Het was ‘de week van de stress’, vertelde iemand me. Een campagne om werkstress aan te pakken, schijnt. Niet zo handig, vind ik dat persoonlijk, je kunt zo’n campagne beter ‘Een wat relaxter leven’ noemen of ‘Hoe vind ik rust temidden van alle hectiek?’ of ‘Ontspannen leven en werken’ of…. verzin het maar, als de nadruk maar op een wat prettiger gevoel komt te liggen, anders krijg je bij wijze van spreken al stress als je er iets over verneemt.

Ons woordgebruik en ons gevoel zijn bepalend voor wat we aantrekken en het een heeft invloed op het ander. Vertel je jezelf de hele dag door dat je het druk hebt, stress hebt, het niet aan kan of omloopt van de zorgen en geheid dat je er dan nog veel meer van krijgt. Alles wat je zegt of denkt heeft invloed op je leven en je omstandigheden. Waar je aandacht aan besteedt…. groeit!

Vertel jezelf eens een ander verhaal en het verandert! Door andere gedachten en andere formuleringen te gebruiken, verandert je gevoel en dat kan op zich al heel veel meer rust opleveren. Met andere woorden: let eens wat meer op je eigen gedachten en teksten en denk niet dat het ‘vanzelf’ gaat, je bent er zelf bij!
In eerste instantie zal het misschien wat geforceerd voelen als je tegen jezelf zegt: ‘Zo, we gaan er vandaag eens een prettige en relaxte dag van maken! We gaan plezier hebben of lekker aan het werk en er ook nog van genieten!’ Wie me niet gelooft, zou het toch gewoon zelf eens moeten proberen, dan kom je er vanzelf achter of het werkt of niet. Een beetje goed opletten levert je al snel een veel beter gevoel op en dat trekt ook nog eens prettigere omstandigheden aan.

Wat heeft al dat geklaag en gesteun en gestress voor een zin? Dat helpt echt niet om je beter te voelen. Ook een ander kan het niet voor jou doen, want die kan jouw gedachten niet ‘omkeren’, daartoe kan je alleen zelf beslissen. En beslissingen hebben wel zin. Die zetten iets in gang, dat gaat aan het werk voor je. Wij maken voortdurend keuzes, zelfs als we ons daar niet van bewust zijn.

Wie straks mijn boek gelezen heeft, gaat dit nooit meer vergeten…

Maar nu iets anders: Waar maken we ons eigenlijk zo druk over? Helpt het om je er druk over te maken? Draagt het bij? Leidt het tot oplossingen? Je kunt je aandacht beter richten op wat je wel wilt dan op wat je niet wilt…

Wat is nu eigenlijk echt belangrijk in het leven? Sta je daar ook wel eens bij stil? Is het niet het allerbelangrijkste dat je je goed voelt, dat je geniet van wat je doet, waardeert wat er nu is en dat je doet waar je plezier in hebt, dat je je eigen kompas volgt en dat je tot je recht komt zoals je bent? En wat heb je daarvoor nodig? Zou je daar je Zelf (met een hoofdletter) niet voor nodig hebben?

Tijd voor Eerherstel van onszelf, vind je niet? 😉

Wie het aandurft en er aan toe is om het leven eens met andere ogen te bekijken, nodig ik uit om Eerherstel te bestellen. Het biedt je handvaten, stimulans en inspiratie om het heft in eigen hand te nemen, te ontdekken welke mogelijkheden je zelf hebt om bepaalde patronen te doorbreken, angsten te overwinnen, keuzes te maken en je leven vorm te geven zoals je het wenst.

Hier kan je EERHERSTEL bestellen

En hier vind je een mooie channeling van WIJ over het belang van het JEZELF kennen: “Mogen we jullie vragen om even halt te houden, even een stapje achteruit te zetten en alles te overzien, jullie leven, jullie uitdagingen in het leven. Zijn jullie gelukkig? Kunnen jullie hier volmondig JA op zeggen?
We willen jullie even wakker schudden, erop wijzen hoe belangrijk het is om naar jullie zelf terug te keren. Om te herontdekken wie jullie zijn, om jullie erfrecht op te nemen. Het is jullie recht om vreugde te kennen, maar het ook toe te laten in je hart. Jullie werpen barrières op om je te beschermen, tegen wie? Die ander is niet de vijand. Als jullie deze illusie maar konden doorprikken en konden overzien zoals wij doen en het grotere geheel eens konden aanschouwen.”

En ja, ook nu kunnen je gedachten zich er weer mee gaan bemoeien, ze zullen misschien al een heleboel bezwaren gemaakt hebben terwijl je dit stukje las. Maar het zijn maar gedachten. Je kunt van alles vinden en dat is het nu net: Wie is de baas over jou? Jij of al die gedachten, die je net zo goed kan veranderen? Al die gedachten komen en gaan, maar je bent ze niet. De vraag is: Laat je die je leven beheersen of ga je zelf je gedachten beheersen, zodat je wat meer ontspannen in het leven kan gaan staan?

Wat mij regelmatig verbaast is dat mensen iets ‘zweverig’ noemen, terwijl ze het niet begrijpen. Het wordt mij veel te makkelijk geroepen, als een soort diskwalificatie van dat wat voor mij en vele anderen juist essentieel is.

