‘Als het de bedoeling is, komt het op je pad.’

Is dat zo? Ja, zo ervaar ik het wel. Maar het gaat niet helemaal vanzelf. Of: Ja, het gaat wel vanzelf, maar dan moet je je er wel voor openstellen. We krijgen ingevingen, aanwijzingen, het wordt ons voorgeschoteld op allerlei manieren, maar het is aan ons om het op te pikken en aan te pakken. En we kunnen ook selecteren wat wel en wat niet ‘past’ op ons pad. Aan de ene kant moeten we ons niet teveel af laten leiden van ‘de hoofdlijn’, aan de andere kant moeten we ons pad ook niet te smal maken en vooral open blijven staan voor nieuwe mogelijkheden, kansen en ontwikkelingen. Het leven is niet bedoeld om stil te staan en alleen op de gebaande paden te blijven. Juist nieuwe stappen en toevallige ontmoetingen of gebeurtenissen blijken achteraf altijd bepalend voor het verloop der dingen. Vrijwel nooit is het iets wat ik van tevoren zelf bedacht had of had kunnen bedenken.

Hooguit heb ik gezegd of gedacht: ‘Zo, tijd voor iets nieuws. Klaar voor de volgende stap. Laat maar komen…’ En heel vaak heeft het leven allang iets ‘bedacht’ voordat ik het kon weten, maar klopt het allemaal precies. Zelfs al weet je niet precies waarom. Het zou ook niet zo leuk zijn als je de bedoeling van alles al van tevoren wist. Als het hele plan ons vooraf al bekend zou zijn, was het avontuurlijke element er vanaf. Het gaat juist om het ontdekken, groeien en om de lessen. Je krijgt ze altijd precies op maat, op het juiste moment.

Daarom zijn de gebeurtenissen die niet zo leuk zijn, niet zozeer gebeurtenissen die niet op je pad passen. Ze horen erbij. Ze hebben je iets te vertellen. Ook dat lijkt de bedoeling… Want ze zijn bij uitstek geschikt om alles anders te gaan bekijken, een nieuw perspectief te krijgen, af te rekenen met oude overtuigingen of bepaalde ideeën over jezelf of het leven.

Dat ik een jaar of wat geleden zomaar naar Turkije ging, was een koerswijziging. Een volgende stap. Ook een waar ik nog lang niet mee klaar ben. De bedoeling daarvan is me wel gaan dagen, al was het alleen maar om ‘een ander verhaal’ te kunnen vertellen. Bijvoorbeeld dat we een heel verkeerd beeld hebben van moslims en dat er zoveel verschillende ‘soorten en maten’ moslims zijn dat we ze onmogelijk over een kam kunnen scheren. En dat het daar zelfs helemaal niet om gaat, het doet er niet toe welk geloof iemand heeft. Ja, voor die persoon zelf meestal wel natuurlijk, maar niet voor het onderlinge contact. Je kunt altijd van elkaar leren en je kunt verder leren kijken dan je (voor)oordeel. De een is nooit beter dan de ander.

Zo vertel ik mensen, die een nogal star beeld van ‘de moslim’ hebben, bijvoorbeeld wel eens het verhaal van de man uit een winkel die me te hulp schoot toen ik met een taxi midden op straat in Istanbul werd afgezet, geld moest wisselen en tegelijkertijd mijn koffers op de stoep moest zien te zetten. Spontaan regelde hij dat allemaal razendsnel en bracht zelfs mijn koffers naar het hotel om de hoek.
In zijn winkel ging ik daarna meestal even een kopje appel- of bloementhee drinken en een praatje maken, voor ik de stad in ging. De laatste dag kocht ik er wat kadootjes en wilde ik deze man, inmiddels best een ‘kennis’ te noemen, gedag zeggen en ‘beleefd’ een hand geven. Tot mijn grote schrik sloeg hij z’n handen voor z’n borst en zei: “Sorry, dat mag ik niet.” Huh? Hij mocht vrouwen geen hand geven van zijn geloof. Tja… daar sta je dan. Hij verontschuldigde zich, dat wel. Maar hij hield zich aan de ‘voorschriften’. Natuurlijk zag hij mijn verbazing en verwondering. Ter plekke verzon ik een alternatief, op z’n Indiaas gedag zeggen dan maar: ‘Namasté…’ met zo’n knikje. Was deze man nu opeens minder aardig? Nee, zeker niet. Ik kende hem als de meest behulpzame persoon op het meest welkome moment. Nou ja, er waren nog veel meer behulpzame mensen, eerlijk gezegd, maar toch.
Voor mij was het goed, dat moment. Zou ik nu mijn beeld van deze persoon moeten bijstellen? Waarom? Natuurlijk vond ik het een belachelijk regel, maar was dat mijn probleem? Het gaf hooguit aan dat er nog heel wat ‘werk’ te doen was in het kader van de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. ’t Zou maar zo kunnen dat daar mijn missie lag… Onze definities van ‘respect’ waren verschillend, maar wijs je elkaar daarom af? Het is uiteindelijk niet waar het over gaat.

