‘Dat koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?’ Legendarische woorden, je hoort het hem nog zeggen. Reve.

Tot mijn verrassing wordt hij aangehaald in de preek; ik woon een Lutherse dienst bij in Woerden, omdat alle overledenen van het afgelopen jaar herdacht worden. Nog verrassender is dat het gaat over de nieuwe wereld. Waar we klaar voor dienen te zijn. Het verhaal van de vijf dwaze en de vijf wijze meisjes met olielampjes. De dwaze meisjes hadden geen reserve-olie meegenomen en de wijze meisjes weigerden de dwaze meisjes hun olie te geven, omdat ze dan niet genoeg zouden hebben. Daardoor moesten de dwaze meisjes op zoek naar een olieverkoper en ondertussen kwam de bruidegom aan. De wijze meisjes mochten naar binnen op het bruiloftsfeest en de dwaze meisjes, die te laat arriveerden, moesten buiten blijven staan. ‘Ik ken jullie niet’, zei de bruidegom.

De dominee bekent dat hij zelf in eerste instantie wat moeite had met het verhaal, was dat niet erg cru van die wijze meisjes, dat ze hun olie niet wilden delen? Hij legt uit dat het om de innerlijke reserves gaat. Dat kan je niet delen. Geloof, vertrouwen, je eigen licht, dat is intern. Anderen zullen zelf die keuze moeten maken, je kunt dat niet voor een ander doen.

Met Piek heb ik het ook wel eens over dit verhaal gehad, omdat de bijen ermee kwamen. (Zie bladzij 85 uit het boek ‘In de Stilte hoor je alles’) De bijen leggen het zo uit: “Er is een verandering gaande in de wereld. Mensen met licht kunnen dat zien. Zonder licht worden mensen overdonderd. Zie het als het ineens aandoen van het licht. Je ogen gaan dicht van zoveel licht. Terwijl je het aankomende licht wel kunt zien als je eigen licht al aan was. Mensen moeten dus voorbereid zijn door hun eigen licht al aan te doen. Dat maakt de overgang makkelijker. Ze moeten niet investeren in het verleden. En het leven niet te zwaar en serieus maken.” Piek krijgt dan ook de ‘opdracht’ van de bijen om mensen voor te bereiden. “Maar maak er geen gevecht van!”

Natuurlijk kun je je licht laten schijnen, je kunt met het ene kaarsje het andere aansteken. Maar dit is de vrije wil van de mens en hier gaat het om de eigen verantwoordelijkheid: Iedereen maakt de keuze in zichzelf. We kunnen het niet voor elkaar doen.

De beker wijn laat ik aan me voorbij gaan, ik wil niet cru of ondankbaar zijn, maar bij de woorden ‘Dit is zijn bloed, voor jou vergoten’ kan ik niet anders dan bedanken. Voor mij hoeft geen bloed vergoten te worden.

 

Tja… ik zou elke dag wel hetzelfde kunnen schrijven: Wees alert waar je aandacht aan geeft, voed je met wat goed voelt, focus op de beste uitkomst, gedachten zijn krachten, ruim alles op wat je dwars zit, laat je vooral niet meesleuren in angst en ongerustheid, blijf vanuit je hart aanwezig, breng alles naar het licht…

Deze website staat er al vol van, op verschillende manieren zeg ik misschien wel steeds hetzelfde. Aan de ene kant kan je zeggen dat alle ‘ellende’ eerst naar buiten moet komen voor het kan verdwijnen, transformeren. Aan de andere kant zitten we nu in een situatie, die niet alleen is gecreëerd in het verleden, maar nog steeds wordt gecreëerd. Wat voed je? Wat voeden we?

Voel wat je wel wil en wat niet. Voel waar je blij van wordt en waarvan niet. Maak een keuze. En laat los. Blijf niet bezig met alles wat je niet wil. Richt je op wat je wel wilt, wat wel fijn is, wat prettig is. Blokkades zijn er omdat je denkt dat ze er zijn. Blokkades kan je in stand houden door te denken dat het moeilijk is om ze te doorbreken. Misschien zijn er wel helemaal geen blokkades, behalve als wij denken dat ze er zijn.

