Het laat zich niet zo makkelijk omschrijven hoe alle healing gaat. Probeer het eens, als je het nog niet doet. Vraag op je eigen manier healing voor de wereld, stel je een bol van gouden licht voor bijvoorbeeld die je neer laat dalen in gebieden of bij mensen die liefde, licht en inzicht nodig hebben. Sowieso fantastisch als je meedoet! En weet dat het helpt. Probeer steeds – zodra je iets ziet dat schokkend of verontrustend is – om te schakelen naar die healingmodus, vraag er hulp bij (vanuit de onzichtbare wereld, alle hulptroepen staan klaar) en voel het gebeuren. Of… ga door tot je iets voelt gebeuren, tot je eigen gevoel verandert van bezorgdheid naar vertrouwen, tot de lucht opklaart als het ware.

En zie wat er gebeurt. Het zijn diepgaande en subtiele processen. Ook in onszelf. Of juist in onszelf. Je kunt bijvoorbeeld ineens ergens anders tegenaan kijken. Ontdekken dat je al die tijd, je leven lang een bepaald beeld hebt gehad en een bepaald gevoel met je mee gedragen hebt, bij voorbeeld een ‘niet-vertrouwen’. Een ‘niet-vertrouwen’ dat mensen het goed bedoelen of een ‘niet-vertrouwen’ in jezelf (what’s the difference?) en ineens ‘valt’ dat muurtje en besef je: O, dat was een beperkte blik, vanuit angst misschien, vanuit boosheid, vanuit gekwetstheid…
Op een of andere manier heeft een bepaalde ‘riedel’ onbewust postgevat in de mind en is een overtuiging geworden waar je mee leeft. Je voelt je benadeeld, steeds opnieuw kom je dat tegen in de wereld bijvoorbeeld en je ziet je eigen ‘slachtofferschap’ daarin niet. Pas als je je gewaar wordt van zo’n nieuw besef, begrijp je dat je daarmee voor jezelf iets buitengesloten hebt. Namelijk: vrijheid, genieten, vrede, plezier, liefde. Er lag altijd een ‘maar’ op de loer of een ‘pas op’. En die bewerkstelligt zichzelf.

Ik las een interessant stuk over de spirituele betekenis van wat er gebeurt in Turkije, het zou te maken hebben met het herstel van de mannelijke kracht: “Turkije heeft een sleutelpositie in de huidige frequentieverschuiving van laag naar hogere trilling. Het thema is hier het herstel van de juiste mannelijke energie. Het is het rechtzetten van de disbalans van de oude, mannelijke en patriarchale manier van denken en handelen.”
Dat gaat over het mannelijke en het vrouwelijke in onszelf en dat is aan het verschuiven. De mind kan je keihard terugmeppen als jij ergens van geniet en stappen zet op weg naar je eigen bevrijding. Een beetje vergelijkbaar met lekker een tekening maken, daar helemaal in ‘verdwijnen’ en van genieten en ‘m dan na afloop afkeuren. Sta je de ’terrorist’ in jezelf toe jou steeds af te keuren en dat om zeep te helpen waar je van geniet? Of eer je de ‘grotere waarde’ in jezelf, je inspiratie, je bron, je creaties en respecteer je ze? Het gaat nog verder, want vanuit een ‘heiligdom’ worden alle creaties geboren, maar beschouwen we dat wel als ‘heilig’ of betreden we het met geweld, proberen we iets af te dwingen, wensen we het naar onze hand te zetten?

Zoek waarin jij je vrijheid en vreugde vindt, betreedt dat terrein met alle respect en eer het als groter dan jezelf. Die sluipschutter, de mind, is zoals op deze tekening, hij staat klaar om dat waar je van geniet om zeep te helpen. Je ziet, het is maar een schaduw. Als je bang voor hem bent, wordt ie groter, als je vanuit de liefde blijft antwoorden, slinkt hij. Neem hem waar als een spartelende zoekende, die de liefde niet kan vinden en antwoord met zoveel liefde, dat hij er volledig in oplost. Zoals we ook donkere wolkjes kunnen oplossen door ze met onze intentie weg te kijken. Ontneem hem z’n macht door te antwoorden met liefde. Nog grotere liefde. Blijf in je hart aanwezig.

Juist omdat deze hart-kracht steeds sterker wordt, zijn we op zoek naar een nieuwe balans. Ga steeds weer terug naar jezelf, naar je vertrouwen, naar je hart. Hoe imposant die schutter ook voor je neus staat, krimp niet, groei. Kom tevoorschijn. Laat je niet intimideren. Lach er om desnoods, maar laat je niet van de wijs brengen. De uitdagingen zijn groot, maar dat is omdat we steeds dieper in ons hart terecht komen, bij onszelf. Daar is niets engs aan, alleen de mind vindt dat eng, want die heeft geen vat op dat oneindige terrein. Ons vertrouwen groeit.

Mijn persoonlijke inzicht is dat ik nu zie hoe ik me vroeger heb laten intimideren. Ik schrok van plotselinge uitvallen, boosheid en hardheid en ik trok me terug in mijn eigen wereldje. Dan maakte ik het daar perfect en ideaal, maar de buitenwereld was en bleef een beetje bedreigend. Laatst was er iemand die tegen me zei: “Je moet je er niks van aantrekken als ik boos word, ga gewoon door. Zeg wat je wil zeggen, schrijf wat je wil schrijven, trek je niks aan van zo’n bui, ik meen het helemaal niet.” Ik vond het verbijsterend, want ik trok me er wel wat van aan, ik ging er rekening mee houden. Maar wat een inzicht heeft dit gegeven. Ik was er niet meer bang voor. Het negeren van zo’n ‘aanval’, met geduld en liefde reageren op zo’n sluipschutter en vooral niet zelf ook in die rol stappen, wouw, wat een revolutie!

