Wees wijs en reageer niet vanuit je emoties.

Vannacht droomde ik dat ik iemand sprak die alles prima op orde had en zeer succesvol was. Op orde in de zin van ‘in balans’ en ja, dat lijkt een beetje op ‘onder controle’. Als ‘onder controle’ betekent dat je je niet snel van je stuk laat brengen, dat je voor elkaar krijgt wat je wilt, tja, wat is daar dan mis mee? Hij vertelde me zijn geheim: “Laat je niet meeslepen of leiden door emoties. Denk eerst na. Gebruik je hersens.”

Interessant, ik leerde een lesje terwijl ik sliep. Laat emoties niet de overhand krijgen, niet je handelingen bepalen, ga er boven staan en gebruik je hersens. Wees wijs en denk eerst na. Vanuit impulsiviteit kan je wel eens de ‘verkeerde’ beslissingen nemen. Impulsiviteit is niet hetzelfde als intuïtie.

Terwijl ik het altijd heb over ‘jezelf zijn’ en gedachten die je kunnen beperken, was ik misschien dit aspect een beetje vergeten: Dat gedachten ons kunnen dienen. Wijsheid kan ons dienen. Je even loskoppelen van ’the heat of the moment’ – niet meteen spontaan ja of nee roepen, maar even terug naar jezelf gaan en een weloverwogen beslissing nemen.

Emoties zijn niet hetzelfde als gevoel. Emoties zijn misschien wel richtingaanwijzers, maar ze zijn niet heel erg betrouwbaar. Iets komt in beweging, e-motie, wil naar buiten, ontladen worden, pas daarna kan je helder denken. Niks mis mee, laat dat vooral gebeuren, maar neem je beslissingen vanuit rust. Reageer vanuit de herstelde balans, niet vanuit onbalans.

Er is dus helemaal niks mis met gedachten. Maar het gaat er om je gedachten constructief in te zetten. Gedachten kunnen ook juist een positieve rol spelen in het hele creatieproces. Focus gaat over welke kant je je gedachten op stuurt. Ja, jij bent degene die stuurt. Handel niet vanuit emoties, breng je gedachten op orde en realiseer je dat gedachten je gevoel beïnvloeden. Je gedachten ergens over maken bijvoorbeeld of je rustig blijft of overstuur (of overenthousiast, dat kan ook) raakt in dezelfde situatie.

Dus niet alle gedachten zijn afkomstig vanuit ‘angst’? Nee, gedachten kunnen ook aangestuurd worden vanuit je ware zelf, die niet bang is. Dan zeggen gedachten bijvoorbeeld: “Het komt allemaal goed.” En dat stelt ons gerust. Dat voelt beter. En als het beter voelt… is het ook zo.

Geven is rijkdom. Delen is rijkdom.
En er van genieten, dat vooral.

Het is onze natuur om daarin ‘vrij’ te zijn. Kijk maar naar de natuur. Hoe meer zaadjes een plant verspreidt, hoe meer nieuwe stekjes. Waarom zou een appelboom zich inhouden met het laten groeien van appels? Waarom zou een rozenstruik niet zoveel mogelijk mooie rozen willen laten bloeien? Het is de natuur om voluit de mogelijkheden te benutten. Natuurlijk, het is wel afhankelijk van omstandigheden, hoeveel ruimte is er, is de bodem vruchtbaar, is er genoeg voedsel en water om te kunnen groeien? Maar alles wil groeien en zal groeien, zelfs tegen de verdrukking in.

Wij mensen censureren onszelf voortdurend. Is het wel goed, mooi, waardevol genoeg? Vinden anderen het wel mooi? Kan ik het wel? Mag ik het wel? Gaan ze er niet mee vandoor?

Ja, met de appels en de rozen kan ook ‘iedereen’ vandoor gaan, maar dat vindt de boom of de struik heus niet erg. Het is z’n doel om te verspreiden, te voeden, te delen. Het is z’n plezier. ‘Hij’ denkt niet aan winst of aan tekort, ‘hij’ is gewoon wat-ie is en produceert.

Leven betekent aanwezig durven zijn, je niet inhouden.

Het grote verschil tussen de appelboom of de rozenstruik en de mens is dat de mens denkt. En zichzelf beperkt met dat denken. We denken dat we heel intelligent zijn, veel mensen denken zelfs dat wij intelligent zijn en de natuur niet, de dieren niet bijvoorbeeld. Dat is een grote vergissing. En niet erg intelligent…

Het is leuk dat wij kunnen denken, ik zou dit bijvoorbeeld ook nooit kunnen schrijven als ik niet kon denken, maar ons denken is niet zaligmakend. Het is de kunst om ons denken waar te nemen en de baas te blijven. Het denken dienstbaar te maken aan ons ware zelf in plaats van onszelf te voegen naar ‘ons’ denken. Het denken is doorgaans gebaseerd op angst, we denken misschien wel veel te veel. En dat maakt onvrij. Angst maakt onvrij. Denken vanuit angst is geconditioneerd en iets om af te leren.

