Geven is rijkdom. Delen is rijkdom.
En er van genieten, dat vooral.
Het is onze natuur om daarin ‘vrij’ te zijn. Kijk maar naar de natuur. Hoe meer zaadjes een plant verspreidt, hoe meer nieuwe stekjes. Waarom zou een appelboom zich inhouden met het laten groeien van appels? Waarom zou een rozenstruik niet zoveel mogelijk mooie rozen willen laten bloeien? Het is de natuur om voluit de mogelijkheden te benutten. Natuurlijk, het is wel afhankelijk van omstandigheden, hoeveel ruimte is er, is de bodem vruchtbaar, is er genoeg voedsel en water om te kunnen groeien? Maar alles wil groeien en zal groeien, zelfs tegen de verdrukking in.
Wij mensen censureren onszelf voortdurend. Is het wel goed, mooi, waardevol genoeg? Vinden anderen het wel mooi? Kan ik het wel? Mag ik het wel? Gaan ze er niet mee vandoor?
Ja, met de appels en de rozen kan ook ‘iedereen’ vandoor gaan, maar dat vindt de boom of de struik heus niet erg. Het is z’n doel om te verspreiden, te voeden, te delen. Het is z’n plezier. ‘Hij’ denkt niet aan winst of aan tekort, ‘hij’ is gewoon wat-ie is en produceert.
Leven betekent aanwezig durven zijn, je niet inhouden.
Het grote verschil tussen de appelboom of de rozenstruik en de mens is dat de mens denkt. En zichzelf beperkt met dat denken. We denken dat we heel intelligent zijn, veel mensen denken zelfs dat wij intelligent zijn en de natuur niet, de dieren niet bijvoorbeeld. Dat is een grote vergissing. En niet erg intelligent…
Het is leuk dat wij kunnen denken, ik zou dit bijvoorbeeld ook nooit kunnen schrijven als ik niet kon denken, maar ons denken is niet zaligmakend. Het is de kunst om ons denken waar te nemen en de baas te blijven. Het denken dienstbaar te maken aan ons ware zelf in plaats van onszelf te voegen naar ‘ons’ denken. Het denken is doorgaans gebaseerd op angst, we denken misschien wel veel te veel. En dat maakt onvrij. Angst maakt onvrij. Denken vanuit angst is geconditioneerd en iets om af te leren.
We beperken onszelf door ‘bang’ te zijn dat het niets oplevert, mislukt, niet goed is of niet wordt gewaardeerd. Je ware zelf zijn betekent je impulsen volgen en je vrij voelen. Het is de angst zelf die je beperkt. Niet iets anders. Laten we een voorbeeld nemen. Stel je bent bang dat ‘het mis gaat’. Natuurlijk kan je je afvragen wat ‘mis’ is, maar los daarvan, als je er zo over denkt, nodig je dat uit. Het is er omdat je het creëert. Stel je bent bang dat mensen je niet serieus nemen. Allereerst kan je denken ‘nou en?’ – wat is daar erg aan, maar juist omdat je er bang voor bent, roep je het in het leven. Als het je niet uitmaakt, zal je er ook geen last van hebben.
Nu zijn er natuurlijk veel angsten die onder de oppervlakte leven, angst heeft het kenmerk zich onzichtbaar overal mee te bemoeien. Het is vaak onbewust. Want zodra het wel gezien wordt, is het al aan het verdwijnen. Zodra je het waarneemt, neem je de leiding. En als je de leiding neemt, kan je ‘het denken’ dienstbaar maken aan jou, in plaats van het de macht geven over je. En dat blijft opletten. Dat vraagt elke dag opnieuw om alertheid. Onderzoek. Want angst ontneemt je je kracht. Het is niet dat je die kracht niet hebt. Je kunt je kracht terugvinden door je af te stemmen op de appelboom of de rozenstruik in jou. Wat wil er gedeeld worden? Wat wil tot bloei komen? Welke vruchten heb jij te verspreiden?
We kunnen beter een voorbeeld nemen aan de natuur. De natuur laat ons alles zien. Alle antwoorden zijn in de natuur te vinden.
Van delen kan je nooit arm worden, want wat je deelt wordt meer. Je geeft aan jezelf. In wezen geef je jezelf toestemming om voluit te zijn wie je bent, te delen wat je te delen hebt als je daar geen mitsen en maren aan verbindt. Als je het gewoon doet. En dan komt er altijd meer. De bron is onuitputtelijk. En als je er plezier in hebt, je goed voelt, je kracht voelt, het laat stromen, stroomt ook alles naar jou toe wat je nodig hebt. Beperk jezelf niet, want je creëert je eigen beperkingen.
Alle bezwaren zijn iets anders dan je denkt. Ze zijn er niet om je te behoeden voor misstappen of teleurstellingen, nee, ze zijn zelf de misstap en de teleurstelling. Je beperkt jezelf ermee, het zijn allemaal oneigenlijke argumenten. Angst is er niet om gehoor aan te geven, ook niet om mee te vechten, wel om de ware aard ervan te zien: het is niet wie je bent. Het is de sluier waarachter je ware aard zich verschuilt. Dus kom maar tevoorschijn!