En wat is dan het herstel van de ‘juiste’ mannelijke energie? Het rechtzetten van de disbalans van de oude, mannelijke en patriarchale manier van denken en handelen?

Dat is er doorheen kijken dus. Dat is handelen vanuit je hart, vanuit vertrouwen. Niet vanuit angst. Niet om iets naar je hand te willen zetten. Niet omdat je controle wil hebben. Niet vanuit het moeten. Dat is het oude ‘patriarchale’ in onszelf dat de creativiteit onderdrukt en onze vreugde ‘afschiet’, ons onze vrijheid ontneemt en dat is precies wat we nu kunnen gaan ombuigen. Transformeer dat ‘wapen’ in een instrument van liefde. Laten we gouden lichtbollen gaan schieten, die nog veel meer licht en liefde verspreiden. Geloof me of niet, het helpt als het je lukt om dat te visualiseren. En dat kan je! Dat kan iedereen.

***

It is time for the world to stop kidding itself, to wake up, to realize that the only problem of humanity is lack of love.

Ignore your previous experience and go into the moment. Be Here Now.
Neale Donald Walsch

One of the simplest way to do is to say ‘I love you’ to yourself.
You can declare it silently, aloud, or in writing.
Doreen Virtue

Mijn moeder heeft een hele stapel kindertekeningen gevonden van me. “Er zitten hele leuke tussen,” zegt ze. Ze brengt ze mee. Ook krijg ik een grote doos kleur kleurpotloden, tekenpapier en pastelverf van ‘de zolder’. De zolder, het domein van mijn vader, waar steeds weer nieuwe verrassingen opduiken. Hij kon goed tekenen en schrijven, hield van kunst en van boeken, van geschiedenis en van verhalen. En van films. Ik heb het duidelijk niet van een vreemde. Maar tekenen deed hij niet zo vaak. “Daar kwam hij niet aan toe…” Zou dat het zijn?

“Ja, daar had ik wel meer mee kunnen doen,” reageer ik als ik m’n oude tekeningen terug zie. Die ene, waar ik een onvoldoende voor kreeg, ooit, door een nogal weinig didactische meester, zit er niet bij. Ontsteld kwam ik ermee thuis, mijn tekening, hoe durfde hij! Ik had me gewoon uitgeleefd en het was mijn landschap, maar kennelijk voldeed het niet aan de opdracht. Toevallig had de meester bij mijn vader in de klas gezeten en mijn vader aarzelde geen moment. Hij stapte op de meester af en gaf hem een onvoldoende. ‘Waarom zou je kinderen cijfers geven voor tekenen?’ vroeg ik me toen al af. Laat ze toch! Wie kan dat beoordelen, wat er wel en niet goed is? Een vriendinnetje wat altijd keurige poppetjes met ronde hoofdjes tekende, kreeg altijd achten…

“Het kan nog steeds,” zei mijn moeder. “Ja, dat is zo…” Ik zette een paar exemplaren op facebook en jongens, wat werd er enthousiast op gereageerd! Ondertussen was ik alweer gaan tekenen, eens kijken of ik het nog kon…. Wat raar eigenlijk dat je zo’n akkefietje wel onthoud en dat ik zelf nooit heb bedacht dat ik ‘goed’ kon tekenen, laat staan om er iets mee te gaan doen. “Ik vond dat toen al, daarom heb ik ze ook bewaard,” zegt mijn moeder. Rijke fantasie heeft ruimte nodig, geen keurslijf. In feite kan niemand iets beoordelen wat je maakt. Het raakt je of niet, je kunt er met plezier naar kijken of niet. Je kunt er met plezier aan werken en het zou niet uit moeten maken wat iemand ervan vind…

Ik heb een paar schilderijen staan, die nog niet af zijn. Ik heb ook nog een paar boeken liggen die niet af zijn… Waarom heb ik me in hemelsnaam onbewust zoveel aangetrokken van eventuele goed- of afkeuring? Nou, dat kan ik je vertellen: het gaat in jezelf zitten. Het is nooit goed genoeg. Dus is het lekker om er aan te werken, voor je eigen lol, zolang je er niet over nadenkt, ben je lekker bezig, stroomt het en geniet je ervan. Zodra je er over na gaat denken is het nooit goed genoeg. Het is ons eigen denken wat ons ervan weerhoudt om te doen wat we leuk vinden, ons vrij te voelen, onze vrijheid te nemen en ons uit te leven, ons te uiten zoals we dat willen. Met kritiek en oordelen kan je overal de glans vanaf halen. Dat is de tragiek. We worden onze eigen grootste criticus.

