Gisteren zag ik een geweldige film. Een schrijver werd verliefd op zijn eigen personage, kon niet meer ophouden met schrijven, raakte er helemaal van in de ban… en opeens: Was zij daar! In zijn huis. Hij dacht dat hij gek werd, maar ook anderen zagen haar, dus ze was echt. Nou, zou je denken, dat is ideaal, dan heb je het helemaal voor elkaar. Precies zoals je het hebben wil, precies zoals je het je voorstelde. Wat wil je nog meer?
Magic… I love it….
Maar, wat gebeurde er in die film, je raadt het al: Het ging helemaal niet goed. Rara, hoe kan dat? Omdat we onze eigen vijand zijn, nee, omdat we de vijand in onszelf, die ons lastig valt, de baas zullen moeten zien te worden, willen we echt gelukkig zijn.
Zelfs in ideale, perfecte situaties, zijn we zelf degene die steeds weer een probleem maken, verzinnen, bedenken, geloven en… dus creëren. Wees alert. Want het is niet nodig.
Het liep trouwens wel goed af in die film, want hij schreef haar uiteindelijk naar de vrijheid toe. Ze vertrok, vrij van haar door hem gecreëerde verleden en hij schreef er een boek over, waarvan iedereen dacht dat hij het maar verzonnen had. En dat boek was een groot succes.
Op een goed moment wandelde hij in het park en kwam haar weer tegen. Ze was zijn boek aan het lezen en had niet door dat het over haarzelf ging. Dat was ze allemaal ‘vergeten’ en zo maakten ze opnieuw kennis… en begon het verhaal opnieuw. Vrij en open, alle mogelijkheden lagen weer open.
Klinkt als een Happy View film Petra. Deze zin: ‘I know Ruby, I wrote her’. BAM! Wat een goed nieuws jouw blogje voor verhalenverzinners.