De koning heeft 5 paleizen, lees ik net. Het kan niet anders dan dat die grotendeels onbewoond zijn. En ik denk aan al die kinderen met honger in Jemen… En aan de commotie rondom de 400 kinderen, die in Nederland geboren zijn, maar het land uit zouden moeten. Misschien zou de koning zelf wel het liefst zeggen: ‘Kom maar, ik heb nog wel wat ruimte over in m’n paleis…’ maar ja, hij mag dan wel rijk zijn, vrij is hij niet. Wat heb je dan aan al die rijkdom?
Mensen hebben soms, vaak eigenlijk, verontwaardiging nodig. Ze halen dan energie uit een emotie, ze gaan ergens voor of tegen vechten bijvoorbeeld. (Voor of tegen maakt wel het verschil trouwens! Maar dat nu even terzijde…). Kracht halen uit de strijd… Ik lees dat een vrouw uit Oeganda, die ter dood was veroordeeld terwijl ze de moord op haar man niet had gepleegd, in de gevangenis rechten ging studeren en inmiddels zelf vrij is en ook nog vele levens van anderen heeft gered. Wouw!
Het lijken wel sprookjes allemaal, nietwaar? Het is allemaal ‘gewoon’ nieuws. Wat vertelt het? Van alles. Als deze Oegandese niet in de gevangenis was beland, had ze nooit een studie gedaan en was het haar nooit gelukt de doodstraf te helpen afschaffen. Bepaalde situaties vragen om een antwoord, om een beter antwoord, om rechtvaardigheid. En ja, dan heb je eerst wel die verontwaardiging nodig. Maar al die andere vrouwen waren net zo boos en verontwaardigd. Zoals vele mensen ook verontwaardigd zijn over kinderen met honger of het uitzetten van kinderen die hier in Nederland zijn geboren. Het verschil is… wat je ermee doet!
Je hebt dus geen geld nodig – zelfs geen optimale omstandigheden – om iets constructiefs te kunnen doen. Je kunt wel koning zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat je meer invloed hebt dan een kansloze gevangene. Weet je nog hoe Claus zijn stropdas afwierp? Sterke symboliek, ook hij kon geen kant op.
Ik zag de hele week allerlei hartverwarmende initiatieven voorbij komen. Beau, die de daklozen in Rotterdam helpt. Linda de Mol die kinderen in armoede iets extra’s wil geven en dan presentator Tim Hofman die dus in de bres springt voor de 400 ‘asiel’-kinderen. ‘Meer erbarmen nodig,’ hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk elke dag zeggen.
Ja. Dichtbij en ver weg. Ik hoop dat de gezamenlijke intenties die via het project van Lynne McTaggart binnenkort naar het Midden-Oosten worden gestuurd gericht zullen zijn op al die kinderen in Jemen, maar daar hoeven we het niet vanaf te laten hangen! Ook hoop ik dat er heel veel mensen meedoen en dat het veel vrede brengt. Of dat nu aangetoond wordt met dit experiment of niet. Wat telt is de inzet, de gezamenlijke inzet. De gezamenlijke kracht. Niet het gevecht, niet het slachtofferschap, niet de verontwaardiging, maar de gezamenlijke kracht die daaruit voort kan komen en die de hele wereld mooier maakt voor anderen. Want… mensen die intenties voor de vrede sturen, gaan zelf ook meer vrede ervaren in hun leven.
Succes is niet hoeveel paleizen je hebt, hoeveel er op je bankrekening staat, maar welk verschil je maakt. Wat je betekent voor anderen, zonder dat dat nou zozeer de opzet is. Het lef hebben, liefhebben, je inzetten, het beter willen, willen verbeteren en erin geloven dat dat kan. Dat je die kracht hebt. Dat we gezamenlijk die kracht vermeerderen. Het gaat niet over ‘ik’, maar over ‘wij’. En ‘wij’, daar horen we allemaal bij!
Het anderen gunnen en wensen, het iedereen gunnen en wensen. Dat gaat voorbij de verontwaardiging, voorbij de jaloezie, voorbij de eigen belangen. Voorbij het ‘ik’: WIJ.