Net zo goed als je je niks hoeft aan te trekken van je eigen mind, die altijd wel wat te mekkeren heeft, zou je je ook niets aan hoeven trekken van wat anderen ergens van vinden of wat anderen doen of laten. Het hoeft jou niet uit je kracht te halen. Je hoeft je humeur, je plezier, je wilde plannen, jeZelf er niet door te laten beïnvloeden.

‘Wat kunnen we het beste doen als we een bijdrage willen leveren aan de wereld en niet mee ‘in het drama’ willen stappen?’ vroeg ik White Bull (het eerste deel van het interview is gepubliceerd en te lezen in het oktobernummer van Spiegelbeeld, het tweede deel volgt in november). ‘Goed voor jezelf zorgen,’ was zijn antwoord. ‘Neem elke dag de tijd om weer helemaal bij jezelf, in je eigen frequentie, terug te komen. Om je systeem op te schonen, alle ‘zware’ ladingen eruit te gooien, jezelf in het licht te zetten bijvoorbeeld, want het contrast kan groot zijn. Tussen de zware energieën van angst die rondwaren en waardoor je makkelijk een angstgedachte op kan pikken en je eigen – laten we zeggen – ’thuisfrequentie’, waarin je je lekker voelt. Er is niks mis met ons als we ons moe voelen, dat heeft te maken met die zware energie en we ervaren dat als vermoeidheid. Natuurlijk kunnen we ook veel doen door ons bewust te zijn waar we aandacht aan geven, wat voed je in jezelf en in de wereld? Welke informatie verspreid je en wat wissel je met elkaar uit? ‘O, ik voel me zo moe…’? Dan maak je het erger. Je zet het vast. Let op die dingen. Let op je woorden, let er op waar je je goed bij voelt en waarbij niet. Ons eigen systeem vertelt ons ‘de Waarheid’, je kunt het voelen. Als iets niet goed voelt, komt het niet overeen met de waarheid in jou. De absolute Waarheid is dat we een zijn met het Goddelijke, de Liefde. Dus ook met vrede, vrijheid, vreugde, overvloed en vertrouwen. Alleen de mind staat daartussen. Die verzet zich daartegen, tegen die Eenheid.

Als je dan de tijd neemt om ‘iets te doen voor de wereld’ en in jezelf de boel op gaat ruimen, vraag je dan af: ‘Wat in mij verzet zich? Waar zit de weerstand?’ Neem gevoelens waar, maak er geen verhaal van. Alles wat je opruimt in jezelf, heeft een positief effect op het geheel. Niet alleen op hoe je je zelf voelt, niet alleen op je lichamelijke welzijn, ook op je omgeving en zelfs ver daarbuiten. Hoewel we niet precies hoeven te weten hoeveel, kunnen we ons daar wel bewust van zijn en bedenken dat dit ‘het werk’ is. Mooie bijkomstigheid is dat in je eigen leven alles veel makkelijker en soepeler verloopt als je in je eigen kracht blijft. En je humeur, je gevoelens, je wilde plannen en je plezier dus niet af laat hangen van zaken buiten jezelf of van anderen. Maak jezelf daar vrij van.

‘Zullen we een ander onderwerp nemen om ons mee bezig te houden?’ vraag ik. ‘Wat heeft het nou voor een zin om je maar druk te blijven maken over steeds hetzelfde en mij daarmee lastig te vallen?’

‘Je zou je er wel druk over moeten maken. Want je weet niet hoe je het op moet lossen.’

‘Dus dan kan ik me er beter niet druk over maken, als ik het toch niet weet.’

‘Ja, maar je wilt het toch oplossen?’

‘Misschien lost het zichzelf wel op. Wou je zeggen dat jij met oplossingen kwam dan? Je herinnert me er alleen maar steeds aan en dan schets je allerlei rampscenario’s. Ik heb geen zin om daarnaar te luisteren.’

‘Ja, stel je voor dat… Wat als…? Je kunt echt in rotsituaties belanden, dat wil je niet. Je moet iets doen! Je moet het niet accepteren!’ 

‘Oja, wat dan? En dan, denk je niet dat het dan nog erger wordt door er zo’n drama van te maken? Hou gewoon op met dat gezeur.’

‘Zo naïef, zo kortzichtig. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.’

‘Ja, dankjewel, maar ik heb je bemoeienis niet nodig, ik heb liever dat je je er niet meer bemoeit.’

‘Ik heb het beste met je voor hoor. Ik maak me zorgen om je.’

‘Daar help je me dus niet mee. Je hebt nergens vertrouwen in, je maakt me onzeker, je probeert me bang te maken en je haalt me uit mijn goeie humeur. Ik verheug me ergens op en jij ziet weer beren op de weg. Zou je je niet eens anders opstellen?’

Hoe dan?

‘Mij bemoedigen bijvoorbeeld, zeggen dat je er wel vertrouwen in hebt. Dat het allemaal wel losloopt. Dat je alle vertrouwen in me hebt en dat je me het beste wenst. Ik wil dat je achter me gaat staan en me steunt. Anders heb ik niks aan je.’

‘Ja maar….’

‘Nee, geen ge-ja-maar. Daar heb ik nou net zo genoeg van. Je verzint namelijk altijd wel weer wat nieuws. En weet je wat het is? Het zijn alleen maar excuses. Excuses om niet mee te gaan in het plezier, in het genieten, vrij zijn, het lijkt wel of je wil dat ik me niet goed voel, alsof je me tegen wilt houden om lekker mezelf te zijn en stappen te zetten. Je kunt nu kiezen: Of je doet mee en je houdt op met al dat gezeur of je kan vertrekken.’

‘Ik vertrek niet.’

‘Okee, dan doe je dus mee. En dan hou je op met mokken. Je gaat me vanaf nu vertellen wat er wel goed gaat, wel leuk is, je gaat meegenieten, je gaat me aanmoedigen en je gaat me elke dag vertellen waar we dankbaar voor zijn.’

Het blijft stil. Goed zo. Heerlijk, wat een rust.

Misschien vraag je je af met wie ik in gesprek was? Nee, het was niet mijn moeder, ook geen partner of vriend(in), het was mijn eigen mind.

 

Dankbaarheid heeft de eigenschap om allerlei ongewenste factoren uit te bannen. Schakel over op dankbaarheid en je zit meteen in een andere frequentie. Het is ook een vorm van ‘humble’, het woord ‘nederig’ vind ik minder prettig klinken, maar wat ik bedoel is dat  ons controlerende ego erdoor aan de kant geschoven wordt. Dankbaarheid is het besef dat er zoveel ‘vanzelf’ gebeurt, is en komt. Het ego is nooit tevreden en kijkt altijd waar er nog iets ontbreekt, dat is een vorm van controle en dat werkt blokkerend. Dankbaarheid richt de blik op wat er wel is en maakt je open, open om te ontvangen, open voor de flow, voor de verwondering, het is een ontvangende houding.

