‘Wat wil je echt?’ Die vraag hoorde ik mezelf laatst op een dag in drie verschillende situaties stellen. Dat komt omdat mensen soms wel een heleboel benoemen wat ze niet willen, wat er tegenzit, wat er moeilijk is, wat niet lukt, waar het aan ligt, maar wat ik me afvroeg in bepaalde situaties, was: Wil je het wel? Wat wil je eigenlijk? Wat wil je echt?

Het is makkelijk om in een hoekje te blijven zitten en te klagen, maar je schiet er niks mee op. Het is echt een excuus, waar je jezelf niet mee helpt. Natuurlijk is niet iedereen blij met die confrontatie, hoewel ik moet zeggen dat ik er wel veel mensen mee op een idee breng om eens de andere kant op te kijken. Net wat ze nodig hebben…

Wat me ook overkwam laatst, ook drie keer op een dag, is dat (andere) mensen me vertelden dat ze niet reageerden of geen antwoord gaven, omdat ze mij niet wilden opzadelen met hun klaagverhaal. Interessant. Ze weten het dus zelf al. Ik vind het prima, want ik hoor veel liever wat er wel goed gaat en wat er wel leuk is. Toch vraag ik me natuurlijk wel eens af: Hoe kan je mensen helpen die er niet uitkomen? Hoe kan ik ze opbeuren, een ander perspectief laten zien?

Dat blijft een uitdaging. Tot op zekere hoogte heb ik heus wel begrip, aandacht en medeleven. Maar het moet geen manier worden om aandacht te krijgen, ik wil ook vooral niet bevestigen dat het allemaal zo’n ellende is, zo zwaar is en zo moeilijk, ik weet dat het soms een heel proces is, maar tegelijkertijd is het eigenlijk maar een kleine stap. Laten we het niet moeilijker maken dan het is: Wat wil je? Wat wil je echt?

Als je dat duidelijk formuleert voor jezelf, geeft dat energie, je kunt in beweging komen, je kunt een stapje zetten, een klein stapje leidt al tot verandering en de volgende stap dient zich aan. Dan ben ik de eerste om je aan te moedigen en te motiveren. Natuurlijk hebben veel mensen heel veel te overwinnen, vooral zichzelf. Gedachten over zichzelf. Maar zodra je ziet dat die gedachten ook opzij gezet kunnen worden en vervangen kunnen worden door andere gedachten, die je veel meer dienen, die je voeden, kan je je ook beter gaan voelen. Dat wil je toch? Of niet soms?

Het is niet zo moeilijk, het is een kleine stap. Een keuze. Een beslissing die je neemt. Een intentie die vanzelf aan het werk gaat als jij je duidelijk uitspreekt. Wat wil je echt?

En ja, het vraagt wel discipline, het is even wennen, het is verantwoordelijkheid nemen, maar het is ook leuk. Het is de stap van slachtofferschap naar meesterschap. Dat is het echt. Als ik af en toe eens even ergens per ongeluk van baal, vraag ik mezelf tegenwoordig ook: ‘Waarvan voel je je slachtoffer?’ En ik weet al dat het onzin is om je slachtoffer te voelen. Het is meer een aloude gewoonte, ook iets waarin we elkaar maar voeden, iets wat ons gevangen houdt.

Ik snap het heus wel, dat bepaalde omstandigheden niet makkelijk zijn om jezelf overeind te hijsen en goed te voelen, maar je zal wel moeten. Voor heel veel mensen geldt dat ze de omstandigheden, de buitenwereld werkelijk ervaren als het probleem, de oorzaak en dus onmogelijkheid om zich te redden. Maar is het dan niet juist de moeite waard om eens te kijken of het werkt als je een klein stapje zet buiten het bekende pad? Doe elke dag eens iets nieuws, iets anders, ga bewegen, dan komt het in beweging. Het is een beweging die de andere kant op ‘moet’, wil je je situatie veranderen.

