Als je er wilt zijn voor iemand, focus dan niet op de ‘need-factor’. Beschouw anderen niet als zielig en hulpbehoevend. Daar help je ze niet mee. Natuurlijk is het fijn als iemand zich door jou gesteund voelt en het kan je ook een goed gevoel geven om ‘van dienst’ te kunnen zijn, een handje te helpen, natuurlijk heeft iedereen wel eens even een knuffel nodig of een luisterend oor. En ja, we kunnen elkaar op de juiste momenten het gevoel geven dat men er niet alleen voor staat, dat we ons betrokken voelen en meeleven.
Maar… daar komt-ie… zie de ander vooral niet als zwak en hulpbehoevend. Het beeld wat je van iemand hebt, wat je ziet in de ander, wat je aandacht geeft, versterk je. Het komt regelmatig voor dat de ‘helper’ zich beter voelt door te helpen, maar per ongeluk de ander daarmee ‘klein’ houdt. Misschien willen we graag nodig zijn, is dat een manier om verbinding te maken, om ons goed te voelen, maar het is niet gelijkwaardig. We kunnen het zelfs in de hand werken dat anderen doorgaan met aandacht vragen op die manier, vanuit slachtofferschap. Ontleen je je bestaansrecht aan het ‘nodig’ zijn voor anderen? Denk je dat je er ‘gewoon’ niet mag zijn? Dat het niet goed genoeg is om er te zijn zoals je bent, moet je overal eerst veel moeite voor doen? Voordat je wordt gewaardeerd bijvoorbeeld? Het kan zijn dat dat je eigen onbewuste overtuigingen zijn. We kunnen onszelf verhalen aanpraten, zowel het verhaal van de helper als het verhaal van het slachtoffer. We houden daarmee afhankelijkheid in stand.
Ik ben niet zo van de zieligheid, zoals mensen die mij kennen wel weten. Dat stelt me soms ook voor dilemma’s. Mensen kunnen heel boos worden als hun ‘kleine ego’ niet krijgt wat beoogd wordt: bevestiging van het drama, het slachtofferschap.
Nu heb ik regelmatig contact met iemand in Turkije, een land met hele warme en vriendelijke mensen, maar van drama en slachtofferschap hebben ze ook wel kaas gegeten… en ze weten elkaar daar ook goed in te versterken. Deze persoon begon echter te begrijpen dat het echt wel zin had om positiever te denken, dat het ook eigenlijk de enige oplossing was en voorzichtig begon dat ook al wat resultaten op te leveren. Dat had in eerste instantie wel wat woede veroorzaakt trouwens, dat heb ik maar voor lief genomen, want ik had er geen zin in hem te steunen in afhankelijk, slachtofferachtig gedrag. Het was een manier van denken, waarmee je een verhaal over jezelf in stand houdt, waardoor het zich niet oplost maar verergert. En zeker ook een poging mij daarin ‘mee’ te krijgen… Best een uitdaging. Het vraagt selectiviteit, waar reageer je wel op en wat negeer je? De aandacht verleggen, vragen: wat wil je wel? Kijk daar naar, focus daarop.
We waren een heel eind op dreef met dat positieve denken, ik had hem uitgelegd hoe belangrijk het is om je goed te voelen en daar aan te werken, omdat je dan ook meer goeie dingen aantrekt. Dat we de realiteit zelf creëren, met onze gedachten, met ons gevoel. Dat begon hij net een beetje te ontdekken. En toen lag Turkije er eerst uit in het EK, dat was al een flinke klap en nu hebben we ook nog eens die aanslag in Istanbul. Tja.. zie dan maar eens positief te blijven. Het is logisch dat er paniek is in Turkije, het is logisch dat mensen bang zijn en zich zorgen maken. Dat deden ze al natuurlijk. De realiteit is in feite al eerder gecreëerd. Maar ja, dat kan je ook niet zeggen op zo’n moment. De realiteit dringt zich op als waarheid waar je niet omheen kan. Dat begrijp ik.
Hoe reageer je dan, in zulke situaties? Natuurlijk kan je je medeleven uitspreken. Ik had even geen antwoord, maar besloot om vanuit mijn hart aanwezig te blijven en van daaruit te reageren. “Ik hoop dat je in jezelf de kracht kan vinden om sterk te blijven,” zei ik. Als iedereen zich nu laat beheersen door angst, zijn we nog verder van huis. Alleen liefde kan de wereld redden. Haat, woede of paniek niet. We hebben vrede nodig. Vanuit deze situaties wordt de wens tot vrede sterker en dat is waar we het van moeten hebben.
Na de eerste schok, is het van belang om te herstellen en de kracht terug te vinden. Het kan dan twee kanten op. Ofwel verder voeden van het drama, of een omslag maken. Een omslag hebben we nodig in de wereld.
I hope you remember that ‘reality’ is created in the past. With past fears and worries… Stay in your heart – that’s the best thing you can do, always! I know very well how it is if everybody around you is talking about disaster and everybody is worried. But don’t feed it, your thoughts, with all that negativity and fear. It’s not good for your mood and feeling. I avoid looking too much news on tv, if it brings me down. It is always important to work on feeling good/better. Whatever happens. And you need other thoughts for that. It is allowed too, you can give yourself permission. Because you don’t help anyone by being negative or down.
Focussing on feeling good/better is the most important work to do.
It brings you and everybody around you better circumstances. As you know already: feelings and thoughts attracts reality. Also this kind of things. It is sad but true.
We need peace in ourselves to get peace in the world.
Love is the only answer….
I understand very well that it is again a big challenge, but don’t forget that you can make a difference, don’t give up hope, because you know the secret. Pray, make wishes and imagine how you want it to be, imagine that what you wish is there, coming true. The more you focus on what you want and the more you can imagine how it is to be there already, the easier it goes. We need to be selective where we give attention to. Try to feel powerful, that’s necessary. Big hug.
Ik hoop dat het helpt en ik zou niet weten wat ik anders zou kunnen zeggen. Wij maken het verschil, in wat we denken, zeggen, voeden en daarmee creëren. Ook een persoon kan het verschil al maken, dus laten we vooral focussen op onze kracht en vooral vrede creëren. Want met hoe meer mensen we dat doen, hoe sneller we die realiteit manifesteren.