We beperken onszelf door ‘bang’ te zijn dat het niets oplevert, mislukt, niet goed is of niet wordt gewaardeerd. Je ware zelf zijn betekent je impulsen volgen en je vrij voelen. Het is de angst zelf die je beperkt. Niet iets anders.  Laten we een voorbeeld nemen. Stel je bent bang dat ‘het mis gaat’. Natuurlijk kan je je afvragen wat ‘mis’ is, maar los daarvan, als je er zo over denkt, nodig je dat uit. Het is er omdat je het creëert. Stel je bent bang dat mensen je niet serieus nemen. Allereerst kan je denken ‘nou en?’ – wat is daar erg aan, maar juist omdat je er bang voor bent, roep je het in het leven. Als het je niet uitmaakt, zal je er ook geen last van hebben.

Nu zijn er natuurlijk veel angsten die onder de oppervlakte leven, angst heeft het kenmerk zich onzichtbaar overal mee te bemoeien. Het is vaak onbewust. Want zodra het wel gezien wordt, is het al aan het verdwijnen. Zodra je het waarneemt, neem je de leiding. En als je de leiding neemt, kan je ‘het denken’ dienstbaar maken aan jou, in plaats van het de macht geven over je. En dat blijft opletten. Dat vraagt elke dag  opnieuw om alertheid. Onderzoek. Want angst ontneemt je je kracht. Het is niet dat je die kracht niet hebt. Je kunt je kracht terugvinden door je af te stemmen op de appelboom of de rozenstruik in jou. Wat wil er gedeeld worden? Wat wil tot bloei komen? Welke vruchten heb jij te verspreiden?

We kunnen beter een voorbeeld nemen aan de natuur. De natuur laat ons alles zien. Alle antwoorden zijn in de natuur te vinden.

Van delen kan je nooit arm worden, want wat je deelt wordt meer. Je geeft aan jezelf. In wezen geef je jezelf toestemming om voluit te zijn wie je bent, te delen wat je te delen hebt als je daar geen mitsen en maren aan verbindt. Als je het gewoon doet. En dan komt er altijd meer. De bron is onuitputtelijk. En als je er plezier in hebt, je goed voelt, je kracht voelt, het laat stromen, stroomt ook alles naar jou toe wat je nodig hebt. Beperk jezelf niet, want je creëert je eigen beperkingen.

Alle bezwaren zijn iets anders dan je denkt. Ze zijn er niet om je te behoeden voor misstappen of teleurstellingen, nee, ze zijn zelf de misstap en de teleurstelling. Je beperkt jezelf ermee, het zijn allemaal oneigenlijke argumenten. Angst is er niet om gehoor aan te geven, ook niet om mee te vechten, wel om de ware aard ervan te zien: het is niet wie je bent. Het is de sluier waarachter je ware aard zich verschuilt. Dus kom maar tevoorschijn!

 

 

Het is vrij apart als je moeder vraagt ‘Heb je soms een hechtingsprobleem?’ kan ik je vertellen. Vooral omdat bekend is dat hechtingsproblematiek ontstaat in de eerste fase van je leven, in de binding met je moeder. Ik moest er om lachen en antwoordde: “Ik heb helemaal geen problemen!” En voegde er aan toe: “Behalve als iemand mij probeert te claimen! 😉 ”

Je komt altijd overal nieuwe leuke mensen tegen, die op dat moment bij je aansluiten. Ik ben niet zo van het vasthouden aan ‘het oude’. Ze was begonnen over een vriendengroepje van vroeger, of ik die lui nog wel eens zag. Soms. En natuurlijk, best leuk om oude bekenden tegen te komen. Maar in tegenstelling tot veel anderen, ben ik niet in groepjes blijven ‘hangen’.

Sommige mensen kom je steeds weer tegen, met sommigen pak je de draad zo weer op, anderen verdwijnen uit beeld. Sommigen slaan een hele andere richting in, dat kan. Dat heb ik zelf ook gedaan trouwens. En je vriendenkring beweegt mee. Mooi toch?

Misschien heb je wel meer een hechtingsprobleem als je denkt dat je het vast moet houden, als je dingen niet los kan laten, als je vindt dat je iets in stand moet houden, omdat het ’trouw’ is. Ik ben in de loop van mijn leven gaan ontdekken dat het veel belangrijker is om trouw te zijn aan jezelf. Om jezelf vrijheid te geven. Om jezelf te zijn.

Al dat aanpassen, al die verwachtingen die mensen van elkaar hebben (in plaats van van zichzelf) en al dat bemoeien met elkaar, al dat oordelen, al die afhankelijkheid… het kan heel belemmerend werken. Kan, het hoeft niet natuurlijk. Je kunt elkaar ook vrij laten en de ruimte geven en stimuleren. De ander helemaal accepteren zoals hij of zij is. En dan is er een uitwisseling mogelijk, die iets te bieden heeft: groei, stimulans, vreugde, en dat vraagt vooral vrijheid.