Want waar je ook bent in de wereld, in welke situatie je je ook bevindt, het verandert niet als jij niet open staat voor de verandering en bereid bent in jezelf, in je eigen houding, gedachten en overtuigingen een verandering aan te brengen. Die bereidheid heb je nodig. Wanneer is een beter moment dan wanneer je je in het nauw gedreven voelt?

Die ommekeer ìs dus maar een klein stapje, een besluit, een gevoel, nu is het genoeg. Die keuze, dat besluit, die kracht heb je nodig. En ja, het kan zijn dat je dan wat stimulans en aanmoediging nodig hebt voordat je het helemaal zelf kan. Maar die ene kleine stap, die zal iedereen zelf moeten zetten. Al die mitsen en maren zijn weerstand. Weerstand tegen jezelf in feite. Soms keert die weerstand zich dan tegen mij. In die zin zou ik misschien juist wel moeten bevestigen hoe erg alles is. Misschien komt men daar dan tegen in verzet. 😉

Ondertussen is de videocursus ‘Verwerf Meesterschap’ compleet. Ik heb een compilatie gemaakt, waarin je kleine stukjes uit elk hoofdstuk ziet. Het geeft een beetje een idee, wat je in elke aflevering kunt verwachten. 

In de sauna overkwam het me dat iemand mij ging vertellen hoe het allemaal in elkaar zat. We gingen terug in de tijd. “O ja?” Ze noemde allerlei boeken die ik gelezen moest hebben en begon over Aquarius en Lemurië en nu gingen we terug naar het moment waarop het was mis gegaan, om nu een andere keuze te maken.

Ik vroeg of ze toevallig Freek Vonk had gezien met zijn college over de evolutie, omdat daaruit zo duidelijk bleek dat als je de hele geschiedenis van miljarden jaren van de aarde in een uur zou weergeven, wij mensen pas in de laatste minuut om de hoek kwamen kijken. Volgens haar was Lemurië nog eerder. Okee.

Dat we teruggaan in de tijd, dat geloof ik niet, want wat is tijd? Ik heb er een ander beeld bij tegenwoordig. Tijd is niet zo lineair als wij het altijd ervaren hebben. Maar dat we dezelfde soort ervaringen meemaken om er nu een andere keuze in te maken, ja, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Maar we leven NU en in het NU aanwezig zijn is de grote uitdaging. Net zoals bij jezelf blijven.

De grootste boosdoener was volgens haar, nee, ik bedoel in een van de boeken die ze had gelezen, de kerk. Die had ons monddood gemaakt en we mochten vooral niet in onszelf geloven. Ook pas van de laatste 2000 jaar, maar okee. “Ik zie dat als onze les,” zei ik, want ik vind dat we eens op zouden moeten houden ons als ‘slachtoffer’ te gedragen en de schuld aan van alles en nog wat te geven.  Simpelweg omdat we dan nog steeds onze eigen verantwoordelijkheid niet nemen. We zoeken steeds een excuus.

En ja, we kunnen nu andere keuzes maken. We hoeven niet vast te blijven houden aan wat ons niet bevalt. We kunnen ons bewust gaan worden van onze eigen kracht en mogelijkheden. We kunnen ook kijken en bedenken hoe we het wel zouden wensen en stappen zetten.

Regelmatig zijn er mensen die mij ervan proberen te overtuigen dat het allemaal niet zo simpel is. Ook deze dame natuurlijk. “Mensen kunnen dat niet, want ze hebben trauma’s,” zei ze bijvoorbeeld. Allereerst vergeet je dan te kijken naar de Ware Zelf van mensen en bovendien zet je ze in een hoek met je oordeel. Hoe je naar de wereld kijkt, bepaalt wat je ziet. Zo simpel is het. Dus als je zegt dat het moeilijk is, dan is het moeilijk.

In elk geval zouden de mensen die zichzelf ‘spiritueel’ noemen beter moeten weten en in plaats van oordelen over de rest van de mensheid en het beter weten voor anderen in de spiegel kunnen gaan kijken: It takes One to see One.