Nou heb ik me aardig weten te redden en ook mijn creativiteit komt best tot z’n recht in mijn werkzaamheden, maar die kinderlijke onbevangenheid – daar gaat het eigenlijk om. Daarin schuilt zo’n kracht. Het gewoon lekker bezig zijn en je eigen vorm vinden om verhalen te vertellen, je vrij voelen en je er helemaal niet mee bezig houden of men het goed vindt of niet. Wie bepaalt nou eigenlijk de regels en de normen? Wie heeft het recht om dat voor een ander te bepalen? We hebben allemaal een eigen authentieke bron tot onze beschikking. Dat is rijkdom. Dat is je eigen rijkdom. Wees niet bang om daar vrijelijk uit te putten.

Ik beloof mezelf dat de teken- en schilderspullen niet meer opgeruimd worden, ik bedank iedereen voor de verrassende aanmoediging die ik opeens kreeg en zal gehoor geven aan wat zich wil uiten. Dit is wat er gisteren uitrolde. Normaal zou ik hem ontevreden weggegooid hebben, deze tekening. Hij is nog niet goed genoeg. Maar daar gaat het nu niet (meer) om! 😉

Toen ik deze tekening maakte ging het over ‘de wereld’, nu zie ik dat het precies gaat over wat ik zojuist verwoordde. Je kunt hem op verschillende manieren bekijken. Het is maar net wat je ‘macht’ geeft… 😉

Happy View zou Happy View niet zijn als we nu wereldleiders zouden gaan beschuldigen, mee zouden gaan in de grote verontwaardiging en voorspellingen hoe verkeerd en dramatisch alles zich zal ontwikkelen. Niet alleen omdat dat geen ‘Happy View’ is, maar vooral omdat we daar helemaal niks mee bereiken. We zullen blijven focussen op de ontwikkelingen die we wensen en we weten dat de wereld in een grote transitieperiode zit.
Schokkende gebeurtenissen kunnen ons van de wijs brengen, maar onze reactie daarop maakt heel veel uit. Alles zelfs. En daarom is het goed om te blijven herhalen dat we niks oplossen door te reageren vanuit dezelfde manier van denken als waardoor de tegenstellingen en problemen zijn ontstaan.

Waar het in eerste instantie mis gaat, is als we vergeten dat alle mensen mensen zijn. Als ideologieën en geloofsovertuigingen van groter belang zijn dan onze medemens. Als we het goedkeuren dat medemensen gedood of gestraft dienen te worden voor een hoger doel. Als we elkaar als tegenstanders gaan zien en als bedreiging ervaren. Zo zijn alle oorlogen ontstaan, zo is de dualiteit ontstaan. Maar het gaat er nu om: Hoe reageren we daarop? Vanuit diezelfde dualiteit en vanuit hetzelfde vijanddenken? Dan doen we precies hetzelfde. Hoe kan je de democratie en vrijheid zeggen te beschermen door met zeer ondemocratische middelen mensen hun vrijheid te ontnemen?

Wij zullen wijzer moeten zijn. En die wijsheid overstijgt het straffen, het voeden van de angst en het aanwakkeren van tegenstellingen. Met zwart-wit denken los je niks op. Zwart-wit denken is in feite een lagere vorm van bewustzijn. Een hogere vorm van bewustzijn ziet dat er nuances zijn en ziet vooral hoe we het zwarte en witte zelf creëren. Het is simpelweg niet slim. Waar je tegen vecht versterk je. Waar je bang voor bent, geef je macht. Door ergens tegen te zijn, weerstand tegen te voelen, je er tegen te verzetten, geef je het meer bestaansrecht. Je houdt het in stand.

Ook in je eigen leven gaat dat zo: Je hebt ergens last van en je verzet je ertegen, je vecht ermee, je wordt er boos van en je gedachten malen: hoe kan ik het aanpakken, veranderen, controleren, beïnvloeden, oplossen, eisen, afdwingen, voor elkaar krijgen….
Soms wat minder heftig, maar er is altijd wel iets wat ons bezig houdt en meestal dat waar we niet tevreden over zijn. We vergeten te kijken naar wat er wel goed gaat, wel allemaal is, vanzelfsprekend prima verloopt. En daardoor geven we dat ene probleem alle kans te gaan overheersen. We bereiken het tegenovergestelde.

Wat dan? Op houden met reageren op een situatie ‘buiten’ je. Die is al ontstaan. Die is gecreëerd in ‘oud’ bewustzijn. Een kans om te leren en te groeien, een hoger bewustzijn te ontwikkelen. Hoe? Allereerst door de angel eruit te halen en er niet bang voor te zijn. Neutraal waarnemen. Dan bedenken hoe je het wel zou willen, hoe zou het er idealiter uitzien? Daarop focussen, het je voorstellen, erin geloven en je aandacht vestigen op dat wat wel prettig, fijn en goed is. Dat is de formule. En het werkt, als je daadwerkelijk alle onderliggende angsten en zorgen hebt losgelaten. Dan creëer je vanuit vrijheid, licht en optimisme. En dat creëert makkelijker en het creëert betere resultaten.

Dus? De uiterlijke wereld, zoals we die waarnemen, laat ons alleen maar zien waar we nog wat op te ruimen hebben. Waar we ons nog vrij kunnen maken. Je hoeft je niet te laten regeren door de buitenwereld. En zeker niet door angst.