Deze keer ging het bijvoorbeeld over Yin en Yang. Het kan natuurlijk, dat iemand niet begrijpt wat daarmee bedoeld wordt, maar het is – volgens mij – toch echt heel concreet uit te leggen. Het is zelfs oeroude wetenschap, het gaat over de balans, het evenwicht, in onszelf en in de wereld. Als we het over twee hersenhelften hebben, is het dan niet ‘zweverig’? Dat is precies hetzelfde. Diezelfde mensen kunnen zich dan wel boos maken over ambtenaren  en instanties, macht en dat er bijvoorbeeld niet geluisterd wordt naar mensen die in een wijk wonen, terwijl men ondertussen in de beleidsplannen de mond vol heeft over participatie.  Op papier wel, in de praktijk niet. ‘Ze’ hebben geen idee waar het over gaat. En dat is nou net wat ik ook bedoel: Er kan van alles bedacht worden, rationeel, met die ene hersenhelft, maar wat dan wel eens ontbreekt is betrokkenheid, creativiteit, ruimte voor eigen initiatieven, verbinding, gevoel.

Als ik het over het evenwicht in de wereld heb en over de balans in onszelf, gaat het ook daarover. Stel je hebt een heel goed idee, een creatief plan, een enthousiast gevoel, dan ‘stroomt’ het als het ware, nietwaar? De inspiratie, de energie, het is voelbaar. Om het daadwerkelijk in de praktijk te brengen heb je dat nodig, dat ideetje is als een zaadje wat aandacht nodig heeft, wat gevoed wil worden met jouw eigen positieve gevoel erover. Intentie en attentie, dat doet het zaadje groeien.
Nu kan het ook gebeuren dat je gaat twijfelen, bezwaren gaat bedenken, je van de wijs laat brengen door anderen, die zeggen ‘dat kan niet’ of ‘dat mag niet’ of ‘je weet niet waar je aan begint’ of… door de herinnering aan je eigen tegenslagen uit het verleden. Als er in jou een gevoel leeft dat je altijd tegengewerkt wordt, dat het moeilijk is, als je bang bent voor mislukkingen, als de herinnering aan voorgaande mislukkingen nog pijn doet, als je twijfelt aan jezelf, als je je laat afleiden door wat er in de wereld gebeurt, als je je laat ontmoedigen, dan krijgt het zaadje niet de voeding die het nodig heeft. Een plantje wil schoon water krijgen, eventueel met de juiste voedingsstoffen, het wil in vruchtbare aarde vallen, op beton is het een stuk moeilijker groeien.

Zo simpel en zo concreet is het. En wij zijn zelf degenen die onze eigen zaadjes voeden of vergiftigen, waardoor ze wel of niet kunnen ontspruiten. Alles hangt van onszelf af, of wij ergens in geloven, welke aandacht wij ergens aan geven. Als je in het wilde weg maar wat zaadjes rondstrooit en er daarna niet meer naar omkijkt, voed je het ook niet echt met jouw positieve aandacht. Focus, liefde en vertrouwen, dat heb je nodig. Als je een kind op de wereld zet en je geeft het geen aandacht en geen gezond voedsel, je spreekt er niet liefdevol tegen, maar je negeert het of scheldt het uit, wat zou er dan van dat kind terecht komen? En hoe kan dat kind dan ooit vertrouwen krijgen in zichzelf en z’n eigen doelen en dromen?

Nu is er een ding wat wij mensen als groot voordeel hebben en dat is dat we dit kunnen waarnemen. Het is de vraag of we dat doen, dat wel, maar het kan. We kunnen zien hoe het werkt, wat wel en wat niet werkt. We kunnen het zelf ontdekken. We kunnen leren van wat er mis ging in het verleden, we kunnen onszelf ontwikkelen. En daar gaat het nou precies om. Dat we naar binnen keren (yin) om het vervolgens naar buiten toe (yang) neer te zetten met de juiste aandacht en voeding. Zo binnen, zo buiten. Als je ergens vertrouwen in hebt, is de kans van slagen een stuk groter. Als je jezelf betwijfelt, bekritiseert, voortdurend negatief ’toespreekt’ of er niet in gelooft, kan je het wel schudden. Je bent dan aan het vechten met de bierkaai. De bierkaai is de buitenwereld, die slechts reageert op jouw binnenwereld. Die binnenwereld op orde hebben, opruimen, schoonvegen, oude pijn verwerken bijvoorbeeld, is nodig om weer nieuwe, verse, frisse energie toe te laten in jezelf en van daaruit opnieuw te creëren. Je hebt jezelf nodig.

En dat evenwicht in onszelf hebben we nodig voor evenwicht in de wereld. Het heeft helemaal geen zin om met van alles in de buitenwereld het gevecht aan te gaan. Ook dat is een vorm van aandacht, die averechts werkt, want wat groeit er dan? Je onvrede, dat waar je nou net zoveel bezwaren tegen hebt, waar je boos over bent, wat je vindt dat er ontbreekt. Je zal er alleen maar meer van krijgen als je daar je focus op gericht heb. Van mij mag het hoor, dat mensen dit ‘zweverig’ noemen, maar wat missen ze dan veel. Wat missen ze dan het essentiële van zichzelf, in zichzelf, waarmee ze zoveel mogelijkheden hebben om er iets van te maken, iets wat mooier, prettiger, waardevoller en liefdevoller is dan wat er tot nu toe is gecreëerd.

Daarom heb ik dus een boek geschreven. Wat niet voor niets ‘Een nieuw begin’ heet. Het is niet bedoeld voor sceptici, ook niet voor mensen die niet naar zichzelf wensen te kijken, zeker niet voor diegenen die alles wat riekt naar spiritualiteit belachelijk maken. Het is er alleen voor hen die bereid zijn om anders te kijken. Want je hebt nu eenmaal bereidheid nodig. Afwijzing van dit soort zaken, is afwijzing van jezelf, van wie je werkelijk bent. Dat mag, dat mag iedereen zelf weten. Maar daar bescherm ik mijn ‘plantje’ liever tegen. Wie bloemetjes wil zien is welkom.