Gisteren reed ik naar iemand toe en onderweg zag ik de kilometerteller van mijn auto op 111111 springen. Wouw! Even later waren we in gesprek (met een kopje thee, zie de boodschap op het theezakje) en precies op het moment dat ik haar vertelde dat ze toch echt voor haar eigen werk in haar eigen praktijk mocht kiezen (in plaats van baantjes zoeken om geld te verdienen, waarmee ze in feite twijfel uitte) kwam er een wit veertje uit de lucht dwarrelen, precies tussen ons in, midden op tafel.

Nu is het zo dat zij die praktijk al heeft, door omstandigheden ook al de tijd heeft gehad om hem op te zetten, alleen nu wordt het spannend, want nu gaat het om een echte keus, een volledige. Erin geloven, het jezelf toestaan, ervoor gaan, weten wat je wilt en daarvoor kiezen. Het vraagt vastberadenheid en enthousiasme.

Geen twijfel. Een duidelijke keuze levert ook duidelijke resultaten op. Zolang je twijfelt, zijn de resultaten ook twijfelachtig. Ons wordt nu – in deze tijd – gevraagd om overtuigde keuzes te maken, niet halfbakken, niet vanuit angst, maar vanuit onze kracht.

Het ‘oude’ systeem werkt niet meer, al houdt het zich nog even staande, maar de verandering is gaande. Ook in het ‘nieuwe’ systeem zitten nog elementen van het ‘oude’, gebaseerd op angst en tekort. Samenwerking is prima als het gelijkwaardig is en aanvullend. Maar van de machtsverhoudingen en de afhankelijkheid mogen we af stappen. Neem je eigen verantwoordelijkheid en geloof in jezelf. Het nieuwe gaat over vrijheid en eigen kracht, onafhankelijkheid en gelijkwaardigheid. Over delen en vertrouwen, genieten en welzijn.

Er zijn veel coaches en nieuwe vormen van bedrijfsvoering die je vertellen hoe je geld kan verdienen. Ik zal je zeggen: Ik geloof daar niet in. Het is vaak opnieuw een manier om mensen te ‘vangen’, zoals we altijd al zijn ‘gevangen’ en bang gemaakt en waardoor we allemaal meelopen in het systeem, wat als gevolg heeft gehad dat we niet ons eigen ding deden, maar ons voegden naar wat anderen wilden. Zij verdienen er geld mee, met jouw angst voor tekort. Geld heeft zoveel macht, omdat er angst is en die angst voor tekort geeft geld heel veel macht. Veel teveel. Het is een middel. Het is energie. En die energie volgt jouw energie. Als jij lekker bezig bent en je voelt je sterk en goed, volgt het vanzelf. Als je duidelijke keuzes durft te maken, als je bereid bent ervoor te gaan, dan regelt het zich. Je wordt gevoed, er wordt voorzien in je behoeften, maar jij bent degene die de keuzes maakt. Degene die de stappen zet. En dan komt alles in beweging om je te begeleiden en te leiden. Van binnenuit. Kies voor de dankbaarheid in plaats van voor de twijfel en ontevredenheid. Humble…

“Doe met ons mee en je kunt inkomen verwerven, pillen verkopen, supplementen, natuurlijke producten…” ja… je wilt niet weten hoeveel van zulke initiatieven er tegenwoordig zijn. Opvallend vind ik het en het lijkt misschien wel te passen bij wat je wenst, omdat het over gezondheid gaat, maar vraag je af of het wel echt is wat je wenst. Je verkoopt nog steeds de producten van iemand anders. Weer een vorm van manipulatie… precies zoals in het oude systeem. Laat me je vertellen wat er niet aan klopt: Je stapt erin omdat je denkt (bang bent) dat je met je eigen ‘missie’ niet genoeg verdient. Dat je met dat wat jij te doen hebt in het leven geen inkomsten kan verwerven. Vervolgens ga je andermans product verkopen en maak je je eigen werk ondergeschikt, je uit twijfel aan je eigen kunnen. Het is geen keuze vanuit kracht en vertrouwen, je denkt dat je iets of iemand anders nodig hebt om het te redden. Ik zou willen zeggen: laat je geen zand in de ogen strooien. Het gaat helemaal niet om geld verdienen! Het gaat erom dat je doet wat bij jou past, dat je je talenten tot z’n recht laat komen, dat je je eigen pad volgt, je eigen verantwoordelijkheid neemt, de verantwoordelijkheid voor dat wat jij, specifiek jij, te doen hebt in het leven. Zelfstandig en onafhankelijk durven zijn, dat is je kracht. Zolang je aan jezelf twijfelt, ontken je niet zozeer jezelf, maar het ‘Plan’. Het Goddelijke plan, waarin iedereen z’n eigen ‘TUNE’ heeft. Het is niet de bedoeling dat je het kunstje van een ander overneemt, nadoet of je voor karretjes van anderen laat spannen. Okee, het kan ‘onderweg’ naar je doel wel een opstapje zijn, je kunt er wat van opsteken en iets van leren, ervaring opdoen, maar het bestaat niet dat het de bedoeling is dat jij doet wat een ander bepaalt. Dat klopt niet. Voel maar…

Keuzes gemaakt vanuit kracht, vanuit je diepste zelf, vanuit je diepste wensen, zijn authentiek, origineel, het geeft vreugde, plezier, richting, de stappen wijzen zich vanzelf, jij volgt. Het vraagt totale bereidheid, niet een beetje. Het vraagt overgave, toewijding en vertrouwen. Weten dat dat is wat je te doen hebt, ook al zijn er onzekere factoren. Onzekere factoren zijn ‘oud’, zoals de gedachte ‘kan ik daar wel van leven, geld mee verdienen’. Je trekt ‘het plan’ in twijfel, terwijl je ergens diep in jezelf wel weet wat de bedoeling is.

Het hoeft geen opoffering te zijn, ook daar mogen we mee afrekenen, met dat idee. Als je het zelf als ‘volwaardig’ beschouwt, is het logisch dat je er ook voor betaald krijgt, of op een andere manier voorzien wordt in wat je nodig hebt, wees ‘humble’… en dankbaar! Dan zie je dat.

