Zomaar opeens sta ik appeltaart te maken. Het vierde appeltje dat ik schil heeft een ‘plekje’… Het is niet bepaald het mooiste appeltje dat ik hier aan het schillen ben….
“Kan die appel er wat aan doen?” spreek ik mijzelf toe. “Waag het niet hem af te keuren!” Het is waar, ook deze appel heeft zijn best gedaan om te groeien, hij is perfect zoals hij is. Dat hij een plekje heeft, doet daar niets aan af. Dat hij wat deukjes en beurse plekken heeft opgelopen maakt hem echt niet minder appel. Net zo goed als alle andere appeltjes heeft deze appel het recht om in de taart terecht te komen. Zorgvuldig schil ik het appeltje en koos hem lief, nog meer dan alle andere gave appeltjes.
Een ‘blessing in disguise’, noemen ze dat. Als je iets meemaakt wat op het eerste gezicht een ‘ramp’ lijkt, maar bij nader inzien een groot cadeau. Alles in het hele leven is een blessing, ook al lijkt het soms ‘in disguise’.
Wat moeten we dan met de rotte appels? Eén rotte appel kan toch alle andere appels aansteken, is het niet? Ja, maar waarom zou de appel moeten rotten? Hebben wij hem dan niet op tijd geplukt? Hebben we hem te lang laten hangen, of hebben we hem te lang laten liggen? Hebben wij geen acht op hem geslapen? Hebben we hem weg laten rotten? Hebben wij niet op tijd van de appel gehouden en van z’n schoonheid genoten? Hebben we de kans misgelopen hem te proeven, toen hij op z’n hoogtepunt was?
En dan nog, ook de rotte appel zal weer voedsel zijn, ofwel voor de bodem, wellicht voor bepaalde dieren en wat dacht je van z’n pitjes? Daar kunnen toch weer prachtige nieuwe appelbomen uit voortkomen, met mooie, nieuwe, gave appels? Of misschien met hier en daar wat gehavende appeltjes? Nou en? Ook dat zijn appeltjes. Elk appeltje is uniek.
Het is alleen maar ons oordeel over wat iets waard is, of het iets waard is of niet. En laat ik u dit zeggen: Alles heeft z’n waarde. Er is geen reden om meer van de ene appel te houden dan van de andere.
Wie weet maakt dit appeltje wel net de hele taart zoet en smeuïg, wie zal het zeggen? Het is aan mij om elk appeltje met zoveel liefde, aandacht en respect te schillen en in mooie partjes te snijden, dat deze appeltaart zalig wordt. Met hele eenvoudige ingrediënten, niks bijzonders, kan het ofwel smaken of niet. Het is aan mij om er de smaak aan te geven, om er de lekkerste appeltaart van de wereld van te maken. En het is aan mij en aan een ieder die de taart mag proeven, om dat te ervaren. En zelfs als je het niet proeft, dan nog zal de appeltaart je goed doen, omdat hij met liefde is gemaakt. En een ieder bepaalt zelf of hij een hap neemt of niet…. of hij het zich laat smaken of niet…
Het meest wonderbaarlijke is dat de geur van de appeltaart mijn hele huis al vult voor ik hem in de oven heb geschoven…
De belofte hangt in de lucht! 🙂
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.