Tja… ik zou elke dag wel hetzelfde kunnen schrijven: Wees alert waar je aandacht aan geeft, voed je met wat goed voelt, focus op de beste uitkomst, gedachten zijn krachten, ruim alles op wat je dwars zit, laat je vooral niet meesleuren in angst en ongerustheid, blijf vanuit je hart aanwezig, breng alles naar het licht…
Deze website staat er al vol van, op verschillende manieren zeg ik misschien wel steeds hetzelfde. Aan de ene kant kan je zeggen dat alle ‘ellende’ eerst naar buiten moet komen voor het kan verdwijnen, transformeren. Aan de andere kant zitten we nu in een situatie, die niet alleen is gecreëerd in het verleden, maar nog steeds wordt gecreëerd. Wat voed je? Wat voeden we?
Voel wat je wel wil en wat niet. Voel waar je blij van wordt en waarvan niet. Maak een keuze. En laat los. Blijf niet bezig met alles wat je niet wil. Richt je op wat je wel wilt, wat wel fijn is, wat prettig is. Blokkades zijn er omdat je denkt dat ze er zijn. Blokkades kan je in stand houden door te denken dat het moeilijk is om ze te doorbreken. Misschien zijn er wel helemaal geen blokkades, behalve als wij denken dat ze er zijn.
Ik weet niet of jullie het ook hebben, maar ik word niet alleen moe van het nieuws, de continue berichtgeving over terreurdreiging, maar ik begin ondertussen ook een beetje moe te worden van alle reacties erop. Zelfs die mooie boodschappen van vrede, ze worden me net een beetje teveel herhaald en gedeeld. Begrijp me goed, ik ben een groot voorstander van ‘weet wat je deelt’ want het heeft effect. Dus ja, deel vooral hartverwarmende en positieve berichten, vrolijke noten en rustgevende plaatjes. Maar misschien niet als ‘reactie op’, want ongemerkt blijven we er dan toch mee bezig. Er ontstaat bijna een ander soort tweedeling (het woord oorlog wil ik niet gebruiken), die van de – hoe zal ik het noemen – zogenaamd ‘realistische’ berichtgeving, compleet met dreiging en angst-aanwakkering en aan de andere kant de idealistische, die vrede en saamhorigheid predikt, geheel terecht overigens, maar niet helemaal vrij van oordelen en daarmee in zekere zin ook strijdbaar. Laat het niet de strijd zijn, die ons motiveert.
Laten we nog een stap verder zetten. De vrede in onszelf. Vrede met alles, zoals het zich voordoet. De acceptatie vinden in je eigen dagelijks leven – waarin hele andere onderwerpen aan de orde zijn. Die ene opmerking van iemand, waardoor je het gevoel hebt dat die ander je bekritiseert, als je die nu eens onder de loep neemt en terwijl je ernaar kijkt, laat oplossen als een wolkje in de lucht. Dat moment waarop je jezelf betrapt op negatief commentaar op jezelf, dat je dan voelt dat je jezelf geweld aandoet en dat je dat eens laat. Dat je wat geduldiger wordt met jezelf en met anderen, dat je eens de tijd neemt om ergens echt van te genieten. Dat je jezelf afvraagt: Wat kan ik vandaag doen voor mezelf zodat ik me zo goed mogelijk voel? Dat je jezelf eens de credits geeft die je verdient. En dat je ook tegen anderen zegt wat je in hen waardeert en waar je blij mee bent.
En zo kunnen we, ondanks dat we het allang weten, steeds stappen verder komen. In onszelf. In de gewone dagelijkse dingen, dichtbij, om ons heen, in ons eigen leven.