En hoe vertalen we dat naar de gebeurtenissen in de wereld? Oppassen. Oppassen wat we denken, zeggen, voeden en bevestigen. Anderen een handje helpen dit te begrijpen. Weten dat we veel sterker zijn en veel meer kracht en invloed hebben dan we denken (dat is het tegenovergestelde van bang zijn dus) en weten dat je met liefde meer creëert dan met haat. Haat is evenals angst een doodlopende weg. Natuurlijk wordt daarmee ook een hoop gecreëerd, dat zien we gebeuren. En toch is het een doodlopende weg. Ja, kan je zeggen, maar dat gaat al een paar duizend jaar zo. Ja. En wat hebben we daarvan geleerd? Het geeft ons de kans om te leren.

De hemel is niet ver weg, niet elders… het is maar net wat wij er zelf van maken. Het is aan ons. Daarom kan het geen kwaad om dit ‘geheim’ te delen, want hoe meer mensen het begrijpen en deze kracht inzetten, hoe meer kracht en invloed het heeft. Het leuke is, het kan ook niet ‘in verkeerde handen’ terecht komen, want als je het creëren begrijpt, begrijp je ook dat je alleen maar zelf een hel voor jezelf creëert als je blijft haten en vechten. Wie werkelijk iets moois wil beleven en de overwinning wil voelen, maakt in zichzelf die omslag. En daar hebben we allemaal wat aan! Share the wisdom… en geloof in jezelf, in het ‘onmogelijke’ (want dat is niet onmogelijk), in de hemel op aarde. Thank you!

 

Terwijl ik bezig ben om iemand de kracht van gedachten, de geheimen van het creëren en de kneepjes van het manifesteren te leren, dient zich in de buitenwereld de ene uitdaging na de andere aan. Het zijn roerige tijden, het is een hele kunst om dan je hoofd koel te houden. Turken zijn emotionele mensen, ze hebben een groot hart, voor zover ik ze ken zijn ze heel zachtaardig en vriendelijk, gastvrij en vredelievend, behoorlijk open-minded, een tikkeltje dramatisch en vooral trots op hun land en cultuur. Het is een drama als Turkije verliest met voetbal, een groot volksfeest als ze winnen.

Nu is er verwarring, verdeeldheid, onduidelijkheid, het is onrustig in de grote steden, maar vrij rustig in  de rest van het land. “Stay calm,” leek mij het beste om te sturen en “Don’t worry,” kwam er terug. Gelukkig, niet overal was er paniek. Na de aanslagen op het vliegveld was de paniek groter dan nu, leek het. Temidden van zulke gebeurtenissen, kan je het geheel nog niet overzien. Wat de gevolgen zullen zijn is nog niet goed in te schatten. Wat wel duidelijk is, is dat Turkije op dit moment een centrale rol speelt in de wereld. Het is het toneel van alles wat zich aan het uitkristalliseren is.

‘In het groot’ weet ik het niet, ‘in het klein’ weet ik wel dat er veel gebeurt en wat er ‘in het klein’ gebeurt heeft invloed op wat er ‘in het groot’ gebeurt. Het feit dat mijn ‘brother’ in Turkije ondertussen al heeft ontdekt dat het van belang is om je niet gek te laten maken, rustig te blijven en vooral positief te blijven, te vertrouwen en steeds de beste uitkomst voor ogen te houden, stelt me gerust. Dat hem dat zelfs in zulke extreme omstandigheden lukt, geeft moed en dat heeft vast en zeker ook z’n weerslag op zijn omgeving. Hij kan een voorbeeld zijn. Van de week vertelde hij nog dat hij zich besefte: “Als de situatie is zoals-ie is, kan ik twee dingen doen: me zorgen maken of er het beste van maken en er alles aan doen om me goed te voelen. Daarom ga ik nu elke dag even zwemmen in de zee, dat geeft kracht en verfrist de mind.” En het leverde meteen resultaat op: Het ging ’toevallig’ opeens beter met de zaken (het toerisme heeft nogal te lijden onder alle toestanden) en het begon hem op te vallen dat dat inderdaad gebeurde als hij zich goed voelde. Wouw! Hij heeft het ontdekt, dat het ‘andersom’ werkt.

We denken gewoonlijk dat we ons goed of niet goed voelen als gevolg van de omstandigheden en gebeurtenissen. Ontdekken dat het andersom werkt, dat is de werkelijke revolutie, die ons te wachten staat. Dat betekent: Eerst in het persoonlijke leven, in de mensen zelf, dan in de omgeving, waarop het vanzelf z’n invloed heeft en dan uiteindelijk in de hele wereld.
Al is het er maar 1 in heel Turkije, die dit zelf aan den lijve ondervindt, het zal iets groots in gang zetten. Blijf in je hart, in het moment en beleef elk moment volop zoals het is. In dit moment wordt de toekomst geboren. De kracht van het hart is oneindig veel groter dan je je kunt voorstellen. Vanuit het hart zijn we verbonden met elkaar, is er vrede, saamhorigheid, kracht. En die kracht, daar moeten we het van hebben. Dat zal de werkelijke coup zijn… en die zal slagen. Vroeg of laat. We zijn onderweg… Situaties als deze roepen ertoe op. Er is geen ander antwoord.

