“Op een dag liep ik over het strand en ik hoorde mezelf zeggen: Ik wou dat ik het lef had om elke dag wel te zien waar mijn bedje en mijn bord met eten staat,” vertelt Anja. Ze schrok ervan. Ze werkte al ruim twintig jaar voor een bank en zat tegen een burn-out aan. Ze was het voorspelbare leven zat. De gedachte kwam steeds terug, begon steeds meer vorm te krijgen en het duurde nog even, maar uiteindelijk zegde ze haar baan en haar huis op. Tot ontsteltenis van haar familie en vrienden liet ze al haar zekerheden achter zich, kocht een ruime auto, waarin ze de nodige spullen mee kon nemen en zo reist ze nu al ruim tien jaar rond. Van het ene naar het andere huis om op te passen als mensen op vakantie zijn. Ze past op dieren en zit nu eens in een huisje op Texel, dan weer in een Gooise villa en ze kan er ook nog van leven, omdat ze een vergoeding krijgt voor haar diensten.

Het doet me denken aan wat White Bull zei over de betekenis van ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’ (pagina 62 uit ‘Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder‘): Het woordje ‘dagelijks’ impliceert het vertrouwen dat behoeften altijd vervuld worden. Het betekent niet:  ‘en ook nog wat extra voor in de vriezer voor het geval dat…’

Alle zekerheden loslaten, gaat het daarom in het leven? Nou, op zich is dat niet eens waar het om gaat, het gaat meer om leven zonder angst en zorgen, leven in de wetenschap en het vertrouwen dat er altijd voor je gezorgd wordt, dat er altijd wel weer iets nieuws komt, dat je niet krampachtig vast hoeft te houden aan wat je hebt en wat bekend is, ontdekken dat dat je juist beperkt en dat zekerheden niet buiten jezelf liggen, maar juist in jezelf.

Anja is nu een stuk gelukkiger dan toen en geniet ervan om niet precies te weten waar ze terecht komt. Hoewel ze nu weer op moet passen dat ze niet steeds op dezelfde adressen al een jaar van tevoren volgeboekt zit. Ze plant niet langer dan een half jaar vooruit. “Je weet het toch niet zeker voor over een jaar,” zegt ze dan tegen mensen. Met haar verhaal raakt ze aan de angsten van mensen in haar omgeving, maar het zal vast en zeker ook iets wakker roepen. Ze laat zien dat het kan en dat je er nog gelukkig van wordt ook. Het loslaten is vertrouwen hebben. En als je vertrouwen hebt, regelt alles zich vanzelf. Hoe meer ruimte je het leven geeft om jou te verrassen, hoe meer verrassingen je zult tegenkomen.

De moraal van dit verhaal? Dat is duidelijk: Leef vanuit vertrouwen en niet vanuit angst. Durf los te laten en het aan het leven zelf over te laten hoe het loopt. Alles komt precies zoals het bij je past en de keuzes die je maakt om je eigen ziel te voeden, om te groeien, worden volop beloond. Als je ‘ja’ durft te zeggen tegen de onzekerheid, ligt er een wereld voor je open.

Wil je meer weten over Anja? Dit is haar website.

De ‘overspannenheid’ in onze samenleving, laten we het zo noemen, heeft te maken met het feit dat mensen niet alleen kunnen zijn. Met het continue op zoek zijn naar bevestiging van buitenaf. De buitenwereld zal je nooit rust en waardering, liefde en genoeg aandacht geven als je dat niet eerst aan jezelf geeft. De innerlijke onrust jaagt op van alles, wat pas gevonden kan worden als men stil wordt en naar binnen keert. Vlucht niet voor jezelf, maar blijf bij jezelf. Natuurlijk, mensen ontvluchten zichzelf uit angst, angst voor pijn of angst voor eenzaamheid.

Daarom wil ik je iets vertellen: Waar je voor vlucht is niet nodig. Waar je naar zoekt is er al.

Alles gaat over zelfliefde. Met zelfliefde ‘verdien’ je meer dan je ooit met al je activiteiten kunt bereiken. Eerst heb je die zelfliefde nodig. Ja, hoe doe je dat? Dat heb ik me ook ooit afgevraagd. Het zit in kleine dingen. Goed luisteren naar je gevoel, tevreden zijn met jezelf, jezelf rust gunnen, jezelf honoreren, het ‘moeten’ afschaffen, afrekenen met dat stemmetje in je systeem dat altijd iets te zeuren heeft en nooit tevreden is. We eisen over het algemeen zoveel van onszelf en we zijn zo afhankelijk van wat anderen vinden en doen, dat we ons geluk, het genieten, het zijn, laten overschaduwen.