Ik weet niet of jullie het ook hebben, maar ik word niet alleen moe van het nieuws, de continue berichtgeving over terreurdreiging, maar ik begin ondertussen ook een beetje moe te worden van alle reacties erop. Zelfs die mooie boodschappen van vrede, ze worden me net een beetje teveel herhaald en gedeeld. Begrijp me goed, ik ben een groot voorstander van ‘weet wat je deelt’ want het heeft effect. Dus ja, deel vooral hartverwarmende en positieve berichten, vrolijke noten en rustgevende plaatjes. Maar misschien niet als ‘reactie op’, want ongemerkt blijven we er dan toch mee bezig. Er ontstaat bijna een ander soort tweedeling (het woord oorlog wil ik niet gebruiken), die van de – hoe zal ik het noemen – zogenaamd ‘realistische’ berichtgeving, compleet met dreiging en angst-aanwakkering en aan de andere kant de idealistische, die vrede en saamhorigheid predikt, geheel terecht overigens, maar niet helemaal vrij van oordelen en daarmee in zekere zin ook strijdbaar. Laat het niet de strijd zijn, die ons motiveert.

Laten we nog een stap verder zetten. De vrede in onszelf. Vrede met alles, zoals het zich voordoet. De acceptatie vinden in je eigen dagelijks leven – waarin hele andere onderwerpen aan de orde zijn. Die ene opmerking van iemand, waardoor je het gevoel hebt dat die ander je bekritiseert, als je die nu eens onder de loep neemt en terwijl je ernaar kijkt, laat oplossen als een wolkje in de lucht. Dat moment waarop je jezelf betrapt op negatief commentaar op jezelf, dat je dan voelt dat je jezelf geweld aandoet en dat je dat eens laat. Dat je wat geduldiger wordt met jezelf en met anderen, dat je eens de tijd neemt om ergens echt van te genieten. Dat je jezelf afvraagt: Wat kan ik vandaag doen voor mezelf zodat ik me zo goed mogelijk voel? Dat je jezelf eens de credits geeft die je verdient. En dat je ook tegen anderen zegt wat je in hen waardeert en waar je blij mee bent.

En zo kunnen we, ondanks dat we het allang weten, steeds stappen verder komen. In onszelf. In de gewone dagelijkse dingen, dichtbij, om ons heen, in ons eigen leven.

Iedereen heeft zo z’n eigen ‘worry-onderwerpen’ geloof ik. Niet dat die onderwerpen er nou zo toe doen, maar kennelijk heeft iets in ons het nodig om ergens de onvrede op te focussen. Het ‘worry-object’ is de ene keer dit, de andere keer dat, het kan dus vervangen worden. Zoals mensen bijvoorbeeld in relaties steeds hetzelfde tegen komen, ook al zijn het steeds andere personen. Dat heeft dan kennelijk niet zoveel met die persoon te maken, al denk je van wel op dat moment.

Leuk voorbeeldje. Iemand vertelde me hoeveel hij had geleerd van het bouwen van z’n eigen keuken. Allereerst: je moet een plan hebben. Een doel, een stappenplan, een logische volgorde en een tijdsplanning, anders verzandt het ergens halverwege. Hij was er achter gekomen dat hij in alles best goed was, maar nooit de beste. Altijd een 7 of een 8 en verder ging hij niet. Of het nou om sport ging of om een studie, iets creatiefs of werk, hij ontdekte door z’n keuken dat hij die laatste etappe altijd aan het vermijden was. Maar ja… de keuken moest wel af, dus nu moest hij doorgaan.
Wat hem ook gebeurde was dat hij op een nacht wakker lag van een plankje, zich afvragend of dat plankje nou zus of zo moest worden bevestigd. Dat bracht hem tot het inzicht dat hij dus net zo goed wakker kon liggen van een plankje als van een – in zijn ogen – lastige collega. Het ging dus niet over de collega. Of over het plankje. Waarschijnlijk had het meer te maken met faalangst, z’n eigen onzekerheid. Het goed willen doen, maar er niet helemaal 100% op vertrouwen dat het wel goed gaat en goed is. Een vorm van vermijden om tot dat punt te komen, waarmee je dus eigenlijk zelf de stagnerende factor bent in je succes. En er is altijd wel iets om de schuld te geven. Tot je beseft dat je een plankje onmogelijk verantwoordelijk kan houden voor … net zo min als een collega dus.

