Soms gebeuren er van die dingen waar je niet omheen kan, waar iedereen het over heeft, de social media van bol staan, televisiezenders voor vrijgemaakt worden en waar iedereen iets van vindt of over te zeggen heeft. Dat hadden we deze week twee keer. Tot op het bot worden die onderwerpen dan belicht, geanalyseerd, van commentaar voorzien door alles en iedereen, journalisten zoeken naarstig hun eigen nieuwe invalshoek, geraakt door het nieuws trekken mensen dan massaal naar een bepaalde plek en anderen haken juist af, het wordt ze teveel. De een laat zich volop meesleuren, de ander probeert te ontkomen aan de golven van verontwaardiging, emoties en meningen die over ons heen spoelen.
We kunnen er niet omheen dat het impact heeft op het collectieve bewustzijn. Gebeurtenissen laten boodschappen na. Het hart wordt geraakt en dat schept verbondenheid met elkaar. Soms heb je een vijand nodig om die verbondenheid en gezamenlijke kracht te ervaren.
Zoals bij elke schokkende gebeurtenis in het leven kan je twee kanten op, voelen of beredeneren. Meestal gaat het zo: Het is voelbaar en hup, dan begint het redeneren. De rationele hersenhelft neemt het zo snel mogelijk over om het in kaart te brengen. Om te proberen te voorkomen dat we nog eens met een pijnlijk gevoel geconfronteerd worden, gaan we kijken waar de schuld ligt, wie wat had kunnen doen om het te voorkomen, wat er nu zou moeten gebeuren om niet nog eens zoiets mee te maken, we wijzen van alles aan in de wereld dat zou moeten veranderen.
Dat staat een beetje haaks op het feit dat de wereld een afspiegeling is van onszelf, een reflectie van wat in ons leeft. ‘Wat in jou is nog fundamentalistisch?’ durfde een jongeman in een eenvoudig filmpje te vragen. Ja, ik zie hele fundamentalistische reacties, inderdaad. “Er moet dit, er moet dat,” vinden veel mensen. Het zou zeker helpen als we allemaal bij onszelf te raden gingen om te zien waar we nog fundamentalistisch zijn, waar we nog niet vrij zijn, waar we anderen in de wereld onze wil, onze wet op zouden willen leggen. Fundamentalisme is niet vrij en geeft de ander geen vrijheid. Het is gebaseerd op angst, dat kan niet anders. Wie niet bang is kan Liefde voelen. Waar Liefde is, heeft angst geen grip. Blijf dus vooral alert kijken waar je zelf afkeer, afkeuring en oordelen bespeurt, keer terug naar je eigen gevoel en ontdek welke angst je zicht beperkt, waar nog Liefde in gebracht kan worden.
Ik geloof niet in ‘de duivel’ of ‘het kwaad’, ze zijn als ‘zwart’ waarin het licht afwezig is, terwijl alle kleuren er in aanwezig zijn. Zodra je er licht op werpt, worden die kleuren zichtbaar. Zwart is zwanger van het licht, las ik laatst in een boek over De Zwarte Madonna. Mooi omschreven. Maar als je het over de duivel hebt of over het kwaad, besef dan dat dat ‘de angst’ is. Meer niet. Niet van jou of van mij, of van een ander, maar een uitnodiging tot meer Liefde.
‘Elk nadeel heb z’n voordeel…’
Johan Cruijff liet zich niet leiden door angst. Als het tegenzat, was dat juist een aanmoediging voor hem. Uit alles wat er over hem gezegd en geschreven wordt momenteel, valt me dat het meeste op. Hij kon niet schieten, las ik ergens en dat heeft juist dat prachtige spel van hem tot stand gebracht. Hij ontwikkelde een nieuwe stijl, er doorheen manoeuvreren, het ‘mooie’ voetbal deed daarmee z’n intrede. Authentiek, jezelf zijn en doorgaan. Juist als het moeilijk wordt, kan je je kracht laten zien. Elk nadeel heb z’n voordeel…