Vrijheid is voor mij heel belangrijk ja, dat klopt wel. Dat heeft niet met hechting te maken, meer met zelfstandigheid en het nemen van verantwoordelijkheid voor jezelf. Het is een innerlijke behoefte.

Ik haak af als mensen denken zeggenschap over mij te hebben, vinden dat ze het recht hebben zich ergens mee te bemoeien of iets af te keuren. Ik weet het niet beter voor een ander, iedereen heeft z’n eigen uitdagingen in het leven en z’n eigen pad te bewandelen. Als ik iets deel, vanuit mijn eigen beleving, dan kan een ander daar iets aan hebben, maar alleen als het volkomen vrij is. Anderen kunnen mij ook voeden, maar ook alleen als het vrijblijvend is.

Ik zie het veel te vaak gebeuren dat mensen van alles vinden van een ander, vinden dat die ander zich anders zou moeten gedragen bijvoorbeeld, last hebben van het gedrag van een ander, afkeuren en bekritiseren en okee, misschien doe ik dat soms per ongeluk ook. Maar ik heb wel geleerd in de spiegel te kijken. Ik weet dat alles me iets over mezelf vertelt. Dat ik – als iets mij triggert – mezelf af kan vragen: Wat is dit? Door het af te wijzen of er een oordeel over te hebben, ontwijk ik mijn eigen gevoel. Terwijl alleen mijn eigen gevoel me iets kan vertellen, waar ik iets aan heb. Bijvoorbeeld dat mijn eigenwaarde niet afhankelijk is van een ander. Als een criticus van buitenaf mij vertelt dat iets niet deugt in mijn gedrag, houding of voorkomen, dan is dat in wezen mijn eigen criticus, die zich laat zien. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid om mezelf de ruimte en de vrijheid te geven en goed te keuren. Om mezelf volledig te accepteren zoals ik ben. En als ik mezelf accepteer zoals ik ben, accepteer ik ook anderen zoals ze zijn. Dus dan geef ik ze de ruimte. Dan is er alle vrijheid. Ook voor mezelf.

 

Lente. Ook Happy View is zich weer aan het vernieuwen. Achter de schermen wordt gewerkt aan een nieuwe winkel, waarin binnenkort ook nieuwe producten zullen opduiken. We werken onder andere aan een nieuw boek, dat binnenkort verschijnt. Het onderwerp zal jullie verrassen. Maar hierover later meer! 🙂

Voor wie de wekelijkse engelenreading van Anna mist, ja, die is even stopgezet, maar wie wil kan Anna altijd persoonlijk raadplegen. Op deze pagina vind je meer informatie.

Nog meer huishoudelijke mededelingen? Ja, je kunt bij ons sowieso terecht voor channelingen, in allerlei vormen: Je kunt een persoonlijke boodschap ontvangen via Inge, voor een persoonlijke afspraak met White Bull terecht bij Ian Graham, voor de communicatie met je dier ben je aan het juiste adres bij Piek. En er zit nog meer aan te komen…

Welke ‘boodschap’ dient zich aan op dit moment?

Sta open. Sta open voor nieuwe ideeën, nieuwe gedachten. Pas op dat je ze niet zomaar afwijst of terzijde schuift. Alles heeft je iets te vertellen, het ‘verkleedt’ zich in diverse vormen. Het komt uit onverwachte hoek. Op elke vraag – zelfs als je hem niet hardop of daadwerkelijk heb gesteld – komt een antwoord. Je wensen worden gehoord. Je krijgt mogelijkheden aangereikt. Vaak in eerste instantie om ’te leren’, om een oude overtuiging los te laten. Want zolang je met een bepaalde oude overtuiging rondloopt, kan dat de voortgang belemmeren. De reden voor een blokkade op een bepaald terrein kan zijn dat je zelf – bewust of onbewust – vasthoudt aan een bepaald idee. Pas als je houding, je denken ergens over verandert, kan het in beweging komen. Je krijgt signalen. Altijd. Je pikt ze op of niet. Soms ‘hoor’ je ze niet of ‘zie’ je ze niet, omdat je er niet voor open staat.

Daarom is het goed om soms wel bewust een bepaalde vraag de lucht in te gooien. Dan ga je bewuster op het antwoord letten. Wees bereid om mee te bewegen. Word je bewust van je eigen angsten, die je belemmeren. Zie hoe onzinnig ze zijn. Wat kan er gebeuren als je ‘ja’ zegt tegen dat wat naar jou toe wil komen? Misschien ben je bang voor verandering, lijkt het makkelijker om te blijven zitten waar je zit, maar je weet ergens diep in jezelf wel dat je daarmee niks bereikt. Anderen kunnen het niet voor je doen. De enige die een stap kan zetten, ben jezelf. Je bereidheid is genoeg. Daarmee komt het al in beweging. Let maar op.