Ik ken een aantal mensen die het prima hebben met zichzelf en zichzelf prima kunnen vermaken, die een goeie relatie hebben met zichzelf. Dat zijn de gelukkigste mensen. Dat zijn de mensen die kunnen genieten. Die de rust in zichzelf kunnen vinden en van daaruit handelen. Weloverwogen en in afstemming met hun ‘hogere’ zelf. De enige manier om echt gelukkig te zijn is dat je geluk niet afhangt van iets of iemand, maar dat je het in jezelf weet te vinden.

Dan zullen onderlinge relaties ook vrijer zijn, dan hoeven we minder dwingend te zijn naar elkaar toe en onszelf. Laat de touwtjes eens een beetje vieren en zie hoe makkelijk dan alles gaat. Wees niet teleurgesteld over anderen, waarom zou je? Je geluk hangt er niet van af. Je kunt alleen maar teleurgesteld raken als je ‘het’ buiten jezelf zoekt en er is geen ander die kan voldoen aan jouw behoeften. Dat kan je alleen maar zelf!

Angst voor eenzaamheid is ongegrond. We zijn nooit alleen als we onszelf terugvinden. En Pijn? Ja, die kan er zijn, maar ren er niet voor weg. Temidden van de pijn vind je jezelf en de liefde voor jezelf. Het ligt dicht bij elkaar. Sta jezelf de liefde voor jezelf toe. Dat is wat je nodig hebt.

Als er iets is, waar ik gek op ben, is het wel Magic. Ooit, lang geleden zei White Bull tegen me: “Je bent een Magician, die z’n vaardigheden is kwijtgeraakt.” Die ben ik dus terug gaan zoeken.

Gisteren had ik een bijzondere ontmoeting met iemand die echt de Magic weet toe te passen. Hij kan allerlei producten zo’n hoge frequentie geven, dat vervuilde aarde weer schoon kan worden, de werking van chemicaliën wordt geminimaliseerd, voedsel z’n oorspronkelijke hoge voedingswaarde terugkrijgt en mensen van pijntjes, wonden en klachten afgeholpen kunnen worden.

Daar gaan jullie zeker nog meer over horen, want we gaan aan de slag met Happy View om daar iets mee te doen. Filmpjes maken, producten aanbieden, de wereld gezonder maken. Herstellen in z’n oorspronkelijke vorm en kracht. Want in principe is alles heel. Zo werkt dat ook met healing, je gaat ervan uit dat de oorspronkelijke staat heelheid is.

Onze natuurlijke staat van zijn is harmonie, vrede, gezondheid, liefde, overvloed. Ja dat laatste hoort er ook bij. Kijk maar naar de natuur. We ontzeggen onszelf de overvloed door te denken dat er tekort is. De Aarde, de kosmos, de natuur is gevend en wij zijn dat van nature ook. Er is genoeg voor iedereen. “In de oertijd wisten de mensen dat als ze iets gaven, het in veelvoud terugkwam. Daar deden ze het niet voor. Ze gaven uit vreugde. Niet om er iets voor terug te krijgen. Ze vertrouwden op de kosmos, ze wisten dat het zo werkte, maar waren er niet eens mee bezig. Het principe van de gift-economie is daarop gebaseerd. Iedereen geeft en dan is er genoeg voor iedereen. Het is gebaseerd op de moederlijke waarden, een kind wordt gevoed door de moeder, gekoesterd, verzorgd.”

Dat legt Annine van der Meer uit in de filmpjes die ik aan het maken ben. “Als wij ons weer herinneren hoe het toen was, kunnen we onszelf daarmee empoweren.” We zijn onze oerkracht, onze oerveiligheid, ons vertrouwen en het onvoorwaardelijke in de loop der tijd kwijtgeraakt.

Volgens mij is daar maar een reden voor: Om het weer terug te vinden. Die behoefte roept in ons, nietwaar? Alles wat is onderdrukt, wil des te sterker weer terugkeren en tevoorschijn komen. En dat is waarom je wil wat je wil, omdat je het mist.

Het begint in onszelf, door in onszelf de balans te herstellen en de waarde van bepaalde ondergeschoven of afgekeurde aspecten te herstellen. Zoals rust, zoals creativiteit, zoals zachtheid en liefde, respect en fijngevoeligheid. Daarvoor is het nodig onszelf en ons lichaam, de natuur, de dieren en alles om ons heen weer te waarderen en lief te hebben. Om op te houden met het afkeuren, want daarin vinden we geen vrede.

We zijn bezig terug te keren naar de oorspronkelijke staat. We zijn de balans aan het herstellen. Iedereen op z’n eigen manier en ook gezamenlijk. Laat je frustraties los over alles wat niet heel was, dan kan het zich makkelijker herstellen. Want als wij het niet meer in stand houden, met gedachten, ideeën erover en afkeuring, herstelt het zichzelf in de oorspronkelijke staat. Omdat het dat is. Heel.

