Het is steeds belangrijker om los te laten. Loslaten in de zin van een sterk oordeel ergens over hebben en dan inzien dat je dat ook kan laten. Bepaalde overtuigingen, waar je aan vast houdt, onderzoeken en herkennen, zodat het kan bewegen. Met oordelen zetten we iets klem en versterken we het, tot het onhoudbaar wordt. Dat gebeurt in het groot en in het klein. In de wereld en in ons eigen leven. De tegenstellingen lijken zich te verscherpen. Zwart-wit. Dualiteit.

Loslaten betekent uit de dualiteit stappen en de Eenheid zien. Wie zich identificeert met één kant van de medaille – ofwel zwart, ofwel wit – komt er niet uit. Het is ook de kunst om zaken niet persoonlijk te maken, om je er niet persoonlijk mee te identificeren. Misschien was jij zelf in een vorig leven wel de ‘zwarte Piet’ waar je nu mee vecht. Wie zal het zeggen? Eigenlijk zijn we alles allemaal. We verschijnen in een bepaalde vorm, vertolken een bepaald onderdeel van het geheel, vervullen onze rol als een radartje in het geheel en op die manier hebben we allemaal invloed op alles.

En dan kan je dus kiezen: verharding of verzachting. Meer licht en Liefde brengen of meer de zwaarte en moeite voeden. Weten wie je werkelijk bent, betekent meer in Licht & Liefde aanwezig zijn. Al die verhalen, al die persoonlijke drama’s en toestanden, dat is niet wie je bent. Ook dat onderscheid tekent zich duidelijk af. Een deel van jou weet – altijd al – heel goed wie je bent, een ander deel protesteert daartegen en roept ‘ja, maar….’ en wil aandacht voor z’n angsten, zorgen en problemen.  We kunnen wel aan de gang blijven die serieus te nemen en aandacht te geven, maar wat bereiken we daarmee? Meer en meer en meer daarvan.

Het wordt ook steeds simpeler! Hoera! Dat is het grote voordeel van deze tijd, waarin alles in een stroomversnelling lijkt te zijn gekomen. Alles kan zich heel snel oplossen. Alles kan heel makkelijk losgelaten worden. Alles kan jou heel makkelijk loslaten. Alles waar je je niet meer druk over maakt, kan zichzelf oplossen. Het lijkt een beetje tegenstrijdig, maar ik zie het elke dag gebeuren.

Het gaat zo: Ik betrap mezelf bijvoorbeeld op een ‘ontevredenheid’ ergens over en realiseer me dat er daardoor lading op zit, waardoor het klem komt te zitten. Automatisch maak ik er dan tegenwoordig een intentie van en ik ben dus degene die beslist dat een bepaald oordeel, wat een bepaald gevoel oplevert, losgelaten mag worden en ik wens de hele situatie het beste. Waar het ook over gaat. Ik hoef het niet te doen, niet te bedenken, ik kan wel iets wensen en het me voorstellen en ik geef het toestemming te bewegen, door het los te laten. En ik zal je zeggen: Alles beweegt altijd de goeie kant op. Wij kunnen dat niet altijd overzien, maar er wordt aan gewerkt. Ook als er een onverwachte wending optreedt in ‘het verhaal’, kan dat een stap op weg zijn naar verbetering.

Met andere woorden: Ik hoef er geen strijd van te maken! Ik zie van alles, ik zie ook mensen worstelen of zwoegen of zoeken of moeite doen, aandacht vragen voor problemen en vechten voor rechtvaardigheid of erkenning of met elkaar. Ik zie ook veel mensen die het anderen willen vertellen, anderen willen veranderen, het beter denken te weten, ik zie arrogantie en ik zie slachtofferschap en ik kan het allemaal herkennen en begrijpen, maar ik wens vooral dat alle mensen zichzelf gaan erkennen, zien en in ere herstellen.

Het is een spel, een heel ingewikkeld spel, wat heel simpel gemaakt kan worden als we simpelweg gaan leven vanuit ons hart. En dus loslaten. Dat is een beslissing, die je kan nemen. Een intentie, die je kan formuleren. En het mooie van intenties is, dat ze zelf hun werk gaan doen. Probeer maar.

Allereerst even dit: Komende zondag geven we (Piek Stor en ik) een lezing over dierencommunicatie. Het loopt al aardig vol, maar je kunt je nog opgeven: zie hier de aankondiging.

Ook hebben we inmiddels een nieuwe 3-daagse cursus dierencommunicatie gepland staan in Zutphen, de data zijn: 1 en 22 december en 19 januari. Daarvoor zijn nog wat plekken. Opgeven kan hier.