Vaak zijn het hele onbewuste zelfondermijnende patronen, waarmee we het onszelf moeilijk maken. Misschien is het wel meer de angst om succes te hebben dan de angst om te falen. Ook dat is de comfort-zone, want wat als alles lukt? O jee…

Kortom: Hou je mind in de gaten, want ‘hij’ verzint steeds wel weer iets nieuws om zich druk over te maken. Dat doet-ie misschien vanuit het idee om jou te beschermen en teleurstellingen te voorkomen. Het is vast een reactie op een eerdere ervaring, maar wat de mind niet weet en jij wel, is dat dit juist de herhaling van eerdere teleurstellingen bewerkstelligt. Het is het makkelijkste om onze zorgzame ‘mind’ te bedanken voor z’n goede zorgen, het waar te nemen en er verder niet mee in gevecht te gaan, je weet dat er altijd wel weer iets nieuws op het toneel verschijnt om je te triggeren. Dan zeg je gewoon ‘okee’ of je lacht erom en je gaat gewoon rustig verder. Maak er geen probleem van! 🙂

PS: Het is een prachtige keuken geworden!

De Waarheid kan je voelen. En de Waarheid voelt altijd goed!

Daarover schreef ik gisteren een artikel (voor een tijdschrift, jullie zullen het vast nog wel lezen) naar aanleiding van het boek van White Bull: Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder. Het gaat onder andere over hoe je boodschappen uit ‘de bron’ kunt herkennen. Bangmakerij en onheilsvoorspellingen kloppen nooit, ik zal je uitleggen waarom.

Je hebt er niets aan om blindelings een bepaalde leer of religie, een advies of een voorspelling te volgen, de essentie is namelijk dat de waarheid in jezelf ligt en dat die ontdekt wil worden. We geven kracht en macht uit handen als we dat wel doen, terwijl het er juist om gaat dat we onze eigen kracht (her)ontdekken. Er is Eenheid en dat betekent dat er geen onderscheid hoeft te worden gemaakt tussen de wereld van de ‘spirits’ – alsof die ver weg en onbereikbaar is – en de wereld die we zien. “Er is geen onderscheid. Wij zijn hier, waar jullie ook zijn,” aldus White Bull. In die zin is het misschien beter te spreken over ons Ware zelf dan over ons Hoger zelf. Want zodra we iets beschouwen als ‘hoger’ suggereren we dat het buiten onszelf is. Te lang hebben we helemaal niet geweten dat we ‘het’ ook in onszelf konden vinden.

Valse profeten
Opvallend is dat White Bull duidelijk verwijst naar een van de oudste voorspellingen, dat er vele valse profeten zullen komen: “Pas op dierbaren, waar je nu op vertrouwt, want deze voorspelling is nooit meer waar geweest dan nu.” (pag. 74 uit Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder.)

Misschien is het een gevolg van ons groeiende vermogen om steeds beter en makkelijker afgestemd te zijn op ‘de bron’ dat er ook steeds meer gechanneld en voorspeld wordt – dat zou kunnen. Er is ook niks mis mee om zelf af te stemmen op ‘de waarheid’ in jezelf natuurlijk. Maar wat we juist nu ook veel zien is dat van daaruit anderen de les wordt gelezen en soms dat de ‘oude garde’ z’n macht verliest, waarbij hun ego’s er alles aan doen om die te handhaven. Zelf hanteer ik een hele eenvoudige maatstaf: bangmakerij en negativiteit klopt niet. Dat kan nooit afkomstig uit een zuivere liefdevolle bron, want angst voeden maakt de wereld niet beter en dat is niet de bedoeling van de steun die wij ontvangen uit de ‘onzichtbare wereld’. De Waarheid en het Goddelijke in onszelf ontdekken betekent dat ons vertrouwen juist groeit, dat we vanuit Liefde handelen en (leren) creëren.

Uit de comfort-zone
Ian Graham: “Je kunt veel kunt faken, maar geen Liefde. Dan bedoel ik niet de vertroetelende, ego-masserende liefde, maar de krachtige, alles doordringende Liefde, die je onmiskenbaar waarneemt in je lichaam en om je heen. Het is niet zo dat een boodschap van Waarheid je altijd even comfortabel toedekt met een zachte deken, de Waarheid kan heel confronterend zijn en je juist uitnodigen om je comfort-zone te verlaten, omdat die uiteindelijk altijd een stagnerend effect heeft. Het is inspirerend om nieuwe terreinen te gaan verkennen, om jezelf te ontdekken.”

