“Op een dag liep ik over het strand en ik hoorde mezelf zeggen: Ik wou dat ik het lef had om elke dag wel te zien waar mijn bedje en mijn bord met eten staat,” vertelt Anja. Ze schrok ervan. Ze werkte al ruim twintig jaar voor een bank en zat tegen een burn-out aan. Ze was het voorspelbare leven zat. De gedachte kwam steeds terug, begon steeds meer vorm te krijgen en het duurde nog even, maar uiteindelijk zegde ze haar baan en haar huis op. Tot ontsteltenis van haar familie en vrienden liet ze al haar zekerheden achter zich, kocht een ruime auto, waarin ze de nodige spullen mee kon nemen en zo reist ze nu al ruim tien jaar rond. Van het ene naar het andere huis om op te passen als mensen op vakantie zijn. Ze past op dieren en zit nu eens in een huisje op Texel, dan weer in een Gooise villa en ze kan er ook nog van leven, omdat ze een vergoeding krijgt voor haar diensten.
Het doet me denken aan wat White Bull zei over de betekenis van ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’ (pagina 62 uit ‘Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder‘): Het woordje ‘dagelijks’ impliceert het vertrouwen dat behoeften altijd vervuld worden. Het betekent niet: ‘en ook nog wat extra voor in de vriezer voor het geval dat…’
Alle zekerheden loslaten, gaat het daarom in het leven? Nou, op zich is dat niet eens waar het om gaat, het gaat meer om leven zonder angst en zorgen, leven in de wetenschap en het vertrouwen dat er altijd voor je gezorgd wordt, dat er altijd wel weer iets nieuws komt, dat je niet krampachtig vast hoeft te houden aan wat je hebt en wat bekend is, ontdekken dat dat je juist beperkt en dat zekerheden niet buiten jezelf liggen, maar juist in jezelf.
Anja is nu een stuk gelukkiger 
dan toen en geniet ervan om niet precies te weten waar ze terecht komt. Hoewel ze nu weer op moet passen dat ze niet steeds op dezelfde adressen al een jaar van tevoren volgeboekt zit. Ze plant niet langer dan een half jaar vooruit. “Je weet het toch niet zeker voor over een jaar,” zegt ze dan tegen mensen. Met haar verhaal raakt ze aan de angsten van mensen in haar omgeving, maar het zal vast en zeker ook iets wakker roepen. Ze laat zien dat het kan en dat je er nog gelukkig van wordt ook. Het loslaten is vertrouwen hebben. En als je vertrouwen hebt, regelt alles zich vanzelf. Hoe meer ruimte je het leven geeft om jou te verrassen, hoe meer verrassingen je zult tegenkomen.
De moraal van dit verhaal? Dat is duidelijk: Leef vanuit vertrouwen en niet vanuit angst. Durf los te laten en het aan het leven zelf over te laten hoe het loopt. Alles komt precies zoals het bij je past en de keuzes die je maakt om je eigen ziel te voeden, om te groeien, worden volop beloond. Als je ‘ja’ durft te zeggen tegen de onzekerheid, ligt er een wereld voor je open.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.