Ik ben een beetje afgedwaald. En ik kan nog talloze voorbeelden noemen van situaties – in India bijvoorbeeld – die mij hebben geholpen mijn per-ongelukke (voor)oordelen af te werpen en in te zien dat het allemaal niet zo zwart-wit is als wij denken. We hoeven zelfs niet overal wat van te vinden, dat is een vreemde gewoonte. Onze mening is ook maar een mening, het gaat helemaal niet om gelijk hebben. Laat staan over het ‘beter weten’…

Het gaat erom dat je open staat en de ander niet afwijst of in een hokje plaatst. Zoals ik zelf ook niet in hokjes geplaatst wens te worden. En zoals ik natuurlijk ook overal wat (voor)oordelen kan doorbreken door gewoon te zijn wie ik ben. We kunnen het mensen niet kwalijk nemen dat ze op een bepaalde manier zijn opgegroeid met bepaalde denkbeelden en gewoontes. We kunnen op een subtiele manier bepaalde zaken ‘im frage’ stellen, dat is prima. We kunnen er ook om lachen, we hoeven er geen oorlog over te gaan voeren, waarom zouden we?  Als we dat doen, zitten we zelf net zo vast in onze denkpatronen. En dat is het, onze denkpatronen worden steeds weer verder opgerekt, we worden uitgenodigd om uit onze beperkte kaders te stappen. De thema’s waar ik me mee bezig hou, zijn de verhalen die ik meemaak. Soms onderwerpen die ik eerst leek te vermijden, maar juist die vragen om een doorbraak.

Dat wat op je pad komt, past dus altijd in je ontwikkeling, is altijd een uitdaging, biedt waarschijnlijk ook altijd een flinke drempel…. want die drempel is juist de uitdaging. Hij vraagt erom om genomen te worden. Dus zoek je je uitdaging? Dan weet je dat het erbij hoort dat het ‘een beetje eng’ en ‘onbekend terrein’ is.

Vechten om te behouden wat je hebt, om het zo te houden als het is, zoals al dat gedoe over zwarte Piet of het afwijzen van vernieuwingen, invloeden van buitenaf of zelfs bevolkingsgroepen, je proberen zeker te stellen van bepaalde zaken of verworvenheden, is in mijn optiek net zoiets als je ingraven en verdedigen tegen de natuurlijke bewegingen van het leven. En die hou je uiteindelijk toch niet tegen. Dus kan je beter meebewegen…

In grote lijnen gaat het erom dat we steeds opnieuw onszelf weer overwinnen, ons niet laten weerhouden door angst, maar onszelf daar juist van bevrijden. We rekenen af met onze beperkingen, we groeien naar steeds meer vrijheid, het leven reikt ons daar elke dag weer alles voor aan. En dan hebben we nog een heleboel zelf te kiezen, maar het voornaamste is of je ‘ja’ of ‘nee’ zegt tegen wat het leven allemaal voor je in petto heeft. Of je daar de deur voor open zet, of je daarvan geniet. Het gaat niet over morgen, het gaat altijd over NU! Het pad is NU!

Er zijn twee bewegingen mogelijk: Openend of afsluitend. Verruimend of terugtrekkend. Vrij bewegend of klem zettend. Toegankelijk of afsluitend. Expansie of contractie. Naar het licht of naar het donker toe bewegend. Je kunt het je voorstellen als een figuur, met in de ene hoek een zwarte punt en aan de andere kant een wijd uitlopend, steeds lichter wordende ruimte.

Werkelijk elk onderwerp kan je op deze manier bekijken. Zit het klem of heeft het ruimte? Bijt je je erin vast of laat je het vrij bewegen? Focus je op ‘het probleem’, waardoor je het steeds meer in de hoek duwt, van waaruit het niet meer kan bewegen of haal je je aandacht ervan af en kijk je naar mogelijkheden en oplossingen, waardoor het de andere kant op beweegt?

Ook het artikel van gisteren over eenzaamheid en meerzaamheid ging hierover. Ik kom er nog even op terug omdat het zo haarfijn neerzet wat ‘het probleem’ is in deze tijd. ‘Probleem’ tussen haakjes, omdat het geen ‘probleem’ hoeft te zijn. We kunnen het heel makkelijk doorbreken. En hoe makkelijker we het kunnen maken, hoe beter, nietwaar?

We hebben er allemaal mee te maken, vaak ongemerkt. En juist als we het op kunnen merken, zijn we al de andere kant op aan het bewegen. Vandaar… Hoe makkelijk sluipt er niet een oordeel binnen ergens over, waar we conclusies aan verbinden? Door aan die ongemerkte conclusies of overtuigingen vast te houden kaderen we iets in. Zonder dat we het in de gaten hebben, sluiten we ons vaak al af.

Zo zijn er bijvoorbeeld mensen die altijd onmiddellijk afhaken als het over geld gaat, als iets geld kost of als anderen veel geld verdienen bijvoorbeeld. Geld is een mooi voorbeeld omdat er veel lading op zit, veel meningen en oordelen over bestaan en veel angst rondom heen hangt. Het verdeelt mensen. Het is bij uitstek een onderwerp om al onze meningen en  afwijzingen eens over onder de loep te nemen, omdat er nog veel ‘oud denken’ aan vast zit, wat die verdeling in stand houdt. Wat is er mis met geld? In principe niks. Het is energie, die ook kan stromen of stil kan staan, al naar gelang onze oordelen erover en de kleur die we er aan geven, onze gedachten en ideeën erover en de oordelen en angsten die we eraan gekoppeld hebben.

