allemaal niet zo zweverig, het is gewoon logica. Net zoiets als natuurkunde. De weten van het universum zijn heel logisch, logischer dan onze gedachten doorgaans zijn.

Je kunt nu zelf conclusies trekken. Waar besteed je je tijd en je aandacht aan? Waar hou je je mee bezig? Heb je de focus goed afgestemd? Laat je je meeslepen door van alles en ben je gericht op anderen, wat zij vinden of wat je denkt dat zij zouden moeten doen of wat je denkt dat anderen vinden dat jij zou moeten doen? Of blijf je goed bij jezelf?

Een ding zal ik je verklappen: Met heel hard werken bereik je niet hetzelfde als wat je bereikt door relaxed te blijven en te vertrouwen. Je welzijn is belangrijker dan wat dan ook. De rest volgt… vanzelf!