“Ik wil me er niet mee bemoeien hoor, maar zo kom je niet veel verder,” lacht een goede vriend, die ik regelmatig op de sportschool tegen kom. Ik sta achteruit te trappen. “Ja, raar hè? Dat gebeurt steeds vanzelf,” het verbaasde mij ook al. Ik moet echt opletten en steeds opnieuw de omslag maken naar vooruit. Wat betekent dat?

Zou het kunnen dat ik per ongeluk teveel met het verleden bezig ben? Het zou kunnen, al dat opruimen van de laatste tijd… dat is natuurlijk allemaal verleden waar je doorheen ploetert. Het kan ook nuttig zijn, want het ruimt zichzelf niet zomaar op. En het oude wil wel opgeruimd worden, het verleden hoeft niet de toekomst te bepalen. Maar dat doet het wel, als we niet opruimen. Dan stapelt het zich maar op en belemmert de toegang voor vernieuwing, vooruitgang.

De winter is bij uitstek een tijd om naar binnen te gaan, ook de natuur trekt zich terug, keert naar binnen. Een tijd van bezinning, rust, stilte, contemplatie. Om dat in het voorjaar weer fris en vrolijk tevoorschijn te komen. Yin en Yang, ze willen in evenwicht zijn. De balans tussen Yin en Yang in de wereld is al vijf eeuwen uit balans en de overmaat aan Yang heeft geleid tot veel geweld en onderdrukking. De Yin-waarden werden niet geëerd. Het vrouwelijke aspect, het fijngevoelige, de verbinding met alles, ook met de natuur en met het onzichtbare, het werd bruut overstemd door Yang. Zoals het hoofd ons hart overstemde.

Deze balans begint zich nu te herstellen. In onszelf en in de wereld. Je zou het misschien niet zeggen als je naar het wereldnieuws kijkt, tegelijkertijd is de behoefte aan een nieuwe balans des te groter en is dat ook het antwoord op de huidige situatie. Niet geheel toevallig ben ik bezig daar een film over te maken, waarbij ik me ook regelmatig afvraag: is het nodig om de aandacht te richten op wat er ‘mis’ is gegaan, moeten we dat wel herhalen? “Om de balans te herstellen, moeten we naar het verleden kijken. Om terug te vinden wat we vergeten zijn,” zegt de hoofdpersoon in deze film. Zij heeft er haar levenswerk van gemaakt. “We kunnen die oude waarden terugvinden en onszelf ‘empoweren’ door te kijken hoe het ooit was, in de oertijd, voordat het patriarchale tijdperk intrad.” De geschiedenis herschrijven, dat is wat zij doet. Omdat een heel deel vergeten is.  “De geschiedenis is geschreven door de overwinnaars.” Daarom begint ‘onze’ geschiedenis in de boekjes en op school pas als het patriarchaat begint, zo rond 3.500 voor Christus.

Daar heb ik nooit bij stilgestaan, dat de geschiedenis door de overwinnaars wordt geschreven. In die zin is het dus zeker zinvol om het te herschrijven. Elk verhaal heeft ook een andere kant. Als er een bepaalde gebeurtenis plaatsvindt, waarbij tien mensen betrokken zijn, dan hebben al die tien mensen daar achteraf een ander verhaal over te vertellen. Zo werkt dat.

Zo werkt dat ook met ons eigen verleden. Welke verhalen neem je mee en in hoeverre kan je je blik op dat verhaal uitbreiden, het in een ruimer verband gaan zien, het ook eens met andere ogen bekijken? Kunnen we onszelf de ‘winnaar’ maken van ons eigen verhaal? Ja, dat kan. Ook met terugwerkende kracht kan je je eigen slachtofferschap ontmantelen. Je kunt het verleden transformeren. Niet door je er in vast te bijten. Maar zoals met alles: Door het ruimte te geven. Door je verhaal te zien, maar het niet te zijn. Door in te zien dat het een verhaal is, soms een verhaal dat je jezelf keer op keer vertelt, maar niet weet te doorbreken. En dan herhaalt het zichzelf. Tot je eruit stapt en je er niet meer mee identificeert.

In elke situatie ben en was je ook jezelf. Die onaantastbare zelf, die parel die je met je meedraagt, in alle omstandigheden. Als je de verhalen loslaat, blijft die parel over. Als je je daar op concentreert, op de kern, je hart, je ware zelf, ontdaan van alle identificaties, dan lossen al die laagjes van pijn, teleurstelling, schrik en angst vanzelf op. De kern vinden, jezelf voelen, aanwezig blijven in die kern, dat gaat dwars door alles heen. Het gaat dan niet meer zozeer om het verleden, maar wel om het afpellen van al die schillen, al die laagjes en verhalen, om die onaangetaste kern terug te vinden. Die is er nu, die was er altijd en die zal er altijd zijn. Tijdloos.

