Daar juicht een toon, daar klinkt een stem…
Dat is de essentie van Pasen. Het is een vrolijk feest. Ik herinner het me van vroeger, dat het de overwinning juicht en spreekt van bevrijding.
‘Ik ben de opstanding en het leven,’ zei Jezus. Begrijpen we daar de betekenis wel van? We hoeven niet meer te lijden, we hoeven niet aan de gang te blijven met al dat lijden maar te blijven benadrukken. Dat was nou net niet de bedoeling.
Soms vraag ik me af: Waarom neemt de mens toch geheel vrijwillig, keer op keer opnieuw, dat zware kruis weer op zijn schouders? Is hij er zo aan gehecht? Durft hij soms niet zonder? Is hij bang dat hij zal opstijgen? En dan? Zou dat geen plezier zijn, vrij rondvliegen als een vogel?
Waarom houdt de mens zo van zijn lijden? Krijgt hij er nooit eens genoeg van? Denken we nou echt dat Jezus de geschiedenis in wilde gaan, hangend aan dat kruis? Zou hij niet juist bedoeld hebben dat het kruis niks te zeggen heeft, dat het niet uitmaakt, dat hij en wij ook dat allemaal kunnen overleven en achter ons kunnen laten?
Maak je niet druk om de verhalen, ga je eigen weg. Welke obstakels je ook tegen komt, je kunt ze overwinnen. Er is niets wat je kan weerhouden als je zelf je doel maar voor ogen houdt en je niet laat intimideren, door welke kracht dan ook. Wij zijn sterker dan dat, het was de bedoeling dat we dat gingen ontdekken. En dat dat ons vreugde zou brengen. Dat we zouden genieten, een feest van het leven zouden maken.
Maar het is nog niet te laat. Want alweer juicht die toon en klinkt die stem. En alweer krijgen we de kans te ontsnappen. Grijp je kans… En vier het leven!