Jij erkent het – dat wat jij te doen hebt en doet – en dus wordt het ook erkend. Zolang jij het zelf als ‘bijzaak’ ziet, blijft het een bijzaak. Maar het gaat niet om geld verdienen, want dat is nou net de bijzaak. Je maakt je daar afhankelijk van als je denkt dat het daarom gaat. En afhankelijkheid kost je kracht. Dat is namelijk geen vertrouwen. Het gaat erom dat je tot je recht komt, kiest voor je beste zelf, er vertrouwen in hebt dat dat de juiste weg is. De rest volgt. Er wordt voor je gezorgd. Dat is iets wat we niet moeten betwijfelen. Wachten tot je bedje gespreid is, is geen comittment. Dat is het af laten hangen van anderen of iets buiten jezelf, het afhankelijk maken. Jij maakt een keus, jij zet een stap en daarmee zet je iets in beweging. Dat wat je ervoor nodig hebt volgt jouw plan. Niet andersom.

Als je weet wat je te doen hebt, doe het dan. Kies ervoor. Dat heeft kracht. Ga ervoor. Wees bereid. En ja, dat is eng, spannend. Het is namelijk jezelf erkennen, je grootsheid, je kracht. Maar het helpt als je wat meer ‘humble’ bent en je afvraagt: ‘Wat wil door mij gedaan worden, gemanifesteerd worden, wat wil via mij z’n weg vinden?’ En als je je bereid verklaart. Als je het toestemming geeft.

Zolang je twijfelt, doe je dat nog niet. Dan betwijfel je ‘het Plan’. Je bent bang voor je eigen grootsheid en licht, omdat dat overgave betekent aan iets groters. En daarom houdt het ego je klein en gevangen in angst. Dat is een vorm van controle. Al die geldgedachten zijn een vorm van ‘onder controle houden’. Want wil je nou echt? Niet zozeer geld, je wilt een leuk leven, je wilt vrijheid, je wilt tot je recht komen, je goed voelen, blij zijn, genieten van wat je doet, een bijdrage leveren vanuit je eigen kracht, vanuit je eigen talenten, je wilt zorgeloos leven, dat soort dingen. Dus wens dat! Want je wilt niet eeuwig gevangen blijven zitten in de angstgreep van ‘geld’.  Dat is niet waar het over gaat, dat is de beperking.

Het betekent vooral afrekenen met oude gedachten. Een van die hardnekkige oude gedachten is geld. De macht van het denken in geld. Het gaat nooit om het geld op zich, dat is een middel. Een gevolg. Geen doel. Het doel is dat je je lekker voelt bij wat je doet, dat je je kracht voelt, ervan geniet. Geld op zich is helemaal geen onderwerp. We hoeven het niet zoveel macht te geven. Bovendien werkt het niet. Als je ‘geld’ als motivatie hebt voor wat je doet, is dat geen innerlijke motivatie, het is een mind-motivatie, vanuit angst en twijfel. Je doel voor ogen hebben (al heb je dat nooit bereikt, het gaat altijd verder en je blijft groeien) en voldoening, tevredenheid voelen met wat je doet, dankbaar zijn voor wat je mag doen, wat zich door jou heen mag manifesteren, dat is de ware rijkdom. Het vraagt focus, het vraagt keuzes, afbakening, lef, maar daar groei je van. Op het moment dat je met je zielsmissie bezig bent, verhoog je je eigen frequentie en weet je wat nou het leuke is? Als je je frequentie verhoogt, je goed voelt en de kracht en de voldoening voelt, dankbaar bent, voor je eigen stappen en dat wat zich door jou heen manifesteert, dan ben je rijk en dat zal zich op alle vlakken laten zien. Dat gaat vanzelf.

Kijk eens naar Freek Vonk, die heeft een duidelijke missie en een enorme passie. Hij wordt er nog rijk van ook. Dat werd hem van de week als kritische vraag voorgelegd, alsof het niet mag, rijk worden met wat je doet en waar je enthousiast over bent. Alsof je idealen dan opeens niet meer tellen. Onzin natuurlijk en een duidelijke ‘overtuiging’ die ons ook nog parten speelt. Ja, het levert hem veel op: plezier, positieve energie, bekendheid, succes en geld. “Natuurlijk, je hebt geld nodig om te leven, het maakt alles makkelijk, ik kan voor mensen zorgen en voor mezelf zorgen, maar geld verdienen is niet mijn motivatie,” antwoordde hij. Succesvolle mensen volgen hun eigen enthousiasme en stellen zich volledig in dienst van dat wat hen drijft, van binnenuit komt, wat goed voelt, wat voor hen betekenis heeft en wat vreugde geeft. En daarom zijn ze succesvol, omdat ze die duidelijke keuze maken. Dat is wat je vanzelf sterker maakt. En de wereld wordt er ook nog beter van. Want het dient altijd een algemeen doel, maar in eerste instantie je eigen doel. Jij wil tot je recht komen op je eigen manier. Of niet soms? Begin eens met dankbaar zijn, elke dag, voor je talenten, voor alles wat er al is om dankbaar voor te zijn. Dankbaarheid is de sleutel.

Ik ben dankbaar voor dit heldere inzicht dat via het verhaal van iemand anders tot mij kwam, met alle bevestigende signalen van dien.

‘Wat is de definitie van gelukkig zijn?’ vroeg iemand aan degene die haar gevraagd had of ze gelukkig was. ‘Dat is een continue staat van welbevinden, onafhankelijk van anderen en niet aantastbaar door positieve of negatieve gebeurtenissen in je leven,’ was het antwoord. Dat is wel een mooie omschrijving. Het is de kunst om je niet van de wijs te laten brengen. En om ‘het geluk’ in jezelf te vinden.

Natuurlijk kan dat, je kunt er voor kiezen om ‘het’ niet buiten jezelf te zoeken maar in jezelf. Het is misschien wel iets waar je je bewust van moet worden, dat het een misvatting is dat het afhankelijk is van uiterlijke omstandigheden of van anderen. En het is ook een kwestie van discipline. Weigeren om jouw welbevinden door van alles en nog wat te laten verstoren. Je hoeft je niet overal zo druk over te maken, je hoeft niet te luisteren of in te gaan op allerlei drama’s en ellende, waarom zou je? Wie help je daarmee? Je kunt beslissen om je aandacht ergens anders op te richten, om je te voeden met dat wat goed voelt, waar je blij van wordt, wat je inspireert en wat jou kracht geeft. Daar zal je toch echt zelf de verantwoordelijkheid voor moeten nemen, wil je je goed voelen en je leven kleur geven.

