’t Leven is net voetbal. Sometimes you lose, sometimes you win… Soms doe je enorm je best en lukt het niet, soms denk je dat je het op je sloffen wel kan, maar dergelijke arrogantie wordt vrij snel afgestraft. Er zijn steeds weer nieuwe kansen, niet de moed opgeven, blijven opletten en aanwezig blijven…
Sommigen zitten op de reservebank, hun tijd komt nog… of niet. Een beetje geluk heb je ook nodig, een beetje aanmoediging, weten waarvoor je het doet en… geloof! Geloof en vertrouwen, anders kan je wel ophouden.
Ik heb er wel lol in om naar wedstrijden te kijken, terwijl het me niet uitmaakt wie er wint. Je kijkt neutraler en je ziet meer. Het is een stuk relaxter kijken. Eigenlijk is voetbal een en al dualiteit, bedenk ik me. Je hebt twee partijen, je hebt voorstanders en tegenstanders, als je je identificeert met een van de twee doe je lekker mee aan de dualiteitsbeleving. Niks mis mee op z’n tijd…
Het leuke is dat we zo ook kunnen ontdekken wat non-dualiteit is: Het hele spel zien. Niet zozeer voor of tegen, maar neutraal kijken. Zien dat alles actie-reactie is en dus ook een geheel. We zijn allemaal deel van de eenheid en spelen onze eigen rol in het spel. Als we dat kunnen zien, kijken we met andere ogen en kunnen we ook onszelf waarnemen als een speler in het veld.
Maar wat ik nou zo leuk vind en waarom ik eigenlijk over het voetballen begin: Die winnende teams van IJsland en Wales!
Het zijn echt teams en het zijn goede vrienden van elkaar. Ze kennen elkaar goed, zijn goed op elkaar afgestemd en die gezamenlijkheid maakt ze sterk. Ze spelen vanuit het hart, dat geeft een enorme kracht. Je ziet het gebeuren. Met gemak verslaan ze plotseling individuen die miljoenen verdienen en persoonlijk willen scoren om hun ego overeind te houden. Het hart overstijgt het ego. Samen sterk. Ik denk dat het ze ook niet eens om het winnen gaat, ze zullen verbaasd zijn dat ze al zover gekomen zijn.