Je kunt je vanuit je hart verbinden met alles en iedereen en dat heeft een enorme invloed. Dat is wat wij allemaal kunnen doen. En dat heeft meer zin dan je zorgen maken, ergens iets van vinden, ergens tegen strijden of je gek laten maken. Besef de kracht van het hart. En onderschat dat niet! Ook wij kunnen de wereld verzachten… net als deze kat:

Soms zijn films zo goed dat je bijna vergeet dat je naar een film zit te kijken. Je zit er als het ware helemaal in. Dat aspect mis je een beetje als er tussendoor steeds reclame komt of als de film zo onwerkelijk, cliché, overdreven of slecht geacteerd is. Toch kan je ook dan geboeid raken door aspecten die je herkent. Terwijl ik naar zo’n film zat te kijken, bedacht ik me wat de ingrediënten waren: Doorgaans is er een held – met een missie, vrijwel altijd is er een slechterik, er zijn tegenslagen en er is een vrouw, een grote liefde, die de held op de been houdt en tot het uiterste drijft. Rivaliteit is er ook, meestal tussen mannen, dan wordt er flink gevochten. En soms tussen vrouwen, dat gaat er dan een stuk geniepiger aan toe en ook daarvoor geldt: Er is een slechterik met hele gemene plannen en iemand die daar het slachtoffer van wordt, niet zozeer een heldin, maar een onschuldige schoonheid, die dan – hoop je – uiteindelijk gered wordt door de held. En dan komt alles goed.

Ik hou wel van films waarin alles goed komt. Als dat niet zo is, vraag ik me af waarom de filmmaker mij daarmee zo nodig moet opzadelen. Heldhaftigheid moet toch beloond worden? Je gaat toch geen goed en kwaad laten zien om ‘het kwade’ te laten overwinnen? We hebben toch een motivatie nodig om voor het goede te kiezen? Volharding is een hoog goed in zulke films. Er is een doel, een missie en waar de onschuldige vrouw kan gaan twijfelen, zet de held onvermoeibaar z’n strijd voort. Desnoods bekoopt hij het met de dood, maar hij geeft nooit op. Met een beetje geluk verwerft hij eeuwige roem.

Bij zo’n film besef je dat je naar een film kijkt. Een hele goeie film brengt je misschien een beetje in de war: wat is nu eigenlijk goed en slecht? Je wordt aan het denken gezet en het kan je cliché-kaders verruimen. Het leven is net een film, bedenk ik me, alleen we vergeten er op die manier naar te kijken, omdat het zo levensecht overkomt. Dat is ook de bedoeling. Dat we onze rol met verve spelen, dat we avonturen beleven, dat we allerlei gevoelens ervaren, van romantiek tot wanhoop, woede, jaloezie en verdriet en pijn. We worden uitgedaagd om het goede te doen, onze missie te vervullen en als het makkelijk gaat, is het minder spannend. We hebben wel iets nodig om voor te vechten. Dus we hebben ook een tegenstander nodig, zodat wij ons heldhaftig kunnen profileren. De liefde drijft ons buiten de gebaande paden, stelt ons in staat grootse daden te verrichten of haalt juist het slechtste in de mens boven. Maar in de optiek van de slechterik is dat gerechtvaardigd, ook hij strijdt met een doel.

De film is afgelopen, ik zap nog even rond en ai… dat is wel een hele slechte film. Het nieuws. Een boulevard in het donker, gillende mensen, niet zo goed in beeld gebracht wat er nou eigenlijk gebeurt. Waar is de slechterik? Waar zijn de helden? Maar vooral: Waar is de Liefde? En waar blijft de goede afloop?

“Als het niet goed afloopt, is het nog niet afgelopen,” ik weet niet meer wie dat zei, maar onthoud: Alles, elk verhaal, is bedoeld om goed af te lopen, om ondertussen de juiste keuzes te leren maken, om alle gevoelens te beleven die daar bij horen en om uiteindelijk opgelucht adem te kunnen halen. We hebben een missie en die missie is nog niet volbracht, zolang Liefde ons niet aanspoort om boven onszelf uit te stijgen en tot grootsheid aanzet. Zolang het nog geen vrede is, is de film nog niet ten einde.

Hou vol. Bidt en heb lief, vergeef en blijf dromen. Wij bepalen hoe de film afloopt door de keuzes die we maken. Dus hou de beste uitkomst voor ogen en laat je niet van de wijs brengen. Zonder tegenslagen zouden we de waarde er niet van zien. Vrede.

Zolang je iemand (nog) iets kwalijk neemt, lossen de gevolgen ervan niet op. Het blijft een ‘struggle’ tot je er echt anders naar kijkt en er werkelijk vrede mee hebt. Wil je dat echt grondig aanpakken, kijk dan eens terug op je leven en blader door je herinneringen. Dat wat je destijds bijvoorbeeld heel oneerlijk vond, waar je je door benadeeld voelde of wat je iemand nog steeds kwalijk neemt, kan je dat nu in een ander daglicht zetten? Kan je zien dat het ook z’n positieve kanten had, jou iets gebracht of geleerd heeft, misschien zelfs nodig was om je vrij te maken of sterker te maken?

Blijf ook jezelf niet nadragen wat je ‘fout’ hebt gedaan of bij nader inzien misschien beter anders had kunnen aanpakken. Een volgende keer dat je zoiets meemaakt, ben je in staat om het anders te doen, omdat je het nu weet. Kansen genoeg om het geleerde in de praktijk te brengen. Het leven blijft je mogelijkheden geven, steeds opnieuw.

 

Een grondige aanpak heeft een positief effect op je leven. Wil je ook eens echt aan de slag met het herschrijven van je eigen leven en kan je daarbij wel wat stimulans gebruiken?
Wees welkom bij ‘Herschrijf je eigen leven‘.