Wie zichzelf in ere wil herstellen ook. Het vraagt om een keuze, zoals alles in het leven om een keuze vraagt. Wie wil je zijn? Wat wil je creëren? Aan welke wereld wil je bijdragen?

* Eerherstel / Een nieuw begin

‘Mijn hart is vervuld met trots,’ zag ik van de week voorbij komen, het ging over een boek of een project. ‘Kan dat?’ vroeg ik me af. Kan je hart vervult zijn met trots? Het leek me heel onlogisch. Is trots niet typisch een ego-verschijnsel? Natuurlijk kan je ergens trots op zijn of trots op iemand zijn, daar is niks mis mee, dat is vreugdevol en waardevol, dankbaarheid zit er ook in, maar dan is je hart vervult met vreugde, dankbaarheid of liefde toch?

Ik dacht aan misplaatste trots. Je hebt verschillende soorten trots. Ik dacht aan vormen van trots die muurtjes optrekken tussen jou en de ander. Iemand zegt of doet iets, waardoor je bent beledigd en je sluit je af, bijvoorbeeld. Dan is trots een vorm van afwijzing. Je draagt iemand nog jarenlang iets na, dat komt ook veel voor. Mensen, familieleden bijvoorbeeld, die elkaar al jarenlang niet meer gezien of gesproken hebben, omdat er ooit iets is voorgevallen, waar men zich niet overheen wenst te zetten. Dat is ook trots. In programma’s als het familiediner valt me altijd op hoe vaak het over een klein misverstand gaat, een gevoeligheid, iets wat verkeerd is uitgelegd en waar men zich niet overheen wenst te zetten. Men wil de ander niet begrijpen en houdt stug vast aan z’n eigen gelijk. ‘Waar gaat het dan echt over?’ vraag je je af. Is het niet zinvol om je dat eens af te vragen?

Ergens in mijn boek schrijf ik: “Weet je wat het ook is? Kennelijk zoeken we altijd iets om onze ‘non-acceptatie’ op bot te vieren als we moeilijk kunnen accepteren dat het is zoals het is. Dat zie je vaak als mensen ziek worden, de dokter heeft het niet goed gedaan of het ziekenhuis heeft fouten gemaakt of iemand reageert ‘verkeerd’. We geven graag iets of iemand de schuld van ons eigen onbehagen.”

Dat is het: projectie. Iets of iemand de schuld geven van je eigen onbehagen, je eigen ontevredenheid. Daar los je natuurlijk echt helemaal niks mee op. Dat wil degene die trots is ook niet, die wil niet naar zichzelf kijken namelijk. Er bestaat een grote angst om naar onszelf te kijken. En waarom? Wat is dat voor een angst? Ik denk dat het ermee te maken heeft dat we dan bang zijn iets fout gedaan te hebben, niet goed genoeg te zijn. Bang voor afwijzing, maar ondertussen… wijzen we daarmee juist onszelf af!

Want als je een ander afwijst, sluit je voor jezelf een deur. Je maakt jezelf eenzaam op die manier. Je doet het jezelf aan, terwijl je ego ondertussen heel hard blijft roepen hoeveel gelijk je heb. Het ego is gebaseerd op angst, dat veroorzaakt afgescheidenheid. Elk karmisch patroon is gebaseerd op angst en veroorzaakt die afgescheiden beleving. Het ego doet er ook alles aan om dat in stand te houden. Maar waar ben je dan bang voor? Zou het niet veel sterker zijn en openingen bieden als je gewoon duidelijk was en het aan zou kijken? Je uitspreken, je uiten, kijken waar het over gaat, welke snaar is er in jou geraakt? Alles gaat uiteindelijk over jezelf, dat laat ik op verschillende manieren zien in dit boek. En ja, aan de hand van mijn eigen voorbeelden, ik neem mezelf onder de loep. Iedereen spiegelt je iets. Waar je je aan ergert vertelt je iets over jezelf. Het gaat helemaal niet over die ander.

Wie het aandurft om naar zichzelf te gaan kijken, wordt wijzer en ontsnapt uit z’n gevangenis. Er is maar een manier om dat constructief te doen: Zonder oordelen. Laat je oordelen los. Door je oordelen los te laten over iets of iemand of een situatie, los je alles op. Je geeft het weer ruimte om te bewegen.

Ga eens na, hoe vaak hou jij per ongeluk of expres vast aan je oordelen? En wat heb je daar aan? Hoeveel makkelijker wordt het leven niet als je ze wel kan loslaten en je er niet zo aan vastklampt? Wat heb je te verliezen?

Ik denk dat je op dit punt alleen maar iets te winnen hebt. Je hebt het nodig om jezelf niet af te keuren, om achter jezelf te gaan staan. Om je gevoelens te erkennen. Die mogen er best zijn. Maar ze worden juist ontweken door die projecterende houding en daardoor stapelen ze zich op en wordt het een enorme berg, waar je jezelf achter verschuilt. Dit veroorzaakt heel veel problemen, in het groot en in het klein. Ga maar na, waar komt het terrorisme vandaan?

Als je iemand tegenkomt met zo’n afgesloten houding, hoe ga je er dan mee om? Je wordt al snel getriggerd hetzelfde te doen, om je ook op die manier op te stellen. Dan heb je een patstelling. Iemand zal de wijste moeten zijn en zich erover heen moeten zetten. Je kunt er niet zoveel aan doen als een ander zichzelf wil afsluiten, maar je hoeft niet hetzelfde te doen. Je kunt er ook doorheen kijken. Het is altijd het beste om niet met het ego in gevecht te gaan. Niet met je eigen ego en niet met dat van een ander. Maar als jij er niet al te veel aandacht aan besteedt, heb je kans dat je daarmee het ego van die ander ook niet verder voedt en versterkt.

