Wie de kunst van ‘Herschrijf je eigen leven’ eenmaal beheerst, heeft er altijd plezier van. Er zijn nu net weer nieuwe deelnemers begonnen (je kunt op elk moment instappen en je krijgt een programma/feed-back op maat, zie hier) en het is een feest om te merken hoe snel het resultaten oplevert. Natuurlijk ben je in tien sessies niet klaar, maar je hebt dan wel genoeg tools om verder zelf door te gaan en er een gewoonte van te maken.
Voor de meesten is het een eye-opener om te ontdekken dat het kan, dat je zelf elke situatie kunt herschrijven. Door het herschrijven merk je dat je vanuit je eigen gevoel ruimte kunt creëren, wat oplossingen mogelijk maakt en doorbraken bewerkstelligt. Het luisteren naar je eigen gevoel is daarbij van groot belang. Over heel veel dingen stappen we heen en daarmee laten we kansen liggen. We denken dan dat het nu eenmaal zo is zoals het is en nemen genoeg met onze eigen ontevredenheid daarover. Tot het op een gegeven moment een beetje teveel is en de roep van binnenuit niet langer wil worden genegeerd.
Gedraag je niet langer als slachtoffer. Word meester van je eigen leven. Misschien is dat de essentie.
Slachtoffer? Ja, vaak hebben we het niet in de gaten hoe we ons als slachtoffer (van omstandigheden en van anderen) opstellen. Gedachten als ‘mij overkomt dat allemaal’ of ‘anderen begrijpen mij niet, benadelen mij, zitten me dwars, bekritiseren me, zien me niet, waarderen me niet of vallen me lastig,’ zijn slachtofferachtig.
Zo kan je je ook slachtoffer voelen van de rekeningen, die je geacht wordt te betalen of van een situatie op je werk, waarbij je niet tot je recht komt, een partner die niet mee wenst te gaan in je ‘grillen’ of ronduit negatief reageert op jouw voorstellen of wensen. En toch ben je geen slachtoffer, je maakt jezelf slachtoffer en dat is niet nodig. Herschrijf je eigen leven…
Sommige situaties zitten zo vast, dat een doorbraak onmogelijk lijkt. Toch heeft dat te maken met jouw idee over de situatie. Ik zal een voorbeeld geven. Een moeder die na een conflict geen contact meer heeft met haar dochter en daardoor ook haar kleinkind niet kan zien opgroeien, wat haar veel pijn en verdriet doet. Natuurlijk wil ze graag weer contact, maar tegelijkertijd vindt ze dat de dochter de eerste stap moet zetten en haar excuses aan moet bieden. Een flinke patstelling, want de dochter vindt dat haar moeder excuses moet maken en heeft genoeg van haar bemoeizucht en kritiek. De dochter verwacht niet dat de houding van haar moeder ooit zal veranderen en houdt de deur dicht. Hoe lossen we dat op? Het is maar net wie er gaat herschrijven… maar het is op te lossen.
Als je eigen houding verandert, alleen al in gedachten en daarmee in gevoel, heeft dat invloed op de ander. Schrijf eens een brief waarin je alles opschrijft wat je dwars zit en wat je de ander kwalijk neemt. Die stuur je niet op natuurlijk, want dat gaat niet helpen. Je zit nog in dezelfde gedachtecirkels. Wel ben je heel eerlijk in deze brief, je erkent je eigen dieperliggende gevoelens en je geeft ze de ruimte, ze mogen er zijn. Dat geeft je inzicht en het lucht op. Gaat het wel waarover het lijkt te gaan? Het proces is al in werking getreden…
Dan ga je deze brief herschrijven en neemt je eigen verantwoordelijkheid. In plaats van de bal bij de ander neer te leggen, ga je bekijken wat ‘van jou’ is en wat van de ander. Je zuivert het van verwijten (projecties) en schuld, oordelen, afkeuring en kritiek. De pijn vraagt je om vanuit je hart aanwezig te zijn en het van daaruit te durven kijken. Het gaat er niet om wie gelijk heeft. Het gaat om jouw gevoel, dat erkend wil worden door jezelf. Jouw gevoel is van jou. Daar kan je een ander niet verantwoordelijk voor houden.
Als de moeder bij mij zou komen, zou ik zeggen: Schrijf nu eens op wat je allemaal waardeert van je dochter, vertel haar eens hoe goed ze het doet en hoe trots je bent op haar. Zet je eigen gekwetstheid even opzij, dat los je met jezelf op. Vertel haar bijvoorbeeld dat je juist zo je best deed, maar niet inzag dat ze meer ruimte nodig had. Dat het misschien te maken heeft met het gevoel dat je het te goed wilde doen, maar dat je begrijpt dat je meer vertrouwen in haar kan hebben, omdat ze het prima doet. Geef haar complimenten en begrip, ruimte voor haar eigen aanpak. En voel eens wat een verschil dat maakt. Nog steeds hoef je de brief niet op te sturen, maar hou wel dat nieuwe gevoel vast. Waardering in plaats van wrok, dat zal helpen. Schrijf vervolgens een brief naar jezelf alsof je je dochter bent en schrijf hem zoals je ‘m wenst. Waarderend, begripvol en een opening biedend. De dochter begrijpt bijvoorbeeld dat ze zelf haar eigen ruimte kan nemen, het op haar eigen manier kan doen, soms best iets heeft aan de adviezen van haar moeder, maar – net als moeder – teveel haar best deed om het goed te doen en alles dus opvatte als kritiek. Zoiets. Je creëert op papier wederzijds begrip en ruimte, beiden nemen eigen verantwoordelijkheid en spreken waardering voor elkaar uit. Dat voelt al heel anders.
En dan is er nog iets te (her)schrijven: namelijk de ideale situatie, zoals je hem wenst. Zie het voor je, maak er een verhaaltje van, vul het in met leuke details, maak jezelf blij met je eigen verhaal. Voel het en voedt het in jezelf, dit nieuwe verhaal. En kijk dan eens wat er gebeurt…
Je hebt het dan ‘in het veld’ herschreven, er is meer ruimte gecreëerd. Je voelt je nu anders en je kunt het loslaten. Want het is niet de bedoeling dat je vervolgens (weer) in ‘de controle’ stapt. Laat het gebeuren en laat het zichzelf oplossen. Geef het tijd en ruimte… Wees voorbereid op de beste uitkomst en verheug je daar alvast op! 🙂
Zo werkt het. Soms heb je even een duwtje nodig. Of is het alleen al de beslissing die je neemt om iets echt grondig te willen aanpakken en herschrijven, die z’n werk gaat doen. Wees welkom.