Dus vooruit of achteruit, dat doet er eigenlijk niet zoveel toe. Wat er wel toe doet is de balans van ‘naar binnen’ en ‘naar buiten’, actie vanuit innerlijke rust en vrede. Tijd is niet zozeer een lijn, zoals we dat altijd hebben ervaren, maar eerder een punt, van waaruit iets ontstaat. Dat punt, met oneindig veel mogelijkheden, vind je paradoxaal genoeg door juist door ‘af te pellen’ – dat is het grappige, door minder met je mee te dragen, heb je meer, meer ruimte, meer mogelijkheden, meer vrijheid, meer vreugde, meer vrede. Less is more. Dat ene punt, dat kun je ook als ‘NU’ ervaren. Of als licht, of als liefde. En van daaruit zijn. Dat brengt licht in alles. Ook in het verleden.

Dit jaar vraagt ons om een duidelijke focus. Alles zal makkelijker en soepeler gaan, maar het hangt wel van onszelf af. Zo hier en daar is nog iets op te ruimen, we zijn nog niet helemaal klaar, maar we weten precies wat ons te doen staat: oude patronen zijn grotendeels vervaagd, maar hier en daar ligt nog een ‘laagje’ om naar te kijken en om te ‘herschrijven’. Onze eigen kijk op het verleden en op onszelf mag nog een beetje meer schoongepoetst worden. Make peace with the past…

Het manifesteren zal steeds sneller gaan en we zullen merken dat waar we onze aandacht op richten sterk aanwezig is. Zo leren we dat we soms iets snel bij kunnen sturen door goed op te letten en op tijd dingen los te laten, die ons niet bevallen. Duidelijke keuzes maken is van belang. Want twijfel en onzekerheid bijvoorbeeld, creëren ook ‘zwabberende’ resultaten. We hebben meer en meer ‘Faith’ nodig om alles soepel te laten verlopen. Diep in jezelf is die ‘Faith’ aanwezig, het is meer dan geloof en meer dan vertrouwen, Faith heeft te maken met het diepe weten. Het is een parel die besloten ligt in jezelf, die kan groeien als je ‘m eert en regelmatig ‘bezoekt’. In de Stilte, in de diepte, in het aanwezig zijn, de ‘presence’ die je kunt voelen. Het is de aanwezigheid achter allerlei gedachten, zoals de zon achter de wolken. Laat je niet afleiden door al die wolken.

Het is ook een jaar om goed voor onszelf te zorgen, goed naar onszelf te luisteren, juist omdat we die helderheid nodig hebben voor de ‘juiste’ focus en concentratie. Natuurlijk is er altijd van alles om je af te leiden, maar jij bepaalt waar je in mee gaat en waarin niet. En zelfs al word je ergens in meegesleurd en levert dat soms misschien heftige emoties op, dan nog kan je het snel en makkelijk weer loslaten door je bewust te zijn van de mogelijkheid om je op het hoogste doel, de beste uitkomst en de ‘Faith’ te concentreren.

We krijgen snel en duidelijk antwoord op onze vragen. Door ze te stellen en goed op te letten. De antwoorden kunnen komen op verschillende manieren, je voelt het, je droomt het, je leest erover, je hoort iets, maar let goed op: toets het altijd aan je eigen waarheid, je eigen gevoel. Het is niet de bedoeling dat we overal achteraan rennen, ons heil buiten onszelf blijven zoeken, alles maar geloven wat ons gezegd wordt of alles zien als een aanwijzing. Het gaat om eigen verantwoordelijkheid. Ons eigen innerlijk proces. Het weten ligt diep in jezelf, het ontvouwt zich als je het ruimte geeft. Je kunt alles toetsen aan je eigen weten. Je voelt het.

We zijn over het algemeen nog teveel geneigd om de buitenwereld als ‘maatstaf’ te nemen, commentaar, aanwijzingen, advies, opdrachten of boodschappen van anderen als leidraad te beschouwen, te geloven en te volgen, in feite is dat onzekerheid – vertrouw op jezelf. Het leven geeft je juist, ook in die vorm, lessen, dat zijn vriendelijke lessen als je goed oplet. Er is geen ‘God’ buiten jezelf, er is niets dat jij niet ook bent, je hoeft je eigen gevoel en je eigen waarde niet buiten spel te zetten, integendeel. Het gaat er juist om dat we naar onszelf (leren) luisteren en onze eigen waarheid niet onder stoelen of banken steken. Natuurlijk kunnen we veel leren van elkaar, maar de autoriteit ligt in jezelf, niet buiten jezelf. Volg dus niet blindelings het pad van een ander. Je ontwijkt dan jezelf, terwijl dat eigenlijk is waar je naar op zoek bent. Ontken jezelf niet.