Dit nummer klonk ineens gisteren, precies op het moment dat we geconcludeerd hadden dat we zelf het voorbeeld waren van wat we beoogden op te gaan zetten. Daar waar we over aan het brainstormen waren, dat ging eerst over onszelf. John Lennon kwam dat uit onverwachte hoek even kracht bijzetten.

“Crippled Inside”

you can shine you’re shoes
and wear a suit
you can comb your hair
and look quite cute
you can hide your face
behind a smile
one thing you can’t hide
is when you’re crippled inside
you wear a mask
and paint your face
you can call yourself
the human race
you can wear a collar
and a tie
but the one thing you
can’t hide is when you’re
crippled inside
well now you know that your
cat has nine lives babe
nine loves to itself
but you only got one
and a dog life ain’t no fun
mamma take a look outside.
you can go to church
and sing a hymn
judge me by the color
of my skin
you can live a lie until you die
one thing you can’t hide
is when you’re crippled inside.

Je kunt nog zo’n mooi pak hebben, een masker opzetten, mooie praatjes verkopen, maar als je zelf niet uitdraagt waar je voor staat, hou dan maar op.

Wees je eigen boodschap.
Verander de wereld, begin bij jezelf.
Be the change you want to see in the world.
Kijk in de spiegel.

 

 

 

Het zijn niet alleen de betoverend mooie bomen die volop in bloei staan, de cats die weer lekker buiten rond dartelen, de aangename temperatuur die uitnodigt om de bloemetjes buiten te zetten of de geweldig boeiende en interessante opdrachten, die binnenstromen en waarin ik helemaal mijn ‘ei’ kwijt kan, nee, het is veel meer.

Er is echt sprake van een nieuwe lente, meer dan ooit zie ik de zachte revolutie de kop opsteken, als voorzichtige klokjes, die een nieuw tijdperk durven in te luiden. De nieuwe wereld begint vorm te krijgen. Uit allerlei onverwachte hoeken bloeit het op.

Kijk vanavond eens naar Tegenlicht, dan begrijp je wat ik bedoel. Werk blijkt meer en meer over een ander soort rendement te gaan dan financieel: Geluk! Jongeren kiezen massaal voor zingeving. Al die mensen die voor zichzelf zijn begonnen de afgelopen jaren, begrijpen dat het de passie is, die hen drijft en succes brengt. Succes heeft meer te maken met je Welzijn en je hart dan met je portemonnee, ontdekt men. Maar het een hoeft niet ten koste te gaan van het ander, is het nieuwe inzicht van de gemiddelde wereldverbeteraar: opoffering en lijden zijn niet nodig, we mogen ook genieten. De nieuwe wereld is juist een wereld van overvloed. Overvloed in alle opzichten: Tijd, ruimte, aandacht, kansen, contacten, vrijheid, liefde…

Rijkdom krijgt een andere betekenis: Genieten, nieuwe inzichten, vervullende bezigheden en sociale contacten, oog voor ‘het kleine’, de waarde zien van alles wat ons omringt, maar ook beseffen welke mogelijkheden we hebben. Meer dan ooit hebben we ‘de wind mee’ als we investeren in Welzijn, dat wat goed en gezond, mooi, vriendelijk, respectvol en waardevol is voor onszelf en anderen. Niet alleen het eigen gewin staat meer voorop, we doen het samen. We maken grote sprongen.

Die ‘wind mee’ is de energie, de krachtige energie van een nieuw tijdperk dat zich aandient. Daar hoeven we geen gevechten meer voor te voeren, we kunnen ervan uitgaan dat het vanzelf die kant op beweegt. Natuurlijk hebben we nog te maken met de oude structuren, natuurlijk zijn er nog velen die daaraan vast proberen te houden, maar dat is hun gevecht, niet het onze. Als wij ons gevecht staken, maar rustig door blijven bouwen aan ‘het nieuwe’ en een open houding hebben naar alles wat zich aandient, manoeuvreren we daar makkelijk doorheen. Het ‘oude’ functioneert niet meer en houdt vanzelf op te bestaan. Het nieuwe ontluikt.

Richt de blik op de positieve ontwikkelingen, juich het toe, doe mee, voel je gesterkt en laat je niet afleiden. Want steeds als je weer in de valkuil stapt van klagen, veroordelen en ontevreden zijn, doe je weer een stap terug. In feite is dat je eigen angst, die je weerhoudt om door te gaan. Een excuus, het zijn oude mechanismen in jezelf. Het gaat niet over anderen, het gaat niet om strijd, het gaat erom dat je je eigen toekomstbeeld bijkleurt, je eigen kansen en mogelijkheden ziet, aanpakt en durft te dromen. Het ontwikkelt zich in rap tempo als je de focus houdt op wat je blij maakt, doet wat voor jou goed voelt, durft te zijn wie je bent, het lef hebt om je hart te volgen en je duidelijk, maar liefdevol uit te spreken. Als je durft de liefde toe te laten, voor jezelf, je omgeving, voor wat je doet en voor wat er allemaal is. Leef! In vreugde, in vrijheid en in vrede. En geniet!

