Iedereen heeft zo z’n eigen ‘worry-onderwerpen’ geloof ik. Niet dat die onderwerpen er nou zo toe doen, maar kennelijk heeft iets in ons het nodig om ergens de onvrede op te focussen. Het ‘worry-object’ is de ene keer dit, de andere keer dat, het kan dus vervangen worden. Zoals mensen bijvoorbeeld in relaties steeds hetzelfde tegen komen, ook al zijn het steeds andere personen. Dat heeft dan kennelijk niet zoveel met die persoon te maken, al denk je van wel op dat moment.
Leuk voorbeeldje. Iemand vertelde me hoeveel hij had geleerd van het bouwen van z’n eigen keuken. Allereerst: je moet een plan hebben. Een doel, een stappenplan, een logische volgorde en een tijdsplanning, anders verzandt het ergens halverwege. Hij was er achter gekomen dat hij in alles best goed was, maar nooit de beste. Altijd een 7 of een 8 en verder ging hij niet. Of het nou om sport ging of om een studie, iets creatiefs of werk, hij ontdekte door z’n keuken dat hij die laatste etappe altijd aan het vermijden was. Maar ja… de keuken moest wel af, dus nu moest hij doorgaan.
Wat hem ook gebeurde was dat hij op een nacht wakker lag van een plankje, zich afvragend of dat plankje nou zus of zo moest worden bevestigd. Dat bracht hem tot het inzicht dat hij dus net zo goed wakker kon liggen van een plankje als van een – in zijn ogen – lastige collega. Het ging dus niet over de collega. Of over het plankje. Waarschijnlijk had het meer te maken met faalangst, z’n eigen onzekerheid. Het goed willen doen, maar er niet helemaal 100% op vertrouwen dat het wel goed gaat en goed is. Een vorm van vermijden om tot dat punt te komen, waarmee je dus eigenlijk zelf de stagnerende factor bent in je succes. En er is altijd wel iets om de schuld te geven. Tot je beseft dat je een plankje onmogelijk verantwoordelijk kan houden voor … net zo min als een collega dus.
Vaak zijn het hele onbewuste zelfondermijnende patronen, waarmee we het onszelf moeilijk maken. Misschien is het wel meer de angst om succes te hebben dan de angst om te falen. Ook dat is de comfort-zone, want wat als alles lukt? O jee…
Kortom: Hou je mind in de gaten, want ‘hij’ verzint steeds wel weer iets nieuws om zich druk over te maken. Dat doet-ie misschien vanuit het idee om jou te beschermen en teleurstellingen te voorkomen. Het is vast een reactie op een eerdere ervaring, maar wat de mind niet weet en jij wel, is dat dit juist de herhaling van eerdere teleurstellingen bewerkstelligt. Het is het makkelijkste om onze zorgzame ‘mind’ te bedanken voor z’n goede zorgen, het waar te nemen en er verder niet mee in gevecht te gaan, je weet dat er altijd wel weer iets nieuws op het toneel verschijnt om je te triggeren. Dan zeg je gewoon ‘okee’ of je lacht erom en je gaat gewoon rustig verder. Maak er geen probleem van! 🙂
PS: Het is een prachtige keuken geworden!