Dat zal de grootste uitdaging zijn voor de meesten. Want we zijn gewend om het buiten onszelf te zoeken (omdat we twijfelen aan onszelf) en we zijn geneigd ons aan te passen, we zijn gevormd door het ‘systeem’ met al z’n ‘logica’, we idealiseren bepaalde zaken, maar ook mensen, ideeën en leringen. Alle leringen, filosofieën, religies, stromingen, theorieën, maar ook oude healingtradities bijvoorbeeld, ik zou bijna zeggen: maak je er vrij van. Ik zeg niet dat ze geen waarde hebben, ze kunnen je zeker helpen je pad te vinden, tot op zekere hoogte, want uiteindelijk moet je het zelf doen. Toets alles aan je eigen waarheid, maar ook vooral aan de vrijheid. Strenge en onvrije methodes, die je allerlei regels en beperkingen opleggen en ‘gevangen’ houden, brengen je niet daar waar je wezen moet: In jezelf. De vrijheid in onszelf is het hoogste doel, luisteren naar ‘het Goddelijke’ in ons, ons bevrijden van allerlei opgelegde beperkingen, weten dat wij degene zijn die creëren, dat dat vreugde geeft. Het leven zelf, je eigen leven, is je leerschool. Die is al perfect. Net als jij.

Ik had een enorme behoefte aan Stilte de afgelopen dagen en vanuit die stilte komt dit duidelijk naar voren. Onze kracht ligt in onszelf. We hoeven niet ver te zoeken. Het is er al.

Het is 3 januari. Weer een nieuwe dag. We kunnen weer opnieuw beginnen… 😉

Tijd om ons creatief te uiten, volgens de kaarten van Anna (zie het weekbericht). Dat houdt de flow erin en geeft automatisch nieuwe inzichten en helderheid. The Artist’s Way van Julia Cameron is een geweldig boek als je werkelijk je eigen creativiteit op gang wilt houden en de blokkades wilt doorbreken. ‘Veel getalenteerde mensen zijn hun creativiteit kwijtgeraakt,’ zegt ze en haar methode richt zich op het omvormen van gevoelens als angst, jaloezie, schuld en jezelf in de weg zitten naar veiligheid, kracht, integriteit, zelfbescherming en hoop. Je maakt wekelijks tijd vrij voor afspraakjes met jezelf, op die momenten doe je iets wat je voedt: naar een museum, wandelen, iets speels, dat wat het kunstenaarskind in je wil. De ‘morningpapers’ van Julia Cameron zijn inmiddels een wijdverbreid begrip: Je schrijft elke morgen drie pagina’s als ‘brain-drain’, het hoeft niet mooi te zijn, het is puur bedoeld om even los te laten wat je allemaal bezig houdt, zodat je daarna verder kan. Ik doe het regelmatig, het brengt je tot de kern.

Het is trouwens niet zo dat creativiteit alleen geldt voor mensen met een creatief beroep. Het gaat niet alleen over schilderen, schrijven of knutselen, het gaat over alles. Over de vrije stroom, het creëren zelf, de innerlijke kracht, oplossingen die zichzelf vanzelf aandienen, als je maar in de ‘flow’ blijft. Of in de ‘vortex’ zoals Abraham/Hicks dat noemt. Daar ben je ‘in’ of ‘uit’. In de vortex zijn betekent dat je je goed voelt, makkelijk manifesteert, alles verloopt soepel en makkelijk, als vanzelf. Vanuit die vortex kan je alles creëren wat je maar wilt. Niks staat je in de weg. ‘Hoe kom je daar in?’ is een vraag die dan regelmatig gesteld wordt aan Abraham. Meestal is het moeilijk om vanuit het niet-in-de-vortex-zijn er in te komen. Het moeite doen en het ‘proberen’ op zich maken het moeilijk. Regelmatig ben je al in de vortex en als je dat beseft, kun je die momenten uitbuiten door ervan te genieten, ze te verdiepen, het toe te juichen en je komt er achter dat het soms maar een gedachte is waardoor je ‘eruit’ raakt: Een gedachte dat iets er niet is, niet goed is, zou moeten, anders zou moeten, een gedachte dus. Dus in plaats van alles te laten zijn en komen zoals het is, breng je dan ergens weerstand tegenin. Juist die weerstand maakt het onmogelijk voor iets om er te zijn.

Het is een piepkleine stap, in of uit de vortex zijn. Ik kan het niet eens precies navertellen hoe het gaat, misschien moet iedereen dat voor zichzelf ontdekken. Misschien is het een beslissing. Misschien is het tegen jezelf zeggen ‘I am in’, misschien is het een kwestie van het voelen. Of van jezelf toestemming geven. Of inzien hoe je uit de vortex raakt, door een bepaalde gedachte. Die je dus ook weer los kan laten.

Disempowerment, het jezelf uit je kracht halen, uit de vortex dus, doe je met gedachten. Door ergens aan te denken wat je niet leuk vindt en ja, dat ligt op de loer als je niet oplet. Dat kunnen sturen en ontdekken, dat je je net zo goed kan voelen als je je focust op iets anders, dat is de ware kracht. Het is onafhankelijk van iets anders – buiten jezelf. Sta het jezelf toe om tevreden te zijn en je goed te voelen, no matter what. Dan kunnen er wonderen gebeuren.

