Of de ‘me-too’ discussie niet een beetje doorschiet, is nu het onderwerp van discussie. Ja, dat denk ik wel, vooral als we het gaan rationaliseren en beoordelen, als ‘we’ weer terugvallen in het ‘oude’ mechanisme van bagatelliseren en elkaar bekritiseren. Volgens mij was de enige bedoeling om aan te tonen dat het niet om incidenten gaat, maar een universeel verschijnsel is, wat te maken heeft met macht. Wie ‘me too’ heeft gezegd, heeft dat gedaan om anderen te ondersteunen in het durven aankaarten van dit verschijnsel en daarmee ook te laten zien: Ja, het is op op grote schaal gebeurd, het is de ‘verborgen’ geschiedenis en dat is niet iets wat we maar moeten accepteren, waar we onszelf schuldig over moeten voelen en waar we mee rond moeten blijven lopen in stilte. Het vraagt om duidelijkheid, respect en gelijkwaardigheid.
Zo simpel is het. Er dient hoognodig iets rechtgezet te worden en zeker niet alleen in de man-vrouw verhoudingen, misschien nog wel meer tussen vrouwen onderling. De hardheid van de geëmancipeerde, succesvolle vrouwen, die net zo goed een overlevingsmechanisme is geworden, zou wel eens wat meer zachtheid mogen worden. En het slachtofferschap van een andere groep vrouwen, die zich verstopt heeft en afhankelijk of zwak voelde, zou meer kracht mogen worden. Geen harde, strijdbare kracht, maar echte kracht: Lef, je durven uitspreken en toch vanuit Liefde aanwezig blijven. Maar wel je grenzen duidelijk aangeven en voor jezelf opkomen. Waar zou al die zelftwijfel vandaan komen?
Het verschijnsel van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen gaat veel verder dan de discussie nu. Het is een universeel verschijnsel. Het is zelfs hetzelfde verschijnsel als de mind die over het gevoel ‘regeert’, het verschijnsel van geweld, overrulen, de baas willen zijn, het verschijnsel van macht hebben door angst te zaaien, het verschijnsel van aanpassen en je inhouden, je laten intimideren, de schuld op je nemen, de verantwoordelijkheid op je nemen, jezelf wegcijferen, bepaald gedrag vergoelijken, terwijl je er toch de dupe van bent geworden. Het gaat over de verschillende maten waarmee gemeten wordt.
En ja, hoera, we leven nu in een tijd, waarin vrouwen veel meer te vertellen hebben, althans, hier bij ons. Waarin vrouwen veel meer mogelijkheden en kansen hebben, zichzelf waar kunnen maken, mee mogen doen, zich uit kunnen spreken. Niet dat ze dat allemaal doen en degenen die dat wel doen, zie ik tot mijn verbazing soms feller en verdedigender reageren dan de meeste mannen. Hardheid is ook een reactie… ook een ontkenning.
Ik kan begrijpen dat veel mannen in verwarring zijn gebracht en het is zeker niet zo dat alle mannen zich nu schuldig hoeven te voelen. maar laten we het er vooral in alle openheid over hebben, over onszelf, als het aan de orde is. Niet over anderen, niet zo oordelend. Het gaat er niet om wat je ervan vindt, het gaat er alleen maar om dat je jezelf respecteert en de ander respecteert. Dat we leren van elkaar, begrip hebben voor elkaar en dat we ons vrij kunnen voelen bij elkaar.
Want een van de grootste oorzaken is dat er zoveel zaken nooit besproken zijn, dat er zoveel geheimzinnigheid, verboden en misverstanden zijn ontstaan in het toedekken van seksualiteit en de geïnstitutionaliseerde ongelijkheid tussen man en vrouw, die de kerken in stand hebben gehouden hebben, nadat er ooit ergens bewust een situatie is ontstaan waarin vrouwen hun ‘macht’ ontnomen werd, waarin ze onder de duim gehouden moesten worden. De boeken die Dan Brown daarover geschreven heeft zijn gebaseerd op feiten, teruggevonden documenten en bestudering van de geschiedenis.