Nog een quote uit mijn boek: “Leven vanuit het hart, neutraliseert het ego. Het vernietigt het ego niet, dat hoeft ook niet, maar het neutraliseert wel. Het geeft kracht, het verbindt je met het Goddelijke en doet de levensenergie stromen.”

Daar gaat het om. Daar komen we steeds weer op uit. De levensenergie wil stromen, dat heb je nodig om je goed te voelen, om succesvol te zijn, om alles makkelijker te laten verlopen in je leven, meer te genieten en om gezond en vitaal te zijn.

Ik zou zeggen, let er eens op. Waar zou jij je overheen kunnen zetten? Hoeveel meer ruimte zou dat je niet geven? Hoe fijn is het niet als de levensenergie weer stroomt, als je je blij en geïnspireerd voelt?  Vergis je niet, dat is je Ware zelf. Die andere, dat ben je niet, dat is maar een aangenomen houding, een masker, een blokkade, die je – misschien onbewust – hebt opgeworpen, waardoor de energie niet door kan stromen, die je juist wel nodig hebt. Het is verzet. Geef je verzet op en je kunt weer gaan leven! Kom tevoorschijn en geniet ervan!

Zo zijn er nog veel meer vormen van ‘identiteit’, die we aangenomen hebben en waarmee we onszelf flink kunnen belemmeren. Slachtofferschap bijvoorbeeld, nauw verwant aan deze vorm van trots. Waar ben je slachtoffer van als je zelf degene bent die jouw eigen leven vormgeeft? We ontmantelen het allemaal in EERHERSTEL. En zo herstellen we ons Ware Zelf in ere! Hoera! ’t Zal tijd worden! Dan heb je pas echt iets om trots op te zijn, maar dan is het niet meer nodig…

Durf je? 😉

EERHERSTEL
* Het Boek
* Eerherstel / Een nieuw begin
* Waar gaat het over?
* Een kindje

 

Zo’n boek wordt helemaal je kindje… Deze zwangerschap duurde zelfs 2 jaar 😉  In die periode groeit het langzaam uit tot iets met handen en voeten, met een eigen gezicht, een eigen karakter, een eigen wil zelfs. Ze vertelde mij hoe ze het hebben wilde, hoe ze ter wereld wilde komen.

’t Is wel een eigenwijsje geworden. Dat was misschien wel te verwachten. Eigenzinnig, confronterend, speels, wijs, grappig op z’n tijd, een beetje nukkig af en toe, maar zeer optimistisch en bereid alles steeds weer vanuit mooiste perspectief te bekijken, wat aanstekelijk werkt. Alles wil ze weten en begrijpen, tegelijkertijd verbaast ze zich zich over de wereld, maar als een echte baby heeft ze een open blik en gaat ze het leven vol vertrouwen tegemoet. Ze gelooft ergens in en dat is haar kracht, dat is ook de weg die ze mij wijst. Ze eist nu al mijn aandacht, liefde en vertrouwen, ze eist dat ik vierkant achter haar ga staan, anders weigert ze een stap te zetten. En ja, ze heeft gelijk. Ik beloof het.

Nu is het dus aan mij om dat kindje goed te begeleiden haar eerste stapjes in de wereld te zetten. Om haar niet meteen bloot te stellen aan donderstormen en hagelbuien, om haar een beetje te beschermen onderweg. Om haar toe te juichen en aan te moedigen, op te vangen als ze dreigt te struikelen, de weg te wijzen en vertrouwen mee te geven. Ze kan het, ik weet dat ze het kan. Ik blijf haar voorlopig nog even dragen, voeden en koesteren, totdat ze geheel zelfstandig lopen kan en haar weg zelf wel weet te vinden. Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaat beleven, welke reizen ze gaat maken, wat ze allemaal gaat meemaken onderweg, waar ze terecht komt, wie ze ontmoet op haar pad en hoe ver ze het schopt.

Stap voor stap. Eerst nog even lekker genieten van die baby, die me zo verleidelijk toelacht. Wie weet gaat ze jou ook wel verleiden met al haar charmes! 😉

I hope you’ll love her!

Zie ook:
* Het Boek
* Eerherstel / Een nieuw begin
* Waar gaat het over?

Tada, daar issie dan! Het is zover… Het is tijd om mijn boek de wereld in te zetten. Ik heb me daar expres niet zo bezig gehouden zolang ik ermee bezig was, omdat het me zou kunnen belemmeren tijdens het schrijven. Je moet je vooral niet teveel bezig houden met de vraag hoe men het zal vinden als je bezig bent.

Ik heb de vrijheid genomen om het op mijn eigen manier te doen, om mijn eigen verhaal te vertellen, om bepaalde taboes aan te pakken, openheid te creëren, om het te hebben over zowel spiritualiteit als de journalistiek, de link te leggen tussen deze twee schijnbaar verschillende werelden. Vanuit een ander perspectief bekijk ik de ‘grote’ onderwerpen,  zoals terrorisme, milieuvervuiling en de ongelijkheid in de wereld, die alles te maken hebben met onszelf. Daarom gaat het ook over relaties, hoe die ons een spiegel bieden, hoe onze oordelen afgescheidenheid creëren, hoe oude patronen zich maar steeds blijven herhalen, maar ook hoe je die kan doorbreken.

Alles heeft met elkaar te maken. Ik denk zelfs dat de kern van alle problemen op dit moment in de wereld – zoals oorlog, armoede, terrorisme, ongelijkheid, uitbuiting, de milieuproblemen, hoe wij omgaan met de natuur en de aarde – allemaal zijn terug te voeren naar hetzelfde basisprincipe: het verstoorde evenwicht tussen yin en yang. De overheersing van yang leidt tot geweld en onderdrukking. Maar dat gebeurt ook in onszelf: Zolang we ‘de mind’ laten regeren onderdrukken we onze gevoelens en ‘vergeten’ we hoe het is om te leven vanuit ons hart.

