(on)zekerheden

Het leven is verandering. Dat hoort erbij. We kunnen ons daar wel tegen proberen te verzetten, maar dat is heel onnatuurlijk. Kijk maar naar de natuur, alles verandert steeds. Alles is in beweging. Bloeit op en vergaat weer en komt opnieuw op. ‘Iets’ blijft altijd, de geest zou je kunnen zeggen, niet de vorm. Maar die ‘geest’ kan steeds opnieuw verschijnen.

Het gekke is dat mensen vaak geneigd zijn zich te verzetten tegen veranderingen, over het algemeen meer proberen vast te houden. Aan het bekende, aan zogenaamde zekerheden. Ik zeg ‘zogenaamd’, omdat zekerheden alleen maar zeker lijken, ze zijn het niet. Dat weten we ook ergens wel en misschien juist daarom dat men probeert het ‘dicht te timmeren’. Gek genoeg houden mensen zelfs vaak vast aan situaties, die ze helemaal niet zo prettig vinden.

De comfort-zone…

We kunnen elkaar best een handje helpen om stappen buiten die veilige zone te zetten, maar het heeft helemaal geen zin om te pushen als iemand zelf niet wil of de noodzaak niet ziet. Dan zet men de hakken in het zand en protesteert tegen alles, klaagt ondertussen en nestelt zich nog wat dieper vast. Onbegonnen werk.

Ik ken iemand die een vriendin dacht een plezier te doen met een weekendje uit. De vriendin in kwestie ging wel mee, maar had nergens zin in. Niet in een museum, niet in wandelen of fietsen, niet in een film, alleen winkelen vond ze wel leuk, maar de winkels waren dicht. Toen ik vroeg op de avond even informeerde of het gezellig was, hoorde ik dat ze al in bed lag. ‘Niemand is zielig,’ concludeerde ik uit het verhaal. Dat klinkt misschien hard, maar als iemand altijd klaagt – bijvoorbeeld geen geld te hebben, vriendinnen moesten op haar verjaardag hun eigen lunch betalen – maar niet waardeert wat ze aangeboden krijgt en niet weet te genieten, dan helpt het echt niet om iemand zielig te vinden. Het helpt ook niet – je helpt iemand niet! – om daar maar aan tegemoet te komen. Misschien helpt het om te zeggen: “Prima, dan niet. Ik ga mijn eigen gang wel.” In elk geval helpt dat jezelf.

Het is maar een voorbeeldje, ik ken nog wel meer van die verhalen, hele andere voorbeelden, maar laat ik ze vooral niet allemaal noemen. Wat de verhalen gemeen hebben is dat deze mensen blijven klagen, maar zelf geen stap zetten om dat waarover ze klagen te veranderen. Anderen kunnen dat niet doen, al zouden ze het willen en proberen. Het is een negatieve manier van aandacht vragen, die je vooral niet moet belonen. Ook niet van jezelf trouwens. Laten we de spiegel niet vergeten…

“De Grote Witte Geest toont niet altijd Zijn Liefde op een manier waardoor jij je geliefd voelt, maar leidt jou op een pad (hoe pijnlijk of uitdagend ook), dat jouw hart vrijmaakt van alle angst, zodat andere mensen zich door Zijn Liefde geliefd kunnen voelen via jou.”

Dat is een quote uit het boek van White Bull (Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder), die iemand me vanmorgen stuurde. Ze had het boek opengeslagen  en de boodschap begrepen. De situatie, die haar overkomen was, had haar ruw uit haar ‘comfort-zone’ geslagen, ze was haar zekerheid kwijt. Dat had haar boos, verdrietig en onzeker gemaakt. Leuk is dat niet natuurlijk, dat begrijpt iedereen. En misschien zijn veel mensen dan geneigd om verontwaardigd met je mee te doen. Maar hebben we in zo’n situatie niet meer aan mensen die ons wijzen op onze mogelijkheden en herinneren aan onze eigen kracht en die ons stimuleren en bemoedigen?

Uithuilen, lekker flink balen, je uitleven en de weg vrij maken voor nieuwe dingen. Dat is wat deze tijd ons vraagt. Zekerheden zijn uiteindelijk alleen te vinden in jezelf. Dat is waarom vertrouwen op jezelf en verantwoordelijkheid nemen voor jezelf zo belangrijk is.