Als we het ‘voedsel’ zouden noemen, zou het meteen een heel ander verhaal zijn. Iedereen geeft elkaar met het grootste gemak iets te eten, deelt wat hij in huis heeft als er onverwacht bezoek komt, maakt met liefde iets lekkers klaar voor gasten en geniet ervan als anderen genieten. Ja toch? Het geeft veel plezier en verbindt mensen.

Op dit punt aanbeland wil ik je de wijsheid van St. Franciscus, een (eenvoudige, maar doeltreffende) verhalenverteller bij uitstek, even meegeven: “Het genoegen van de ander dient ook als voedsel voor u als u open bent en gericht op de verbondenheid.”  Hij vertelt (ook via Gwendoline): “Toen we niets te eten hadden en een vriend een stuk brood aangereikt kreeg, was dat voor mij net alsof ik zelf ook voedsel kreeg. Mijn genoegen dat mijn vriend zich kon voeden was zo groot, dat ik evengoed als hij gevoed was, werkelijk lichamelijk. Dat is een normale, natuurlijke gang van zaken. Toen een vriend van mij vertelde, dat hij een warme slaapplaats had gekregen bij een gezin, kon ik mijn eigen koude, natte afgelopen nacht meteen vergeten, alsof die niet had bestaan, omdat ik zo gelukkig was dat hij een warme slaapplaats had genoten, werkelijk, alsof het fysiek voor mij ook zo geweest was. Dat is de natuurlijke gang van het bestaan.” Dat wisten we niet hè, dat dat de natuurlijke gang van zaken was?

“If you are happy, I am happy,” zeiden ze – tot mijn grote verbazing trouwens – in India steeds tegen me. Ik heb er vaak aan teruggedacht. Stel je toch eens voor dat we zo zouden denken allemaal! En het mooiste is: Het is zo. Het is waar. Zoals Franciscus zegt: “Hij die leeft met het hart gericht op de verbondenheid tussen mensen, deelt in vreugde, deelt in het gevoed worden, deelt in het verrijkt worden door inzicht, want dit alles hangt in de lucht. Jouw geluk is niet van jou. Je proeft ervan en jouw ervaring vergroot het geluk en maakt dat een ander er ook beter kan van proeven.”

Zoals ik al zei: het geldt voor alles. En dit is iets waar wij alleen maar zelf keuzes in kunnen maken. Misschien moet je het eerst weten, maar nu weet je het: je kunt kiezen. Je kunt ervoor kiezen om je af te stemmen op dat zwarte puntje of op die grote lichte ruimte. Je kunt je afstemmen op plezier, op verbondenheid, je kunt zelf overal licht en ruimte in aanbrengen.

Franciscus: “Hoe meer je je laat inspireren door je te richten op dit verbonden zijn, hoe meer je in staat bent om voedsel tot jou te nemen, het voedsel dat zomaar in de lucht hangt en voor iedereen beschikbaar is.”

De afgescheidenheid is slechts een mentaal concept, want we zijn één. Het is aan onszelf om dat te beseffen. Het is aan onszelf om ervoor te kiezen om ons eenzaam en afgescheiden op te stellen of om open en ontvankelijk te zijn. Leg dat niet bij een ander neer. Want zelfs al doet een ander niet mee, dan nog hoef jij je daardoor niet te laten beperken. Het vraagt je alleen maar nog meer verantwoordelijkheid te nemen en je er vooral niet door af te laten schrikken. Blijf aanwezig in onvoorwaardelijkheid, kijk door die houding heen, leg het naast je neer en blijf open, toegankelijk en geniet ervan. Want alles hangt in de lucht!

PS: Wil je ervan verzekerd zijn alle bespiegelingen steeds te mogen proeven? Vul dan linksonder je emailadres in, dan ontvang je ze persoonlijk in je mailbox.

Er gebeuren bijzondere dingen! Er gebeuren natuurlijk altijd bijzondere dingen… het punt is alleen: We zien het niet altijd. Dat is jammer, want daardoor missen we veel. Laat ik een voorbeeld noemen: Laatst begon er spontaan een boodschap van Inge – van 3 jaar geleden! – af te spelen op mijn computer, die precies aansloot op waar ik op dat moment mee bezig was en dat als het ware toejuichte.  Wat een stimulans!

Gisteren was ik iets heel anders aan het doen, maar opeens kon ik mijn documenten niet meer opslaan. Een ander document kwam steeds naar voren. Het was een tekst van Babaji die ik nog zou bewerken van een van de sessies van Gwendoline. Ze had het me toegestuurd naar aanleiding van de vredesmissie (zie elders op de website) en hij ging over “Eenzaamheid en Meerzaamheid”. Je zou het misschien niet zeggen, maar dat heeft alles te maken met Vrede. Ik was net bezig om iets te organiseren als vervolg. Maar eerst moest ik dus mijn computer even herstarten. Alles was snel weer op orde, maar nog steeds kwam deze tekst naar voren. ‘Laat ik die nu eerst eens gaan bewerken,’ bedacht ik me dus. En dat heb ik nu gedaan. Het wonderbaarlijke is dat hij ook precies aansluit op de vorige bespiegeling. Iedereen kan er veel aan hebben, omdat het mechanisme zo eenvoudig duidelijk wordt gemaakt.