Juist de verleiding om in onze comfort-zone blijven zitten is natuurlijk een goede reden om in bepaalde gevallen juist wel je licht op te steken bij een goed ‘adviseur’. Dat mag dan, zoals ook bij het lezen van White Bull al regelmatig voorkomt, wel eens confronterend zijn, maar: “Een boodschap afkomstig uit de bron van Waarheid zal nooit oordelend zijn.” Het is volgens Ian een eerste vereiste voor iedereen die als ‘kanaal’ of in een andere helende rol wil optreden om de eigen oordelen en vooroordelen te elimineren voordat men begint. “Het kan grote schade veroorzaken als iemand met een zekere autoriteit een boodschap niet vrij van oordelen doorgeeft, vanwege zijn of haar eigen oordelen. Dat gebeurt veel te veel en ik heb het regelmatig meegemaakt dat ik mensen gerust moet stellen en ervan  overtuigen dat ze dergelijke oordelen naast zich neer kunnen leggen.” Maar, benadrukt hij ook op dit punt: “Je moet altijd zelf je eigen verantwoordelijkheid nemen, ook als je naar een medium gaat of op een andere manier leiding zoekt buiten jezelf bij een bron die door een ander mens doorgegeven wordt. Voel altijd in jezelf of wat je hoort overeenkomt met wat voor jou waar is.”

De Waarheid, zou je simpel kunnen samenvatten, resoneert met elke cel in je lichaam en voelt goed. Het is bekrachtigend, stimuleert de liefde, maar kan ook iets wakker roepen, waardoor je uit je comfort-zone komt. Dat de “comfort-zone” altijd stagnerend is, vond ik zelf een enorme eye-opener. Dat raakte in mij een Waarheid, die lag te sluimeren.

Je zou kunnen zeggen dat onze ‘comfort-zone’ is aangetast door de gebeurtenissen van de afgelopen week. Dat levert een onveilig gevoel op, aan de ene kant. Het levert ook vernieuwing op, een enorme kracht vanuit het hart komt vrij. Het zijn momenten waarop we kunnen kiezen: angst of liefde. Dat is de uitdaging. We weten dat we creëren, we weten ook dat we vanuit Liefde een andere wereld kunnen creëren. Nu staan we voor die keuze. Het is aan ons. Om onze angst op te ruimen… en de Waarheid in onszelf te ontdekken.

Angst ‘opruimen’ doe je zo, Eckhart Tolle legt het heel makkelijk uit.

Dan nu het werkelijk goede nieuws. Er is veel in beweging gezet. Juist vanuit het contrast worden sterke wensen geboren. Omdat de negatieve ervaring zo heftig was, is ook de energie van de wens groot en kan het dus veel positiefs brengen omdat we ons daar op afstemmen. Door ons te richten op de energie van die wensen, vormt zich een snelle kanteling.

Het kan zijn dat ik goed geselecteerd heb, maar door de bijna 1000 ‘vrienden’ op facebook zie ik vooral oproepen tot vrede, medeleven, brandende kaarsjes en Imagine van John Lennon gedeeld worden. Dat op zich al stuwt een enorme golf van liefde over de wereld. Dat gebeurt niet alleen hier, het gebeurt overal.

Wat wij verder kunnen doen, is alert zijn op wat er in onszelf gebeurt. Hoe zit het met onze eigen verdraagzaamheid ten aanzien van anderen? We hebben als mens de neiging om als er iets mis gaat of als we ons niet helemaal happy voelen daar iets of iemand de schuld van te geven.

Natuurlijk is het moeilijk, zo niet onmogelijk om begrip te hebben voor intolerante, haatdragende en gewelddadige medemensen. We hoeven hun daden en uitingen ook zeker niet goed te keuren. We hoeven er ook geen begrip voor te hebben. We hoeven ons alleen niet te verlagen tot hetzelfde niveau. Want op dat level is alleen maar strijd en strijd bestrijden met strijd, is ‘an eye for an eye makes the whole world blind’ zoals Gandhi zei.

Niet het negatieve versterken, maar de ogen richten op positieve ontwikkelingen, want wat onze aandacht krijgt, versterkt zich. De energie volgt de aandacht. Dus hou de wereld voor ogen die je wenst, blijf daarop gefocust. Dat is de ‘macht’ die we hebben…

Dit kunnen we allemaal op elk moment doen. Met alles. Vanuit iets wat je vervelend vindt, onprettig, waar je van baalt, wordt een wens geboren. Richt je op wat je wenst. De energie die het contrast in je losmaakt, kun je aanwenden om verandering te bewerkstelligen.