De eerste cursisten zijn al volop bezig en tot onze verwondering lukte het sommigen al op dag 1 om een ‘echt’ gesprekje aan te knopen met een dier. Het is zo leuk om dat mee te maken. Zowel voor de mensen als voor de dieren. Opvallend is dat de meeste mensen heel duidelijk weten dat dit iets voor hen is. Vaak hebben ze er al kennis mee gemaakt, al langere tijd interesse in en bovenal het gevoel dat ze dit kunnen of kunnen leren.

Tot onze verbazing vroegen sommigen zich af waarom ik dit deed, terwijl wij het heel logisch vonden om dit samen te gaan doen. Piek is de dierentolk, kan veel vertellen over haar ervaringen met dieren en wat je zoal tegen kunt komen, hoe je daarmee om kunt gaan en wat de dieren ons te leren hebben. Ook kan zij – heel handig – checken of het een beetje klopt allemaal, wat er uit de oefeningen naar voren komt.

En wat doe ik dan? Voor mij valt dit onder de noemer ‘Eerherstel’. Eerherstel van onze eigen vermogens, eerherstel voor de dieren en de natuur. Een nieuw evenwicht in de wereld vraagt ons om dieren als gelijkwaardige partners te beschouwen en ons wat minder arrogant op te stellen als mens. Wij weten niet alles beter en wij mogen wel eens wat meer eerbied hebben voor de intelligentie van de natuur. In plaats van alles te willen controleren en beheersen, kunnen we ook leren luisteren, kijken en leren van het leven, van de dieren, maar ook van hoe de natuur functioneert.

In de natuur is overvloed, is je dat al eens opgevallen? Je plant een zaadje en dat ene zaadje kan talloze vruchten met weer nieuwe zaadjes voortbrengen. Wat we doen in deze cursus is ook een vorm van zaadjes planten. We bieden een eenvoudige methode aan, kennis en informatie, maar ook ontstaat er een gezamenlijk veld, waar men gemakkelijk op in kan tunen. Natuurlijk combineren we alles ook met de ‘geheimen’ uit ‘Eerherstel, een nieuw begin.’

Dat bracht ons op het idee om ook themadagen te gaan organiseren. Een themadag over (zelf)vertrouwen bijvoorbeeld, iets waar iedereen behoefte aan heeft die zich op de ‘nieuwe’ weg begeeft, die afwijkt van de ‘oude’ manier van denken, doen en reageren. Het vergt oefening, vraagt tijd en geduld, maar er zijn manieren waarmee je het jezelf makkelijker kunt maken.

Stel je toch eens voor dat iedereen met hart voor de dieren en de natuur, iedereen die zich inzet voor een mooiere, schonere, eerlijker en harmonieuze wereld, nu eens al z’n kracht en energie zou inzetten en bundelen om gezamenlijk dat doel te bereiken!

Er gaat nu veel energie verloren in protest en strijd ergens tegen, waardoor de tegenstellingen alleen maar versterken. Voorbeelden hoef ik niet te noemen, die kan iedereen zelf wel bedenken…

De omslag vindt plaats in onszelf. Het vraagt om een blik naar binnen: Waar in jou is nog strijd, wat wil nog gezien, verwerkt of ervaren worden? Wat willen jouw emoties over zaken in de buitenwereld je vertellen? Waar maak je je allemaal zorgen over?
Ik zal je één ‘geheim’ vast prijsgeven…. richt je op wat je wel wilt! Schrijf het op bijvoorbeeld.

In de loop der jaren heb ik veel onderzoek gedaan, veel geleerd en ontdekt (In Eerherstel een verslag daarvan) en het is steeds eenvoudiger geworden. Al die eenvoudige methodes leer ik anderen graag, ook in de cursus dierencommunicatie komen ze van pas. Maar net als met het communiceren met dieren, geldt ook hiervoor: Je kunt het allemaal aangereikt krijgen, maar je zal het zelf moeten ontdekken, in jezelf. In jezelf liggen alle mogelijkheden opgeslagen. Klaar om ontdekt te worden. Klaar om ingezet te worden.

Een nieuwe wereld komt er niet vanzelf, het is niet iets waar je op kan gaan zitten wachten. Niemand komt het je aandragen. Niemand anders kan ‘het’ voor je doen. Je kunt je wel laten voeden, je openstellen voor nieuwe zienswijzen en methodes, de wens uitspreken iets te willen leren of op een andere manier aan te pakken en dan… wordt jouw duidelijk verwoorde intentie ‘vanzelf’ gehoord, versterkt en ten uitvoer gebracht. Als jij ‘Ja’ zegt!

Als je op de hoogte wilt blijven van alle activiteiten, cursussen, workshops en lezingen, kan je je abonneren op de nieuwsbrief!

