De blauwe schelpjes liggen voor mijn neus. Ik heb ze gisteren opgeraapt van het strand. Ken je dat? Je ziet ineens een hele mooie schelp. Deze was zo mooi omdat ie zo’n mooie kleur blauw had. Ik raap hem op. En wandel verder. Het blauw van de zee.
Die zalige zee, die verhalen vertelt van ruimte, vrijheid, oneindigheid en alle mogelijkheden. Ergens ver weg andere landen en andere culturen raakt en met elkaar verbindt.
De zee met z’n geheimen, die er altijd weer anders uitziet. Soms kalm, soms wild. Kleine schattige golfjes vandaag, maar ook wel eens angstaanjagend hoog om z’n kracht te tonen. Wij als mensjes denken de wereld te kunnen bedwingen, maar vergeleken bij die zee hebben we niet zoveel te vertellen. De zee, waaraan je je kan overgeven, de beste optie: Meedrijven op de golven. Je wordt voortgestuwd en je wordt weer teruggetrokken, als je maar mee beweegt, dan is dat fantastisch. Die gigantische turquoise golven in Turkije, die enorme power, woest aantrekkelijk… Het moment dat ik me daarin meters op en neer liet deinen zal ik nooit vergeten, het is zo’n moment van eeuwigheid. Eeuwigheidsbesef, eenheidsbesef.
Dan zie ik weer zo’n mooi blauw schelpje. En nog een. En nog een met prachtige blauwe strepen. Het lijkt wel alsof er overal opeens van die mooie blauwe schelpjes opduiken! Zo gaat dat. Mijn focus ligt bij blauwe schelpjes. Op de heenweg zag ik ze nog niet, toen lette ik op de (overigens ook prachtige!) kwallen, omdat ik daar vooral niet in wilde stappen. Daar zag ik er toen ook steeds meer van trouwens. Ik bedoel maar: ’t Is maar net waar je op focust.
Ter plekke doop ik dit tot het ‘blauwe-schelpjes-fenomeen’ en daarom liggen ze nu voor mijn neus. Om me eraan te herinneren… aan de zee, met z’n oneindige mogelijkheden…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.