‘Wat is de definitie van gelukkig zijn?’ vroeg iemand aan degene die haar gevraagd had of ze gelukkig was. ‘Dat is een continue staat van welbevinden, onafhankelijk van anderen en niet aantastbaar door positieve of negatieve gebeurtenissen in je leven,’ was het antwoord. Dat is wel een mooie omschrijving. Het is de kunst om je niet van de wijs te laten brengen. En om ‘het geluk’ in jezelf te vinden.
Natuurlijk kan dat, je kunt er voor kiezen om ‘het’ niet buiten jezelf te zoeken maar in jezelf. Het is misschien wel iets waar je je bewust van moet worden, dat het een misvatting is dat het afhankelijk is van uiterlijke omstandigheden of van anderen. En het is ook een kwestie van discipline. Weigeren om jouw welbevinden door van alles en nog wat te laten verstoren. Je hoeft je niet overal zo druk over te maken, je hoeft niet te luisteren of in te gaan op allerlei drama’s en ellende, waarom zou je? Wie help je daarmee? Je kunt beslissen om je aandacht ergens anders op te richten, om je te voeden met dat wat goed voelt, waar je blij van wordt, wat je inspireert en wat jou kracht geeft. Daar zal je toch echt zelf de verantwoordelijkheid voor moeten nemen, wil je je goed voelen en je leven kleur geven.
Het is ook noodzakelijk als je iets wilt manifesteren. Stel je wenst iets – euh…, wat zullen we als voorbeeld nemen? Kies je eigen voorbeeld! – moois, je hebt een droom, een doel, een plan. Je wordt er helemaal blij van als je het je voorstelt. In principe is het er dan al, ergens is het al gecreëerd, in de niet-zichtbare, subtiele, vibrationele werkelijkheid. Hoe en wanneer verschijnt het dan in jouw wel zichtbare werkelijkheid? Dat weet je niet precies, dat kan even duren, als de tijd rijp is, als jij er klaar voor bent.
Als je dan ondertussen gaat twijfelen en je af laat leiden door externe factoren, je van de wijs laat brengen door anderen of door gebeurtenissen, dan kan het niet naar je toe komen. Je hebt namelijk vertrouwen nodig. Geen twijfel. En wat veroorzaakt onze twijfel? Inderdaad: Altijd dat wat we waarnemen in de wereld om ons heen, de buitenwereld. Opmerkingen van anderen, gebeurtenissen, we laten er veel te veel afhankelijk van zijn. En het is niet afhankelijk van anderen of van wat dan ook. Alleen maar van jezelf, van jouw vertrouwen en jouw vastberadenheid, jouw focus, jouw aandacht, jouw koestering.
Natuurlijk, de buitenwereld kan je alvast voorbodes tonen, hints geven, voorproefjes aanbieden en je hier of daar iets aanreiken om je duidelijk te maken dat er een bepaalde overtuiging overboord gegooid mag worden of dat er een wijziging in je ideeën over ‘hoe’ het naar je toekomt gewenst is, alles kan. Het is aan jou wat je oppikt en wat je ermee doet. Als je je richt op wat er nog niet is of op wat er volgens anderen niet kan of mag of je blijft focussen op problemen, dan is het er nog steeds, ergens, maar het kan jou niet bereiken. Ook het afkeuren van jezelf en je eigen ideeën is een ondermijnende factor, dat soort gedachten zijn eigenlijk ook een soort ‘buitenwereld’, want ze zijn beïnvloed door de wereld die je waarneemt, ingegeven door wat anderen vinden, onwaarheden die als ‘waar’ worden aangenomen, onwaarheden die we waar maken als we ze bestaansrecht toekennen.
Vandaar dat focus noodzakelijk is. Dat discipline nodig is. Want het is maar net waar wij waarheid aan toekennen. Waar we het aan wensen toe te kennen.