Laat ik het even kort samenvatten: Je kunt je afsluiten of je kunt open zijn…  Afsluiten gebeurt ongemerkt, door een oordeel en daarin te blijven hangen. Terwijl openheid verbinding geeft, meer mogelijk maakt en ook prettiger situaties aantrekt. De afgeslotenheid maakt ons eenzaam en somber en beperkt ons. Afgeslotenheid is eenzaam, maar niet nodig. Op het moment dat er een emotie is, kunnen we daar oordelen aan verbinden en zo bouwen we muurtjes op. Daar is moeilijk doorheen te komen voor anderen. We sluiten ons als het ware op. Het is heel normaal om zo’n emotie te hebben, zegt Babaji, zelfs om oordelen te vellen, neem het jezelf niet kwalijk, maar sluit je niet op.

“Eenzaamheid is een positie van gevangenschap, een zelf aangenomen gevangenschap die ten allen tijde te doorbreken is. Daar is het inzicht voor nodig dat je stoplichten had neergepoot in de sfeer van je eigen beleving. Herken daarom elk spontaan geuit oordeel en zet dat licht op groen.”

Hetzelfde gebeurt wanneer mensen zeggen: “Ik moet mij afschermen, ik moet mij beschermen ten opzichte van mensen die het niet goed voor hebben met mij…” Dat idee ‘Ik moet mij beschermen’, heeft hetzelfde effect als het bouwen van een mentale burcht om je heen, waarbinnen je kwaadheid, frustratie en menselijke emotie gevangen houdt. Als iemand zegt: “Ik voel mij angstig in een situatie, ik moet mij beschermen,” dan wint de angst het van die persoon. In plaats van ‘Ik moet mij afschermen’, kan die persoon beter zeggen: “Ik straal mijn wezen uit.” Zoals de stralen van de zon naar buiten stralen en niet verhinderd kunnen worden door een beetje donkerte. Het werkt helemaal op dezelfde manier, de dynamiek van het doorbreken van eenzaamheid.”

“Alles wat er gebeurt en menselijk leed veroorzaakt, kan alleen maar gebeuren vanuit hen die eenzaam zijn,” zegt Babaji. In wezen zijn wij allen één en als we ons richten op wat ons bindt, kunnen we de ‘meerzaamheid’ ervaren.”

“Richt je je focus op dat waarin allen gelijk zijn en dat wat mensen verbindt, dan kan het vuur branden en zich vermeerderen. En dan mag je misschien op je eentje ergens op een eilandje zitten, het gaat er om hoe je je mentaal met het geheel verbindt. Sta open, wees ontvankelijk. Kijk liever naar de gelijkenissen dan naar de verschillen. Zoek niet naar wat er beter moet, maar kijk naar wat er goed is en doe daar meer mee. Haal daar meer uit. Spreek bevestigend, ondersteunend, stimulerend, zowel naar jezelf toe als naar alles en iedereen, die je omringt. Leef in meerzaamheid!”

Met dank aan Gwendoline Remmerie. Het hele artikel kan je hier lezen, evenals een mooie aanvulling van Franciscus hierop.  

 

Voel wat je voelt. Punt. Maak er geen verhaal van, keur het niet af, ervaar het gewoon, neem het waar en laat het weer gaan. Zelfs met het benoemen, (ik ben boos, ik voel me zus of zo) maak je al een verhaal en zet je het klem. Laat het komen en weer gaan. Voel… in plaats van naar je hoofd te schieten en er op die manier juist bij weg te gaan, ermee in strijd te gaan of het te onderdrukken.

 

Over het algemeen zijn we veel teveel aan het analyseren en juist omdat we ons mee laten slepen door alle gedachten rondom een bepaald gevoel, wordt het een heel verhaal, een heel ‘probleem’.

Omdat ik een paar van die ‘verhalen’ achter elkaar te horen (lezen) kreeg, viel het me op. De eerste persoon vond eigenlijk dat ze iets niet mocht voelen zoals ze het voelde en keurde zichzelf daarvoor af. Het werd een heel verhaal geprojecteerd op een ander, terwijl het in wezen nooit over die ander gaat. Bovendien kom je dan in een gevecht met die ander terecht, al is het op afstand en niet hardop, het werkt wel door. Misschien is er iets wat je onzeker maakt, okee. Dat mag. Misschien is er iets wat een beetje pijn doet, okee, dat mag. Erken het voor jezelf en durf het even helemaal te voelen. Neem het gevoel waar. Zie het. Dat is genoeg. Als je het jezelf niet toestaat, heb je er veel meer en veel langer last van. Als het er mag zijn, is dat een opluchting. Het kan dan ook zo weer vertrekken. Klaar.

De tweede persoon kwam met een oud verhaal, iets wat al ‘klaar’ was. Weet dat het de ‘mind’ eigen is, steeds weer terug te grijpen naar ‘oude verhalen’. Hij is als een addertje onder het gras, dat kijkt waar hij jou nog mee te pakken kan krijgen. Hij herhaalt bepaalde zaken keer op keer, blaast ze nieuw leven in en vergroot ze nog eens uit. Dat doet de ‘mind’ als je niet oplet. Ben je er op tijd bij, dan kan je de leiding nemen en zeggen: ‘Genoeg, dat verhaal hebben we nu wel gehad.’ Zie de verhalen, zie ook eens hoe onlogisch al die verhalen zijn. De ene keer is het dit, de andere keer weer dat, er is altijd wel wat. Je gevoel wordt beïnvloed door al die verhalen. En vooral als je niet oplet. Op het moment dat je de verhalen waar kan nemen, het mechanisme kunt zien, kan je jezelf ook een ander verhaal vertellen. Vertel jezelf heel bewust een verhaal, waar je je beter bij voelt.