 

Wie de kunst van ‘Herschrijf je eigen leven’ eenmaal beheerst, heeft er altijd plezier van. Er zijn nu net weer nieuwe deelnemers begonnen (je kunt op elk moment instappen en je krijgt een programma/feed-back op maat, zie hier) en het is een feest om te merken hoe snel het resultaten oplevert. Natuurlijk ben je in tien sessies niet klaar, maar je hebt dan wel genoeg tools om verder zelf door te gaan en er een gewoonte van te maken.

Voor de meesten is het een eye-opener om te ontdekken dat het kan, dat je zelf elke situatie kunt herschrijven. Door het herschrijven merk je dat je vanuit je eigen gevoel ruimte kunt creëren, wat oplossingen mogelijk maakt en doorbraken bewerkstelligt. Het luisteren naar je eigen gevoel is daarbij van groot belang. Over heel veel dingen stappen we heen en daarmee laten we kansen liggen. We denken dan dat het nu eenmaal zo is zoals het is en nemen genoeg met onze eigen ontevredenheid daarover. Tot het op een gegeven moment een beetje teveel is en de roep van binnenuit niet langer wil worden genegeerd.

Gedraag je niet langer als slachtoffer. Word meester van je eigen leven. Misschien is dat de essentie.

Slachtoffer? Ja, vaak hebben we het niet in de gaten hoe we ons als slachtoffer (van omstandigheden en van anderen) opstellen. Gedachten als ‘mij overkomt dat allemaal’ of ‘anderen begrijpen mij niet, benadelen mij, zitten me dwars, bekritiseren me, zien me niet, waarderen me niet of vallen me lastig,’ zijn slachtofferachtig.
Zo kan je je ook slachtoffer voelen van de rekeningen, die je geacht wordt te betalen of van een situatie op je werk, waarbij je niet tot je recht komt, een partner die niet mee wenst te gaan in je ‘grillen’ of ronduit negatief reageert op jouw voorstellen of wensen. En toch ben je geen slachtoffer, je maakt jezelf slachtoffer en dat is niet nodig. Herschrijf je eigen leven…

Sommige situaties zitten zo vast, dat een doorbraak onmogelijk lijkt. Toch heeft dat te maken met jouw idee over de situatie. Ik zal een voorbeeld geven. Een moeder die na een conflict geen contact meer heeft met haar dochter en daardoor ook haar kleinkind niet kan zien opgroeien, wat haar veel pijn en verdriet doet. Natuurlijk wil ze graag weer contact, maar tegelijkertijd vindt ze dat de dochter de eerste stap moet zetten en haar excuses aan moet bieden. Een flinke patstelling, want de dochter vindt dat haar moeder excuses moet maken en heeft genoeg van haar bemoeizucht en kritiek. De dochter verwacht niet dat de houding van haar moeder ooit zal veranderen en houdt de deur dicht. Hoe lossen we dat op? Het is maar net wie er gaat herschrijven… maar het is op te lossen.

Als je eigen houding verandert, alleen al in gedachten en daarmee in gevoel, heeft dat invloed op de ander. Schrijf eens een brief waarin je alles opschrijft wat je dwars zit en wat je de ander kwalijk neemt. Die stuur je niet op natuurlijk, want dat gaat niet helpen. Je zit nog in dezelfde gedachtecirkels. Wel ben je heel eerlijk in deze brief, je erkent je eigen dieperliggende gevoelens en je geeft ze de ruimte, ze mogen er zijn. Dat geeft je inzicht en het lucht op. Gaat het wel waarover het lijkt te gaan? Het proces is al in werking getreden…

Dan ga je deze brief herschrijven en neemt je eigen verantwoordelijkheid. In plaats van de bal bij de ander neer te leggen, ga je bekijken wat ‘van jou’ is en wat van de ander. Je zuivert het van verwijten (projecties) en schuld, oordelen, afkeuring en kritiek. De pijn vraagt je om vanuit je hart aanwezig te zijn en het van daaruit te durven kijken. Het gaat er niet om wie gelijk heeft. Het gaat om jouw gevoel, dat erkend wil worden door jezelf. Jouw gevoel is van jou. Daar kan je een ander niet verantwoordelijk voor houden.

Als de moeder bij mij zou komen, zou ik zeggen: Schrijf nu eens op wat je allemaal waardeert van je dochter, vertel haar eens hoe goed ze het doet en hoe trots je bent op haar. Zet je eigen gekwetstheid even opzij, dat los je met jezelf op. Vertel haar bijvoorbeeld dat je juist zo je best deed, maar niet inzag dat ze meer ruimte nodig had. Dat het misschien te maken heeft met het gevoel dat je het te goed wilde doen, maar dat je begrijpt dat je meer vertrouwen in haar kan hebben, omdat ze het prima doet. Geef haar complimenten en begrip, ruimte voor haar eigen aanpak. En voel eens wat een verschil dat maakt. Nog steeds hoef je de brief niet op te sturen, maar hou wel dat nieuwe gevoel vast. Waardering in plaats van wrok, dat zal helpen. Schrijf vervolgens een brief naar jezelf alsof je je dochter bent en schrijf hem zoals je ‘m wenst. Waarderend, begripvol en een opening biedend. De dochter begrijpt bijvoorbeeld dat ze zelf haar eigen ruimte kan nemen, het op haar eigen manier kan doen, soms best iets heeft aan de adviezen van haar moeder, maar – net als moeder – teveel haar best deed om het goed te doen en alles dus opvatte als kritiek. Zoiets. Je creëert op papier wederzijds begrip en ruimte, beiden nemen eigen verantwoordelijkheid en spreken waardering voor elkaar uit. Dat voelt al heel anders.
En dan is er nog iets te (her)schrijven: namelijk de ideale situatie, zoals je hem wenst. Zie het voor je, maak er een verhaaltje van, vul het in met leuke details, maak jezelf blij met je eigen verhaal. Voel het en voedt het in jezelf, dit nieuwe verhaal. En kijk dan eens wat er gebeurt…