Stel je hebt een klas vol kinderen, die je lezen, schrijven en rekenen leert. Alle kinderen zijn lekker bezig, alleen eentje maakt er een potje van, is lastig, vervelend en verstoort de boel. Wat doe je dan? Natuurlijk kijk je wat er aan de hand is, wat is de reden voor z’n gedrag? Is het eenmalig, ach… Is het structureel, hoe komt dat dan?
’t Zou kunnen dat er thuis iets aan de hand is, als goeie juf of meester zou je je daarin kunnen verdiepen, een gesprek met het kind en met de ouders kunnen voeren. Maar… aandacht geven aan het gedrag in klasverband zou er toe kunnen leiden dat het zich juist voortzet. Het loont. Is het niet de kunst om juist te letten op de andere kinderen, om niet altijd degene die het eerst met z’n vinger omhoog zit de beurt te geven, maar juist degene die bescheiden is en wat onzeker misschien? Om iedereen erbij te betrekken?

Stel je hebt een heleboel gedachten op een dag. Een aantal daarvan zijn vervelend, halen je onderuit, belemmeren, saboteren, verpesten je goede gemoed. Wat doe je dan? Geef je die alle aandacht? Vergeet je de rest, de meerderheid van je gedachten, die wel constructief en nieuwsgierig, leergierig en enthousiast zijn? Het punt is dat je die vergeet, als je ze naar de achtergrond schuift om je aandacht te richten op de lastpak. En de lastpak krijgt z’n zin, het is hem gelukt jouw aandacht te krijgen. Dus gaat hij nog even door. Het werkt. En zo stimuleer je het gedrag van de lastpak. Hij heeft je er mooi mee te pakken.

Stel je hebt een krant en je plaats vele mooie, fijne, blije, positieve berichten over ontwikkelingen in de samenleving, die moed en hoop en perspectief bieden, die bijdragen aan een mooiere wereld. Maar dan gebeurt er iets vervelends, een verstoring van de orde, een incident, een uit de hand gelopen discussie, die ontaardt in grof geweld. Met shockerende foto’s en al plaats je dat op de voorpagina en opeens verkoop je tien keer zoveel kranten. Hee, dat werkt. Weet je wat, we zoeken morgen weer zo’n sensationeel verhaal, dat willen de mensen graag. En als het niet sensationeel genoeg is wat er gebeurt, dan maken we het toch wat sensationeler? En zo verdwijnt het goede nieuws naar de achtergrond, het verkoopt veel minder goed.

En dan herinner ik in al deze situaties even aan de formule: Waar je aandacht aan besteedt, groeit. Dat wat we voeden, daar krijgen we dus meer van. Een kleine lastpak kan een reus worden, kennelijk ‘smult’ men ervan in de krant. Maar waarom? Waarom zijn we meer geneigd aandacht te schenken aan de ordeverstoringen, zowel in een klaslokaal als in onze gedachten als in het nieuws van alledag? Dat moet de angst zijn, die ertoe leidt dat dat onze aandacht trekt. Een hele natuurlijke reactie misschien, maar het is zeker geen meesterschap.

Meesterschap is dat je je realiseert dat jij de sturende factor bent, die bepaalt waar de aandacht naar uitgaat, die bepaalt wat er gevoed wordt, welke kant het opgaat. Die keuzes maakt – want een meester is bewust en weet dat zijn keuzes uitmaken, richting bepalend zijn en daarmee creërend. Een meester heeft discipline en is zich elk moment bewust van zijn meesterschap.

Op het moment dat je het kind dat de boel op stelten zet alle aandacht geeft en de hele les laat verstoren, krijgen alle anderen de boodschap dat het loont om lastig te zijn. Maar als je die lastpak straft of een 1 geeft, maak je alle anderen bang. Het kan zijn dat je je macht wil laten gelden en strenger gaat optreden, waardoor elk kind z’n individualiteit verliest, want aanpassen en onder de duim houden geeft geen ruimte voor eigenheid. Wat betreft onze eigen gedachten: hoeveel ruimte en vrijheid hebben ze om te komen en te gaan? Hoeveel ruimte bied je goeie ideeën en ingevingen, enthousiaste plannen en impulsen? Of worden ze al snel de kop ingedrukt en moeten ze zich vooral koest houden?

