Het is vrij apart als je moeder vraagt ‘Heb je soms een hechtingsprobleem?’ kan ik je vertellen. Vooral omdat bekend is dat hechtingsproblematiek ontstaat in de eerste fase van je leven, in de binding met je moeder. Ik moest er om lachen en antwoordde: “Ik heb helemaal geen problemen!” En voegde er aan toe: “Behalve als iemand mij probeert te claimen! 😉 ”
Je komt altijd overal nieuwe leuke mensen tegen, die op dat moment bij je aansluiten. Ik ben niet zo van het vasthouden aan ‘het oude’. Ze was begonnen over een vriendengroepje van vroeger, of ik die lui nog wel eens zag. Soms. En natuurlijk, best leuk om oude bekenden tegen te komen. Maar in tegenstelling tot veel anderen, ben ik niet in groepjes blijven ‘hangen’.
Sommige mensen kom je steeds weer tegen, met sommigen pak je de draad zo weer op, anderen verdwijnen uit beeld. Sommigen slaan een hele andere richting in, dat kan. Dat heb ik zelf ook gedaan trouwens. En je vriendenkring beweegt mee. Mooi toch?
Misschien heb je wel meer een hechtingsprobleem als je denkt dat je het vast moet houden, als je dingen niet los kan laten, als je vindt dat je iets in stand moet houden, omdat het ’trouw’ is. Ik ben in de loop van mijn leven gaan ontdekken dat het veel belangrijker is om trouw te zijn aan jezelf. Om jezelf vrijheid te geven. Om jezelf te zijn.
Al dat aanpassen, al die verwachtingen die mensen van elkaar hebben (in plaats van van zichzelf) en al dat bemoeien met elkaar, al dat oordelen, al die afhankelijkheid… het kan heel belemmerend werken. Kan, het hoeft niet natuurlijk. Je kunt elkaar ook vrij laten en de ruimte geven en stimuleren. De ander helemaal accepteren zoals hij of zij is. En dan is er een uitwisseling mogelijk, die iets te bieden heeft: groei, stimulans, vreugde, en dat vraagt vooral vrijheid.
Vrijheid is voor mij heel belangrijk ja, dat klopt wel. Dat heeft niet met hechting te maken, meer met zelfstandigheid en het nemen van verantwoordelijkheid voor jezelf. Het is een innerlijke behoefte.
Ik haak af als mensen denken zeggenschap over mij te hebben, vinden dat ze het recht hebben zich ergens mee te bemoeien of iets af te keuren. Ik weet het niet beter voor een ander, iedereen heeft z’n eigen uitdagingen in het leven en z’n eigen pad te bewandelen. Als ik iets deel, vanuit mijn eigen beleving, dan kan een ander daar iets aan hebben, maar alleen als het volkomen vrij is. Anderen kunnen mij ook voeden, maar ook alleen als het vrijblijvend is.
Ik zie het veel te vaak gebeuren dat mensen van alles vinden van een ander, vinden dat die ander zich anders zou moeten gedragen bijvoorbeeld, last hebben van het gedrag van een ander, afkeuren en bekritiseren en okee, misschien doe ik dat soms per ongeluk ook. Maar ik heb wel geleerd in de spiegel te kijken. Ik weet dat alles me iets over mezelf vertelt. Dat ik – als iets mij triggert – mezelf af kan vragen: Wat is dit? Door het af te wijzen of er een oordeel over te hebben, ontwijk ik mijn eigen gevoel. Terwijl alleen mijn eigen gevoel me iets kan vertellen, waar ik iets aan heb. Bijvoorbeeld dat mijn eigenwaarde niet afhankelijk is van een ander. Als een criticus van buitenaf mij vertelt dat iets niet deugt in mijn gedrag, houding of voorkomen, dan is dat in wezen mijn eigen criticus, die zich laat zien. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid om mezelf de ruimte en de vrijheid te geven en goed te keuren. Om mezelf volledig te accepteren zoals ik ben. En als ik mezelf accepteer zoals ik ben, accepteer ik ook anderen zoals ze zijn. Dus dan geef ik ze de ruimte. Dan is er alle vrijheid. Ook voor mezelf.