Het patriarchale tijdperk loopt ten einde, daar is deze hele ‘discussie’ een logische stap in. Het is een revolutie, jazeker. En terecht. Nodig voor een nieuw evenwicht. En iedereen heeft er op z’n eigen manier mee te maken. Zolang we in discussies verzeild blijven, lossen we nog niks op. Er willen zaken verwerkt worden, uitgesproken, opgeruimd, bevrijd. We zijn op weg naar meer gelijkheid. En alles draait om meer respect voor elkaar. Niet alleen voor elkaar trouwens, ook voor de natuur. Ook voor Moeder Aarde. Vooral voor Moeder Aarde. Want als er ‘iemand’ te lijden heeft gehad onder het geweld en het machtsvertoon, is zij het wel. We hebben minder hardheid en afwijzing nodig, meer begrip en zachtheid. Daarin vinden we elkaar weer ‘op niveau’…
ik ben een klein meisje, weet nog niet eens wat het verschil is tussen mannen en vrouwen.
ik zie ze als zielen ben wat dromerig.
dan op een dag zegt een opa van een vriendinnetje ga je mee kippen kijken ? o dat wil ik wel.
Ik ga mee hij drukt zich tegen mij aan duwt zijn tong in mijn mond, vies zo’n dikke tong. hij bibbert . ik sta perplex schrik ontzettend hij geeft mij een snoepje en ik mag er niet over vertellen.
mijn wereld staat op zijn kop. ik snap er niks van hoe kon dit gebeuren en gelijk wat heb ik verkeerd gedaan.
intuitief wist ik dit gaat om signalen die iemand geeft waarop ik moet letten. maar hoe werkt dat dan .
Later werd ik misbruikt door mijn broer. Als ik dit zo opschrijf denk ik gelijk zo erg was dat niet. Hij was niet vervelend maar het klopte niet maar hij was mijn broer (10 jaar ouder en ik 8 jaar oud). mijn zusje ontdekte het en samen hebben we het vertelt aan mijn ouders.
Mijn vader werd erg erg boos op mijn broer (die niet aanwezg was) mijn moeder probeerde het wat te sussen en dat zij wel met mijn broer zou praten. Ik kreeg een andere slaapkamer niet te dicht bij mijn broer. En vervolgens werd er nooit meer over gesproken. Ik voelde me veraden door mijn moeder.
op de middelbare school was er een leerkracht die speciale aandacht had voor mij . hij kwam vaak naast mij zitten arm om me heen. op een keer moest ik terug komen en gaf hij mij een zoen, dit voelde heel ongemakkelijk. ik vertelde dit aan mijn moeder, zij zei dat hij mij misschien wel aardig vond en dat dat heel gewoon was. ?????????
ik snap niet hoe ik met mannen om moet gaan , ze doen zo anders .
Al die keren dat je zomaar even in je borsten word geknepen of net even te intiem wordt gezoend bij begroetingen, het gaat allemaal zo subtiel. Ik ben nog een keer aangerand door een groep jongens wat gelukkig (door veel afweer en geschreeuw) door mijn zus en haar vriend werd beëindigt . Waarop mijn zus zegt hier met niemand over praten ???
Wat gebeurd er tussen mannen en vrouwen . welke signalen zenden we uit naar elkaar en hoe wordt dit ontvangen.
hoe solidair zijn vrouwen onder elkaar.
Dit is waarschijnlijk een oud probleem . Ik voel dat dit een thema voor mij is in dit leven. Ik ben zo blij dat we elkaar steun geven hierin. ben blij met dit artikel . Ik voel mij geen slachtoffer maar meer een onderzoeker van de omgang tussen mannen en vrouwen.Gelukkig zie ik zowel mannen als vrouwen nog steeds als zielen die leren van het leven. en soms nog dromerig.
Dankjewel voor je verhaal. Je benoemt exact wat het allemaal zo diffuus maakt en geleid heeft tot zelftwijfel, zwijgen en schaamte. Dat er niet over mogen praten geeft precies aan wat het probleem is. Het is onder de tafel geveegd en dat alleen al is machtsmisbruik en ontkenning van de integriteit van een individu. En ja, laten we elkaar vooral steunen. Iedereen verdient evenveel respect, bescherming en vrijheid.