Voel wat je voelt. Punt. Maak er geen verhaal van, keur het niet af, ervaar het gewoon, neem het waar en laat het weer gaan. Zelfs met het benoemen, (ik ben boos, ik voel me zus of zo) maak je al een verhaal en zet je het klem. Laat het komen en weer gaan. Voel… in plaats van naar je hoofd te schieten en er op die manier juist bij weg te gaan, ermee in strijd te gaan of het te onderdrukken.
Over het algemeen zijn we veel teveel aan het analyseren en juist omdat we ons mee laten slepen door alle gedachten rondom een bepaald gevoel, wordt het een heel verhaal, een heel ‘probleem’.
Omdat ik een paar van die ‘verhalen’ achter elkaar te horen (lezen) kreeg, viel het me op. De eerste persoon vond eigenlijk dat ze iets niet mocht voelen zoals ze het voelde en keurde zichzelf daarvoor af. Het werd een heel verhaal geprojecteerd op een ander, terwijl het in wezen nooit over die ander gaat. Bovendien kom je dan in een gevecht met die ander terecht, al is het op afstand en niet hardop, het werkt wel door. Misschien is er iets wat je onzeker maakt, okee. Dat mag. Misschien is er iets wat een beetje pijn doet, okee, dat mag. Erken het voor jezelf en durf het even helemaal te voelen. Neem het gevoel waar. Zie het. Dat is genoeg. Als je het jezelf niet toestaat, heb je er veel meer en veel langer last van. Als het er mag zijn, is dat een opluchting. Het kan dan ook zo weer vertrekken. Klaar.
De tweede persoon kwam met een oud verhaal, iets wat al ‘klaar’ was. Weet dat het de ‘mind’ eigen is, steeds weer terug te grijpen naar ‘oude verhalen’. Hij is als een addertje onder het gras, dat kijkt waar hij jou nog mee te pakken kan krijgen. Hij herhaalt bepaalde zaken keer op keer, blaast ze nieuw leven in en vergroot ze nog eens uit. Dat doet de ‘mind’ als je niet oplet. Ben je er op tijd bij, dan kan je de leiding nemen en zeggen: ‘Genoeg, dat verhaal hebben we nu wel gehad.’ Zie de verhalen, zie ook eens hoe onlogisch al die verhalen zijn. De ene keer is het dit, de andere keer weer dat, er is altijd wel wat. Je gevoel wordt beïnvloed door al die verhalen. En vooral als je niet oplet. Op het moment dat je de verhalen waar kan nemen, het mechanisme kunt zien, kan je jezelf ook een ander verhaal vertellen. Vertel jezelf heel bewust een verhaal, waar je je beter bij voelt.
Het punt is dat je steeds op moet ruimen, hou je ruimte schoon en fris. Laat je geest niet bewonen door allerlei hersenspinsels. Het zijn namelijk allemaal maar verhalen en je kunt ze opblazen of niet. Let wel: Ik zeg niet dat je ermee in gevecht moet gaan, zeker niet. Want dat verergert het juist. Iets onderdrukken versterkt. Gewoon laten komen en gaan en probeer het eens: De positie van de waarnemer. Dat geeft veel rust. Je wordt niet meer overal in meegesleurd.
Denk ook niet dat het ‘van jou’ is, want je bent je gedachten niet. Ook gedachten komen en gaan weer. En je bepaalt zelf hoeveel ‘waarheid’ je ze toekent. Je bepaalt zelf of je je erdoor mee laat slepen en of je je ermee vereenzelvigt. Wat dus niet nodig is. Je hoeft het ook helemaal niet goed of af te keuren, ook nergens voor nodig. Zo wordt het een stuk makkelijker!
De derde persoon ga ik straks nog even uitgebreid antwoord geven. Zij is helemaal verzand geraakt in de wirwar. Het is voor mij – van een afstandje – zo makkelijk om dat even te helpen ontrafelen. Het geeft ook helemaal niet dat dat soms gebeurt, we hoeven het onszelf ook helemaal niet kwalijk te nemen, want dan komen we weer in de afkeuring terecht. We zijn nu eenmaal niet perfect en het is een weg, die we afleggen, waarbij we onszelf terugvinden, zonder al die ballast. Deze derde persoon heeft al grote stappen gezet, door zich niet meer voortdurend op anderen te richten en op te houden anderen te willen sturen en ‘helpen’ en veranderen… Het is logisch dat je dan opeens in een soort niemandsland terecht komt: Wat nu?
Wat is de reden geweest om je zo op anderen te richten? Misschien een manier om jezelf te ontwijken? Als je dan vervolgens ‘bij jezelf blijft’, wat tref je dan aan? Helaas is dat vaak veel afkeuring en ook veel pogingen om het allemaal maar zo goed mogelijk te doen. ‘Ben ik aan het wegmoffelen of is dit een vorm van acceptatie?’ vraagt ze. ‘Heeft het te maken met iets van vroeger, bij mijn geboorte?’ Ja, daar is de ‘mind’ ook heel goed in, het rechtvaardigen en uitvergroten en je vertellen dat het ‘iets’ is waar je niets aan kan doen of juist wel wat aan kan doen, maar dat het in elk geval niet goed is zoals het is. ‘Wat wil dit me duidelijk maken, wat heeft het te betekenen?’ en zo drijven we steeds verder weg…
Wat ik ga doen, is het mechanisme doorprikken, zodat ze het zelf kan zien en zodat ze het voortaan zelf in de gaten kan houden. Natuurlijk is dat een kwestie van jezelf steeds opnieuw elke dag in de gaten houden en ‘opruimen’. Onbewust sluipt er steeds weer iets nieuws naar binnen, bewust kan je dat de baas worden. Het is een proces, maar het vraagt wel discipline. We kunnen onszelf vrij houden van al die ballast, het is zelfs het belangrijkste om te doen. Maar we hoeven het niet zo ingewikkeld te maken.
Vertel jezelf een ander verhaal. Richt je aandacht op wat er wel leuk is en goed gaat. Durf jezelf eens gewoon, zonder enige reden, goed te voelen en goed te keuren. Kijk eens wat er allemaal is om dankbaar voor te zijn. Hou je focus op wat je wel wilt, stel je eens voor dat alles makkelijk, soepel en vanzelf gaat. Hoe voelt dat? Onwennig misschien? Dat is het… we zijn teveel gewend aan steeds weer wat. Maar het hoeft niet! Maak jezelf lekker vrij….
‘Herschrijf je eigen leven’ is een manier om dat te doen. Dan help ik je een handje om jezelf een veel leuker en mooier verhaal te vertellen! Ik geef je richtlijnen om het zelf te doen, in welke situatie je ook zit, het kan! Je bent het waard om te genieten van het leven en van jezelf.