Wat betreft het nieuws: Het is een afspiegeling, evenals de politiek,  net zo goed als wat er in de winkels te koop is. Als wij het niet zouden kopen, zou het er niet liggen. Als wij allemaal zouden kiezen voor goed nieuws, voor eerlijke producten, voor banken die het welzijn dienen, alleen aandacht zouden geven aan wat we wel willen en ons niet zo druk zouden maken om die dingen die we niet willen, omdat onze aandacht (of strijd) ze juist voedt en bestaansrecht geeft, dan zou de wereld er heel anders uitzien. En ja, daar zijn we naartoe op weg. Omdat we ons er steeds bewuster van worden en het aan het leren zijn.

Je begrijpt, dit is een follow-up van het verhaal van gisteren. Waarbij het niet alleen de vraag is ‘Waar schenk je aandacht aan, wat voed je?’ maar ook en vooral: ‘Zoek je ‘het’ buiten jezelf of zoek je het in jezelf?’ En ‘het’ is dan de vrede, de oplossing, maar ook erkenning, respect, vertrouwen, plezier, welzijn, voldoening, noem maar op….

We hoeven niet naar elkaar te wijzen, de ‘schuld’ ligt niet buiten onszelf, het gaat niet om ‘schuld’, maar over het bewust worden van welke verantwoordelijkheid we zelf kunnen nemen en om het lef hebben in de spiegel te kijken.

In onszelf vinden we de sleutel. De sleutel van slachtofferschap naar meesterschap. Want met alles wat we van buitenaf verwachten of wat we vinden dat er zou moeten veranderen, wat anderen ons zouden moeten bieden, wat er in onze ogen niet deugt of ontbreekt, maken we onszelf afhankelijk, terwijl we dat in wezen niet zijn. We gedragen ons dan als slachtoffers, terwijl we in werkelijkheid meesters zijn.

Meesterschap vraagt discipline: Waar richt je de aandacht op, wat voed je, wat geef je bestaansrecht, wat creëer je? Stel ‘het’ je voor zoals je het zou willen hebben en laat je niet afleiden. Focus daarop. Dat is de uitdaging. Want we worden aan alle kanten juist uitgedaagd om sterker te gaan staan in ons meesterschap.

Hier vind je de videocursus Verwerf Meesterschap…

Ik wil Vrede, dus ik ga geen bommen gooien.
Ik wil respect, dus ik beledig niet.
Ik wil samen, dus ik sluit niet uit.
Ik wil gelijkwaardigheid, dus geen macht.
Ik wil veiligheid, dus geen geweld.
Ik wil gehoord worden, dus ik luister.
Ik wil gezien worden, dus ik kijk.
Ik wil begrip, dus ik sta open.
Ik wil vertrouwen, dus ….
Ik ga uit van het beste in jou en elk ander.

Maar als ik niet schreeuw, niet met bommen gooi en niemand beledig, waarom word ik dan niet gehoord en niet gezien? Waarom word ik dan niet serieus genomen, staan de kranten niet bol van mijn genuanceerde mening? Als ik een goed idee heb, de wereld help en anderen dien, dan sleept men mij niet voor de rechter, dat telt niet mee.

Alleen als ik ga gillen, mijn frustratie bot vier op jou, snode plannen smeed om de macht te grijpen en mijn mening opdring met geweld,  dan zal de wereld aandacht hebben, bang worden voor mij en gaan denken: O jee, wat is er aan de hand? Hoe lossen we dat op?  Gaan we het bestraffen, beteugelen, de kop indrukken of moeten we wat meebewegen?