‘Je benen zijn de wielen van je creativiteit,’ zou Albert Einstein hebben gezegd. ‘Ga eens een half uurtje buiten lopen zonder doel en zonder verwachtingen en let op wat er met je gebeurt,’ las ik als suggestie daaraan toegevoegd. Dat laatste moet je dan eigenlijk ook niet doen, want dan ben je nog steeds ergens mee bezig 😉

Maar goed, ik had ik me net voorgenomen om elke dag weer minimaal een half uur te gaan lopen, dus deze hint viel in goede aarde. Soms komt het er niet van omdat ik dan eerst aan het bedenken ben waar ik naartoe zal gaan wandelen.

Nu ging ik naar het bos. Dat is een gewoonte geworden op zondag, die me goed bevalt. Ook al is het verreweg de drukste dag van de week daar. Maar ook daar kan ik van genieten: Zoveel mensen die lekker wandelen en ontspannen. Bovendien daagt het me uit tot sluiproutes…

‘Zonder doel en zonder verwachtingen’ breidde ik nu uit tot ‘niet volgens een bepaalde route’ en willekeurig afslagen nemen, wandelen op gevoel. Met als gevolg dat ik keer op keer uitkwam bij die ene plek, mijn lievelingsplek in het bos. Grappig hoe dat werkt. Alsof dat het hart van het bos is, waar alles omheen draait.

Net als de zee is het bos ook altijd weer anders. Zo staan er nu opeens een heleboel paddenstoelen. De paden liggen bezaaid met bladeren en de zon bescheen de oranje eikenbladen, die nog net bleven hangen. Kunstwerkjes allemaal. Ik kon het niet laten om foto’s te gaan maken. Al had ik doelbewust (zonder doel) juist mijn fototoestel thuisgelaten. De telefoon dus….

En als je dan eenmaal een zo’n foto gemaakt heb, zie je steeds meer kunstwerkjes verschijnen. Zo gaat dat.

Ik herinner me dat ik ooit op het strand gefascineerd raakte door een blauwe schelp. Na een half uurtje lopen zag ik alleen nog maar blauwe schelpen. Ik kwam met handenvol blauwe schelpen thuis. Schatten…

Ook is het me wel eens overkomen dat een tak in het bos tot mijn verbeelding begon te spreken. Mocht je je afvragen wat die takken toch liggen te doen in mijn huiskamer… Ik heb daar grootse plannen mee. 🙂

Dus ja, Einstein heeft wel gelijk. Maak je geest leeg en zie wat er dan in opwelt. Daar zie je het proces van het creëren heel eenvoudig gebeuren: Het gaat vanzelf. Vind je dat leuk? Of liever: Heb je daar aandacht voor?  Okee, dan krijg je daar meer van. Nog meer mooie plaatjes, nog meer lichtspel…

Ik vroeg me wel even af: ben ik nu niet weer ergens mee bezig? ‘Doelloos’ is vrijwel onmogelijk! Maar het zou ook heel erg onnatuurlijk zijn om dat te stoppen. Je maakt de geest leeg – dat is heel goed voor de mens, alles eens even lekker laten, loslaten, weg laten waaien…. Maar ‘het veld’ is een veld vol potentie, vol mogelijkheden, de hele wereld en nog veel meer werelden wellen eruit op! Wij zijn creërende wezens! Dus dan komt de creativiteit juist op gang. Einstein…

En daarom is het ook zo goed om dat te beseffen, dat je op elk moment weer opnieuw kan beginnen. Mocht je je nu per ongelijk ergens over aan het opwinden zijn… stop. Terug naar af.

Voor ik vertrok had ik een – voor mijn doen – nog wat vol hoofd, omdat er mensen protesteerden tegen snelwegen en 5G-straling en hoewel ik het er natuurlijk helemaal mee eens ben dat bossen, bomen, dieren en stralingsvrije zones veel beter zijn voor ons allen, werd ik daar toch heel moe van. Mijn hoofd wordt moe van strijd, zelfs als ik niet eens meedoe. Na de wandeling had ik een oplossing.

Als we al die mensen die zich nu zo boos maken over van alles en protesteren tegen… als we die nu eens mobiliseren om mee te doen aan het sturen van intenties! Briljant plan. En weet je wat het is? Ik heb het niet bedacht… Het komt zich aandienen. Het toont zich. En dat gebeurt alleen als je steeds de geest weer leeg maakt en de plannen de ruimte geeft om op te doemen. Je hoeft verder niet zoveel te doen. De weg wijst zichzelf. Het kan zelfs nog makkelijker: Als iedereen gewoon gaat wandelen en genieten en ophoudt met mopperen, dankbaar is en de aandacht richt op het mooie bos, de vreugde deelt, de natuur en de dieren waardeert, alleen het mooiste en het beste aandacht geeft…

Moeite doen is al een vorm van gevecht. Laat het ontstaan. Van binnenuit. Dan gaat het makkelijk en vanzelf. Wij creëren… elke dag opnieuw!