Het leven is verandering. Dat hoort erbij. We kunnen ons daar wel tegen proberen te verzetten, maar dat is heel onnatuurlijk. Kijk maar naar de natuur, alles verandert steeds. Alles is in beweging. Bloeit op en vergaat weer en komt opnieuw op. ‘Iets’ blijft altijd, de geest zou je kunnen zeggen, niet de vorm. Maar die ‘geest’ kan steeds opnieuw verschijnen.

Het gekke is dat mensen vaak geneigd zijn zich te verzetten tegen veranderingen, over het algemeen meer proberen vast te houden. Aan het bekende, aan zogenaamde zekerheden. Ik zeg ‘zogenaamd’, omdat zekerheden alleen maar zeker lijken, ze zijn het niet. Dat weten we ook ergens wel en misschien juist daarom dat men probeert het ‘dicht te timmeren’. Gek genoeg houden mensen zelfs vaak vast aan situaties, die ze helemaal niet zo prettig vinden.

De comfort-zone…

We kunnen elkaar best een handje helpen om stappen buiten die veilige zone te zetten, maar het heeft helemaal geen zin om te pushen als iemand zelf niet wil of de noodzaak niet ziet. Dan zet men de hakken in het zand en protesteert tegen alles, klaagt ondertussen en nestelt zich nog wat dieper vast. Onbegonnen werk.

Ik ken iemand die een vriendin dacht een plezier te doen met een weekendje uit. De vriendin in kwestie ging wel mee, maar had nergens zin in. Niet in een museum, niet in wandelen of fietsen, niet in een film, alleen winkelen vond ze wel leuk, maar de winkels waren dicht. Toen ik vroeg op de avond even informeerde of het gezellig was, hoorde ik dat ze al in bed lag. ‘Niemand is zielig,’ concludeerde ik uit het verhaal. Dat klinkt misschien hard, maar als iemand altijd klaagt – bijvoorbeeld geen geld te hebben, vriendinnen moesten op haar verjaardag hun eigen lunch betalen – maar niet waardeert wat ze aangeboden krijgt en niet weet te genieten, dan helpt het echt niet om iemand zielig te vinden. Het helpt ook niet – je helpt iemand niet! – om daar maar aan tegemoet te komen. Misschien helpt het om te zeggen: “Prima, dan niet. Ik ga mijn eigen gang wel.” In elk geval helpt dat jezelf.

Het is maar een voorbeeldje, ik ken nog wel meer van die verhalen, hele andere voorbeelden, maar laat ik ze vooral niet allemaal noemen. Wat de verhalen gemeen hebben is dat deze mensen blijven klagen, maar zelf geen stap zetten om dat waarover ze klagen te veranderen. Anderen kunnen dat niet doen, al zouden ze het willen en proberen. Het is een negatieve manier van aandacht vragen, die je vooral niet moet belonen. Ook niet van jezelf trouwens. Laten we de spiegel niet vergeten…

“De Grote Witte Geest toont niet altijd Zijn Liefde op een manier waardoor jij je geliefd voelt, maar leidt jou op een pad (hoe pijnlijk of uitdagend ook), dat jouw hart vrijmaakt van alle angst, zodat andere mensen zich door Zijn Liefde geliefd kunnen voelen via jou.”

Dat is een quote uit het boek van White Bull (Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder), die iemand me vanmorgen stuurde. Ze had het boek opengeslagen  en de boodschap begrepen. De situatie, die haar overkomen was, had haar ruw uit haar ‘comfort-zone’ geslagen, ze was haar zekerheid kwijt. Dat had haar boos, verdrietig en onzeker gemaakt. Leuk is dat niet natuurlijk, dat begrijpt iedereen. En misschien zijn veel mensen dan geneigd om verontwaardigd met je mee te doen. Maar hebben we in zo’n situatie niet meer aan mensen die ons wijzen op onze mogelijkheden en herinneren aan onze eigen kracht en die ons stimuleren en bemoedigen?

Uithuilen, lekker flink balen, je uitleven en de weg vrij maken voor nieuwe dingen. Dat is wat deze tijd ons vraagt. Zekerheden zijn uiteindelijk alleen te vinden in jezelf. Dat is waarom vertrouwen op jezelf en verantwoordelijkheid nemen voor jezelf zo belangrijk is.

 

Iedereen weet ondertussen wel hoe zinvol het is om te mediteren, het heeft een gunstig effect op onze gezondheid en ons welzijn. Maar… veel mensen vinden het ook ‘moeilijk’ en denken dat ze het niet kunnen. Iedereen kan het en het is niet zo moeilijk. Er valt niet zoveel te leren, het is meer een kwestie van er een gewoonte van maken. Het toepassen in het dagelijks leven. Leven met aandacht. Dat wat je doet met je volle aandacht doen.