Gisteren las ik de laatste hoofdstukken van het boekje over opruimen van Marie Kondo en wat blijkt? Opruimen heeft ook een lichamelijk effect. Mensen vallen af als ze gaan opruimen. Zij kon dat niet verklaren, maar ik kan het me wel voorstellen. Een ander effect is dat mensen beter weten wat ze willen, duidelijke keuzes maken. Het nemen van beslissingen (wat doe ik weg en wat bewaar ik?) geeft een goed gevoel, het uiteindelijk alleen nog maar omringd worden met dat waar je blij van wordt, verhoogt het geluk van de mens. Ook heeft het een positieve invloed op financieel welzijn, zo blijkt. Dat heeft te maken met het goed voelen natuurlijk, maar ook met de doorstroming. Letterlijk en figuurlijk stroomt alles weer als je het onwenselijke hebt verwijderd uit je systeem en als je alles meer gaat waarderen.

Waarom dit voorbeeld? Behalve dat het interessant is, laat het ons ook zien dat alles met elkaar samenhangt. Het kunnen loslaten, keuzes maken, waardering, je goed voelen; ons huis is ook een wereld op zich. Hoe we daarmee omgaan bepaalt hoe we ons voelen. En hoe we ons voelen, maakt uit in wat er in ons leven is, stroomt (of niet), wat we aantrekken. Het is dus niet zo dat alles ons maar overkomt, het is elk moment een instrument dat we zelf in handen hebben. Waar richt je je aandacht op? Dat is de keuze. Blijf kijken naar het hoogste, het beste, het mooiste, het fijnste, blijf werken aan de vrede in jezelf. Ruim op wat daar verstorend op werkt. Want van de vrede in onszelf moeten we het hebben!

Oei, even had ik spijt dat ik het genoemd had. Ik was op een feestje en vertelde iemand hoe de cats me ‘bij de les’ houden. De wereld kan in brand staan – ahum, ik noemde Parijs – zij gaan rustig liggen en laten zich nergens door gek maken. Dat straalt kalmte uit en ik blijf in de zachte kracht van het hart. Aan dat laatste kwam ik niet toe om te vertellen, wel om te doen.

“Ik accepteer niet…” en “onze normen en waarden” en “Ik wil er geen last van hebben”. Als mensen vijf keer per dag wilden bidden, wilde zij er geen last van hebben, bijvoorbeeld. “Hoezo heb jij daar last van?” “Ja, daar heb ik last van…”
“Dat is wel heel onverdraagzaam,” vond ik. Ja, dat vond ze zelf ook en er was nog veel meer wat ze niet accepteerde. Als ze geen hand kreeg bijvoorbeeld. (Of dat ooit was gebeurd, deed er niet toe.)

Ik vertelde het verhaal over iemand die me in Istanbul had geholpen om geld te wisselen voor de taxichauffeur en mijn koffers naar het hotel om de hoek te brengen, ongevraagd was hij opgesprongen toen hij mij zag worstelen. Hij werkte in een winkel en elke dag als ik daar langs liep kreeg ik een kopje thee, kletsten we wat, gaf hij advies en toen ik daar wat souvenirs kocht aan het eind van de week, gaf hij allerlei extra’s in plaats van me af te zetten (normaal moet je onderhandelen). Ten afscheid wilde ik hem een hand geven en bedanken. Maar nee, hij mocht mij geen hand geven. Natuurlijk was ik daar ook geschokt over. Dat was zijn geloof, legde hij uit. Natuurlijk vond ik dat bizar, welke God zou het daar nou mee eens zijn? Maar dit was wel een eerlijk, vriendelijk en behulpzaam mens. Dus waarom zou ik hem in z’n geheel afwijzen omdat hij mij geen hand mocht geven? Toch goed dat we contact hadden gehad, we hebben allebei ervaren dat de ander gewoon ‘mens’ is.

Zoals ik nu ook in gesprek was met haar. Van mens tot mens. Zij probeerde mij te begrijpen en ik haar. “Kan je inzien dat jouw intolerantie net zo extreem is als die van geloofsfanaten?” vroeg ik. Ja, dat kon ze wel. Ze wist het van zichzelf. Ze vond zichzelf zelfs gevaarlijk. “Dat is wel mooi dat je dat kan zien,” zei ik. Ze gaf toe dat het misschien inderdaad wel angst was, deze onverdraagzaamheid, omdat ze zichzelf ook niet vertrouwde. “Jij gelooft waarschijnlijk in het goede van de mens, ik niet. Omdat ik van mezelf weet dat ik in de kern misschien wel slecht ben.” Wat ik natuurlijk onzin vond, dat laatste. “Een ding hebben we wel bereikt,” zei ik. “Normaal gesproken was ik al afgehaakt, omdat ik geen zin had in zulke gesprekken. Maar we proberen elkaar te begrijpen. Dat is de sleutel tot de oplossing.”