De koning heeft 5 paleizen, lees ik net. Het kan niet anders dan dat die grotendeels onbewoond zijn. En ik denk aan al die kinderen met honger in Jemen… En aan de commotie rondom de 400 kinderen, die in Nederland geboren zijn, maar het land uit zouden moeten. Misschien zou de koning zelf wel het liefst zeggen: ‘Kom maar, ik heb nog wel wat ruimte over in m’n paleis…’ maar ja, hij mag dan wel rijk zijn, vrij is hij niet. Wat heb je dan aan al die rijkdom?

Mensen hebben soms, vaak eigenlijk, verontwaardiging nodig. Ze halen dan energie uit een emotie, ze gaan ergens voor of tegen vechten bijvoorbeeld. (Voor of tegen maakt wel het verschil trouwens! Maar dat nu even terzijde…). Kracht halen uit de strijd… Ik lees dat een vrouw uit Oeganda, die ter dood was veroordeeld terwijl ze de moord op haar man niet had gepleegd, in de gevangenis rechten ging studeren en inmiddels zelf vrij is en ook nog vele levens van anderen heeft gered. Wouw!

Het lijken wel sprookjes allemaal, nietwaar? Het is allemaal ‘gewoon’ nieuws. Wat vertelt het? Van alles. Als deze Oegandese niet in de gevangenis was beland, had ze nooit een studie gedaan en was het haar nooit gelukt de doodstraf te helpen afschaffen. Bepaalde situaties vragen om een antwoord, om een beter antwoord, om rechtvaardigheid. En ja, dan heb je eerst wel die verontwaardiging nodig. Maar al die andere vrouwen waren net zo boos en verontwaardigd. Zoals vele mensen ook verontwaardigd zijn over kinderen met honger of het uitzetten van kinderen die hier in Nederland zijn geboren. Het verschil is… wat je ermee doet!

Je hebt dus geen geld nodig – zelfs geen optimale omstandigheden – om iets constructiefs te kunnen doen. Je kunt wel koning zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat je meer invloed hebt dan een kansloze gevangene. Weet je nog hoe Claus zijn stropdas afwierp? Sterke symboliek, ook hij kon geen kant op.

Ik zag de hele week allerlei hartverwarmende initiatieven voorbij komen. Beau, die de daklozen in Rotterdam helpt. Linda de Mol die kinderen in armoede iets extra’s wil geven en dan presentator Tim Hofman die dus in de bres springt voor de 400 ‘asiel’-kinderen. ‘Meer erbarmen nodig,’ hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk elke dag zeggen.

Ja. Dichtbij en ver weg. Ik hoop dat de gezamenlijke intenties die via het project van Lynne McTaggart binnenkort naar het Midden-Oosten worden gestuurd gericht zullen zijn op al die kinderen in Jemen, maar daar hoeven we het niet vanaf te laten hangen! Ook hoop ik dat er heel veel mensen meedoen en dat het veel vrede brengt. Of dat nu aangetoond wordt met dit experiment of niet. Wat telt is de inzet, de gezamenlijke inzet. De gezamenlijke kracht. Niet het gevecht, niet het slachtofferschap, niet de verontwaardiging, maar de gezamenlijke kracht die daaruit voort kan komen en die de hele wereld mooier maakt voor anderen. Want… mensen die intenties voor de vrede sturen, gaan zelf ook meer vrede ervaren in hun leven.

Succes is niet hoeveel paleizen je hebt, hoeveel er op je bankrekening staat, maar welk verschil je maakt. Wat je betekent voor anderen, zonder dat dat nou zozeer de opzet is. Het lef hebben, liefhebben, je inzetten, het beter willen, willen verbeteren en erin geloven dat dat kan. Dat je die kracht hebt. Dat we gezamenlijk die kracht vermeerderen. Het gaat niet over ‘ik’, maar over ‘wij’. En ‘wij’, daar horen we allemaal bij!

Het anderen gunnen en wensen, het iedereen gunnen en wensen. Dat gaat voorbij de verontwaardiging, voorbij de jaloezie, voorbij de eigen belangen. Voorbij het ‘ik’: WIJ.

Het is zo grappig, steeds als ik mijn youtubekanaal betreed, hoor ik mezelf in zomerse outfit bezweren: “Het is al verleden tijd!” En dan klik ik op ‘opladen’ of iets anders. Dit gebeurt al minstens een maand, zonder dat ik er echt acht op sloeg. Maar de laatste tijd ben ik vooral verbaasd: Steeds opnieuw begint dat filmpje af te spelen op datzelfde punt! Hoe bestaat het! En het heeft impact. ‘Oja,’ denk ik dan vrolijk. Het is al verleden tijd. Alles is al verleden tijd!