Je hebt het dan ‘in het veld’ herschreven, er is meer ruimte gecreëerd. Je voelt je nu anders en je kunt het loslaten. Want het is niet de bedoeling dat je vervolgens (weer) in ‘de controle’ stapt. Laat het gebeuren en laat het zichzelf oplossen. Geef het tijd en ruimte… Wees voorbereid op de beste uitkomst en verheug je daar alvast op! 🙂

Zo werkt het. Soms heb je even een duwtje nodig. Of is het alleen al de beslissing die je neemt om iets echt grondig te willen aanpakken en herschrijven, die z’n werk gaat doen. Wees welkom.

Voor wie schrijf ik deze bespiegelingen eigenlijk? Soms probeer ik me daar een beeld van te vormen, omdat het handig is om af te stemmen op ‘het publiek’, om te weten wat er leeft, welke vragen mensen hebben, waar ze tegenaan lopen en wat zou kunnen helpen om alles wat ‘smoother’ te laten verlopen.

Voor mij is het een stuk makkelijker om te zien waar een ander nog een terrein te winnen heeft, omdat ik van een afstandje kijk. Maar er is in wezen geen verschil tussen jou en mij. Wat ik zie en waarneem, gaat ook over mij. Ik kan dus zien wat de thema’s zijn die verder ontwikkeld of uitgewerkt willen worden, doordat anderen ze aan mij laten zien. Wat ik waardeer, mooi vind, bewonder en toejuich, groeit. Ook in mijzelf.

Waar ik me aan erger, wat ik bekritiseer of afwijs, wijs ik ook in mijzelf af. Als dat gebeurt, is het tijd voor onderzoek. Laatst was er iemand die commentaar had op het voetbal, omdat die spelers zo belachelijk veel verdienen. “Als je het zo ziet, wijs je geld en rijkdom voor jezelf ook af,” zei ik. Zelf heb ik me wel vermaakt met het voetbal, ook had ik deze gedachten niet. Het hoeft dus niet 1 op 1 een spiegel te zijn. Maar het feit dat onze inkomsten afhankelijk zijn van hoe we naar ‘de buitenwereld’ kijken, de waardering van de buitenwereld bijvoorbeeld, dat is wel iets interessants om naar te kijken. Je kunt wel weten dat er van nature overvloed is en dat die overvloed helemaal niks te maken heeft met wat een ander verdient of waardeert, maar voel je dat ook echt zo? Voel je je helemaal vrij van de waardering (of afkeuring) van anderen? Maakt het uit voor wat je doet? Doe je iets omdat je er geld mee verdient? Of doe je het omdat je het wil, omdat je er blij van wordt en er plezier in hebt? Natuurlijk hebben we allemaal nog te maken met het patroon, de overtuiging, dat je moeite moet doen en hard moet werken om geld te verdienen. Dat we ons moeten bewijzen. Het creëren zijn we nog aan het leren en daarvoor gelden andere principes.

“Iets betekenen voor anderen,” zeggen mensen vaak als je ze vraagt wat ze het liefst zouden willen. Dat doe je al. Het is eigenlijk een beetje hetzelfde als met geld verdienen: We denken dat we daar veel moeite voor moeten doen en onszelf moeten bewijzen, om waardering te krijgen, het te verdienen.

Hierin ligt een afhankelijkheid. En dat is iets om te doorzien. Dat hoe we ons voelen bepalend is voor wat we aantrekken en beleven. Dat we dat meestal, gewoontegetrouw, af laten hangen van de goed- of afkeuring en omstandigheden in de buitenwereld. En hierin ligt de grootste les: ons daar onafhankelijk van maken, want het is er niet afhankelijk van.

Het is de vrijheid die we zoeken. En de waardering van onszelf.
Laten we ons eerst eens afvragen wat we voor onszelf kunnen betekenen. Alles waar je naar op zoek bent, kun je in jezelf vinden. Luister naar je innerlijke stem, geef jezelf de ruimte, geniet van wie je bent en wat je doet en laat vooral alle oordelen los. Want echt… het gaat niet om anderen, het gaat om jezelf. Wat jij bevrijdt in jezelf, bevrijd je ook voor anderen. Zie het beste in jezelf en in de ander, dat gaat samen… want als je het niet in jezelf kunt waarnemen, hoe kan je het dan in anderen zien? En als je dat wel kunt, dan breng je vanzelf meer vreugde in de wereld. Daar is niet zoveel voor nodig. Behalve het jezelf toestaan en jezelf goedkeuren. Jezelf waarderen.