Vandaag is het 2 januari, weer een nieuwe dag. Weer een nieuw begin. We kunnen elke dag opnieuw beginnen. Ik heb mijn eerste ‘oude fout’ alweer begaan gisteren en dat heeft te maken met ‘aardig zijn’. Niks mis met ‘aardig zijn’ zou je zeggen, maar je kent het vast wel, dat je juist met zulke dagen een soort aanpassingsgedrag gaat vertonen, sociaal-wenselijk gedrag… en mee gaat doen met al die mooie wensen en natuurlijk, ik wens iedereen een fantastisch nieuwjaar, ik wens iedereen elke dag geluk en voorspoed en liefde en waardering, kracht en moed en heel veel plezier. Maar wat ik iedereen nog veel meer wens, is dat dat niet afhankelijk is van anderen of omstandigheden. En ook niet van een jaarswisseling…

Natuurlijk, ‘fouten’ bestaan niet, het zijn hooguit lessen. Het is een hele kunst om goed bij jezelf te blijven, onze aandacht wordt continue afgeleid en zeker op momenten dat men in de hele wereld hetzelfde aan het doen is, kunnen we ons daar moeilijk aan onttrekken. Voor mij voelt het eerlijk gezegd als geweld, al dat geknal. Ik ben dan ook heel blij dat het weer rustig is. Dat inzien en toegeven is ook een vorm van zelfliefde. Accepteren dat je iets niet leuk vindt… dat is ook een vorm van acceptatie. Maar je kunt er niet altijd iets aan doen dat het geweld van de wereld zich aan je opdringt.

Siervuurwerk is mooi, maar waarom al dat geknal? Vrede is mooi, maar waarom daarvoor bommen gooien? Is dat niet dezelfde vraag? Een kleine minderheid die tekeer gaat en protesteert tegen vluchtelingen, is dat niet ook een vorm van geweld die ons allen treft? En dan die vluchtelingen, die ‘ons’ ons plezier gunnen met oud & nieuw, maar net uit een oorlogsgebied komen. Ik gun iedereen z’n plezier, maar het zou een spelregel moeten zijn dat je anderen daar niet mee lastig valt. Dat is een vorm van geweld.

Dan de dieren, ik heb met ze te doen. Zelf had ik drie dagen lang te maken met twee gevoelige schatjes, die niet wisten waar ze het zoeken moesten. Maar wat te denken van al die varkens die het hele jaar door in veel ernstiger omstandigheden moeten leven? Als we vlees eten laten we dat dan in elk geval bewust doen, alleen van dieren die een goed leven hebben gehad. Ik heb gisteren meteen getekend voor een beter leven voor de varkens. Want ook hoe we met ons voedsel, de dieren en de natuur omgaan, is een vorm van geweld.

Een betere wereld begint bij onszelf. En mijn eigen inzichten loslatend op deze situatie, weet ik: Hoe meer je je aandacht erop vestigt, hoe meer last je ervan hebt. Dus we laten deze episode maar weer snel achter ons. Klaar. Opnieuw beginnen. De cats zijn ook alweer aan het spelen.

Ja, maar niet door het te ontkennen en niet zonder onszelf de vraag te stellen: Wat dan? Waar richten we wel de aandacht op? Als dit is wat we (ik althans, maar wellicht velen met mij) niet willen, wat willen we dan wel? Ik stel mezelf ook de vraag wat ‘het geweld’ is, welk geweld doe ik mezelf nog aan? Want ook in de spiegel kijken hoort bij de ‘spelregels’.

We geven onze kracht weg als we ons geluk afhankelijk maken van anderen of van omstandigheden. Het is de kunst om ongeacht alles, zelfs temidden van het geknal, middenin in een storm of wat dan ook, de rust en vrede in jezelf te bewaren. Of om die kracht weer heel snel terug te winnen. We hoeven niet mee te doen. Het is een vorm van geweld om jezelf te overstemmen met sociaal-wenselijk gedrag, het is een vorm van geweld om niet trouw te blijven aan jezelf, het is een vorm van geweld om te onderdrukken wat je voelt en werkelijk zou willen. Te aardig zijn is ook een vorm van geweld als je jezelf daarmee tekort doet.