Het is ook noodzakelijk als je iets wilt manifesteren. Stel je wenst iets – euh…, wat zullen we als voorbeeld nemen? Kies je eigen voorbeeld! – moois, je hebt een droom, een doel, een plan. Je wordt er helemaal blij van als je het je voorstelt. In principe is het er dan al, ergens is het al gecreëerd, in de niet-zichtbare, subtiele, vibrationele werkelijkheid. Hoe en wanneer verschijnt het dan in jouw wel zichtbare werkelijkheid? Dat weet je niet precies, dat kan even duren, als de tijd rijp is, als jij er klaar voor bent.

Als je dan ondertussen gaat twijfelen en je af laat leiden door externe factoren, je van de wijs laat brengen door anderen of door gebeurtenissen, dan kan het niet naar je toe komen. Je hebt namelijk vertrouwen nodig. Geen twijfel. En wat veroorzaakt onze twijfel? Inderdaad: Altijd dat wat we waarnemen in de wereld om ons heen, de buitenwereld. Opmerkingen van anderen, gebeurtenissen, we laten er veel te veel afhankelijk van zijn. En het is niet afhankelijk van anderen of van wat dan ook. Alleen maar van jezelf, van jouw vertrouwen en jouw vastberadenheid, jouw focus, jouw aandacht, jouw koestering.

Natuurlijk, de buitenwereld kan je alvast voorbodes tonen, hints geven, voorproefjes aanbieden en je hier of daar iets aanreiken om je duidelijk te maken dat er een bepaalde overtuiging overboord gegooid mag worden of dat er een wijziging in je ideeën over ‘hoe’ het naar je toekomt gewenst is, alles kan. Het is aan jou wat je oppikt en wat je ermee doet. Als je je richt op wat er nog niet is of op wat er volgens anderen niet kan of mag of je blijft focussen op problemen, dan is het er nog steeds, ergens, maar het kan jou niet bereiken. Ook het afkeuren van jezelf en je eigen ideeën is een ondermijnende factor, dat soort gedachten zijn eigenlijk ook een soort ‘buitenwereld’, want ze zijn beïnvloed door de wereld die je waarneemt, ingegeven door wat anderen vinden, onwaarheden die als ‘waar’ worden aangenomen, onwaarheden die we waar maken als we ze bestaansrecht toekennen.

Vandaar dat focus noodzakelijk is. Dat discipline nodig is. Want het is maar net waar wij waarheid aan toekennen. Waar we het aan wensen toe te kennen.

 

 

“Ik heb geen zin in deze discussie, ik doe niet meer mee,” zei ik gisteren tegen iemand. “Dan moet je ook niet van die boude uitspraken doen,” vond hij. Toch klopte het helemaal bij mijn uitspraak: “Je maakt problemen door er de aandacht op te vestigen, er verhalen van te maken, het uit te vergroten, uit z’n verband te trekken, een klein voorval op te blazen, je persoonlijk aangesproken te voelen, er veel teveel aandacht aan te besteden, enz…” Hij vond dat ik mijn ‘kop in het zand stak’ en dat was geen oplossing. “Maar ik heb helemaal geen probleem!”

Nu zit ik met een dilemma, want als ik benoem waar het over ging, geef ik het ook dat bestaansrecht, waarvan ik juist vind dat we dat niet zouden moeten doen. We trappen erin, we laten ons meesleuren, uitlokken en bang maken, we maken hele verhalen en vertellen ze door en dan gaan we er nog in geloven ook.

Okee, hier in de buurt is het rustig, niks aan de hand, we hebben geen problemen. Elders in het land blaast een tv-ploeg van een bepaalde zender een bepaald akkefietje op, om niet te zeggen ‘lokt het uit’ en keert dagelijks terug om nog wat olie op het vuur te gooien. Als je als jongere in die wijk nog niet gestigmatiseerd was, word je het wel. Actie-reactie. Geen enkel probleem is slechts aan zogenaamde ‘daders’ toe te dichten, elke strijd heeft twee partijen, die er aan meedoen. Hoe feller de reacties en de oordelen, hoe sterker de weerstand. Zo maken we problemen. Zo blazen we ze op. Zet een bepaalde bevolkingsgroep in een hoekje, vuur er je pijlen op af en zie wat er gebeurt. Vind je het gek? Ik vind het dom.

Men laat zich veel te makkelijk meesleuren in een verhaal. Ik herinner me wat White Bull zei: “Mensen willen drama, ze houden van drama en ze hebben een vijand nodig.” Dat is onbewust gedrag. Ze voelen zichzelf beter als ze een ander tot vijand maken, vreemd.

En dan zeg ik: Wat je ziet, vertelt je iets over jezelf. Hoe je het ziet, is van jou. Je krijgt het zoals je het hebben wilt. Hoe meer je het als een probleem opblaast, hoe meer het een ‘probleem’ zal worden. Jij ervaart het zo en dan krijg je het ook zo. Laat je toch niet zo van de wijs brengen. Onze waarneming bepaalt onze werkelijkheid. Als er iets in jou getriggerd wordt, ga dan in jezelf onderzoeken wat dat is. Waar ben je bang voor en waarom laat je je bang maken? Waarom laat je je leiden door angst? Als je ergens bang voor bent, geeft je iets buiten jezelf heel veel macht. Je verliest daarmee je eigen kracht.

Trap er toch niet in. We worden regelmatig tegen elkaar uitgespeeld, maar dat hoeven we toch allemaal niet te laten gebeuren? Je hebt toch je eigen ervaringen en je eigen verantwoordelijkheid?

Ik heb hier in de buurt zulke dingen echt niet meegemaakt en ik weiger mijn medebewoners als ‘gevaar’ te zien. Het zijn allemaal mensen en als ik ze tegen kom, zeg ik ze gedag. Nu zou er iets tegen iemand zijn geroepen. Dat was het hele verhaal. ‘O ja? Nou èn? Laat toch gaan…’ Ik heb het niet gehoord, dus ik neem niet automatisch aan dat het daadwerkelijk zo was en zo wel, dan nog, waarom zou je daar zoveel aandacht aan besteden? Wat wil je daarmee zeggen? Welk verhaal wil je daarmee de wereld inbrengen? Als je het gewoon negeert en links laat liggen, is er helemaal niks aan de hand. Iedereen roept wel eens wat. Als ik iets roep wordt er toch ook niet meteen een heel issue van gemaakt? Dan wordt toch ook niet meteen iedereen in mijn wijk daarop aangekeken? Of heel Nederland bij wijze van spreken? Laten we eens effe een beetje normaal doen met z’n allen. Dat zou ik graag willen roepen. Overdrijf niet zo. Tenzij je graag zelf problemen wilt veroorzaken, maar wijs dan niet een ander als schuldige aan.