“Ja,” vond ze, “Dat is waar. Wij hebben wel iets bereikt nu. Maar ja, de rest van de wereld…” Je moest eens weten… dacht ik. Dit is het, hier gaat het om. Dat mensen onderling – in het klein – elkaar niet afwijzen, maar hun best doen elkaar te begrijpen. Zo worden we vanzelf toleranter… En een klein stapje heeft effect op het geheel. Ook ik heb mijn intolerantie opzij gezet om het gesprek wel aan te gaan. We zijn allemaal mensen, ontdek de mens in elkaar.

 

Wat is de les? Misschien is de les altijd hetzelfde. Dat er een keuze is tussen angst en liefde. Tussen meer verdeeldheid of eenheid. Tussen verscherping van de tegenstellingen of broederschap. Tussen mind en hart.

De les is ook het creëren. Onze gezamenlijke en eigen verantwoordelijkheid in het creëren van deze wereld. Want niks staat op zichzelf. Het een volgt op het ander, actie-reactie. Je kunt wat er in Parijs is gebeurd niet los zien van de bombardementen die worden uitgevoerd in het midden-oosten, evenmin als het Russische vliegtuig dat neerstortte. Geweld leidt alleen maar tot meer geweld, het is geen antwoord. Er vallen altijd onschuldige slachtoffers. De ene mens is niet meer waard dan de andere. Elke bom is er een teveel. Wie vrede wil, kan dat niet met geweld afdwingen. Ik denk dat het zo simpel is.

Creëren doen we met woorden, gedachten en acties. Maar ook met ons gevoel. Angst creëert precies waar we bang voor zijn. Je ziet het. Zeggen dat we ‘in oorlog’ zijn, minister-president, is dus niet zo handig. Ik begrijp dat je wilde verklaren ‘niet met een land en niet met de islam’ en dat er ferme taal van je werd verwacht, dat je leiderschap moest tonen. Net als al die andere leiders.

“Wij zijn met meer,” ja, inderdaad. Godzijdank zijn er meer mensen die vrede willen, geen macht. Geen angst, geen geweld, geen haat, geen woede, maar rust en vrede. We hebben geen meerderheid nodig, we hebben wijsheid nodig, om hiermee om te gaan. Kalmte, geen olie op het vuur.

Ik lees iets over hoe inheemse volken en vrouwen zijn onderdrukt. Dat zolang volkeren niet worden gezien door ‘het Westen’ en niet  erkend in hun rechten, oorlogen blijven bestaan. Dat daarom IS-achtige bewegingen handelen vanuit de pijn die ze vanuit hun historie, gedragen door de generaties heen, gedragen door hun voorouders, nog steeds voelen en wat steeds gevoed blijft worden door ongelijkheid en geen erkenning voor wat er is gebeurd in het verleden. Ik weet niet of dat zo is, of dat de drijfveer van IS is. Ook zij onderdrukken, nog veel meer en zeker vrouwen. Maar waar je tegen vecht wordt sterker. Je geeft het macht. Veel teveel macht.

Wat ik wel weet is dat het over NU gaat. Dat we één zijn. Ook in het verleden waren we één. Ook wij hebben in onze vorige levens onderdrukking meegemaakt, we zijn slachtoffers geweest èn daders. We hoeven ons nu niet massaal schuldig te gaan voelen, net zo min als slachtoffer. Nu is nu en de enige uitdaging is nu om niet mee te gaan in de angst en verdeeldheid, die wordt gezaaid. Door alle partijen. De uitdaging is om erboven te gaan staan. Om vrede, wijsheid, liefde en licht uit te dragen, naar alles en iedereen. We hoeven niet te verklaren hoe en wat, het heeft geen zin het ingewikkeld te maken. We hebben vrede nodig. De vrede begint altijd in onszelf.

Er zijn verschillende bewustzijnsniveaus. Er is een groep die vecht en beschuldigt, volledig leeft in de dualiteit. Dan is er een – naar mijn idee veel grotere – groep die begrijpt dat er verbanden zijn, die de verschillende gezichtspunten aanschouwt, zich een genuanceerde mening vormt en oplossingen wil. En dan is er een derde groep – ik heb geen idee hoe groot – die het geheel ziet en weet dat wij ook de ander zijn, dat alles wat er in de wereld gebeurt een afspiegeling is van wat in het gezamenlijk bewustzijn gebeurt, waar ook wij deel van zijn.

