Ja, ik heb ook ‘me too’ gezegd. Wel na even getwijfeld te hebben, want het voelt niet bepaald lekker om daarmee ’te koop’ te lopen. En zeker niet om er over uit te weiden. De mensen die het makkelijkst hun kleine ongemakkelijke ervaringen delen, hebben het minst meegemaakt. De rest hoor je niet, omdat het niet iets is wat je graag oprakelt. Het sleurt je terug in een gevoel waar je juist vanaf wil, je wilt je niet een kopje kleiner gemaakt voelen, van je kracht en zekerheid en zelfvertrouwen beroofd. Vroeg of laat sta je weer op en ga je verder, je vergeet het liever. Je houdt je staande en ondertussen ben je voorzichtig. Je weet niet meer zo zeker of je je overal altijd wel uit zal redden.
En daarom denk ik dat er vrouwen zijn die andere vrouwen afvallen, andere vrouwen niet begrijpen en zelfs veroordelen. Zij hebben zich wel uit situaties weten te redden en dat is fijn voor ze, maar denk niet dat je dan ‘beter’ bent of ‘sterker’ omdat het jou toevallig niet is overkomen. Want daar heeft het weinig mee te maken.
Ik heb enigzins huiverig ook ‘me too’ gezegd, omdat ik het zo ontzettend dapper vindt dat sterke vrouwen nu door de schaamte heen durven te breken. Zoals Griet Op de Beeck. Zij baande een weg voor vele anderen, ik zag op haar tijdlijn ontstellend veel reacties van vrouwen, die nooit eerder hun mond open hebben gedaan, die in alle eenzaamheid zichzelf voor een groot deel verstopt hebben. Doorbreek het zwijgen, was haar oproep. Want dan gaat het leven beter worden.
Ik denk dat het waar is dat we eerst zaken onder ogen moeten zien, voordat ze kunnen veranderen. Dat er eerst erkenning moet zijn, voordat we gelijkwaardigheid kunnen bewerkstelligen. En ik denk ook dat het over veel meer gaat. Over ongelijkheid, machtsmisbruik, angst, over iets wat veel dieper zit. Een angst voor de vrouwelijke kracht zelfs, voor wie we werkelijk zijn, iets wat al begon bij Eva. Eva die de schuld kreeg. Het hele verhaal van Adam en Eva is verdraaid, waarmee de ongelijkwaardigheid een bodem heeft gekregen, gerechtvaardigd werd. We zijn ook onze eigen kracht vergeten. Zowel mannen als vrouwen. Want er is een wisselwerking. Wij geven mannen macht zolang we bang voor ze zijn, zolang we ons laten intimideren. Maar ook voor mannen geldt dat het bepaald niet getuigt van ‘kracht’ om macht te misbruiken en je sterk en krachtig te voelen door dominant en overheersend gedrag te vertonen.
Datzelfde gedrag zien we ook bij veel vrouwen, we hebben overlevingsmethoden gevonden, we hebben ons aangepast, we kiezen een rol: Ofwel slachtofferachtig, zielig en zwak ofwel hard en veroordelend. Ik maak het even een beetje zwart-wit hiermee, maar wat ik wil zeggen is dat er ook een verdeel- en heerssituatie is ontstaan, zo werkt dat. Vrouwen zijn er ook goed in elkaar te ondermijnen en te beconcurreren. Ik ben van beide ‘rollen’ geen fan, maar laten we vooral naar onszelf kijken. Wie willen we zijn? Wat is onze kracht? Wat is onze ware kracht?
Dat is niet zwak, zielig, afhankelijk, maar dat is ook niet hard, meedogenloos en veroordelend. De ware kracht is Liefde, maar dat is niet per definitie lief en de lieve vrede bewarend, die durft zich ook uit te spreken. Vind je ware kracht.