Ho’oponopono. ‘Clear & clean’ het beeld dat je hebt. Of dat je je hebt laten aanpraten. Maak je spiegel schoon, in plaats van de vlekken die je erop ziet uit te vergroten. Wat jij ziet, is jouw waarneming en jouw verantwoordelijkheid! Wees je daarvan bewust. Want elk woord, elke gedachte, elk verhaal wat je gelooft draagt bij – aan problemen of aan oplossingen. We zijn niet zo onmachtig als we denken. Laten we die ‘macht’ dan vooral goed gebruiken en inzetten om een prettige samenleving te creëren, waarin we elkaar respecteren en waarderen. Daar hebben we meer aan. En is dat niet wat we uiteindelijk allemaal willen? Het begint bij onszelf.

 

De blauwe schelpjes liggen voor mijn neus. Ik heb ze gisteren opgeraapt van het strand. Ken je dat? Je ziet ineens een hele mooie schelp. Deze was zo mooi omdat ie zo’n mooie kleur blauw had. Ik raap hem op. En wandel verder. Het blauw van de zee.
Die zalige zee, die verhalen vertelt van ruimte, vrijheid, oneindigheid en alle mogelijkheden. Ergens ver weg andere landen en andere culturen raakt en met elkaar verbindt.

De zee met z’n geheimen, die er altijd weer anders uitziet. Soms kalm, soms wild. Kleine schattige golfjes vandaag, maar ook wel eens angstaanjagend hoog om z’n kracht te tonen. Wij als mensjes denken de wereld te kunnen bedwingen, maar vergeleken bij die zee hebben we niet zoveel te vertellen. De zee, waaraan je je kan overgeven, de beste optie: Meedrijven op de golven. Je wordt voortgestuwd en je wordt weer teruggetrokken, als je maar mee beweegt, dan is dat fantastisch. Die gigantische turquoise golven in Turkije, die enorme power, woest aantrekkelijk… Het moment dat ik me daarin meters op en neer liet deinen zal ik nooit vergeten, het is zo’n moment van eeuwigheid.  Eeuwigheidsbesef, eenheidsbesef.

Dan zie ik weer zo’n mooi blauw schelpje. En nog een. En nog een met prachtige blauwe strepen. Het lijkt wel alsof er overal opeens van die mooie blauwe schelpjes opduiken! Zo gaat dat. Mijn focus ligt bij blauwe schelpjes. Op de heenweg zag ik ze nog niet, toen lette ik op de (overigens ook prachtige!) kwallen, omdat ik daar vooral niet in wilde stappen. Daar zag ik er toen ook steeds meer van trouwens. Ik bedoel maar: ’t Is maar net waar je op focust.

Ter plekke doop ik dit tot het ‘blauwe-schelpjes-fenomeen’ en daarom liggen ze nu voor mijn neus. Om me eraan te herinneren… aan de zee, met z’n oneindige mogelijkheden…

You’re ‘in’ or you’re ‘out’, zo simpel is het eigenlijk. Zit je er ‘in’, dan loopt alles lekker, voel je je goed, maak je je niet druk, je geniet, doet wat in je opkomt, verrast het leven je, dan ben je lekker jezelf. Je voelt je vrij. De flow, zo voelt het ook, als een flow, waar je je zelf verder niet zo mee hoeft te bemoeien. Houden zo, zou je zeggen. Ja, dat is het voornaamste wat we te doen hebben en het beste wat we kunnen doen.

Als je daar om wat voor een reden dan ook ‘uit’ raakt, is dat geen pretje. Het verschil is groot. Zo groot, dat ik me dan absoluut niet lekker voel en ook al kan ik me op dat moment even niet voorstellen hoe die flow ook alweer voelde, ik wil niets anders dan daar weer ‘in’ en doe er dan ook alles aan om mezelf weer te bevrijden. Het lijken opeens hoge bergen die je dan moet beklimmen, het lijkt een grote brei waar je in terecht komt, veel werk, je gaat dan automatisch op onderzoek uit om erachter te komen wat er aan de hand is (althans, zo gaat dat bij mij) omdat het geen doen is, alles lijkt in de weg te zitten, alles lijkt tegen te werken. Natuurlijk ben je het alleen maar zelf, die jezelf tegenwerkt en zo ‘moeilijk’ hoef je het helemaal niet te maken, maar ja, zo gaat dat dan.

Nu heb ik iets ‘ontdekt’ en toegepast wat geweldig werkt: Het is niet erg! Ha, je kunt er ook anders naar kijken en dat helpt! Zo’n bui is behulpzaam. Het laat je precies zien waar je niet blij mee ben en wat dus niet overeenstemt met je innerlijke wens, waardoor je wens des te sterker en duidelijker wordt. En ‘als een raket gelanceerd wordt’, zou Abraham/Hicks zeggen. Dat heeft een enorme kracht. Het helpt je dus om heel duidelijk te voelen wat je niet meer wil en wat je dus wel wilt. (Daar is ‘Herschrijf je eigen leven’ ook op gebaseerd trouwens). Het punt is dat we het vaak veel te ingewikkeld maken, omdat we allerlei dingen buiten onszelf proberen te veranderen, omdat we van alles projecteren op anderen, zonder dat we dat door hebben, of omdat we onszelf proberen te veranderen, want dan zullen we wel iets niet goed doen. Je raakt helemaal verstrikt in verhalen van de mind en je gelooft ze ook nog. Die mind maakt verhalen uit angst, die laat je zien op welke fronten je je onzeker voelt of waar je nog geen helder zicht hebt op jezelf, waar je kracht weggeeft – omdat je macht toekent aan zaken buiten jezelf.

Zulke momenten bieden je de grootste groeimogelijkheden en geven je veel duidelijkheid over wat je wenst. Het zijn ideale momenten om voor jezelf op te schrijven wat dat is. Dan begin je misschien met het opschrijven van welke situaties je anders zou willen zien, maar als je dan even doorgaat kom je bij jezelf terecht. Dat raad ik je natuurlijk aan, want anderen verander je niet en uiterlijke omstandigheden verander je alleen als er in jezelf een shift heeft plaatsgevonden. Als jij er anders naar kijkt en je er anders over voelt. Meestal is er iets los te laten. Een bepaald idee, over hoe het zou moeten zijn bijvoorbeeld, een ‘attachement’ (want die leveren juist angst op), een beeld van jezelf wat niet klopt en je zicht beperkt, dus ook je mogelijkheden… Je kunt dan bijvoorbeeld helderheid wensen of kracht, vertrouwen en inzicht. Je kunt ook wensen je gewoon weer goed te voelen, in de flow te zitten en een shift te maken. Dan volgen de inzichten vanzelf. Sta het toe, dat is het belangrijkste en dat is nou net waartoe je bereid bent op zo’n moment. Die bereidheid is de grootste verandering in je eigen houding, waardoor je zo weer in de flow terecht komt. En dan gaat het weer vanzelf. Tot je weer eens ergens op stuit, dan weet je dat er weer een groeimoment is aangebroken.