De hele #metoo kwestie legt bloot hoe die onevenwichtigheid eruit ziet. Wat we nodig hebben is respect voor elkaar, voor onszelf, voor ons lichaam, voor de wereld, voor Moeder Aarde. Dat vraagt om begrip en inzicht, meer achtergrondkennis en ‘instrumenten’ om te komen tot een nieuwe balans. Eerherstel is nodig voor een nieuw begin. Eerherstel van het Goddelijke in onszelf.

De meeste mensen weten niet dat seksualiteit ooit als heilig werd  beschouwd en pas sinds een paar eeuwen zo verwrongen en ‘gebruikt’ wordt. Dat had zeker met macht te maken, met onderdrukking: het vrouwelijke werd aan banden gelegd, men was er bang voor, juist vanwege de spirituele aspecten. De eigen kracht van mensen, het Goddelijke in de mens, de scheppende kracht, het creëren, we zijn het nu allemaal aan het herontdekken.

De wereld verandert en je hebt bepaalde informatie nodig om te weten hoe je het makkelijkst ‘meebeweegt’ naar de nieuwe wereld. Het leven wordt er makkelijker, leuker en waardevoller van. Aan de hand van mijn eigen ervaringen in het leven, vertel ik mijn verhaal, wat tegelijkertijd een universeel verhaal is. Ik laat zien hoe alles in de wereld een reflectie is van onze eigen waarneming, onze eigen beleving, hoe we deel zijn van het geheel, te maken hebben met oude patronen, hoe we angsten kunnen hebben, die niet eens zozeer van onszelf zijn, maar ons wel besturen, zolang we ze niet ontmanteld hebben. Ik ontmantel ze en op het moment dat je dit boek leest, gaat er bij jou ook een heel proces in werking treden. Het kan niet anders dan dat je meebeweegt, het gaat ook over jou. Het bevrijdt je. Ik leer je de ‘geheimen’ van je eigen kracht te hervinden en toon je de makkelijkste weg. Dan hoef jij er geen tien jaar over te doen 😉

***

Je vindt het nieuwe boek al in de Happy View winkel. Je kunt het alvast bestellen! Dan houden we je op de hoogte van de verschijning.

‘Waar gaat het over?’ vragen mensen nu. Logische vraag ook wel, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Ik hoor mezelf steeds weer een ander antwoord geven. Ik ben aan het uitproberen wat het beste antwoord is. Zolang je aan het schrijven ben kan je die vraag mooi vermijden, want dat is niet om over te praten, daarmee doorbreek je het proces.

“Het gaat over mezelf,” klinkt ook zo ‘ego’ en dekt ook niet helemaal de lading. “Aan de hand van mijn eigen verhaal laat ik zien hoe alles een spiegel is van je eigen beleving,” staat nu op de achterflap. Het was logisch om dat te doen omdat mijn uitgangspunt was om te laten zien hoe onze eigen beleving bepalend is voor de wereld die we waarnemen en hoeveel invloed we dus hebben op alles.

“Wat ik beoog is om dat wat veel te vaak als ‘zweverig’ of ‘spiritueel’ wordt afgedaan zonder goed begrepen te zijn, inzichtelijk, simpel en toegankelijk te maken voor iedereen. Ik zal de logica laten zien, die vergelijkbaar is met natuurkunde, alleen leren we het niet op school en komt het meestal niet overeen met onze ‘oude’ manier van denken. Ik heb het grondig aangepakt. Als de journalist die ik (ook) ben, ben ik vragen gaan stellen, gaan lezen, onderzoeken, ervaren, uitproberen, ontdekken, maar vooral op zoek gegaan naar de essentie. Ik wist dat het eenvoudig moest zijn en dat is het uiteindelijk ook.”

Ik beschrijf mijn eigen avonturen, zowel in de wereld, in de journalistiek, in diverse landen, verhalen die ik meegemaakt heb, waar ik deel van was of die ik gehoord heb, tegelijkertijd is het ook een reisverslag van een innerlijke ontdekkingsreis naar de essentie. Ik leg de link tussen wat er in de wereld gebeurt en wat er in onszelf gebeurt, ik laat zien dat dat niet los staat van elkaar. Je gaat ‘vanzelf’ begrijpen en ervaren dat wij deel van het geheel zijn en met universele processen te maken hebben, maar ook keuzes kunnen maken die invloed hebben op dat universele proces. Uiteindelijk gaat alles over jezelf, is mijn stellingname. En daarom gaat het boek dus ook over mezelf. Maar net zo goed over jou, want alles is een spiegel, dus jij ook 😉

De wereld zit nu in een overgangsfase, het is logisch dat dat niet zonder slag of stoot gaat. We gaan van ‘de oude wereld’ naar ‘de nieuwe wereld’ en alles en iedereen zal mee ‘moeten’ bewegen, anders red je het niet. Dan loop je vast. Oude zaken, zoals ongelijkheid, machtsmisbruik, manipulatie en schuld passen niet meer in de nieuwe wereld. Niet voor niets komt er van alles aan het licht wat lange tijd goed verborgen is gebleven. Natuurlijk zijn dit diepgaande processen, nodig om al het ‘oude’ op te ruimen. We bewegen ons naar een nieuw tijdperk: Het nieuwe is er al, het oude stribbelt nog tegen. Net zoals onze mind flink kan tegenstribbelen. ’t Is maar net waar je naar kijkt, wat je aandacht geeft en of je je laat leiden door wat er in de wereld buiten je gebeurt of dat je naar binnen gaat, op zoek naar de Waarheid in jezelf.

