‘Wie ben je zonder dat verhaal?’ zou Byron Katie zeggen. Wat als je het verhaal verandert? Stel je voor we poetsen nu het hele verhaal weg en we beginnen opnieuw met een schone lei. Dat lukt zelden iemand, omdat we ons leven gebouwd hebben op al die verhalen. Maar wat we wel kunnen doen is de overtuigingen waar we last van hebben afbreken, als muurtjes die ons in de weg staan en ons uitzicht beperken.
Gwendoline schrijft ‘We zijn gehecht aan ons probleem’, zij geeft aan hoe het eerst vraagt om acceptatie voordat het zichzelf kan oplossen. Het komt er op neer dat je jezelf ervan loskoppelt. Je bent niet dat verhaal, je kunt er vrij van zijn. Terwijl je met dat verhaal te maken hebt, kan je je er toch vrij van maken.
We hebben het zelf in onze belevingswereld opgeroepen om het te ervaren, omdat we ‘zonder’ niet aandurven. Ik doe zeker geen recht aan al haar woorden door het zo kort samen te vatten, maar wat ik ermee wil zeggen is dat we ‘het’ in onze belevingswereld tevoorschijn roepen – om een of andere reden en ‘het’ door onze aandacht bestaansrecht krijgt. We maken verhalen, we geloven die verhalen, we raken er aan gehecht en we durven ze niet los te laten.
Het doet er niet zoveel toe waar het over gaat, iedereen kan er z’n eigen voorbeeld voor in de plaats zetten, zij geeft aan hoe het eerst vraagt om acceptatie voordat het zichzelf kan oplossen. Het komt er op neer dat je jezelf ervan loskoppelt. Je bent niet dat verhaal, je kunt er vrij van zijn. Je bent het niet. Het is een vorm van slachtofferschap. Een excuus waarachter je je verschuilt.
Dat laatste zeg ik, iets minder mild. Zoals ik gisteren tegen iemand zei: ‘Kom op, maak er wat van!’ toen ze erover klaagde dat ze zo opzag tegen de feestdagen, alleen met haar dochter… ze stond er alleen voor…. en vroeg dus om bijval. Die krijg je dan volop, het is een soort mode om dat ‘kwetsbaar tonen’ te noemen en elkaar dan te troosten en te pamperen. “Geef je dochter niet het gevoel dat zij niet goed genoeg is, maak het gezellig. Dat is van niemand anders afhankelijk, alleen van jou,” durfde ik te zeggen. Met zielig doen leg je de verantwoordelijkheid buiten jezelf.