Het punt is dat je steeds op moet ruimen, hou je ruimte schoon en fris. Laat je geest niet bewonen door allerlei hersenspinsels. Het zijn namelijk allemaal maar verhalen en je kunt ze opblazen of niet. Let wel: Ik zeg niet dat je ermee in gevecht moet gaan, zeker niet. Want dat verergert het juist. Iets onderdrukken versterkt. Gewoon laten komen en gaan en probeer het eens: De positie van de waarnemer. Dat geeft veel rust. Je wordt niet meer overal in meegesleurd.

Denk ook niet dat het ‘van jou’ is, want je bent je gedachten niet. Ook gedachten komen en gaan weer. En je bepaalt zelf hoeveel ‘waarheid’ je ze toekent. Je bepaalt zelf of je je erdoor mee laat slepen en of je je ermee vereenzelvigt. Wat dus niet nodig is. Je hoeft het ook helemaal niet goed of af te keuren, ook nergens voor nodig. Zo wordt het een stuk makkelijker!

De derde persoon ga ik straks nog even uitgebreid antwoord geven. Zij is helemaal verzand geraakt in de wirwar. Het is voor mij – van een afstandje – zo makkelijk om dat even te helpen ontrafelen. Het geeft ook helemaal niet dat dat soms gebeurt, we hoeven het onszelf ook helemaal niet kwalijk te nemen, want dan komen we weer in de afkeuring terecht. We zijn nu eenmaal niet perfect en het is een weg, die we afleggen, waarbij we onszelf terugvinden, zonder al die ballast. Deze derde persoon heeft al grote stappen gezet, door zich niet meer voortdurend op anderen te richten en op te houden anderen te willen sturen en ‘helpen’ en veranderen… Het is logisch dat je dan opeens in een soort niemandsland terecht komt: Wat nu?

Wat is de reden geweest om je zo op anderen te richten? Misschien een manier om jezelf te ontwijken? Als je dan vervolgens ‘bij jezelf blijft’, wat tref je dan aan? Helaas is dat vaak veel afkeuring en ook veel pogingen om het allemaal maar zo goed mogelijk te doen. ‘Ben ik aan het wegmoffelen of is dit een vorm van acceptatie?’ vraagt ze. ‘Heeft het te maken met iets van vroeger, bij mijn geboorte?’ Ja, daar is de ‘mind’ ook heel goed in, het rechtvaardigen en uitvergroten en je vertellen dat het ‘iets’ is waar je niets aan kan doen of juist wel wat aan kan doen, maar dat het in elk geval niet goed is zoals het is. ‘Wat wil dit me duidelijk maken, wat heeft het te betekenen?’ en zo drijven we steeds verder weg…

Wat ik ga doen, is het mechanisme doorprikken, zodat ze het zelf kan zien en zodat ze het voortaan zelf in de gaten kan houden. Natuurlijk is dat een kwestie van jezelf steeds opnieuw elke dag in de gaten houden en ‘opruimen’. Onbewust sluipt er steeds weer iets nieuws naar binnen, bewust kan je dat de baas worden. Het is een proces, maar het vraagt wel discipline. We kunnen onszelf vrij houden van al die ballast, het is zelfs het belangrijkste om te doen. Maar we hoeven het niet zo ingewikkeld te maken.

Vertel jezelf een ander verhaal. Richt je aandacht op wat er wel leuk is en goed gaat. Durf jezelf eens gewoon, zonder enige reden, goed te voelen en goed te keuren. Kijk eens wat er allemaal is om dankbaar voor te zijn. Hou je focus op wat je wel wilt, stel je eens voor dat alles makkelijk, soepel en vanzelf gaat. Hoe voelt dat? Onwennig misschien? Dat is het… we zijn teveel gewend aan steeds weer wat. Maar het hoeft niet! Maak jezelf lekker vrij….

‘Herschrijf je eigen leven’ is een manier om dat te doen. Dan help ik je een handje om jezelf een veel leuker en mooier verhaal te vertellen! Ik geef je richtlijnen om het zelf te doen, in welke situatie je ook zit, het kan! Je bent het waard om te genieten van het leven en van jezelf.  

 

Soms zijn bepaalde dingen zo vanzelfsprekend dat ik ze wel eens vergeet te benoemen. Misschien voor jullie ook, misschien niet, of misschien iets om nog eens te laten doordringen… Wie weet is het ook wel tijd om een breder publiek aan te boren met al die vanzelfsprekendheden, so…. be my guest!

Want daar wilde ik het over hebben: Hoe we elkaar kunnen versterken door elkaar te ondersteunen, elkaars positieve initiatieven te delen, elkaars werk in het zonnetje te zetten, elkaar te bemoedigen of te ‘liken’ zo je wilt 😉

Deze tijd van steeds grotere polarisatie aan de oppervlakte vraagt ons om op een dieper niveau de krachten te bundelen, om ons vooral niet tegen elkaar uit te laten spelen en om juist de verbinding te zoeken. Om iedereen die dat nodig heeft een hart onder de riem te steken en om te kijken waar we iets kunnen doen om de ‘spirit’ hoog te houden, zeker daar waar hij onder druk staat.