 

Of de ‘me-too’ discussie niet een beetje doorschiet, is nu het onderwerp van discussie. Ja, dat denk ik wel, vooral als we het gaan rationaliseren en beoordelen, als ‘we’ weer terugvallen in het ‘oude’ mechanisme van bagatelliseren en elkaar bekritiseren. Volgens mij was de enige bedoeling om aan te tonen dat het niet om incidenten gaat, maar een universeel verschijnsel is, wat te maken heeft met macht. Wie ‘me too’ heeft gezegd, heeft dat gedaan om anderen te ondersteunen in het durven aankaarten van dit verschijnsel en daarmee ook te laten zien: Ja, het is op op grote schaal gebeurd, het is de ‘verborgen’ geschiedenis en dat is niet iets wat we maar moeten accepteren, waar we onszelf schuldig over moeten voelen en waar we mee rond moeten blijven lopen in stilte. Het vraagt om duidelijkheid, respect en gelijkwaardigheid.

Zo simpel is het. Er dient hoognodig iets rechtgezet te worden en zeker niet alleen in de man-vrouw verhoudingen, misschien nog wel meer tussen vrouwen onderling. De hardheid van de geëmancipeerde, succesvolle vrouwen, die net zo goed een overlevingsmechanisme is geworden, zou wel eens wat meer zachtheid mogen worden. En het slachtofferschap van een andere groep vrouwen, die zich verstopt heeft en afhankelijk of zwak voelde, zou meer kracht mogen worden. Geen harde, strijdbare kracht, maar echte kracht: Lef, je durven uitspreken en toch vanuit Liefde aanwezig blijven. Maar wel je grenzen duidelijk aangeven en voor jezelf opkomen. Waar zou al die zelftwijfel vandaan komen?

Het verschijnsel van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen gaat veel verder dan de discussie nu. Het is een universeel verschijnsel. Het is zelfs hetzelfde verschijnsel als de mind die over het gevoel ‘regeert’, het verschijnsel van geweld, overrulen, de baas willen zijn, het verschijnsel van macht hebben door angst te zaaien, het verschijnsel van aanpassen en je inhouden, je laten intimideren, de schuld op je nemen, de verantwoordelijkheid op je nemen, jezelf wegcijferen, bepaald gedrag vergoelijken, terwijl je er toch de dupe van bent geworden. Het gaat over de verschillende maten waarmee gemeten wordt.

En ja, hoera, we leven nu in een tijd, waarin vrouwen veel meer te vertellen hebben, althans, hier bij ons. Waarin vrouwen veel meer mogelijkheden en kansen hebben, zichzelf waar kunnen maken, mee mogen doen, zich uit kunnen spreken. Niet dat ze dat allemaal doen en degenen die dat wel doen, zie ik tot mijn verbazing soms feller en verdedigender reageren dan de meeste mannen. Hardheid is ook een reactie… ook een ontkenning.

Ik kan begrijpen dat veel mannen in verwarring zijn gebracht en het is zeker niet zo dat alle mannen zich nu schuldig hoeven te voelen. maar laten we het er vooral in alle openheid over hebben, over onszelf, als het aan de orde is. Niet over anderen, niet zo oordelend. Het gaat er niet om wat je ervan vindt, het gaat er alleen maar om dat je jezelf respecteert en de ander respecteert. Dat we leren van elkaar, begrip hebben voor elkaar en dat we ons vrij kunnen voelen bij elkaar.

Want een van de grootste oorzaken is dat er zoveel zaken nooit besproken zijn, dat er zoveel geheimzinnigheid, verboden en misverstanden zijn ontstaan in het toedekken van seksualiteit en de geïnstitutionaliseerde ongelijkheid tussen man en vrouw, die de kerken in stand hebben gehouden hebben, nadat er ooit ergens bewust een situatie is ontstaan waarin vrouwen hun ‘macht’ ontnomen werd, waarin ze onder de duim gehouden moesten worden.  De boeken die Dan Brown daarover geschreven heeft zijn gebaseerd op feiten, teruggevonden documenten en bestudering van de geschiedenis.

Het patriarchale tijdperk loopt ten einde, daar is deze hele ‘discussie’ een logische stap in. Het is een revolutie, jazeker. En terecht. Nodig voor een nieuw evenwicht. En iedereen heeft er op z’n eigen manier mee te maken. Zolang we in discussies verzeild blijven, lossen we nog niks op. Er willen zaken verwerkt worden, uitgesproken, opgeruimd, bevrijd. We zijn op weg naar meer gelijkheid. En alles draait om meer respect voor elkaar. Niet alleen voor elkaar trouwens, ook voor de natuur. Ook voor Moeder Aarde. Vooral voor Moeder Aarde. Want als er ‘iemand’ te lijden heeft gehad onder het geweld en het machtsvertoon, is zij het wel. We hebben minder hardheid en afwijzing nodig, meer begrip en zachtheid. Daarin vinden we elkaar weer ‘op niveau’…

Ja, ik heb ook ‘me too’ gezegd. Wel na even getwijfeld te hebben, want het voelt niet bepaald lekker om daarmee ’te koop’ te lopen. En zeker niet om er over uit te weiden. De mensen die het makkelijkst hun kleine ongemakkelijke ervaringen delen, hebben het minst meegemaakt. De rest hoor je niet, omdat het niet iets is wat je graag oprakelt. Het sleurt je terug in een gevoel waar je juist vanaf wil, je wilt je niet een kopje kleiner gemaakt voelen, van je kracht en zekerheid en zelfvertrouwen beroofd. Vroeg of laat sta je weer op en ga je verder, je vergeet het liever. Je houdt je staande en ondertussen ben je voorzichtig. Je weet niet meer zo zeker of je je overal altijd wel uit zal redden.