Maskers af. Laten zien wie we werkelijk zijn. Meesterschap in plaats van slachtofferschap. Helderheid, een duidelijke koers bepalen. We willen vrede, vreugde, veiligheid, vrijheid, een onbezorgd leven. En we willen gezond zijn en ons goed voelen. Toch? Wil niet iedereen dat? Dat kan als we dat elkaar allemaal gunnen, als we elkaars ruimte respecteren en geen geweld plegen. Dat kan. En omdat alles een spiegel is, begint het in onszelf. Onszelf respecteren en onze eigen ruimte eren en waarderen, laten we onszelf geen geweld meer aandoen door ’te aardig’ te (willen) zijn of door niet goed voor onszelf te zorgen, onze innerlijke stem te negeren, het anderen maar naar de zin te maken, onszelf weg te cijferen, door een misplaatst gevoel van schuld te hebben, alsof we het nooit goed doen, het niet goed genoeg is. Het is een kenmerk van hooggevoelige mensen om altijd anderen te willen helpen, ze voelen aan wat anderen nodig hebben, ze willen de wereld graag naar een hoger plan helpen, ze voelen ook heel veel aan, ze weten wat er nodig is. En het is een kenmerk dat deze mensen vredelievend zijn, zichzelf snel opzij zetten, het ‘goed’ willen doen, maar zich ook vaak ‘overruled’ voelen en miskend. De groep gevoelige mensen wordt steeds groter, we worden met z’n allen steeds gevoeliger. En gevoelige mensen hebben last van elke vorm van geweld. Ze voelen zich snel slachtoffer. Toch is het nu tijd voor meesterschap. Ik denk dat we alleen het geweld van de wereld, in de wereld, kunnen dimmen als we beter luisteren naar onszelf en onze gevoeligheid niet meer overstemmen met dat ‘stemmetje’ in ons dat wil dat we ons aanpassen, gedragen, van alles ‘moeten’. Het is tijd om goed naar onszelf te luisteren en onze eigen grenzen te respecteren.

Laat zien wie je bent, durf gewoon jezelf te zijn.

“More is less”, verklapte een Magician me z’n geheim. Andersom bedoel je, zei ik. Dat was niet zo, maar het betekent in feite hetzelfde. Alleen heeft ‘Less is more’ meer kracht volgens mij. De positieve benadering…

Het is een goed motto. Er ligt nu weer zo’n heel mooi, leeg en schoon nieuw jaar voor ons, vol mogelijkheden. We kunnen dat gaan vol plannen, veel teveel willen, druk, druk, druk, de agenda’s binnen de kortste keren weer uit laten puilen… of we kunnen gaan kiezen. Less is more. Duidelijke keuzes maken, helderheid, doelgericht blijven, tijd maken voor onszelf en voor wat we belangrijk vinden. Prioriteiten stellen en ‘nee’ zeggen tegen wat energie vreet of ons niet blij maakt.

Less is more. Dat is ook wat je merkt als je opruimt. Dat wat je overhoudt, is een duidelijke keuze en krijgt meer waarde. Teveel spullen, activiteiten, verplichtingen of wensen betekent dat je al snel door de bomen het bos niet meer ziet. Tevreden zijn, dat is de kunst. Tevreden zijn en er van genieten. Dat is meer.

Het heeft echt zin om goeie voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Want intenties gaan hun eigen werk doen. Als je ze opschrijft, concentreer je je er op en zet je het proces al in gang. Ze krijgen al vorm doordat je ze opschrijft. Iets om daarbij goed te onthouden is: Doe alles met liefde, (zie het bericht van gisteren) maak vooral geen lijstjes die het gevoel van ‘moeten’ opleveren. Maak er vooral een leuk en prettig vooruitzicht van! Concentreer je op de mogelijkheden, denk en droom groot, waarom niet? Stel het je alvast voor. Zo creëer je ruimte.

Iemand die haar oude dagboeken onlangs rigoureus had verbrand, heb ik een mooi, groot, handgemaakt, nieuw, leeg boek cadeau gedaan voor het nieuwe jaar. Met daarbij de ‘opdracht’ er alleen in te schrijven wat leuk, waardevol, verrassend, fijn, mooi en liefdevol is. Er kunnen ook mooie plaatjes of leuke foto’s bijgeplakt worden. Zo zal het een boek worden, waar je met plezier in kijkt en wat je nooit hoeft te verbranden, omdat je er alleen maar blij van wordt. Dat vond ik zo’n goed idee dat ik voor mezelf ook zo’n boek ben gaan halen. Heerlijk, zo’n nieuw jaar met een schone lei, een heel leeg boek dat beschreven kan gaan worden.

Het wordt het jaar van de Vreugde, wat mij betreft. Het leven met nog meer humor en plezier beleven. Genieten van de kleine dingen, maar ook van de grote dingen. Met plezier fiets je overal gemakkelijk doorheen, bergen worden hooguit lichte glooïngen. Het leven lichter maken, dat is mijn wens voor iedereen. Het hoeft niet zo zwaar te zijn. We hoeven niet te lijden. Die tijd is wel voorbij. Er zijn zoveel methodes en inzichten die ons kunnen helpen die zware ballast achter ons te laten. Misschien is het voornaamste wel dit: Laat je niet meesleuren in de zwaarte, niet die van het verleden, ook niet die van anderen, maar maak alles lichter met jouw aanwezigheid, door in je eigen licht te blijven. Dan straal je dat vanzelf uit. Zelfs naar het verleden, want ja, ook dat kan je lichter kleuren… Naar de toekomst en nu om je heen, alles, werkelijk alles kan je in het licht zetten, als je weet dat je zelf de bron van licht bent. In de woorden van Doreen Virtue:  Don’t let anything dull your sparkle!