Voor iedereen die het nog niet zomaar kan toepassen, leen ik even de simpele aanwijzingen van Deepak Chopra: Je gaat gemakkelijk zitten (liefst rechtop) en je richt je aandacht op een ding: Je ademhaling, een steen, een foto of een mantra. Steeds als er een gedachte in je opkomt, neem je die waar, maar je brengt je aandacht weer terug naar het object van je aandacht. Er zullen steeds nieuwe gedachten in je opkomen, maar die laat je. Je keert steeds opnieuw terug naar je ademhaling of je mantra of je steen of foto. Verder niks. Er is geen goed of fout.

“Simply noticing that you are having thoughts is a breakthrough because it begins to shift your internal reference point from ego mind to witnessing awareness. As you become less identified with your thoughts and stories, you experience greater peace and open yourself to new possibilities. That’s the magic of meditation.” Deepak Chopra.

“De gedachte ‘Ik heb gedachten’ is waarschijnlijk de belangrijkste gedachte die je ooit gehad hebt,” zegt Deepak Chopra. “Want voor die tijd had je gedachten, maar je had misschien niet eens door dat je ze had. Je dacht waarschijnlijk dat je die gedachten was.”

Het zijn maar gedachten en je bent die gedachten niet. Je hoeft je er dus niet mee te identificeren. Al die verhalen die de mind ons vertelt, zijn maar verhalen. Je kunt ze allemaal laten. Je hoeft er niet in te stappen, je hoeft ze niet te geloven. Ze zijn niet van jou. Het is niet wie je bent.

Als je dit regelmatig doet, wordt het vanzelf een gewoonte en laat je je minder meeslepen door omstandigheden. Je wordt de waarnemer. De waarnemer zijn is het meesterschap dat je je kunt verwerven. En je zal zien hoe vaak je dan per ongeluk nog meegesleurd wordt in allerlei verhalen, alles wat je dwars zit, waar je je zorgen over maakt, is zo’n verhaal. Maar als je er zo naar leert kijken, zie je dat er steeds wel weer een nieuw verhaal opduikt, of steeds hetzelfde, maar je kunt het waarnemen en dus hoeft het jou niet meer ‘vast’ te houden.

En je kunt jezelf net zo goed een ander verhaal vertellen. Dat is waar ‘Herschrijf je eigen leven’ op is gebaseerd. Vertel jezelf eens een ander verhaal. Dan gaan dingen ook anders voelen. Je gaat meer in jezelf geloven. Of in het leven. In de mogelijkheid van het creëren van je eigen ideale omstandigheden. Het maakt je alert.

De eerste gedachte die je nu kunt laten gaan is dat je het niet kan. Neem waar dat dat slechts een gedachte is. Een gedachte die je gevangen houdt, terwijl de deur wijd open staat.

Je bewust worden van gedachten en beseffen dat je ze niet bent is stap 1, maar de volgende stap is minstens zo belangrijk. Gedachten creëren, omdat ze gevoelens en overtuigingen creëren. Hoe jij over een ander denkt heeft invloed op die ander. Hoe je over jezelf denkt natuurlijk ook. En hoe je over de wereld denkt ook. Onze verwachtingen – van anderen, onszelf of de wereld – hebben invloed.

Het is onze verantwoordelijkheid om ons daarvan bewust te zijn. En verantwoordelijkheid is niet hetzelfde als ‘schuld’, het hele begrip schuld kunnen we beter afschaffen. Verantwoordelijkheid nemen is je ervan bewust zijn en alert zijn.

Je kent vast Emoto wel, die aantoonde dat water reageert op woorden, emoties en muziek. Wij bestaan zelf ook uit een groot deel water. Dus wij reageren ook op de ‘verhalen’ die we zelf horen, vertellen of maken. Als niemand in jou gelooft, okee, dan is het dus ook een hele kunst om wel in jezelf te geloven. Maar als jij begint en ook anderen positief bemoedigt, dan zet je een enorme verandering in gang. En zo simpel begint dat dus… Iedereen kan het!

Heerlijk weer, zonnetje, vrolijkheid… ik wandel naar buiten en loop tot mijn grote verbazing een niqab tegen het lijf. Nou heb ik die wel vaker gezien, maar nooit eerder in mijn eigen straat. Er komt een hele vriendelijke stem onder dat zwarte gewaad vandaan, die haar kinderen toespreekt. Ik kijk naar de kinderen, niks bijzonders aan te zien. Een kleine auto parkeert, met een ‘gewone’ man, haar man.
Iemand in een niqab kan je niet eens gedag zeggen, hoe kan het de bedoeling zijn dat mensen zich zo afsluiten voor andere mensen, dat ze zich verstoppen in een zwart gewaad, zo onzichtbaar dat je geen contact met ze kan leggen? Dat denk ik. En dat heeft helemaal niks met (een oordeel over) moslims te maken, want die zijn er in alle soorten en maten, ik ken er genoeg.