En daarom denk ik dat er vrouwen zijn die andere vrouwen afvallen, andere vrouwen niet begrijpen en zelfs veroordelen. Zij hebben zich wel uit situaties weten te redden en dat is fijn voor ze, maar denk niet dat je dan ‘beter’ bent of ‘sterker’ omdat het jou toevallig niet is overkomen. Want daar heeft het weinig mee te maken.

Ik heb enigzins huiverig ook ‘me too’ gezegd, omdat ik het zo ontzettend dapper vindt dat sterke vrouwen nu door de schaamte heen durven te breken. Zoals Griet Op de Beeck. Zij baande een weg voor vele anderen, ik zag op haar tijdlijn ontstellend veel reacties van vrouwen, die nooit eerder hun mond open hebben gedaan, die in alle eenzaamheid zichzelf voor een groot deel verstopt hebben. Doorbreek het zwijgen, was haar oproep. Want dan gaat het leven beter worden.

Ik denk dat het waar is dat we eerst zaken onder ogen moeten zien, voordat ze kunnen veranderen. Dat er eerst erkenning moet zijn, voordat we gelijkwaardigheid kunnen bewerkstelligen. En ik denk ook dat het over veel meer gaat. Over ongelijkheid, machtsmisbruik, angst, over iets wat veel dieper zit. Een angst voor de vrouwelijke kracht zelfs, voor wie we werkelijk zijn, iets wat al begon bij Eva. Eva die de schuld kreeg. Het hele verhaal van Adam en Eva is verdraaid, waarmee de ongelijkwaardigheid een bodem heeft gekregen, gerechtvaardigd werd. We zijn ook onze eigen kracht vergeten. Zowel mannen als vrouwen. Want er is een wisselwerking. Wij geven mannen macht zolang we bang voor ze zijn, zolang we ons laten intimideren. Maar ook voor mannen geldt dat het bepaald niet getuigt van ‘kracht’ om macht te misbruiken en je sterk en krachtig te voelen door dominant en overheersend gedrag te vertonen.

Datzelfde gedrag zien we ook bij veel vrouwen, we hebben overlevingsmethoden gevonden, we hebben ons aangepast, we kiezen een rol: Ofwel slachtofferachtig, zielig en zwak ofwel hard en veroordelend. Ik maak het even een beetje zwart-wit hiermee, maar wat ik wil zeggen is dat er ook een verdeel- en heerssituatie is ontstaan, zo werkt dat. Vrouwen zijn er ook goed in elkaar te ondermijnen en  te beconcurreren. Ik ben van beide ‘rollen’ geen fan, maar laten we vooral naar onszelf kijken. Wie willen we zijn? Wat is onze kracht? Wat is onze ware kracht?

Dat is niet zwak, zielig, afhankelijk, maar dat is ook niet hard, meedogenloos en veroordelend. De ware kracht is Liefde, maar dat is niet per definitie lief en de lieve vrede bewarend, die durft zich ook uit te spreken. Vind je ware kracht.

‘Me too’ leidt nu in de hele beeldvorming teveel tot slachtofferschap naar mijn idee, voor mijn gevoel. Ik voelde me er niet lekker bij. We moeten ons vooral niet zwakker opstellen dan we zijn, we moeten niet in deze rol blijven hangen. De ongelijkheid wil erkend worden, omdat er iets rechtgetrokken wil worden. En wat dat betreft is dit wel het begin van een revolutie, dat zeker. Het is een hele dappere stap en het begin van de verlossing om je uit te spreken, want met onder de tafel vegen – wat eeuwenlang is gebeurd – laten we zowel de angst als de tolerantie voortbestaan.

Niemand komt voor de lol met zo’n verklaring. De verhalen willen naar buiten, het wil begrepen worden. Maar er is nog een weg te gaan, want we moeten ons allemaal vrij kunnen voelen om onszelf te zijn, om ons niet in te houden, om volledig in onze eigen kracht te gaan staan. We willen niet onderuit gemept worden of onszelf weer onderuit laten halen. De ontkenning, bagatellisering, rationalisering, het betwijfelen of zelfs het beschuldigen van degene die het overkomen is, maakt het allemaal nog veel erger dan het al is. Ook dat gaat weer over macht. Als je niet weet waar je het over hebt, hou dan liever je mond. En wees blij dat je het niet weet.

Luister met Liefde en mededogen, naar jezelf of naar anderen. Zonder oordelen en met compassie. Dat is de enige weg. Alleen in Liefde kan het transformeren. Dat is de transformatie die nodig is en die nu begonnen is.  

Het is niet meer dan normaal dat we elkaars grenzen respecteren. Het is niet meer dan normaal dat we ook zelf onze eigen grenzen aangeven, iets wat veel vrouwen niet eens durven. En mannen misschien – in andere opzichten – ook niet. Het is niet meer dan normaal dat we onszelf trouw zijn, dat we ons niet laten manipuleren en intimideren. Het is niet meer dan normaal dat we onze eigen ruimte en elkaars ruimte respecteren. Het is dan ook tijd dat we onze eigen ruimte en onze eigen kracht terug opeisen.

Dit onderwerp heeft het nodig om uit de dualiteit getrokken te worden, naar het niveau van Liefde, de ware kracht.

Voorbij schuld, voorbij schaamte, voorbij slachtofferschap.

Maar vergeven kan je pas nadat je het onder ogen hebt gezien, nadat het eerst erkend is. Want hoe kan je je eigen kracht terugroepen, als je je er niet van bewust bent dat je hem ooit kwijt geraakt bent?