Maar… het hoeft niet zo door te gaan. Het punt waar ik op uitkwam is dat ik per ongeluk verwachtte dat er altijd wel weer wat zou gebeuren om me er ‘uit’ te halen. Een onbewuste verwachting en dus ook een onbewuste angst, die zichzelf dan bewerkstelligt. Die heb ik nu onder de loep genomen en gedetecteerd. In principe hoeft niets me ‘eruit’ te halen, maar ach, als dat per ongeluk toch nog eens gebeurt, dan kan ik er anders naar kijken en zien dat het misschien iets van buitenaf lijkt te zijn, maar dat dat reageert op mijn (onbewuste) verwachting en dat het dus van mij afhangt of ik me erdoor laat vangen of niet. Zo ja, heb ik weer wat te doen… en kan ik weer een sprong maken. Niks om bang voor te zijn… Maar wel iets om je van bewust te zijn. Ik ben bereid om die verwachting en die angst los te laten.

“De mens (die in de driedimensionale werkelijkheid leeft) heeft een vijand nodig,” zei White Bull in het interview dat ik onlangs met hem had. Dat heeft te maken met de ‘soap-opera’ waar we inzitten. We hebben de ‘goodies’ en de ‘baddies’ nodig om het verhaal zich te laten ontvouwen. Dat begon met Lucifer, de gevallen engel, die zich afscheidde van het licht en op die manier alle projecties van het ‘duivelse’ op zich nam, juist om de mensheid van een reden te voorzien om voor het licht te kiezen. Voor het licht kiezen betekent dat je de dualiteit ontstijgt en waarneemt in plaats van ‘deelneemt’ aan de strijd. Wat overigens niet betekent dat je geen actie onderneemt. Heldendaden komen voort uit moed, gevoed door de ‘spirit’, waarmee je bent verbonden. Amma is een goed voorbeeld: Ze gaat de strijd niet aan, maar zet bijvoorbeeld schooltjes op, bouwt huizen en zorgt voor scholing en medische hulp waar dat nodig is. Iemand als Deepak Chopra gaat wel de discussie aan met de gevestigde orde, met wetenschappers en politici. Hij kiest die weg. Dat is zijn pad. En dan kan je weerstand verwachten. Je bent bedreigend voor de gevestigde orde. Maar, dat is iets om niet te vergeten, ook dat is een rol, een vorm, die een bepaald doel dient.

Ik vroeg White Bull ook waarom het allemaal erger leek te worden op de wereld. Dat heeft te maken met de toenemende lichtkracht die op de planeet schijnt. Daardoor komt alles wat niet overeenstemt met dat licht, met Liefde, naar boven. Het kan niet blijven bestaan. Je kunt het vergelijken met opruimen, als je er aan begint, zie je steeds meer wat opgeruimd kan worden. Letterlijk en figuurlijk trouwens. Wat vast zit komt los. Wat verstopt zat onder de oppervlakte ziet het daglicht, maar kan het het daglicht niet altijd verdragen… het komt in beweging om zich op te lossen. Om van vast naar vloeibaar te bewegen als het ware. Om te transformeren.

Je kunt je voorstellen dat dit ook juist in relaties gebeurt. Bepaalde relaties kunnen behoorlijk confronterend zijn voor ‘de persoon’. In zekere zin geldt dit voor alle relaties. Relaties zijn spiegels. Maar in bepaalde gevallen kunnen de projecties lang stand houden, men kan elkaar lang gevangen houden in bepaalde illusies. Soms kan dat niet. Juist het licht kan zeer confronterend zijn.

White Bull vertelt graag het verhaal van Sint John, de apostel van de Liefde, die op het eind van zijn leven alleen nog maar drie woorden sprak: “Hebt elkander lief.” Als een stralend licht wandelde hij rond, maar hij was zo licht, dat hij door velen niet begrepen werd en als ‘gek’ beschouwd werd. Er overkwam hem niks, want degenen die zijn licht niet konden verdragen, maakten al rechtsomkeert voor hij de hoek om kwam bij wijze van spreken. Waarmee ik maar wil zeggen: Kijk naar je eigen heftige reacties op bepaalde mensen of situaties en/of: Blijf afgestemd op de Liefde en het licht, welke reacties dat ook teweeg brengt, in jezelf of om je heen. We worden altijd uitgedaagd om te kiezen. Er kan van alles om je heen, in je eigen leven, in je omgeving en in jezelf in beweging komen, aangeraakt worden, aan de oppervlakte willen komen, gezien en gevoeld willen worden. Het licht en de Liefde zijn transformerende krachten.

In het oktober-nummer van Spiegelbeeld wordt het (eerste deel van het) interview met White Bull gepubliceerd.

Onlangs vroeg ik me op een zonnig terras met collega-blogger Peter de Kock af waarom ik me zo boos kon maken over de manier waarop Lubach en consorten (in dit geval ook interviewer Thomas Erdbrink van Zomergasten) Deepak Chopra en Eckhart Tolle wegzetten als charlatans en met het grootste gemak alles wat naar geloof, spiritualiteit en alternatieve geneeswijzen ‘riekt’ erbij op een hoop gooiden. Daarmee geen enkel onderscheid makend tussen nogal wat verschillende zaken (want acupunctuur heeft bijvoorbeeld helemaal niks te maken met die omstreden kliniek in Duitsland, evenmin als Eckhart Tolle en Deepak Chopra daar iets mee te maken hebben), maar bovendien het grootste deel van de mensheid op arrogante wijze voor gek verklarend. Ik was vooral ontsteld over het gebrek aan kennis en inzicht en het bizarre idee van deze (nota bene VPRO) journalisten/opiniemakers dat ze mensen moesten behoeden en ‘het’ moesten ontmantelen.