‘Toevallig’ had ik het net met iemand over kleding. Het universum doet leuk mee… In hoeverre is het nodig om je aan te passen aan de heersende normen, wil je serieus genomen worden en gerespecteerd worden? Moet je je kleden op een manier die de ‘buitenwereld’ zint of trek je gewoon aan wat lekker zit en trek je je niks aan van de zogenaamde ‘normen’? Natuurlijk maakt het uit wat je aan hebt, het is meestal het eerste wat een bepaalde indruk geeft. Zelfs als we dat vervelend vinden en daar niet aan mee willen doen, ontkomen we er niet aan. Want ‘onaangepast’ is ook een statement. Ergens ’tegen’ zijn is ook een vorm van afhankelijkheid.

Gewoon aantrekken waar je je zelf lekker bij voelt, zo eenvoudig is dat niet. Want je houdt er onbewust rekening mee dat je kleding het beeld bepaalt, je drukt er iets mee uit. Vooral als vrouw. Kleed je je vrouwelijk of juist niet? Benadruk je je vrouwelijke lichaamsvormen of moffel je ze juist weg? Doe je dat voor jezelf of voor de omgeving? Doen we onszelf een plezier om ons seksueel aantrekkelijk te kleden of juist niet? Zoveel mensen zoveel antwoorden natuurlijk, met als extreem voorbeeld zo’n niqab. Met deze vrouw kan ik geen contact maken.

Over het algemeen kleden wij ons in Nederland als vrouw niet zo vrouwelijk, we dragen broeken, slobbertruien, maar ook als we ‘netjes’ voor de dag willen (moeten) komen, mag het nog steeds wel lekker zitten. Best een verworven vrijheid. We doen er wel moeite voor om er ‘leuk’ uit te zien, maar daarin volgen we wel onze eigen smaak en voorkeur. Wij worden niet opgevoed om ‘de man te behagen’, of ervaren jullie dat anders?

In Turkije (en vele andere landen) is dat anders. Ondanks dat het me raakt en soms zelfs woedend maakt, probeer ik het te begrijpen en wil ik weten hoe dat zit. Het hele idee dat je als vrouw op de wereld zou zijn om het de man naar de zin te maken, stuit me tegen de borst. Ik ben blij dat ik in Nederland ben geboren en als vrouw dus meer vrijheid geniet en zo niet hoef te denken. Maar ook hier hebben we  te maken met afkeuring en beoordelingen op basis van ons uiterlijk. In hoeverre heeft ‘je goed voelen’ te maken met ‘er goed uitzien’? Daar gaat het eigenlijk om. Dat je je goed voelt.

Maar wat nou als ik de kleding aantrek waarin ik me zelf prima voel en ik kom ergens waar men dat afkeurt? Daar ligt het werkelijke probleem, de ‘afkeuring’ is naar. Het beoordeeld worden op uiterlijk is naar. Het moeten voldoen aan bepaalde maatstaven is vervelend. Het afgewezen worden is pijnlijk. Dan voel je je zelfs in je eigen outfit, die thuis nog prima was, ook niet meer lekker. Toch gaat alles altijd over jezelf en je eigen gevoel.

Tegen de persoon die graag een ‘sexy’ vrouw naast zich heeft en die dus continue zo kijkt naar en oordeelt over vrouwen, zeg ik: “De vraag is of ik mannen moet ‘pleasen’ of mijzelf.”
“Ja, je hebt gelijk,” zegt hij. “Wat maakt je meer gelukkig, als je eruit ziet zoals je zelf wil of als mensen je leuk vinden omdat je eruit ziet, zoals je eruit moet zien? Dat is een goeie vraag.”
“Inderdaad,” zeg ik. “Hetzelfde geldt voor gedrag. En voor de keuzes die je maakt.” Dat beaamt hij.
“Hoe blijf je jezelf trouw? Ik zeg niet dat ik er niet leuk uit wil zien, maar het kan zijn dat er ergens wel ‘een reactie op’ meespeelt.”
We hebben het er nog over…. Hij moet nu z’n overhemden gaan strijken. Dat geeft mij de kans om een grapje te maken: “I am very, very sorry for you –  dat je dat zelf moet doen!”

De eerste keer dat ik deze vriend ontmoette, vroeg hij mij om z’n kleding te strijken. Ik schoot in de lach en dacht dat het een grapje was. Hij werd boos, want het was serieus. “Mocht je denken dat ik aan het solliciteren ben als huwelijkskandidaat, laat ik je uit de droom helpen, dat is niet mijn ambitie,” reageerde ik ontsteld. Later konden we er hartelijk om lachen. Want, eerlijk is eerlijk, hier leren we veel van. Maar wat ik niet begrijp – en dat is waarschijnlijk ook precies het probleem van ‘de man’ (excuus voor de veralgemenisering, in Nederland is dat vaak al heel anders): Aan de ene kant zoeken ze dus een ‘sloofje’ om voor ze te zorgen, te strijken en te koken en aan de andere kant moet ze vooral aantrekkelijk voor de dag komen. Geen wonder dat het dan regelmatig gebeurt dat het ‘sloofje’ thuis zit te wachten op ‘de baas’, die onderweg is afgeleid door een aantrekkelijke (vrije) vrouw. En dan? Er een niqab overheen gooien om te garanderen dat alleen jij haar ziet? Of als vrouw zelf een niqab gaan dragen om niet als doelwit gezien te worden en nog enige vrijheid te behouden?