Een van de laatste filmpjes die ik heb opgeladen is de lezing van Vandana Shiva die ik bijwoonde in Drachten bij festival B. Na afloop van die lezing kon ik haar nog even interviewen en mijn ‘punt’ voorleggen…

Ik heb enorme bewondering voor deze dame, wat een kracht, inzicht, intelligentie, daadkracht ook en onbeschrijflijk waardevol voor de planeet, het werk dat ze doet. Ze heeft in India de organisatie Navdanya opgezet, een diversiteit aan zaden (rijst, graan in alle soorten en maten) gered van de ondergang en beschikbaar gemaakt voor de boeren, zelfvoorzienende woongemeenschappen opgezet, kleine boeren ondersteund en gestimuleerd in biodiversiteit, ze geeft lezingen over de hele wereld en ze is vast en zeker de grootste ‘vijand’ van de Monsanto’s op de wereld. Zo’n David die met een welgemikt kiezelsteentje Goliath omver werpt. Er zijn al heel wat rechtszaken gewonnen en ze roept iedereen – terecht – op om niet te accepteren dat Monsanto en consorten patent krijgen op voedselproductie, zaden, water of wat dan ook. En terecht. ‘Wakker worden, dat moeten we niet accepteren!’ zegt ze. Daarnaast heeft ze in vele studies al aangetoond dat biodiversiteit beter is voor de bodem, het voedsel, onze eigen gezondheid, het klimaat, de samenleving, de democratie, de economie en het welzijn van de dieren. Ja. Ik ben het helemaal met haar eens. Wie niet?

Ze noemt zichzelf een ‘Warrior’. Dat is ze zeker. Ze treedt graag in de voetsporen van Gandhi, haar grote voorbeeld, spreekt over vrede, harmonie op de wereld èn in ons lichaam… Ze maakt daarmee dezelfde vergelijkingen als die ik zelf zag en beschreef in mijn boek (Eerherstel), namelijk: Wij zijn de aarde. Beter voor ons lichaam zorgen is tegelijkertijd beter voor de aarde zorgen. De mind niet zoveel macht geven, die gewelddadige overheersende en onderdrukkende mind…

Ja, zulke voorbeelden, zulke sterke krachten hebben we nodig. Het evenwicht dient hersteld te worden op aarde. Eerherstel. Voor de planeet, Moeder Aarde, de natuur, de dieren, voeding, onszelf, ons lichaam. Ja. Helemaal mee eens.

Alleen is het gevecht niet precies wat ‘de tegenstander’ in het zadel houdt? De Waarheid heeft het niet nodig om te vechten, zichzelf te verdedigen, de Waarheid wint altijd. De Waarheid heeft het gelijk al aan z’n zijde staan. Waar je tegen vecht versterk je.

Nu is het zo dat het wel nodig is dat we ons bewust worden, daarvoor heb je misschien wel tegenstanders, vijanden nodig. Om je eigen kracht te ontdekken. Om de gezamenlijke kracht te ontdekken. Tegelijkertijd is dat een gevecht met onszelf, met onze eigen mind. Alles is in onszelf aanwezig. Dus als we werkelijk in vrede en harmonie met onszelf en onze omgeving leven, is er geen strijd meer. En dat is de volgende stap, denk ik. Want ja, het kan zijn dat we de tegenstelling nodig hebben om te kunnen bepalen wat we wel willen. Het contrast wat de wens oplevert (Abraham Hicks) en dat is nuttig. Maar blijf gefocust op wat je wel wilt – voed niet wat je niet wilt door daar maar de aandacht op te blijven vestigen.

De monsanto’s op deze wereld hebben hun functie gehad, ze zijn verleden tijd! Het is al verleden tijd!

Laat dit een leidraad zijn: Alles wat je nu waarneemt is al verleden tijd! Geef het geen bestaansrecht meer. De nieuwe wereld rijst op – het oude wat we waarnemen verdwijnt. Vecht er niet mee als je wilt dat het verdwijnt. Focus op wat je WEL wilt, op de Waarheid. Erken niets anders dan de Waarheid. Wat er ook gebeurt, weet dat hierin je werkelijke kracht ligt. Vechten is niet nodig, het voorbeeld zijn, laten zien hoe het anders kan, daarin geloven, niet twijfelen, je niet van de wijs laten brengen…. Want het gaat inderdaad over vrede. De natuur is sterker dan wij. Laten we samenwerken. Met elkaar en met de natuur. Met het leven.

Nadat ik het artikel afrondde over het boek ‘Licht in het hart van de duisternis’ (binnenkort wordt dat gepubliceerd) van Kevin Billett & Brandon Bays, zag ik een programma over eetstoornissen. ‘Eigenlijk gaat alles over hetzelfde,’ bedacht ik me. Zoals Kevin & Brandon mensen die last hebben van depressie, burn-out of stress de ‘uitweg’ wijzen door hen te begeleiden in het ervaren van hun emoties, zo zou je dat met alles kunnen doen. Ook met eetstoornissen. Ik hoor een mevrouw vertellen dat ze eet om maar niet te hoeven voelen. Ze heeft het over een ‘leegte’ die ze ervaart en die ze probeert op te vullen door vooral heel veel koekjes met chocola te eten. Natuurlijk weet zij zelf ook wel dat dat niet helpt. Je gaat je er bovendien niet beter door voelen. Integendeel.

