Hoeveel in ons gedrag, in ons denken en in ons handelen wordt niet aangestuurd vanuit angst? Vaak hebben we het niet eens in de gaten. We houden al rekening met iets, we gaan uit van bepaalde reacties of situaties en reageren al bij voorbaat…
Slachtoffers en daders vertegenwoordigen twee kanten van dezelfde medaille. Agressie is een vorm van geweld, waar anderen bang voor zijn, maar ontstaat net zo goed als men zich niet veilig voelt. Zou iedereen de oerveiligheid kennen, zou er geen sprake van angst zijn, maar ook niet van geweld. Ontworteld zijn, de stevige basis in jezelf missen, leidt tot excessen. Naar buiten toe meppen of terug kruipen in je schulp, het zijn misschien vormen van hetzelfde. Er zit angst achter. De een overstemt z’n angst op die manier en de ander laat zich overstemmen door de angst. In beide gevallen zou het goed zijn om de angst te onderzoeken. Angst is niet rationeel, gedraagt zich grillig en ontneemt ons het zicht op wie we werkelijk zijn. Het is onze grootste vijand, maar hij is te ontmantelen.
De angst om niet goed genoeg te zijn, de angst afgekeurd te worden, iets fout te doen, schuld te hebben, de angst om naar onszelf te kijken. Maar waarom zijn we bang om naar onszelf te kijken? Dat zouden we niet hoeven te zijn als we onszelf niet zouden afkeuren, als we onszelf ruimte zouden geven, als we onszelf toestemming zouden geven te zijn zoals we zijn. Zijn. In het zijn vinden we rust, vertrouwen, kracht en dan hoeven we niet zo te rennen of te vluchten, te meppen of te verdedigen.
Als we ons denken in ‘ik’ en daarmee in de afgescheidenheid kunnen overstijgen, kunnen we dat zien. Het ‘ik’ creëert steeds weer nieuw karma. Angst creëert nieuw karma. “Ik” en “angst” zijn verbonden met elkaar. Door angst ontstaat er een ‘ik’. Ga maar na, als je lekker bezig bent, je wandelt in een prachtig landschap of je bent iets moois aan het maken, dan ben je je ‘ik’ vergeten. Dan ben je een met dat wat je doet, een met het leven. Groter dan ‘ik’. Je geniet gewoon. Zodra je gevangen wordt door een gedachte, iets wat die vrede bedreigt, dan ben je weer ‘ik’, die op moet letten. Het is niet makkelijk om ons steeds bewust te zijn van die angst, het blijft opletten, maar als je hem door hebt, wordt het eenvoudig. Je gaat hem herkennen als een spelbreker. Hou ‘m in de gaten. Blijf ‘m de baas.
Ons denken en handelen kan een vorm van terreur zijn, zoals het denken en handelen ten aanzien van de aarde ook een vorm van terreur is geworden, maar ook het denken en handelen ten opzichte van elkaar, andere culturen. Wat we nodig hebben is respect en ruimte, rust en evenwicht. Dat kan door niet van alles te willen afdwingen, maar door respect voor het natuurlijke proces. Ook milieuactivisten kunnen agressief tekeer gaan, valt me wel eens op. Ik vermoed dat er meer bereikt kan worden door de rust in onszelf te bewaren, door te handelen vanuit die rust, door eerst onze eigen vervuiling op te ruimen, door te handelen met respect voor het proces. Het begint allemaal in onszelf.
Stel je voor hoe je het evenwicht in jezelf tijd geeft om te herstellen. Neem regelmatig de tijd om je eigen basis te voelen, op te ruimen, schoon te maken en vrij te maken van angsten. Vul het met nieuwe verse energie, zachte kracht, zie het bijvoorbeeld voor je als een ballon die je vult, groter laat worden en waarin je je veilig voelt. Vul die ballon met de kleuren die je nodig hebt, waarbij je je behaaglijk voelt. Voel de rust, voel de vrede en voel hoe je vertrouwen groeit. Neem genoeg tijd en rust voor je eigen proces. Moeder Aarde vernieuwt zich op de manier waarop wij ons vernieuwen. We bewegen mee. Van binnenuit vernieuwen we onszelf en de wereld. Een niet te onderschatten proces. Dankjewel.