Das nog eens een goed voornemen, nietwaar? 😉

Wat is ego en wat is daar mis mee? Goeie vraag hè? Sommigen zeggen: ‘Niks mis met het ego, we hebben het nodig, je moet er niet mee vechten, leven zonder ego bestaat niet.’ Anderen zeggen dat je juist van je ego af moet zien te komen, je ego op zou moeten lossen, of dat het ego niet bestaat. Ik zou zeggen: Neem het waar. Niet mee vechten, maar gewoon waarnemen. Het is een leerschool, een vorm waarmee je ervaringen opdoet. Een vorm, als een verhaal.

White Bull noemt het een kom, zoals een vissenkom nodig is om het water bijeen te houden. Die kom heb je dus nodig, maar je kunt het glas zo transparant mogelijk laten zijn. Rumi dichtte vaak over een glas, gevuld met wijn. Maar ook over een rietstengel, die muziek maakt als de wind er doorheen blaast. Dan zijn we zijn fluitjes… we kunnen mooie, heldere harmonieuze tonen voortbrengen. De lucht is niet van ons, maar we kunnen er wel vorm aan geven, het laten klinken. Dat vraagt om een goeie samenwerking met het ego, het beheersen van het ego.
Ben je het fluitje of ben je de muziek? De lucht heeft het fluitje nodig om muziek te maken. En zonder lucht is het fluitje niks, behalve een mogelijkheid. Wij zijn mogelijkheden en hoe meer we onszelf toestaan instrument te zijn voor wat door ons heen wil klinken, hoe gelukkiger we ons voelen. Dat vraagt dus om een dienstbaar ego. En dat is het grote verschil, ben je dienstbaar aan je ego of maak je je ego dienstbaar aan dat wat zich wil manifesteren door jou.

Gisteren heb ik mezelf bedankt, dat was een grappige gewaarwording. Ik bedankte mezelf omdat ik was gaan sporten, maar ook voor andere positieve veranderingen, waardoor ik me beter voel. Je zou kunnen zeggen: onderhoud aan de vissenkom, verversing van het water, waardoor het weer helder is. Dat onderhoud blijft noodzakelijk, je bent er nooit mee klaar.

Je blik kan vertroebelen en dat zegt niet zoveel over het water of de lucht, maar alles over hoe je het waarneemt. Die waarneming is dus persoonlijk, maar je kunt ‘m schoon poetsen. Dat loont de moeite.

Een voorbeeldje. Iemand zei gisteren tegen me: ‘Vervelende zaken hoor, om je mee bezig te moeten houden!’ Dat hangt ervan af welke gedachten je eromheen hebt, zei ik. Je kunt ook denken: ‘Fijn dat het straks allemaal goed geregeld is.’ Je kunt – als je wilt en als je je daar een beetje bewust van bent – altijd andere gedachten kiezen, die beter voelen. Daarmee maak je het makkelijker voor jezelf. Worstelingen zijn per definitie ego, gebrek aan vertrouwen bijvoorbeeld of angst voor tekort of andere vervelende zaken. Het is maar net hoe je denkt. Ga je van het ergste uit of kies je voor positieve uitkomsten? Laat je je leiden door angst of door vertrouwen? Dat maakt veel uit en bepaalt de uitkomst. Angst is een beperkende factor, die het fluitje laat piepen en kraken. Vertrouwen nodigt de wind uit haar lied luid en duidelijk te laten klinken, waardoor ook anderen erdoor betoverd kunnen raken.

Ik zag Deepak Chopra, die sprak over de ‘One thing that will always guarantee success’: Kijk naar je motivatie. Wil je iets alleen voor jezelf bewerkstelligen of manifesteren of is er een hoger doel mee gediend? Wat is je motivatie? Als je motivatie liefde is, is succes gegarandeerd. Stel je wilt heel veel geld aantrekken, wil je dat vanuit angst (tekort), omdat je denkt dat je daar zelf gelukkig van wordt of wil je er iets mee doen waar ook anderen gelukkiger van worden, waarmee je de wereld dient? Is het vanuit liefde? De ego-behoeften zijn vrijwel altijd gemotiveerd door angst en onzekerheid. Overstijgt je wens het ego, dan heb je meer kans van slagen.
Poets je de kom schoon, maak je jezelf dienstbaar als een fluitje om de mooiste muziek te laten klinken, dan gaat het vanzelf. Laat liefde het motief zijn. Want liefde is de lucht, het water en de wijn.