Peter had daar wel een idee over. Allereerst dat je niet kan begrijpen wat je niet kan zien: “Er zijn verschillende zielenleeftijden, jong en oud en als jonge ziel ben je het verst verwijderd van je spirituele oorsprong. Dat zijn vaak mensen die nergens in geloven en er al helemaal niet bij kunnen wat iemand als Deepak Chopra (vast en zeker een oude ziel) te vertellen heeft.” Dat kan ja, dat je dingen niet kan zien en begrijpen, omdat je in zo’n andere belevingswereld zit. Maar als je dingen niet weet en niet begrijpt, waarom zou je er dan zo radicaal over oordelen en het willen bestrijden? Probeer het eerst eens te begrijpen en er meer over te weten te komen, onderzoek het eens. Voor mij duidt dat op angst. Weerstand heeft altijd te maken met angst. Hoe sterker de weerstand ergens tegen, hoe sterker de angst. En als we onze eigen angst niet onderzoeken, gaan we projecteren. En zo creëren we nog veel meer van waar we juist bang voor zijn. Dat versterken we en voeden we als we niet in onszelf aan de slag gaan.

Persoonlijk vind ik dat zowel Deepak Chopra als Eckhart Tolle het vrij eenvoudig uitleggen, bovendien ben ik van mening dat het vrij eenvoudig is. Iedereen heeft het recht te geloven wat hij of zij wil en z’n eigen keuzes te maken. Als je dan voor vrijheid staat, geef anderen dan ook die ruimte, anders ben je net zo orthodox bezig als welke extremist dan ook. Die dat ook vanuit angst is in mijn optiek. Vasthouden, je vastklampen aan een bepaalde overtuiging en dat anderen opleggen, is een vorm van angst. Het gaat altijd over jezelf.

“We hebben het er ook over gehad dat men wel eens vergeet dat ook Deepak Chopra een mens is net zoals jij en ik en net zoals Lubach,” schrijft Peter als ik hem vraag of hij zich nog herinnert waar we op uitkwamen. “Door dat te vergeten wordt van hem iets gemaakt wat hij niet is, een soort van ‘Higher Power’ en die moet dan neergesabeld en ontmaskerd worden. Maar er is geen masker tenzij we er eerst zelf eentje op Deepak Chopra projecteren. Door eerst zelf iemand in een autoriteitspositie te plaatsen gebeurt het niet zelden dat conflicten met de eerste autoriteitsfiguren in ons leven, onze ouders, opnieuw tot leven worden gewekt en opnieuw worden uitgevochten.” Inderdaad. Projectie. Daar gaat het natuurlijk over. Dit is een heel interessant punt. We ‘creëren’ onze eigen vijanden.

In aansluiting op dit onderwerp stuurt Peter me een stukje van Kim Eng, de partner van Eckhart Tolle: “Sometimes what we’ll do with a spiritual teacher is to mistake the form for the consciousness or spirit that is speaking through that teacher. We are divine channels for consciousness to come through. But the form is not “it.”” (kort samengevat: We zijn kanalen voor ‘de spirit’ die door ons heen ‘spreekt’ en de fout wordt wel eens gemaakt dat we de persoon, die slechts de vorm is waardoor gesproken wordt als ‘het’ beschouwen.)

Het wordt nog interessanter: “When I first got into a relationship with Eckhart, I thought we’d be having all sorts of profound conversations. But of course he’s still a human being! Maybe he’s got more “beingness” than a lot of people I know but he’s still human, and when we were first getting into a relationship I thought to myself, “Oh, okay…Geez! Hmm. Not what I thought…” But it taught me a lot. It taught me about my expectations of relationships and it taught me that no human being can save me. They can point the direction, but I’ve got to make the steps. So, take that little Eckhart off the altar and find what it is you’re looking for within yourself. It’s beautiful that he is here to point the direction but you’ve got to stop looking at the finger because he’s pointing you inside yourself. It’s a matter of whether we’re ready to take that step to finally look in here.”

Ze kwam zichzelf dus tegen in de relatie met Eckhart Tolle, omdat ze ontdekte dat ze haar eigen hoge verwachtingen projecteerde. Ze had hem op een voetstuk geplaatst. Dat kan dus zowel op een ‘ophemelende’ manier als op een ‘veroordelende’ manier en beiden zijn onze eigen projecties. Als we het over de ‘vorm’ hebben, is het dus in feite de ‘vorm’ die wij ergens aan geven. Dat wat wij zien, is ons idee van die persoon, ons idee van de werkelijkheid, onze projectie, we leggen ‘macht’ buiten onszelf en het zegt meer over onszelf dan over een ander. We zien onszelf, zou je dus kunnen zeggen. De ander laat ons onszelf zien.

Soms heb je zoiets als boosheid misschien wel nodig om je eigen waarheid te ontdekken of te versterken. Mijn boosheid had wellicht te maken met ‘de macht’ die ook ik kennelijk de gevestigde orde nog toekende, de ‘macht’ van de media, maar vooral de manier van denken die ons eeuwenlang is ingepeperd als ‘waarheid’, waarin dè Waarheid juist ontkend werd. De waarheid dat de Waarheid in onszelf aanwezig is, dat we die niet buiten onszelf kunnen vinden, dat we onze eigen waarheid kwijtgeraakt zijn, niet mochten geloven dat de Goddelijkheid in ons leeft. Er was een tijd dat je opgehangen werd als je dat geloofde. En nu zijn we op grote schaal aan het herontdekken dat wij niet afgescheiden zijn van het Licht, dat ook nooit zijn geweest, dat we een zijn met het Goddelijke. We hadden het allemaal nodig om het te kunnen beseffen. Juist nu in deze tijd worden we uitgedaagd om een keuze maken: ‘Wil je leven in angst of wil je leven in vertrouwen?’

Vertrouwen begint met het luisteren naar jezelf, je eigen gevoel. Je eigen wijsheid. Je eigen diepere waarheid, verbonden met de grotere waarheid, die altijd vrede brengt en die je dus kunt voelen. Laat die diepere Waarheid in jezelf niet overstemd worden door allerlei getetter of wapengekletter van buitenaf of door (gedachten voortkomend uit) angst. Je kunt het waarnemen, maar je hoeft je er niet door te laten misleiden.

Het zou kunnen dat er in ons collectieve geheugen niet alleen nog veel angst aanwezig is voor ‘die hogere macht’ (ofwel het Goddelijke) omdat we het niet kunnen begrijpen en verklaren en er niet op durven te vertrouwen of voor ‘de kracht in onszelf’, maar net zo goed voor die neersabelende macht van buitenaf, machthebbers, machtsmisbruikers, machtswellustelingen, die zelf ook weer bang waren voor de eigen kracht van mensen en dat onder de duim wensten te houden.

