Vandaag is het 2 januari, weer een nieuwe dag. Weer een nieuw begin. We kunnen elke dag opnieuw beginnen. Ik heb mijn eerste ‘oude fout’ alweer begaan gisteren en dat heeft te maken met ‘aardig zijn’. Niks mis met ‘aardig zijn’ zou je zeggen, maar je kent het vast wel, dat je juist met zulke dagen een soort aanpassingsgedrag gaat vertonen, sociaal-wenselijk gedrag… en mee gaat doen met al die mooie wensen en natuurlijk, ik wens iedereen een fantastisch nieuwjaar, ik wens iedereen elke dag geluk en voorspoed en liefde en waardering, kracht en moed en heel veel plezier. Maar wat ik iedereen nog veel meer wens, is dat dat niet afhankelijk is van anderen of omstandigheden. En ook niet van een jaarswisseling…
Natuurlijk, ‘fouten’ bestaan niet, het zijn hooguit lessen. Het is een hele kunst om goed bij jezelf te blijven, onze aandacht wordt continue afgeleid en zeker op momenten dat men in de hele wereld hetzelfde aan het doen is, kunnen we ons daar moeilijk aan onttrekken. Voor mij voelt het eerlijk gezegd als geweld, al dat geknal. Ik ben dan ook heel blij dat het weer rustig is. Dat inzien en toegeven is ook een vorm van zelfliefde. Accepteren dat je iets niet leuk vindt… dat is ook een vorm van acceptatie. Maar je kunt er niet altijd iets aan doen dat het geweld van de wereld zich aan je opdringt.
Siervuurwerk is mooi, maar waarom al dat geknal? Vrede is mooi, maar waarom daarvoor bommen gooien? Is dat niet dezelfde vraag? Een kleine minderheid die tekeer gaat en protesteert tegen vluchtelingen, is dat niet ook een vorm van geweld die ons allen treft? En dan die vluchtelingen, die ‘ons’ ons plezier gunnen met oud & nieuw, maar net uit een oorlogsgebied komen. Ik gun iedereen z’n plezier, maar het zou een spelregel moeten zijn dat je anderen daar niet mee lastig valt. Dat is een vorm van geweld.
Dan de dieren, ik heb met ze te doen. Zelf had ik drie dagen lang te maken met twee gevoelige schatjes, die niet wisten waar ze het zoeken moesten. Maar wat te denken van al die varkens die het hele jaar door in veel ernstiger omstandigheden moeten leven? Als we vlees eten laten we dat dan in elk geval bewust doen, alleen van dieren die een goed leven hebben gehad. Ik heb gisteren meteen getekend voor een beter leven voor de varkens. Want ook hoe we met ons voedsel, de dieren en de natuur omgaan, is een vorm van geweld.
Een betere wereld begint bij onszelf. En mijn eigen inzichten loslatend op deze situatie, weet ik: Hoe meer je je aandacht erop vestigt, hoe meer last je ervan hebt. Dus we laten deze episode maar weer snel achter ons. Klaar. Opnieuw beginnen. De cats zijn ook alweer aan het spelen.
Ja, maar niet door het te ontkennen en niet zonder onszelf de vraag te stellen: Wat dan? Waar richten we wel de aandacht op? Als dit is wat we (ik althans, maar wellicht velen met mij) niet willen, wat willen we dan wel? Ik stel mezelf ook de vraag wat ‘het geweld’ is, welk geweld doe ik mezelf nog aan? Want ook in de spiegel kijken hoort bij de ‘spelregels’.
We geven onze kracht weg als we ons geluk afhankelijk maken van anderen of van omstandigheden. Het is de kunst om ongeacht alles, zelfs temidden van het geknal, middenin in een storm of wat dan ook, de rust en vrede in jezelf te bewaren. Of om die kracht weer heel snel terug te winnen. We hoeven niet mee te doen. Het is een vorm van geweld om jezelf te overstemmen met sociaal-wenselijk gedrag, het is een vorm van geweld om niet trouw te blijven aan jezelf, het is een vorm van geweld om te onderdrukken wat je voelt en werkelijk zou willen. Te aardig zijn is ook een vorm van geweld als je jezelf daarmee tekort doet.
Maskers af. Laten zien wie we werkelijk zijn. Meesterschap in plaats van slachtofferschap. Helderheid, een duidelijke koers bepalen. We willen vrede, vreugde, veiligheid, vrijheid, een onbezorgd leven. En we willen gezond zijn en ons goed voelen. Toch? Wil niet iedereen dat? Dat kan als we dat elkaar allemaal gunnen, als we elkaars ruimte respecteren en geen geweld plegen. Dat kan. En omdat alles een spiegel is, begint het in onszelf. Onszelf respecteren en onze eigen ruimte eren en waarderen, laten we onszelf geen geweld meer aandoen door ’te aardig’ te (willen) zijn of door niet goed voor onszelf te zorgen, onze innerlijke stem te negeren, het anderen maar naar de zin te maken, onszelf weg te cijferen, door een misplaatst gevoel van schuld te hebben, alsof we het nooit goed doen, het niet goed genoeg is. Het is een kenmerk van hooggevoelige mensen om altijd anderen te willen helpen, ze voelen aan wat anderen nodig hebben, ze willen de wereld graag naar een hoger plan helpen, ze voelen ook heel veel aan, ze weten wat er nodig is. En het is een kenmerk dat deze mensen vredelievend zijn, zichzelf snel opzij zetten, het ‘goed’ willen doen, maar zich ook vaak ‘overruled’ voelen en miskend. De groep gevoelige mensen wordt steeds groter, we worden met z’n allen steeds gevoeliger. En gevoelige mensen hebben last van elke vorm van geweld. Ze voelen zich snel slachtoffer. Toch is het nu tijd voor meesterschap. Ik denk dat we alleen het geweld van de wereld, in de wereld, kunnen dimmen als we beter luisteren naar onszelf en onze gevoeligheid niet meer overstemmen met dat ‘stemmetje’ in ons dat wil dat we ons aanpassen, gedragen, van alles ‘moeten’. Het is tijd om goed naar onszelf te luisteren en onze eigen grenzen te respecteren.
Laat zien wie je bent, durf gewoon jezelf te zijn.