Tekeningen

Mijn moeder heeft een hele stapel kindertekeningen gevonden van me. “Er zitten hele leuke tussen,” zegt ze. Ze brengt ze mee. Ook krijg ik een grote doos kleur kleurpotloden, tekenpapier en pastelverf van ‘de zolder’. De zolder, het domein van mijn vader, waar steeds weer nieuwe verrassingen opduiken. Hij kon goed tekenen en schrijven, hield van kunst en van boeken, van geschiedenis en van verhalen. En van films. Ik heb het duidelijk niet van een vreemde. Maar tekenen deed hij niet zo vaak. “Daar kwam hij niet aan toe…” Zou dat het zijn?

“Ja, daar had ik wel meer mee kunnen doen,” reageer ik als ik m’n oude tekeningen terug zie. Die ene, waar ik een onvoldoende voor kreeg, ooit, door een nogal weinig didactische meester, zit er niet bij. Ontsteld kwam ik ermee thuis, mijn tekening, hoe durfde hij! Ik had me gewoon uitgeleefd en het was mijn landschap, maar kennelijk voldeed het niet aan de opdracht. Toevallig had de meester bij mijn vader in de klas gezeten en mijn vader aarzelde geen moment. Hij stapte op de meester af en gaf hem een onvoldoende. ‘Waarom zou je kinderen cijfers geven voor tekenen?’ vroeg ik me toen al af. Laat ze toch! Wie kan dat beoordelen, wat er wel en niet goed is? Een vriendinnetje wat altijd keurige poppetjes met ronde hoofdjes tekende, kreeg altijd achten…

“Het kan nog steeds,” zei mijn moeder. “Ja, dat is zo…” Ik zette een paar exemplaren op facebook en jongens, wat werd er enthousiast op gereageerd! Ondertussen was ik alweer gaan tekenen, eens kijken of ik het nog kon…. Wat raar eigenlijk dat je zo’n akkefietje wel onthoud en dat ik zelf nooit heb bedacht dat ik ‘goed’ kon tekenen, laat staan om er iets mee te gaan doen. “Ik vond dat toen al, daarom heb ik ze ook bewaard,” zegt mijn moeder. Rijke fantasie heeft ruimte nodig, geen keurslijf. In feite kan niemand iets beoordelen wat je maakt. Het raakt je of niet, je kunt er met plezier naar kijken of niet. Je kunt er met plezier aan werken en het zou niet uit moeten maken wat iemand ervan vind…

Ik heb een paar schilderijen staan, die nog niet af zijn. Ik heb ook nog een paar boeken liggen die niet af zijn… Waarom heb ik me in hemelsnaam onbewust zoveel aangetrokken van eventuele goed- of afkeuring? Nou, dat kan ik je vertellen: het gaat in jezelf zitten. Het is nooit goed genoeg. Dus is het lekker om er aan te werken, voor je eigen lol, zolang je er niet over nadenkt, ben je lekker bezig, stroomt het en geniet je ervan. Zodra je er over na gaat denken is het nooit goed genoeg. Het is ons eigen denken wat ons ervan weerhoudt om te doen wat we leuk vinden, ons vrij te voelen, onze vrijheid te nemen en ons uit te leven, ons te uiten zoals we dat willen. Met kritiek en oordelen kan je overal de glans vanaf halen. Dat is de tragiek. We worden onze eigen grootste criticus.

Nou heb ik me aardig weten te redden en ook mijn creativiteit komt best tot z’n recht in mijn werkzaamheden, maar die kinderlijke onbevangenheid – daar gaat het eigenlijk om. Daarin schuilt zo’n kracht. Het gewoon lekker bezig zijn en je eigen vorm vinden om verhalen te vertellen, je vrij voelen en je er helemaal niet mee bezig houden of men het goed vindt of niet. Wie bepaalt nou eigenlijk de regels en de normen? Wie heeft het recht om dat voor een ander te bepalen? We hebben allemaal een eigen authentieke bron tot onze beschikking. Dat is rijkdom. Dat is je eigen rijkdom. Wees niet bang om daar vrijelijk uit te putten.

Ik beloof mezelf dat de teken- en schilderspullen niet meer opgeruimd worden, ik bedank iedereen voor de verrassende aanmoediging die ik opeens kreeg en zal gehoor geven aan wat zich wil uiten. Dit is wat er gisteren uitrolde. Normaal zou ik hem ontevreden weggegooid hebben, deze tekening. Hij is nog niet goed genoeg. Maar daar gaat het nu niet (meer) om! 😉

Toen ik deze tekening maakte ging het over ‘de wereld’, nu zie ik dat het precies gaat over wat ik zojuist verwoordde. Je kunt hem op verschillende manieren bekijken. Het is maar net wat je ‘macht’ geeft… 😉