Deze ochtend is het stil. Doodstil.
Daar zitten we dan. Verslagenheid. Parijs.
Past het wel daar iets over te zeggen?
Is het niet beter te zwijgen en te bidden?
“Allah, help! Dit loopt uit de hand.”
“In numerous ways, prayer certainly helps.
It is a powerful, powerful practice.
Many, many things can happen by prayer.
Radical minds may not accept or understand it.
But a sincere prayer that comes from a faithful heart
can perform miracles. So have that faith.”
Alles verschijnt op het toneel met een reden,
en verdwijnt van het toneel als we de les begrijpen.
Als we inzien dat we niet ons verhaal zijn,
Als we er – ongeacht de vorm – de liefde in vinden.
Een uitdaging als deze is groot.
Wie kan begrip hebben voor zulk geweld?
Ook de saamhorigheid is groot,
vinden we daarin de Liefde?
Ons hart wordt geraakt, we huilen mee.
Angst en wanhoop laat niemand koud.
De kracht vinden we in het samenzijn.
Verbondenheid met elkaar, met God.
Wie of wat God ook is,
waar anders moeten we ons toe wenden?
Wij mensen weten het niet.
We vinden elkaar in ons verdriet.
Maar ook in strijd. Men staat op.
Boos, woedend, machteloos,
vergelding, actie, nog meer bommen.
Kwaad bestrijdt men het kwaad.
Waarom is er altijd een vijand nodig?
Waarom pas gezamenlijkheid bij dreiging?
Dat zijn de vragen die ik me stel.
Ze komen in me op.
Dat is de kern, vermoedelijk.
De kern van al het menselijk leed.
Dat we zoeken naar schuldigen
die ‘kwaad’ aanrichten op het toneel.
Op zoek naar daders en vergelding
worden onschuldigen beschuldigd,
wordt schuld geschoven en gelegd.
Duiden, duiden, duiden,
hoe moeten we dit duiden?
En waarom?
Ik merk in mij dat het stil wordt. Doodstil.
Stop. Stop het oordelen en staak het rationele.
Het is verleidelijk mee te doen in al dat praten over…
‘zo dichtbij’, ‘niks meer veilig’ en ‘je kunt er niks aan doen’.
Het is beter niks te zeggen.
Gevaarlijk te voorspellen…
Hoe erg het wordt, nog erger wordt.
Stop, lieve mensen, stop het voeden van de angst
stop met het noodlot af te kondigen…
Stop het creëren van nog meer waanzin.
Wat dan?
Wat doen we met wat zich afspeelt op het toneel?
Voel wat je voelt, ontken het niet.
Blijf in je hart, verlaat het niet.