 

Zondagochtend vroeg kreeg ik een berichtje van iemand die de hele nacht had wakker gelegen met pijn op haar borst. Mocht je dat ook wel eens overkomen, weet dan dat de liefde voor jezelf binnen wil komen. Sta de liefde voor jezelf toe. Ontspan, verzacht en stel je voor hoe de zachte kracht van liefde er weer in kan. Je kunt je voorstellen dat er oneindig veel liefde aanwezig is, om je heen, maar ook in jezelf, in je hart en per ongeluk blokkeren we hem wel eens, als we in paniek raken bijvoorbeeld. Dat beeld kreeg ik bij haar pijn. Verkramping was het.

De dag ervoor had ze een foutje gemaakt op haar werk en was meteen uit haar functie gezet. Of er ander werk beschikbaar was, was nog maar de vraag. ‘Wijs jezelf niet af,’ zei ik, wetende dat alles een spiegel is. Als je het jezelf niet zo zwaar aanrekent, maar liefde en compassie voelt voor jezelf, wordt er anders op je gereageerd. Ik stelde haar voor een brief te schrijven aan zichzelf alsof ze haar ‘baas’ was en daarin te schrijven wat ze graag wilde horen. Dat ze een geweldige medewerker was, dat iedereen wel eens een foutje maakt, dat ze zeer gewaardeerd werd, haar werk altijd goed deed, enz… Neem de tijd, overdrijf lekker en schrijf net zo lang door tot je het ook echt zo voelt. Het gaat namelijk niet om de ‘zogenaamde’ realiteit, het gaat om ons gevoel, onze beleving. De ‘realiteit’ past zich daar aan aan…

Vrij snel wist ze de slag te maken en de rest van de dag voelde zich stukken beter, haar hart was weer open. Ze voelde weer vertrouwen. ‘Mooi zo, goed gedaan! Dan komt het helemaal goed,’ zei ik. ‘Schrijf nu ook eens op wat je het liefst zou willen, welke functie wil je, wat wil jij? Formuleer je eigen wensen.’ Dat deed ze. Ze wilde gewoon haar eigen functie weer terug. En jawel, de volgende dag had ze haar functie gewoon weer terug. Ze was ontzettend blij natuurlijk en mij enorm dankbaar, maar zij heeft het goed gedaan. Allereerst door even aan de bel te trekken, ze wist dat het antwoord ergens te vinden was en vervolgens door ervoor open te staan en het aan te pakken.

Zo eenvoudig is het dus, schreef ik haar en ik was zelf ook blij dat het inderdaad zo simpel was. En daarom vertel ik het ook hier. Maak je zoiets of iets heel anders mee, schrik dan niet meteen, schiet niet in de angst, maar ga effe aan de slag met jezelf. Je doet niks fout, we mogen allemaal ophouden met onszelf zo te bekritiseren. Heb compassie voor jezelf, wees lief voor jezelf, ontspan en ga er eens even voor zitten: Wat zou je willen? Wat zou in deze situatie de beste uitkomst zijn? Schrijf het op en stel het je voor alsof het al zo is en voel het. Ga net zo lang door tot je het voelt en er alle vertrouwen in hebt. Zo los je alles lekker snel op! 🙂

Dit is een voorbeeldje van ‘Herschrijf je eigen leven’. Zou je dat ook willen leren, oefenen en toepassen? Dan vind je hier meer informatie.

 

’t Leven is net voetbal. Sometimes you lose, sometimes you win… Soms doe je enorm je best en lukt het niet, soms denk je dat je het op je sloffen wel kan, maar dergelijke arrogantie wordt vrij snel afgestraft. Er zijn steeds weer nieuwe kansen, niet de moed opgeven, blijven opletten en aanwezig blijven…

Sommigen zitten op de reservebank, hun tijd komt nog… of niet. Een beetje geluk heb je ook nodig, een beetje aanmoediging, weten waarvoor je het doet en… geloof! Geloof en vertrouwen, anders kan je wel ophouden.

Ik heb er wel lol in om naar wedstrijden te kijken, terwijl het me niet uitmaakt wie er wint. Je kijkt neutraler en je ziet meer. Het is een stuk relaxter kijken. Eigenlijk is voetbal een en al dualiteit, bedenk ik me. Je hebt twee partijen, je hebt voorstanders en tegenstanders, als je je identificeert met een van de twee doe je lekker mee aan de dualiteitsbeleving. Niks mis mee op z’n tijd…

Het leuke is dat we zo ook kunnen ontdekken wat non-dualiteit is: Het hele spel zien. Niet zozeer voor of tegen, maar neutraal kijken. Zien dat alles actie-reactie is en dus ook een geheel. We zijn allemaal deel van de eenheid en spelen onze eigen rol in het spel. Als we dat kunnen zien, kijken we met andere ogen en kunnen we ook onszelf waarnemen als een speler in het veld.

Maar wat ik nou zo leuk vind en waarom ik eigenlijk over het voetballen begin: Die winnende teams van IJsland en Wales!

Het zijn echt teams en het zijn goede vrienden van elkaar. Ze kennen elkaar goed, zijn goed op elkaar afgestemd en die gezamenlijkheid maakt ze sterk. Ze spelen vanuit het hart, dat geeft een enorme kracht. Je ziet het gebeuren. Met gemak verslaan ze plotseling individuen die miljoenen verdienen en persoonlijk willen scoren om hun ego overeind te houden. Het hart overstijgt het ego. Samen sterk. Ik denk dat het ze ook niet eens om het winnen gaat, ze zullen verbaasd zijn dat ze al zover gekomen zijn.