Mij gaat het niet om individuele gevallen, om schuldigen, om bestraffen, maar om het fenomeen. Het is een wisselwerking. Alles wat er gebeurt ‘in het veld’ is een uiting van wat er onder de oppervlakte leeft. We zijn  allemaal ‘part of the game’. Welke rol wensen we te vervullen in ‘het spel’?

Als de wereld om ons heen een reflectie is van wat er in ons leeft, is het tijd om op zoek te gaan in onszelf. Waar hebben we zelf nog iets terug te winnen? Waar hebben we delen van onszelf in de steek gelaten? Waar hebben we te maken met afwijzingen, veroordelingen, verzet en weerstand? Wat vertelt ons dat over onszelf? En over onze eigen angsten?

Er is maar een manier om gevrijwaard te blijven van drama’s en ellende en dat is de angst overstijgen. Dat is leven in de kracht van de Liefde voor jezelf. Van daaruit kan je sterk blijven staan. Erken jezelf. Wij zijn goden en godinnen. Laten we elkaar dan ook zo behandelen.

Eerherstel….

Ik zou iedereen die ‘me too’ heeft gezegd willen oproepen om nu de volgende stap te zetten: Roep je eigen kracht terug, reclaim your power. Reclaim your freedom.

Voel maar eens wat een verschil het maakt als je dat zegt!

I reclaim my power, I reclaim my freedom.

 

Omdat het helpt om de actualiteiten in de wereld vanuit een ander perspectief te bekijken, leen ik alvast even een klein stukje uit m’n boek:

Een aantal jaar geleden bewerkte ik een aantal artikelen en maakte ik filmpjes met channelingen van aartsengel Michaël, die via Katerina Karanika doorkwamen, onder andere over karmische patronen. Karmische patronen waren de ‘instrumenten’ om ons de afgescheidenheid, de dualiteit, te laten ervaren: Arrogantie, slachtofferschap, verslaving, geweld, haat, jaloezie, schuld of schaamte en (voor)oordelen. Door ons heel duidelijk bereid te verklaren deze karmische patronen en al hun gevolgen op te heffen, maken we onszelf vrij en groeien we in ons eenheidsbesef. Als je bereid bent om een bepaald patroon los te laten, treedt er een heel proces in werking. Vanaf dat moment begin je het te zien, komen er duidelijke voorbeelden voorbij en word je getoond waarin je de ‘shift’ kan maken. Allemaal aspecten van de dualiteit, waarvan je op elk moment kunt beslissen dat ze mogen oplossen en dan verdwijnen ook hun gevolgen. Dat is interessant, nietwaar? Dat je zoiets in gang zet door alleen maar te zeggen: “Ik ben bereid…”

Ik ben bereid om alle karmische patronen die nog werkzaam zijn in mijn leven nu los te laten.

(tot zover het boek, meer lezen? Eerherstel, een nieuw begin)

Het is dus een keuze die wij zelf kunnen en mogen maken, het is afhankelijk van onze eigen vrije wil. Gebeurtenissen in de wereld hebben hier alles mee te maken. Alles wat we op het wereldtoneel zien, is er ook op persoonlijk vlak. Als wij onze eigen karmische patronen bereid zijn los te laten, lossen we al dat geweld in de wereld, de machtsongelijkheid, ook op.

Even een klein stukje White Bull ‘in de herhaling’, omdat het van belang is dit goed te begrijpen:

“Wil je leven in angst of wil je leven in vertrouwen? Dat is de vraag die je jezelf steeds opnieuw kan stellen. Wil je je machteloos voelen, wil je je slachtoffer voelen? Wil je geloven dat de macht over jouw gezondheid en welzijn buiten jezelf ligt? Je maakt jezelf klein als je zo denkt. Als je leeft in angst zie je dingen, lees je dingen, die anderen niet eens tegenkomen. Je kijkt door de ogen van angst. Iedereen die bepaalde dreiging ervaart of waarschuwt voor gevaren, die is al helemaal ondergedompeld in angst. Angst maakt je doof voor je innerlijke stem, je intuïtie. Maar je kunt de keuze maken om uit de angst, de dualiteit, te stappen. In de onverschrokkenheid en in Liefde, want dat is wat het is.”

Maar we voelen de invloed, de zwaarte van zulke gebeurtenissen in de wereld. Als we er nou niet in willen stappen, maar wel iets anders willen bijdragen?

“Dan is het in de eerste plaats heel belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt en je eigen ruimte vrij maakt van al die lading en zware energie. ‘Spirituele hygiëne’ noem ik dat. Let goed op je gedachten, want als er zoveel zware energie rondwaart, wat onvermijdelijk is met al die angsten, is het heel makkelijk voor zo’n angstgedachte om zich in jouw systeem te nestelen. Je zal dus heel secuur moeten zijn in het regelmatig opschonen van je eigen innerlijke ruimte en je eigen omgeving. Zoals je je lichaam elke dag wast, zo moet je ook dagelijks je aura reinigen.
Ten tweede: probeer de gevoelens zoveel mogelijk te observeren. Niet definiëren of er een verhaal van maken. Ook niet het slechte nieuws uit gaan wisselen met elkaar, zoals ‘o, wat erg allemaal…’ of ‘O, ik voel me zo moe…’ bijvoorbeeld, want dat geeft alleen maar weer extra voeding daaraan.”

Zo zie je maar, er is genoeg te doen voor ons allemaal. Voordat we ‘het’ anderen willen gaan vertellen of – nog erger – anderen gaan waarschuwen voor of klagen over bijvoorbeeld ‘zware energie’ is het zaak dat we in onszelf en in onze eigen omgeving de boel opschonen. Dat is onze taak: Goed bij onszelf blijven en ons eigen blikveld helder houden! Want hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet. In onze eigen waarneming ligt de transformatiemogelijkheid!