In een andere ‘productie’ waar ik mee bezig ben, komt iemand aan het woord, die vertelt hoe rampzalig het voor je lichaam is als je vier koekjes achter elkaar op eet. Zij heeft een slimme nieuwe term bedacht die alles samenvat waar je lichaam niet blij mee is, wat niet ‘communiceert’: Nocx. Dat zie je binnenkort. Maar die communicatie, dat is waar het om gaat nu: De communicatie met jezelf en je lichaam.

Waar het ook over gaat, de gemene deler is steeds hetzelfde! Problemen beginnen te ontstaan als je (onbewust) probeert om je gevoelens te vermijden. Je vlucht ervoor weg. Bepaalde gevoelens denken we niet aan te kunnen of beoordelen we als ‘ongewenst’ of vinden we onprettig en die omzeilen we dus. Door er verhalen van te maken, verklaringen voor te zoeken en verhalen in stand te houden, manoeuvreren we ons in allerlei bochten.  In wezen gaat het steeds over een (onterecht!) negatief idee en oordeel over jezelf. Dan heb je dus je Ware Zelf nog niet ontdekt. En dat is nou precies waar het om gaat in het leven.

EERHERSTEL! Eerherstel van jeZelf dus in de eerste plaats. Zoals ik in mijn boek schrijf: Alles werkt andersom. We zoeken in de buitenwereld wat we denken nodig te hebben: Liefde, geld, waardering, erkenning, genoegdoening, troost, aandacht, vulling… Terwijl de enige vervulling van je ZELF kan komen. Alles is alleen IN jezelf te vinden. En ja daarvoor moet je wel even het ‘diepe’ induiken. Daarvoor zal je al die gevoelens juist wel aan moeten gaan, waar je zo bang voor bent. Alleen door vermijdend gedrag ontstaan problemen, je sluit die gevoelens als het ware op en ze hebben daardoor juist veel meer negatieve impact. Je komt zelf ‘op slot’ te zitten daardoor.

Maak er geen verhalen van. Voel het gewoon. Emotie betekent beweging. Een emotie wil komen en weer gaan. Zoals Kevin Billett ook zegt: “Ze duren niet zo lang. Laat ze gewoon door je heen spoelen, ervaar het gevoel. Het duurt hooguit een minuut of tien en dan is de emotie klaar met jou. Dan ben je ervan bevrijd. En dan ontdek je wie je werkelijk bent.”

Ik stel voor dat we er met z’n allen een gewoonte van maken om een paar keer per dag eens stil te staan bij wat we voelen. Geef het de ruimte, erken het gevoel, sta de emotie toe er te zijn (en dat is echt iets heel anders dan er vanuit te handelen, boos te gaan worden op anderen of op een andere manier je eigen onvrede te projecteren op de buitenwereld!) Vraag jezelf eens wat je voelt en laat het er zijn. Geef het de ruimte. Durf het aan te gaan.

Dat wat ‘leegte’ lijkt, dat wat je probeert te vermijden, dat wil ervaren worden. Het is als een ‘scherm’ waar je even doorheen moet. Als het klaar is, doemt iets nieuws op. Iets waar je blij van wordt. Je Ware Zelf kan bedekt zijn door alles wat je denkt, allerlei aannames, overtuigingen, angsten, zorgen, maar dat is niet wie je bent. Geef het toestemming er te zijn en het lost vanzelf weer op. Veroordeel jezelf niet voor wat je voelt of ervaart. Keur niets goed of af. Geef niemand de schuld. Ook jezelf niet. Erken alleen wel wat je voelt. Door niet te vluchten, maar te communiceren met jezelf, je lichaam en je gevoelens, bevrijd je jezelf. En weet je wat? Je kunt dat alleen zelf doen! Ik wens iedereen EERHERSTEL!

En hier vind je het boek Eerherstel, waarmee je jezelf in ere kunt herstellen…. 

 

Amma is weer in het land! Mocht je het nog nooit ervaren hebben, waag je er eens aan, aan zo’n knuffel van haar. Je weet niet wat je meemaakt… Maar, wees gewaarschuwd, want het kan ook je leven op z’n kop gaan zetten 😉

Voordat ik Amma ooit ontmoette, inmiddels alweer een jaar of 15 geleden, filmde ik voor een reportage voor de OHM de voorbereidingen en was ik – als ‘nuchtere’ journalist – vooral verbaasd over het enorme enthousiasme van de vele vrijwilligers. Tot op het moment dat Amma arriveerde en op blote voeten uit een auto stapte. Een hele kleine, donkere Indiase dame in het wit, met zo’n krachtige uitstraling dat ik zowat omver geblazen werd! Haar energie is zo sterk, licht en liefdevol, daar kan je niet omheen. Daar kan je alleen maar van onder de indruk zijn.