Volgens White Bull maken mensen zich klein, juist omdat we bang voor onze eigen ‘power’, omdat we een verkeerd begrip van ‘power’ hebben. Macht heeft een negatieve betekenis gekregen door alle voorbeelden van machtsmisbruik in de geschiedenis. En ineens kan ik de overeenkomst zien en begrijpen dat waar een Lubach (en laat dit maar de laatste keer zijn dat ik hem gebruik om ‘iets’ op te projecteren 😉 ) bang voor is in feite hetzelfde is als waar wij ‘collectief’ nog angst voor hebben: De macht van buitenaf, waardoor we overheerst, misleid, afgestraft en ingeperkt zouden kunnen worden. Die macht is er echter alleen als wij het die macht toekennen. Als wij onze eigen macht uit handen geven. Als wij ons eigen onvermogen projecteren. En die ‘macht’ verdwijnt als sneeuw onder de zon als wij onze eigen kracht herontdekken en terugwinnen, door er niet meer bang voor te zijn.

Boyhood. Een bijzondere film. Ik zag hem gisteren (op Canvas). Eerder was ie al in de bioscoop geweest, maar ik had ‘m nog niet gezien. Vanuit het perspectief van een jongetje wordt z’n hele jeugd gevolgd. Met tussenpozen zie je hem opgroeien. Eerst wordt hem de les gelezen door een betweterig zusje dat overal beter in is en alle aandacht opeist. Voortdurend krijgt hij lesjes en wordt hem verteld wat hij moet doen en hoe. Al op z’n zesde ongeveer vertelt z’n (gescheiden) vader hem wat hij moet stemmen en hoe het zit met de oorlog in Irak. Z’n zus merkt dan bijdehand op dat hij nog helemaal niet mag stemmen. De nieuwe man van z’n moeder ontpopt zich tot een tiran, die hem bijvoorbeeld meeneemt naar de kapper en z’n lange haren eraf laat scheren. Moeder begrijpt achteraf dat hij boos is, maar was onbereikbaar op het moment dat hij haar belde om het tegen te houden. Zonder enig commentaar zien we allerlei scenes uit het leven, die een verhaal vertellen, waarvan je denkt: Waar gaat dat heen? Maar het gaat niet noemenswaardig mis, hij komt niet op het ‘verkeerde’ pad, het kabbelt voort en het is behoorlijk ongemakkelijk, want zo herkenbaar. Vanwege de vorm van de film zijn we nu toeschouwer – door zijn ogen – maar het is wat je voortdurend om je heen ziet gebeuren. Van die kleine scenes (hoe een moeder in de supermarkt haar dochter bijvoorbeeld opdracht geeft om op haar jongere broertjes te letten) waarvan je niet door hebt dat ze in het leven van een kind wel eens een aaneenschakeling van bemoeienis en ‘gedril’ zouden kunnen zijn.

Met z’n eerste vriendinnetje bespreekt hij op een gegeven moment hoe lastig het is om te weten wat je wil, omdat iedereen altijd overal wat van vindt en je daar per ongeluk rekening mee houdt. Hij vindt z’n passie in fotografie. Terwijl hij lekker bezig is in de doka, komt de leraar binnen om hem te vertellen dat het nog niet goed genoeg is. Meer discipline heeft hij nodig. Want hij heeft talent. En zo gaat het maar door met al die bemoeierige volwassenen, meestal nog goedbedoeld ook. De film eindigt met een mooie opmerking van een nieuw vriendinnetje: ‘Ze zeggen altijd dat je het moment moet grijpen hè? Maar ik denk dat het andersom is, dat het moment jou grijpt.’ ‘Ja,’ zegt hij. ‘Er is niks anders dan nu. Het is altijd nu.’

Wat al die volwassenen gemeen hebben is dat ze het over het algemeen allemaal best goed bedoelen, maar niet in de gaten hebben dat ze meer met zichzelf bezig zijn en hun eigen mening en behoeften opdringen, zonder te kijken naar wie hij werkelijk is en er rekening mee te houden wat hij eigenlijk wil. ‘Ze hebben het niet eens door,’ zegt hij ook ergens.

Het is niet zo verwonderlijk dat zoveel mensen moeite hebben met keuzes maken en bepalen wat ze nou eigenlijk zelf willen. Als je dit zo ziet, is alles ‘een reactie op’ en is authentiek zijn, echt jezelf zijn bijna onmogelijk. Zie al die invloeden maar eens los te laten… Zelfs protesteren en je verzetten, wat natuurlijk vroeg of laat gebeurt, is een reactie op. Hoe maak je je echt helemaal vrij? Hoe weet je wat je echt wil? In hoeverre hou je ongemerkt rekening met wat anderen ervan vinden? Misschien zoeken we allemaal ergens nog wel een soort compensatie.

Het antwoord ligt inderdaad in die laatste zin. In het NU. Het ‘nu’ dat zo vaak vertroebeld wordt door het verleden èn als gevolg daarvan door de toekomst, want als het nooit ‘goed genoeg’ is, ben je altijd aan het streven naar beter, meer, later, iets bereiken. En toch heb je alleen maar nu. Het nu om te voelen wat je voelt, het nu om van te genieten, het nu om in aanwezig te zijn. Het nu om al die stemmetjes van de mind, die zich, net als al die volwassenen in deze film, overal mee bemoeien en altijd commentaar hebben, te aanschouwen en te laten. In het NU kan je voelen, ervaren, ademen. Als je je daar op concentreert, zonder antwoorden te wensen of conclusies te trekken, dan BEN JE. Dat is genoeg.

Ik zoek even een trailer van de film en kom een soort ‘making-of’ tegen, waarin de maker geïnterviewd wordt over dit 12-jarige (!) filmproject:

Opvallend is dat hij zelf vantevoren nog niet echt bedacht had waar het over ging, maar dat het volgens hem achteraf gaat over ‘de momenten’. De momenten, waarvan je je op het moment dat je ze beleeft, niet realiseert hoe waardevol ze zijn. De momenten ‘in between’, niet zozeer de highlights als afstuderen, verjaardagen en bruiloften. Dat is waar. Beleef de momenten, realiseer je de momenten. Voor je het weet zijn je kinderen het huis uit. Voor je het weet is die tijd voorbij. Voor je het weet is je jeugd voorbij, die zo vanzelfsprekend ‘eeuwig’ lijkt te duren.

Dat ik ondertussen ook iets heel anders gezien heb en geconcludeerd heb,  tja… dat zegt wat over mij natuurlijk. Maar ik ben het er zeker mee eens dat we vooral zoveel mogelijk mogen beseffen dat elk moment weliswaar voorbij gaat, maar ook volop mogelijkheden biedt om je er volledig bewust van te zijn en het ‘aanwezig’ te beleven. Dat besef. Dat kan je beter nu vast hebben dan achteraf.