Deze tijd vraagt ons ook om onze eigen belangen opzij te schuiven, om nog wat meer uit onze eigen hoekjes tevoorschijn te komen, er is namelijk een groot algemeen belang te dienen: Vrede, broeder- en zusterschap, vrijheid en gelijkwaardigheid, menswaardigheid en ook dierwaardigheid. Eigenbelang als motivatie werkt al snel ’tegen’ het algemene belang, kijk maar naar het wereldnieuws. Het sluit af en verscherpt de tegenstellingen, het versterkt het vijanddenken en daarmee ook de onveiligheid in de wereld. Wie niet bang is, ziet elk ander zoals hij werkelijk is, begrijpt dat we in wezen allemaal hetzelfde wensen. Elke gespannen situatie vraagt ons om anders te kijken, om er dwars doorheen te kijken en om te gaan staan voor onze idealen: Vrede, vrijheid, vreugde, bijvoorbeeld.

Veiligheid ook? Ik denk dat we die in onszelf kunnen vinden, als we ons niet gek laten maken en als we blijven vertrouwen en geloven in het beste. Als we ophouden anderen te veroordelen en ervoor kiezen het beste in elkaar te zien en dat te stimuleren. Het is de angst in onszelf die we te overwinnen hebben.

Daarom dus: Delen, elkaar steunen, versterken en motiveren. Aandacht geven aan dat wat de wereld mooier en warmer maakt en wat ons allen kan verzachten. Onze aandacht is het sterkste instrument dat we in handen hebben. Gecombineerd met vertrouwen is dat een wereld-transformerende kracht.

Het ‘ik-denken’ is vanuit angst, angst voor tekort. Tekort is per definitie een angst-concept. Het is het oude denken. Het nieuwe ‘denken’ weet. Weet dat er genoeg is voor iedereen, weet dat we een geheel zijn en dat we ook de ander zijn. Als we goed voor elkaar zorgen, zorgen we ook goed voor onszelf. Concurrentie is dus niet nodig, samenwerking wordt gevraagd. Geen ‘wij’ tegen een gezamenlijke vijand, maar ‘WIJ’ als geheel, dat is de uitdaging.

Begin dit jaar lanceerden we een vredesinitiatief. Nu mag dat een netwerk worden. Een overkoepelend lichtnetwerk, de verschillen overstijgend. Zonder grenzen, zonder hokjes, zonder regels of structuren, maar wel zichzelf versterkend en meer zichtbaar. Iedereen is welkom, de formule is: Delen, gezamenlijkheid, verbondenheid, vreugde en kracht. Het zal zichzelf wel regelen. We hoeven geen statuten vast te leggen. Zet je ego opzij en kom erbij 😉

Graag verwijs ik jullie naar de pagina activiteiten en ik nodig je uit ook je eigen activiteiten aan te melden als ze hier passen.

Kijk ook eens wat we aanbieden op Happy You, zoals een energetische schoonmaakbeurt voor je huis of je zaak (op afstand) van Petra Joekie Boogaard.

En last but not least (voor nu althans), geniet mee van de verhaaltjes over de meester en zijn leerlingen, waarbij met ‘de meester’ ons eigen wijze zelf bedoeld wordt:

Voor de ontvangers via de mail: Filmpje staat op de websitepagina Bespiegelingen. Voor anderen: Je kunt je ook abonneren op deze bespiegelingen, zie linksonder op de website.

Daar juicht een toon, daar klinkt een stem…

Dat is de essentie van Pasen. Het is een vrolijk feest. Ik herinner het me van vroeger, dat het de overwinning juicht en spreekt van bevrijding.

‘Ik ben de opstanding en het leven,’ zei Jezus. Begrijpen we daar de betekenis wel van? We hoeven niet meer te lijden, we hoeven niet aan de gang te blijven met al dat lijden maar te blijven benadrukken. Dat was nou net niet de bedoeling.

Soms vraag ik me af: Waarom neemt de mens toch geheel vrijwillig, keer op keer opnieuw, dat zware kruis weer op zijn schouders? Is hij er zo aan gehecht? Durft hij soms niet zonder? Is hij bang dat hij zal opstijgen? En dan? Zou dat geen plezier zijn, vrij rondvliegen als een vogel?

Waarom houdt de mens zo van zijn lijden? Krijgt hij er nooit eens genoeg van? Denken we nou echt dat Jezus de geschiedenis in wilde gaan, hangend aan dat kruis? Zou hij niet juist bedoeld hebben dat het kruis niks te zeggen heeft, dat het niet uitmaakt, dat hij en wij ook dat allemaal kunnen overleven en achter ons kunnen laten?

Maak je niet druk om de verhalen, ga je eigen weg. Welke obstakels je ook tegen komt, je kunt ze overwinnen. Er is niets wat je kan weerhouden als je zelf je doel maar voor ogen houdt en je niet laat intimideren, door welke kracht dan ook. Wij zijn sterker dan dat, het was de bedoeling dat we dat gingen ontdekken. En dat dat ons vreugde zou brengen. Dat we zouden genieten, een feest van het leven zouden maken.

Maar het is nog niet te laat. Want alweer juicht die toon en klinkt die stem. En alweer krijgen we de kans te ontsnappen. Grijp je kans… En vier het leven!