Op een knuffel zat ik helemaal niet te wachten, ik zag allerlei huilende mensen uit haar armen opstaan. Maar ik kreeg hem wel. Of ik nu wilde of niet, ik werd gewoon in haar armen geduwd, nadat we klaar waren met het interview. Tot mijn verbazing schoot ik in de lach! Zij ook. Ik kan de ervaring echt niet in woorden omschrijven, want op het moment van die knuffel is er even helemaal niks meer: Geen tijd, geen plaats, alleen maar heel veel ruimte. Erg bijzonder! Daarom: je moet het zelf meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen.

Het is ook echt voor iedereen weer anders wat het effect is van de knuffel. In dit interview (een paar jaar geleden werd ik opnieuw uitgenodigd om haar te komen interviewen en filmen) vraag ik ernaar en ze vergelijkt het met ijs dat smelt. Kijk zelf maar 😉

Ik ben Chander Mathura, destijds eindredacteur bij de OHM, zeer dankbaar dat hij mij hier heen stuurde. Het heeft mijn leven absoluut verrijkt en me nieuwe inzichten en ervaringen gegeven. Wie weet was dat wel de ommekeer in mijn leven, dat moment. Ongeveer een jaar later stond mijn hele leven op z’n kop en veranderde alles. Ik ben een nieuwe richting ingeslagen, kon ook niet meer terug, dat was best een hele ‘reis’…

Nu, vele jaren later, bekijk ik die ‘oude’ journalistieke ‘nuchtere’, vaak ‘sceptische’ en vooral ‘wantrouwige’ houding heel anders. Het is voornamelijk onwetendheid en daardoor missen we veel. Het gevoelige, zachtaardige en liefdevolle, maar ook dat zesde zintuig, wat we allemaal hebben, waar vaak overheen gestapt wordt. Wat vaak belachelijk gemaakt wordt. Wat – zeker in de journalistiek – niet serieus genomen wordt, waar de mind allerlei oordelen en kritiek op heeft. Wat in feite ons belangrijkste zintuig is, ons innerlijk weten, onze intuïtie, de verbinding met het ‘onzichtbare’, het ‘Goddelijke’, de communicatie met dieren, maar ook met de rest van de natuur, onszelf, ons lichaam, noem maar op….

EERHERSTEL dus! Dat bedoel ik met Eerherstel. Ons eigen vermogen, ons Zelf weer serieus nemen, onze vermogens om te genezen, te weten, te communiceren met dieren, de harmonie ervaren met de natuur, noem maar op. Daarom doe ik nu wat ik nu doe: Het allemaal in ere herstellen. Te lang, veel te lang hebben we onszelf tekort gedaan, ons laten overstemmen door de mind, onsZelf laten onderdrukken (zowel door onszelf als door de buitenwereld).

Tijd voor EEN NIEUW BEGIN!

Hier kan je het boek ‘Eerherstel een nieuw begin’ bestellen.
Alleen deze week nog met vriendenkorting via de mail!

 

Deze week zette ik 9 afleveringen van een serie programma’s over Navratri op het youtubekanaal van Happy View (waar je natuurlijk allang abonnee van bent, dus dat heb je misschien ook al gezien 😉 ) Navratri betekent 9 nachten, het wordt in het Hindoeïsme twee keer per jaar gevierd om de Goddelijke Moeder te eren, maar het mooie is: mensen gaan aan de slag met de grote schoonmaak in zichzelf (Kali ruimt al het oude, al het ego, de ‘rommel in onszelf’, zodat er ruimte ontstaat voor vernieuwing en verlichting) en elke dag staan er nieuwe vrouwelijke waarden centraal. In deze serie programma’s veel uitleg en achtergronden, maar ook de belichting van het universele aspect van de Oermoeder, het vrouwelijke aspect van het Goddelijke, iets wat bij ons in het Westen nu pas weer terugkeert: EERHERSTEL!

Afgelopen zondag bij Tegenlicht een aflevering over ‘peperdure pillen’ en hoewel we dat toch echt al wel wisten of vermoedden, werd iets bloot gelegd, waarvan je je af kan vragen: Hoe is het mogelijk? Hoe is het mogelijk dat dit gebeurt, kon blijven voorbestaan en dat ‘we’ ons zo in de luren laten leggen met z’n allen? Het antwoord is: angst. Angst en onwetendheid, die gepaard gaat met afhankelijkheid. We kennen onze eigen kracht niet meer, we weten niet meer hoe we zelf onze gezondheid kunnen beïnvloeden en we vertrouwen vaak niet op ons zelfherstellende vermogen.