Van die groep moeten we het hebben, want de transformatie vindt plaats in het veld van het gezamenlijke bewustzijn. Breng alles naar het licht, alles wat je ziet en voelt, alle eventuele angst, ongerustheid, laat het opgaan in de kracht van het transformerende vuur. De violette vlam.

Rondom de wereld is een net van licht, waar je al mee bent verbonden en waarmee je je nog sterker kunt verbinden. Je kunt zelf het net van licht versterken, uitbreiden, juist naar die plekken waar het nodig is. Ook in jezelf, ook naar anderen, ver weg of dichtbij. Door ons heen werkt het licht, wat wij waarnemen kan door ons direct in het licht gezet worden. De gezamenlijk kracht van het licht is sterk. Vertrouw daarop. Laat je door niks of niemand van de wijs brengen, je kunt het voelen. Het is nu sterker dan ooit. Dat is de vrede, in onszelf. Richt je op het licht.

Deze ochtend is het stil. Doodstil.

Daar zitten we dan. Verslagenheid. Parijs.
Past het wel daar iets over te zeggen?
Is het niet beter te zwijgen en te bidden?
“Allah, help! Dit loopt uit de hand.”

“In numerous ways, prayer certainly helps.
It is a powerful, powerful practice.
Many, many things can happen by prayer.
Radical minds may not accept or understand it.
But a sincere prayer that comes from a faithful heart
can perform miracles. So have that faith.”  

Alles verschijnt op het toneel met een reden,
en verdwijnt van het toneel als we de les begrijpen.
Als we inzien dat we niet ons verhaal zijn,
Als we er – ongeacht de vorm – de liefde in vinden.

Een uitdaging als deze is groot.
Wie kan begrip hebben voor zulk geweld?
Ook de saamhorigheid is groot,
vinden we daarin de Liefde?

Ons hart wordt geraakt, we huilen mee.
Angst en wanhoop laat niemand koud.
De kracht vinden we in het samenzijn.
Verbondenheid met elkaar, met God.

Wie of wat God ook is,
waar anders moeten we ons toe wenden?
Wij mensen weten het niet.
We vinden elkaar in ons verdriet.

Maar ook in strijd. Men staat op.
Boos, woedend, machteloos,
vergelding, actie, nog meer bommen.
Kwaad bestrijdt men het kwaad.

Waarom is er altijd een vijand nodig?
Waarom pas gezamenlijkheid bij dreiging?
Dat zijn de vragen die ik me stel.
Ze komen in me op.

Dat is de kern, vermoedelijk.
De kern van al het menselijk leed.
Dat we zoeken naar schuldigen
die ‘kwaad’ aanrichten op het toneel.

Op zoek naar daders en vergelding
worden onschuldigen beschuldigd,
wordt schuld geschoven en gelegd.

Duiden, duiden, duiden,
hoe moeten we dit duiden?
En waarom?

Ik merk in mij dat het stil wordt. Doodstil.

Stop. Stop het oordelen en staak het rationele.
Het is verleidelijk mee te doen in al dat praten over…
‘zo dichtbij’, ‘niks meer veilig’ en ‘je kunt er niks aan doen’.

Het is beter niks te zeggen.
Gevaarlijk te voorspellen…
Hoe erg het wordt, nog erger wordt.

Stop, lieve mensen, stop het voeden van de angst
stop met het noodlot af te kondigen…
Stop het creëren van nog meer waanzin.

Wat dan?
Wat doen we met wat zich afspeelt op het toneel?

Voel wat je voelt, ontken het niet.
Blijf in je hart, verlaat het niet.

‘Wie ben je zonder dat verhaal?’ zou Byron Katie zeggen. Wat als je het verhaal verandert? Stel je voor we poetsen nu het hele verhaal weg en we beginnen opnieuw met een schone lei. Dat lukt zelden iemand, omdat we ons leven gebouwd hebben op al die verhalen. Maar wat we wel kunnen doen is de overtuigingen waar we last van hebben afbreken, als muurtjes die ons in de weg staan en ons uitzicht beperken.