Zomaar opeens sta ik appeltaart te maken. Het vierde appeltje dat ik schil heeft een ‘plekje’… Het is niet bepaald het mooiste appeltje dat ik hier aan het schillen ben….

“Kan die appel er wat aan doen?” spreek ik mijzelf toe. “Waag het niet hem af te keuren!” Het is waar, ook deze appel heeft zijn best gedaan om te groeien, hij is perfect zoals hij is. Dat hij een plekje heeft, doet daar niets aan af. Dat hij wat deukjes en beurse plekken heeft opgelopen maakt hem echt niet minder appel. Net zo goed als alle andere appeltjes heeft deze appel het recht om in de taart terecht te komen. Zorgvuldig schil ik het appeltje en koos hem lief, nog meer dan alle andere gave appeltjes.

Een ‘blessing in disguise’, noemen ze dat. Als je iets meemaakt wat op het eerste gezicht een ‘ramp’ lijkt, maar bij nader inzien een groot cadeau. Alles in het hele leven is een blessing, ook al lijkt het soms ‘in disguise’.

Wat moeten we dan met de rotte appels? Eén rotte appel kan toch alle andere appels aansteken, is het niet? Ja, maar waarom zou de appel moeten rotten? Hebben wij hem dan niet op tijd geplukt? Hebben we hem te lang laten hangen, of hebben we hem te lang laten liggen? Hebben wij geen acht op hem geslapen? Hebben we hem weg laten rotten? Hebben wij niet op tijd van de appel gehouden en van z’n schoonheid genoten? Hebben we de kans misgelopen hem te proeven, toen hij op z’n hoogtepunt was?

En dan nog, ook de rotte appel zal weer voedsel zijn, ofwel voor de bodem, wellicht voor bepaalde dieren en wat dacht je van z’n pitjes? Daar kunnen toch weer prachtige nieuwe appelbomen uit voortkomen, met mooie, nieuwe, gave appels? Of misschien met hier en daar wat gehavende appeltjes? Nou en? Ook dat zijn appeltjes. Elk appeltje is uniek.

Het is alleen maar ons oordeel over wat iets waard is, of het iets waard is of niet. En laat ik u dit zeggen: Alles heeft z’n waarde. Er is geen reden om meer van de ene appel te houden dan van de andere.

Wie weet maakt dit appeltje wel net de hele taart zoet en smeuïg, wie zal het zeggen? Het is aan mij om elk appeltje met zoveel liefde, aandacht en respect te schillen en in mooie partjes te snijden, dat deze appeltaart zalig wordt. Met hele eenvoudige ingrediënten, niks bijzonders, kan het ofwel smaken of niet. Het is aan mij om er de smaak aan te geven, om er de lekkerste appeltaart van de wereld van te maken. En het is aan mij en aan een ieder die de taart mag proeven, om dat te ervaren. En zelfs als je het niet proeft, dan nog zal de appeltaart je goed doen, omdat hij met liefde is gemaakt. En een ieder bepaalt zelf of hij een hap neemt of niet…. of hij het zich laat smaken of niet…

Het meest wonderbaarlijke is dat de geur van de appeltaart mijn hele huis al vult voor ik hem in de oven heb geschoven…

De belofte hangt in de lucht! 🙂

‘Waarom zou je kwaad zijn op een vos, omdat hij een vos is?’

Deze geweldige uitspraak, deed mij m’n  camera tevoorschijn halen om de St. Franciscus-beeldhouwer te filmen, die aan het vertellen was over zijn beelden. Hij had me wat te vertellen. Dat wist hij zelf niet, hoe opeens alles op z’n plek viel door zijn verhaal.

Dat filmpje komt nog… net als mijn boek, waar het voor mij over ging. Maar ik kan het niet laten om alvast een tipje van de sluier op te lichten: Pater Rik was woedend op een vos. Die vos sloop in alle vroegte door zijn tuin, at de kippen en de kalkoenen op en richtte schade aan. Op een ochtend stond hij om 5 uur op en pakte zijn geweer om de vos op te wachten. Die kwam niet. De volgende dag weer niet… De uren dat hij daar zo zat te wachten, woedend op de vos, met zijn geweer in de aanslag, hadden een meditatieve uitwerking. Ineens vroeg hij zich af: Waarom maak ik me zo kwaad op een vos, omdat hij een vos is? Dat plotselinge inzicht, Gwendoline zou het ‘een verdwaalde zoen’ noemen, deed hem besluiten een knoop in zijn geweer te leggen.

Daarna is hij het beeld van Franciscus en de wolf gaan maken. De wolf van Gubbio, iedereen was doodsbang voor hem, want hij viel de mensen aan. Toen Franciscus in Gubbio was, zocht hij de wolf op en trof hem aan in het bos. “Broeder wolf,” zo noemde hij hem, totaal niet onder de indruk van zijn dreigende verschijning, “Luister, ik wil dat het vrede wordt tussen jou en de mensen. Je hebt  veel schade aangericht, hou daar mee op. Dan zal ik de mensen vragen niet meer op jou te jagen.” Hij kreeg een poot van de wolf, ‘akkoord’. Samen gingen ze naar het dorpsplein en Franciscus sprak de mensen toe: “De wolf heeft beloofd jullie niet meer aan te vallen, maar dan moeten jullie hem elke dag genoeg eten geven.” De mensen stemden in en waren onder de indruk van de grote kracht van de liefde, die Franciscus hen toonde.

