Goede vrienden hebben elkaar veel te leren en stimuleren elkaars groei en ruimte, respecteren elkaars vrijheid en eigenheid, vertrouwen elkaar en steunen elkaar. Als het goed is, is er openheid en geen terughoudendheid of verborgen agenda, het is helder en duidelijk en als er iets in de weg staat, wordt dat besproken. En dat is heerlijk. Dan kan er soms best wat turbulentie zijn, maar dat lost zich wel op. Want er is vertrouwen. Vertrouwen is als de zee. Er kunnen nog zoveel golven aanspoelen, de zee blijft de zee.
Sommige vriendschappen laten zich niet vangen in hokjes, beperken door begrippen als ‘relatie’ bijvoorbeeld, omdat daar al snel verwachtingen en regeltjes bij komen kijken en dat maakt het lastig. Het haalt je uit het nu, uit de flow, uit de vrijheid. Jezelf kunnen zijn, jezelf kunnen uiten zoals je bent, zonder voorbehoud, voor mij is dat de ideale vriendschap. En ik weet dat dat vooral met mezelf te maken heeft. Hoeveel ruimte geef ik mezelf om te zijn wie ik ben?
Een goede vriend is een kei in duidelijk onderscheid maken tussen wat van hem is en wat van de ander. Dat is een verademing, dat maakt het helder en mogelijk om heel vrij te zijn. ‘Zullen we even ruilen?’ vroeg ik hem gisteren, het lijkt me wel lekker om dat zo helder te hebben. Het is een beetje de keerzijde van alles ‘als spiegel’ zien, zoals ik doe, wat op zich heel leerzaam is, maar tegelijkertijd neig ik er toe teveel verantwoordelijkheid op me te nemen en me dan ook verantwoordelijk te voelen voor een ander. Ik weet wel dat ik dat niet ben, maar ik zie de wisselwerking altijd.
Als je denkt dat iets op een bepaalde manier zal verlopen, is de kans groot dat het ook zo gaat. Je verwacht het en verwachtingen komen uit. Angsten zijn in staat zichzelf te realiseren. Vandaar dat het handig is om ze te onderzoeken in jezelf en ze op te ruimen. Soms is het ook lastig om uit de projectie van een ander te ontsnappen, als die ergens bang voor is of verwacht dat jij je op een bepaalde manier zal gedragen. Dat vergt beleid en inzicht en soms is het beter om dan even uit die wirwar te stappen die kan ontstaan, doordat je gevangen raakt in elkaars verwachtingen, angsten en projecties. Geef het ruimte en geef het tijd. Dan kan het zichzelf weer ontwarren.
Het is een spel, ook al voelt dat niet altijd zo. Soms zit je er middenin, speel je je rol met verve. Dan is het lastig om er van een afstandje naar te kijken en te begrijpen wat er met je gebeurt. Lukt het je wel om even afstand te nemen en naar jezelf te kijken, dan kan je zien dat precies getriggerd wordt, wat voor jou op dat moment waardevol is. Het helpt je. Het wijst je op de delen die tot bloei willen komen, waar nog lading op zit, die opgeruimd mag worden. Het helpt je jezelf te bevrijden. En dat is alleen maar heel waardevol. We leren van elkaar. Soms op een hele makkelijke manier, soms op een confronterende manier. Alles wat er gebeurt is goed voor je, stimuleert je ontwikkeling. Het is soms lastig om dat zo te zien, vaak blijkt het pas achteraf.
Als ik naar Turkije ga, weet ik dat ik de turbulentie induik, ik kan er om lachen, het gaat er soms heftig aan toe, op een of andere manier liggen emoties daar meer aan de oppervlakte, maar het is altijd weer louterend en bevrijdend, vooral omdat ik leer het te laten zijn zoals het is. Zoals de golven in de zee, laat je er op meedrijven, verzet je er niet tegen, het zijn nu eenmaal golven. En in de Turkse zee leerde ik hoe sterk die golven kunnen zijn, je kunt je maar beter mee laten drijven, dan kan je ervan genieten. Dan gaat het makkelijk en soepel.
Het belangrijkste is dat je je eigen gevoelens de ruimte geeft, dat ze er mogen zijn, zoals ze zijn. Niet dat daar dan verder iets mee moet, gedachten erover vertroebelen de zaak. Voel wat je voelt, dat is het leven ultiem beleven. Begrijp jezelf, ontken jezelf niet, geef jezelf de ruimte, laat je niet inperken jezelf te zijn. Er is niks mis met emoties, hoewel die niet hetzelfde zijn als gevoelens. Emoties zijn de golven die aanspoelen, het is wat aan de oppervlakte komt en beweegt. De zee is diep en één, groots en krachtig. Wie zijn wij dat we denken dat te kunnen bedwingen? We bewegen mee, soms spartelen we tegen, maar wat we ook doen, die zee is toch echt sterker dan wij.