Gwendoline schrijft ‘We zijn gehecht aan ons probleem’, zij geeft aan hoe het eerst vraagt om acceptatie voordat het zichzelf kan oplossen. Het komt er op neer dat je jezelf ervan loskoppelt. Je bent niet dat verhaal, je kunt er vrij van zijn. Terwijl je met dat verhaal te maken hebt, kan je je er toch vrij van maken.

We hebben het zelf in onze belevingswereld opgeroepen om het te ervaren, omdat we ‘zonder’ niet aandurven. Ik doe zeker geen recht aan al haar woorden door het zo kort samen te vatten, maar wat ik ermee wil zeggen is dat we ‘het’ in onze belevingswereld tevoorschijn roepen – om een of andere reden en ‘het’ door onze aandacht bestaansrecht krijgt. We maken verhalen, we geloven die verhalen, we raken er aan gehecht en we durven ze niet los te laten.

Het doet er niet zoveel toe waar het over gaat, iedereen kan er z’n eigen voorbeeld voor in de plaats zetten, zij geeft aan hoe het eerst vraagt om acceptatie voordat het zichzelf kan oplossen. Het komt er op neer dat je jezelf ervan loskoppelt. Je bent niet dat verhaal, je kunt er vrij van zijn. Je bent het niet. Het is een vorm van slachtofferschap. Een excuus waarachter je je verschuilt.

Dat laatste zeg ik, iets minder mild. Zoals ik gisteren tegen iemand zei: ‘Kom op, maak er wat van!’ toen ze erover klaagde dat ze zo opzag tegen de feestdagen, alleen met haar dochter… ze stond er alleen voor…. en vroeg dus om bijval. Die krijg je dan volop, het is een soort mode om dat ‘kwetsbaar tonen’ te noemen en elkaar dan te troosten en te pamperen. “Geef je dochter niet het gevoel dat zij niet goed genoeg is, maak het gezellig. Dat is van niemand anders afhankelijk, alleen van jou,” durfde ik te zeggen. Met zielig doen leg je de verantwoordelijkheid buiten jezelf.

‘Weet je wat dat betekent?’ vroeg ik gisteren, nadat het was gelukt een gaatje blauw in het grijze wolkendek open te breken. Daarna ging het overigens weer grijs verder. Het was dus echt maar een gaatje. Een klein gaatje blauw, met grote betekenis.

Het laat zien welk instrument wij tot onze beschikking hebben. Onze intentie, onze doelgerichte aandacht, ons manifestatievermogen. Als iedereen – of slechts een deel van de mensen, dat is ook al genoeg –  zich nu eens op vrede zou concentreren, op oplossingen, op balans in de wereld, op harmonie, op herstel…

Het vraagt ons ons zeer bewust te zijn van onze eigen aandacht. Verwachten we problemen en benoemen we die, dan creëren we ze. Herhalen we moeilijkheden, door ze te beschrijven en anderen ervan te overtuigen, dan houden we ze in stand. Zien wij daarentegen het mooiste en het beste, dan komt uit alles – in welke vorm het zich ook aandient – iets moois, iets goeds voort.

Het is aan ons, wij moeten het misschien nog ontdekken hoe verstrekkend de gevolgen hiervan zijn, maar het betekent in elk geval dat het onzin is om anderen, de buitenwereld, omstandigheden zoveel macht te geven dat we ons er slachtoffer van voelen, of dat we volgelingen worden, ook dat. Wij hebben het instrument in handen. Dus wees je bewust en focus op wat je wel wilt in plaats van op wat je niet wilt of waar je bang voor bent.

Je krijgt het zoals je het hebben wil, zoals je het denkt, verwacht. Laatst kreeg ik een berichtje van iemand die de nieuwsbrief had ontvangen: “Via … heeft u mij zonder mij te zien van pijn verlost. Dat is voor mij onverklaarbaar, maar het was wel een feit.” Ik wist het niet. Wel dat het verzoek kwam voor deze healing, wat ik ook heb gedaan, maar het resultaat was me onbekend. Het werkt precies hetzelfde als met de wolken. Met dat verschil dat de ontvanger ook zelf de keus maakt het toe te staan, het te ontvangen, het te laten gebeuren. Misschien zou ik daar niet eens bij nodig zijn geweest, dat kan ook nog. “Het” werkt door ons heen. Wij besturen “het”. Wij hebben een keus in wat we ermee doen. Zodra we ons hiervan bewust zijn, hebben we ook een verantwoordelijkheid. In elk geval voor onszelf. Want als we dit weten, hoe kunnen we dan ooit nog ergens over klagen? Of ergens bang voor zijn?