‘Me too’ leidt nu in de hele beeldvorming teveel tot slachtofferschap naar mijn idee, voor mijn gevoel. Ik voelde me er niet lekker bij. We moeten ons vooral niet zwakker opstellen dan we zijn, we moeten niet in deze rol blijven hangen. De ongelijkheid wil erkend worden, omdat er iets rechtgetrokken wil worden. En wat dat betreft is dit wel het begin van een revolutie, dat zeker. Het is een hele dappere stap en het begin van de verlossing om je uit te spreken, want met onder de tafel vegen – wat eeuwenlang is gebeurd – laten we zowel de angst als de tolerantie voortbestaan.
Niemand komt voor de lol met zo’n verklaring. De verhalen willen naar buiten, het wil begrepen worden. Maar er is nog een weg te gaan, want we moeten ons allemaal vrij kunnen voelen om onszelf te zijn, om ons niet in te houden, om volledig in onze eigen kracht te gaan staan. We willen niet onderuit gemept worden of onszelf weer onderuit laten halen. De ontkenning, bagatellisering, rationalisering, het betwijfelen of zelfs het beschuldigen van degene die het overkomen is, maakt het allemaal nog veel erger dan het al is. Ook dat gaat weer over macht. Als je niet weet waar je het over hebt, hou dan liever je mond. En wees blij dat je het niet weet.
Luister met Liefde en mededogen, naar jezelf of naar anderen. Zonder oordelen en met compassie. Dat is de enige weg. Alleen in Liefde kan het transformeren. Dat is de transformatie die nodig is en die nu begonnen is.
Het is niet meer dan normaal dat we elkaars grenzen respecteren. Het is niet meer dan normaal dat we ook zelf onze eigen grenzen aangeven, iets wat veel vrouwen niet eens durven. En mannen misschien – in andere opzichten – ook niet. Het is niet meer dan normaal dat we onszelf trouw zijn, dat we ons niet laten manipuleren en intimideren. Het is niet meer dan normaal dat we onze eigen ruimte en elkaars ruimte respecteren. Het is dan ook tijd dat we onze eigen ruimte en onze eigen kracht terug opeisen.
Dit onderwerp heeft het nodig om uit de dualiteit getrokken te worden, naar het niveau van Liefde, de ware kracht.
Voorbij schuld, voorbij schaamte, voorbij slachtofferschap.
Maar vergeven kan je pas nadat je het onder ogen hebt gezien, nadat het eerst erkend is. Want hoe kan je je eigen kracht terugroepen, als je je er niet van bewust bent dat je hem ooit kwijt geraakt bent?
Mij gaat het niet om individuele gevallen, om schuldigen, om bestraffen, maar om het fenomeen. Het is een wisselwerking. Alles wat er gebeurt ‘in het veld’ is een uiting van wat er onder de oppervlakte leeft. We zijn allemaal ‘part of the game’. Welke rol wensen we te vervullen in ‘het spel’?
Als de wereld om ons heen een reflectie is van wat er in ons leeft, is het tijd om op zoek te gaan in onszelf. Waar hebben we zelf nog iets terug te winnen? Waar hebben we delen van onszelf in de steek gelaten? Waar hebben we te maken met afwijzingen, veroordelingen, verzet en weerstand? Wat vertelt ons dat over onszelf? En over onze eigen angsten?
Er is maar een manier om gevrijwaard te blijven van drama’s en ellende en dat is de angst overstijgen. Dat is leven in de kracht van de Liefde voor jezelf. Van daaruit kan je sterk blijven staan. Erken jezelf. Wij zijn goden en godinnen. Laten we elkaar dan ook zo behandelen.
Eerherstel….
Ik zou iedereen die ‘me too’ heeft gezegd willen oproepen om nu de volgende stap te zetten: Roep je eigen kracht terug, reclaim your power. Reclaim your freedom.
Voel maar eens wat een verschil het maakt als je dat zegt!
I reclaim my power, I reclaim my freedom.