Dat hebben we, net zoals de natuur dat heeft. Laatst schreef ik nog over het Kali Yuga tijdperk. We zitten er middenin en de ommekeer is gaande. Het momentum, dat woord hoorde ik deze week drie keer. Het gaat hard en het zit in een stroomversnelling. Kali is krachtig aanwezig 😉 En de verering van Kali helpt daarbij, het ‘opruimen’ in onszelf helpt de planeet. Onze eigen emoties aankijken en accepteren, erkennen en er de verantwoordelijkheid voor nemen, maakt een nieuwe kracht in onszelf vrij. Het is de remedie tegen depressie en burn-out, zoals Brandon Bays en Kevin Billett van de week vertelden nav hun nieuwe boek. ‘Grace’ geneest, ‘Grace’ neemt het over, zei Brandon Bays heel mooi. Grace is wat ik ‘de God-in’ in jezelf noem. je Zelf. Je Goddelijke Zelf dus.

Ondertussen vind ik zo nu en dan iets op over #metoo, een niet meer weg te denken begrip dat een jaar geleden ‘geboren’ werd, precies op het moment dat ik de laatste hand legde aan mijn boek! Ik weet nog goed wanneer ik klaar was. Precies om 4 uur op 14 oktober viel de laatste zin op z’n plek! En ik weet ook nog welke zin dat was! Zoiets als ‘als het nog niet goed voelt, dan is het nog niet klaar.’ En dat is een hele gersutstelling toch? dan ontwikkelt het zichzelf nog, Grace is nog aan het werk… tot het ‘goed’ is en goed voelt. En voldoening geeft, rust en vrede. Tot het in het ‘Licht’ is weergekeerd. Eerherstel….

Gisteren was ik bij festival B, waar heel veel gedreven mensen ‘vechten’ voor gezonde en eerlijke voeding, bewustzijn bij mensen en een schone aarde. Een gevecht tegen de voedselmaffia, diezelfde ‘maffia’ als die van de medicijnen… en natuurlijk hebben ze helemaal gelijk: Eerherstel van onze Moeder Aarde, eerlijke producten zijn gezonder en smaken beter, voedsel is het beste medicijn. Ik ben blij dat er zoveel gedrevenheid is, dat er zoveel mensen bezig zijn de aarde en ons voedsel in ere te herstellen, aankaarten dat het veel beter is om ‘Nocx’ te vermijden (alle kleur, geur en smaakstoffen bv, maar wat Nocx betekent, daarover later meer!) en hoeveel wij Zelf kunnen doen voor onze gezondheid en die van de Aarde.

Ondertussen zag ik een link met #metoo. Ons lichaam en Moeder Aarde zijn ‘één’ als het ware. Ook de Aarde is verkracht en dat wordt net zo hard aangekaart op dit moment, de balans mag zich nu gaan herstellen, in de wereld, maar ook IN onszelf. De balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke, rust en vrede, de voedende aspecten van de Goddelijke Moeder komen vanuit vrede tevoorschijn. De mind is onderdrukkend en maakt ons depressief of negatief. Wij zijn allen één, dat zei de strijdbare Vandana Shiva ook in het interview. Zij is iemand die werkelijk voorop loopt in de revolutie. Ook daarover later meer. ‘Maar als wij allen één zijn, alles één is, waar strijden we dan tegen? Dat is dan toch de strijd in jezelf?’ legde ik haar voor. Ze begreep het en haar antwoord was prachtig! (Haha, ook dat zie je later! 😉 )

EERHERSTEL! Daar gaat het dus allemaal over. De stroomversnelling waar we plotseling in terecht gekomen zijn – me too: het was zo’n drukke week  opeens! – is een revolutie. Het gaat de goeie kant op! Hoera!

Terwijl al die verschillende verhalen over elkaar heen buitelen en elkaar verdringen om als eerste gemonteerd te worden, ga ik nu eerst even de Stilte in het bos opzoeken om het Eerherstel in de praktijk te brengen, te vieren en mezelf te voeden. Grace will take care….

En omdat Eerherstel een bijzondere dag beleeft vandaag voor alle lezers van mijn blog, die het boek nog niet hebben of kennen een speciale aanbieding! Het boek was intussen in prijs verhoogd vanwege de enorme marges van boekhandel en bol.com – maar als je het nu persoonlijk bij mij besteld, krijg je 10 euro korting & de verzendkosten kado! Maak dan 49,95 over op bankrekeningnummer: NL50TRIO0390912727 tnv Happy View onder vermelding van ‘Eerherstel, 14 oktober’ en stuur me je adres per mail: info@happyview.info

Natuurlijk kan je het boek ook in de winkel van Happy View bestellen, als je dat wilt: HIER.

Een persoonlijke boodschap erin voor jezelf of voor een ander? Dat kan ook, geef het even aan! Op het EERHERSTEL! Ook voor jou…. <3