Ik kom er niet uit, zowel de niqab als ‘de-sexy-kledij-om-te-behagen’ hebben alleen maar te maken met het feit dat ‘de man’ een vrouw als lustobject ziet en/of wil bezitten. Niemand is in mijn ogen ‘van’ een ander. Elkaar vrijlaten, respecteren en liefst ook stimuleren om zoveel mogelijk ‘jezelf’ te zijn, in alle opzichten. Dat lijkt me de beste  maatstaf. Maar ja, wat is ‘jezelf’ als je bent opgegroeid met bepaalde ideeën? Wat is ‘jezelf’ als je protesteert en je juist niet aan de verwachtingen voldoet?

Toch wel makkelijk als je een hond of een kat bent. Dan hoef je er nooit over na te denken wat je aantrekt.

• behoefte om te reageren? Mail gerust! 

 

 

 

Soms gebeuren er van die dingen waar je niet omheen kan, waar iedereen het over heeft, de social media van bol staan, televisiezenders voor vrijgemaakt worden en waar iedereen iets van vindt of over te zeggen heeft. Dat hadden we deze week twee keer. Tot op het bot worden die onderwerpen dan belicht, geanalyseerd, van commentaar voorzien door alles en iedereen, journalisten zoeken naarstig hun eigen nieuwe invalshoek, geraakt door het nieuws trekken mensen dan massaal naar een bepaalde plek en anderen haken juist af, het wordt ze teveel. De een laat zich volop meesleuren, de ander probeert te ontkomen aan de golven van verontwaardiging, emoties en meningen die over ons heen spoelen.

We kunnen er niet omheen dat het impact heeft op het collectieve bewustzijn. Gebeurtenissen laten boodschappen na. Het hart wordt geraakt en dat schept verbondenheid met elkaar. Soms heb je een vijand nodig om die verbondenheid en gezamenlijke kracht te ervaren.

Zoals bij elke schokkende gebeurtenis in het leven kan je twee kanten op, voelen of beredeneren. Meestal gaat het zo: Het is voelbaar en hup, dan begint het redeneren. De rationele hersenhelft neemt het zo snel mogelijk over om het in kaart te brengen. Om te proberen te voorkomen dat we nog eens met een pijnlijk gevoel geconfronteerd worden, gaan we kijken waar de schuld ligt, wie wat had kunnen doen om het te voorkomen, wat er nu zou moeten gebeuren om niet nog eens zoiets mee te maken, we wijzen van alles aan in de wereld dat zou moeten veranderen.

Dat staat een beetje haaks op het feit dat de wereld een afspiegeling is van onszelf, een reflectie van wat in ons leeft. ‘Wat in jou is nog  fundamentalistisch?’ durfde een jongeman in een eenvoudig filmpje te vragen. Ja, ik zie hele fundamentalistische reacties, inderdaad. “Er moet dit, er moet dat,” vinden veel mensen. Het zou zeker helpen als we allemaal bij onszelf te raden gingen om te zien waar we nog fundamentalistisch zijn, waar we nog niet vrij zijn, waar we anderen in de wereld onze wil, onze wet op zouden willen leggen. Fundamentalisme is niet vrij en geeft de ander geen vrijheid. Het is gebaseerd op angst, dat kan niet anders. Wie niet bang is kan Liefde voelen. Waar Liefde is, heeft angst geen grip. Blijf dus vooral alert kijken waar je zelf afkeer, afkeuring en oordelen bespeurt, keer terug naar je eigen gevoel en ontdek welke angst je zicht beperkt, waar nog Liefde in gebracht kan worden.

Ik geloof niet in ‘de duivel’ of ‘het kwaad’, ze zijn als ‘zwart’ waarin het licht afwezig is, terwijl alle kleuren er in aanwezig zijn. Zodra je er licht op werpt, worden die kleuren zichtbaar. Zwart is zwanger van het licht, las ik laatst in een boek over De Zwarte Madonna. Mooi omschreven. Maar als je het over de duivel hebt of over het kwaad, besef dan dat dat ‘de angst’ is. Meer niet. Niet van jou of van mij, of van een ander, maar een uitnodiging tot meer Liefde.

‘Elk nadeel heb z’n voordeel…’

Johan Cruijff liet zich niet leiden door angst. Als het tegenzat, was dat juist een aanmoediging voor hem. Uit alles wat er over hem gezegd en geschreven wordt momenteel, valt me dat het meeste op. Hij kon niet schieten, las ik ergens en dat heeft juist dat prachtige spel van hem tot stand gebracht. Hij ontwikkelde een nieuwe stijl, er doorheen manoeuvreren, het ‘mooie’ voetbal deed daarmee z’n intrede. Authentiek, jezelf zijn en doorgaan. Juist als het moeilijk wordt, kan je je kracht laten zien. Elk nadeel heb z’n voordeel…