“Door die vos was ik pas geïnspireerd om het beeld te maken,” zei pater Rik.  “Je hebt de begeestering nodig…”

Wat we zelf in het leven meemaken, geeft ons de begeestering om te doen wat we doen. Zonder begeestering is een beeld niets waard, maar mèt de begeestering wordt het meer dan alleen een beeld. Het wordt voelbaar voor de toeschouwer, het beeld gaat leven….

Het boek ‘Inzicht een verdwaalde zoen,’ van Gwendoline bevat begeesterde verhaaltjes over de meester en de leerling. Die meester en die leerling zijn in onszelf aanwezig. Die leerling, die is soms net een boze wolf. Maar wees niet bang voor hem. Geef de wolf voldoende voedsel, zodat je in vrede met hem samen kan leven…

Zo voeden we elkaar. Zo voedt de begeestering ons. Zo kwam Franciscus ons voeden. Met ‘levende’ verhaaltjes. Zo kunnen we onze eigen verhaaltjes vormgeven… en tot leven brengen.

Op zich is het goed dat we ons niet gek laten maken, dat we niet meer massaal in de angst schieten, of ons laten verlammen, maar onverschilligheid en net doen of er niks aan de hand is, dat kan ook de bedoeling niet zijn.

Ik leen voor de gelegenheid even een paar citaten van anderen, die duidelijk maken dat we wel iets kunnen doen en wat:

Whatever state of consciousness you are in has an effect on the totality of consciousness – human consciousness, planetary consciousness. (Eckhart Tolle)

Change in the world comes from individuals, from the inner peace in individual hearts. Just as ripples spread out when a single pebble is dropped into water, the actions of individuals can have far-reaching effects. (Dalai Lama)

En een actuele oproep van de grootmoeders, via Sharon Mc Erlane (wie een vertaling hiervan wenst, mag me even mailen) met een duidelijke handreiking:

“You think too small,” the Grandmothers said. “You don’t understand the immensity of your reach. You still think of yourself as a separate little person who counts for nothing.”

“NO!” they declared. “You are immense. Your reach knows no bounds. You are living in times of change now, times of storm and drama and when you feel overwhelmed by the winds of change you struggle to find your footing. Always we remind you to stand where you are and from that place let love flow. You are a reservoir of love, a generator and creator of goodness, and because of this you can DO great good, especially during these times. We will show you how.

Ask your mind to relax and simply record what we will tell you. Begin by thinking of us and breathing us in. With each in-breath, know that it is WE who are filling you. Filling you with peace, goodness and unending love. Filling you full.

Next call on the Net of Light and allow the Net to hold and enfold you. It will! And it will do this immediately. You don’t yet understand that because of your connection to the Net of Light, your reach is boundless. Because you are linked with this Net of goodness, YOU have the ability to endlessly give and do good. Each act of kindness that moves out from you-to a friend, a stranger, an animal, a condition on earth-radiates throughout the Net. Your smile sends a lift to Brazil, to Australia, to Estonia. This is how the fabric of the Net of Light works.

During the difficult times you are living through this flow of goodness is especially needed. Therefore, each day ask us what ‘small’ good thing you can do to feed goodness into the Net of Light. We will show you and, believe us, it will not be ‘small.’ After you make this request, pay attention to what comes to you throughout the day. Don’t miss the opportunities we will give you. We are eager to work with you and there is much to be done.”

Het is niet klein wat we kunnen doen, het is groot en het wordt nu van ons gevraagd. Laten we ons aansluiten op dat ‘Net van Licht’.

Thank you!

Gisteren zag ik een geweldige film. Een schrijver werd verliefd op zijn eigen personage, kon niet meer ophouden met schrijven, raakte er helemaal van in de ban… en opeens: Was zij daar! In zijn huis. Hij dacht dat hij gek werd, maar ook anderen zagen haar, dus ze was echt. Nou, zou je denken, dat is ideaal, dan heb je het helemaal voor elkaar. Precies zoals je het hebben wil, precies zoals je het je voorstelde. Wat wil je nog meer?

Magic… I love it….

Maar, wat gebeurde er in die film, je raadt het al: Het ging helemaal niet goed. Rara, hoe kan dat? Omdat we onze eigen vijand zijn, nee, omdat we de vijand in onszelf, die ons lastig valt, de baas zullen moeten zien te worden, willen we echt gelukkig zijn.

Zelfs in ideale, perfecte situaties, zijn we zelf degene die steeds weer een probleem maken, verzinnen, bedenken, geloven en… dus creëren. Wees alert. Want het is niet nodig.

Het liep trouwens wel goed af in die film, want hij schreef haar uiteindelijk naar de vrijheid toe. Ze vertrok, vrij van haar door hem gecreëerde verleden en hij schreef er een boek over, waarvan iedereen dacht dat hij het maar verzonnen had. En dat boek was een groot succes.

Op een goed moment wandelde hij in het park en kwam haar weer tegen. Ze was zijn boek aan het lezen en had niet door dat het over haarzelf ging. Dat was ze allemaal ‘vergeten’ en zo maakten ze opnieuw kennis… en begon het verhaal opnieuw. Vrij en open, alle mogelijkheden lagen weer open.