Wat een aandacht opeens! Ik word gehoord, gezien en serieus genomen. Wildvreemden sluiten zich aan en schreeuwen mee. Ik ga lekker door, het bevalt me wel. Ik roep wat over rechten en over wat ons is aangedaan. En verrek, men roept mij na. We zijn overal tegen, alles is bedrog.

Alleen…  wat nu? Er is geen weg meer terug. Mijn idealen ben ik vergeten, verloren onderweg. Een eindpunt is er niet, ik weet heel goed: deze weg loopt dood. En des te harder ga ik schreeuwen: Dood aan alles wat niet deugt! Wegwezen allemaal, opzij. Wie niet voor mij is, is tegen. En zal het duur bekopen.

Maar wat ik wil? Gelukkig, niemand vraagt me dat. Want dat weet ik niet meer. En God bestaat ook niet, want ik schreeuw harder, dus ik ben de baas.

Pleidooi voor de rede, de vredelievende mens. Wij zijn de meerderheid. 

Uiterlijke omstandigheden zijn er om doorheen te kijken. Niet om je door te laten afleiden, van de wijs te laten brengen of door tegen te laten houden. Dus niet om je afhankelijk van te maken. Wel om van te genieten als het je bevalt, maar vooral niet om op te focussen en mee in gevecht te gaan als het je niet bevalt.

Als je ergens van baalt, geef je die situatie veel teveel bestaansrecht en hou je hem juist in stand. (Zie het onderdeel ‘Acceptatie’ van de cursus Verwerf Meesterschap). De ‘kleine mind’ is er op getraind je daar steeds mee lastig te vallen, die weet precies met welke onderwerpen hij jou kan triggeren. Dat kan voor de een iets met gezondheid zijn, voor de ander geld, het kan gaan over bepaalde personen, relaties of over werk. Het is altijd iets dat nog niet ‘vrij’ is,  waarvan je het idee hebt dat je er afhankelijk van bent. Je zou misschien niet weten hoe je het anders kon ‘creëren’. Het gaat altijd over een tekort dat je ervaart.

Maar in feite is het een tekort aan inzicht. Een tekort aan zicht op je eigen mogelijkheden, je eigen vermogen, je eigen kracht en op wie je werkelijk bent. Wat nou als de uiterlijke situatie een gevolg is van een gevoel van tekort? Als het jou alleen maar laat zien op welk punt je nog terrein te winnen hebt? Bijvoorbeeld door een oude ervaring los te laten, niet steeds te blijven herhalen, anders te bekijken en er een slag in te maken? Het verleden verander je niet meer, maar je beleving ervan kan wel veranderen. Je kunt anderen vergeven bijvoorbeeld, alleen al om jezelf ervan te bevrijden – anders geef je die ander nog steeds veel teveel macht over jouw leven. Je kunt ook jezelf vergeven, omdat je het niet wist, maar het was juist bedoeld om van te leren. Juist om te ontdekken welke mogelijkheden je in je hebt. Een ander gevoel ergens over kan je bewerkstelligen door er anders naar te kijken. Door iets te accepteren en er de voordelen van in te zien. Het heeft je de kans gegeven bewuster te worden, meer jezelf te worden. Dat is rijkdom.

We projecteren ons ‘gevoel van tekort’ en denken dan dat het gaat over iets in die buitenwereld: geld, gezondheid, relaties of andere situaties. Daar gaan we dan mee in gevecht, we proberen dat te veranderen. Maar stel, degene die een enorm tekort ervaart aan geld, krijgt opeens een ton. Dan is dat ‘onderwerp’ geen issue meer. Maar zou het uitmaken voor z’n gevoel? Nee, niet als dat gevoel van tekort niet is opgevuld van binnenuit. Ofwel het geld is snel op, want het sluit niet aan bij z’n beleving van tekort ofwel hij richt het gevoel van tekort op iets anders en maakt daar z’n ‘probleem’ van. Het lost niks op, alleen tijdelijk zal het verlichting geven. Pas als je een ander gevoel over jezelf en het leven hebt, verandert er iets.

Meer liefde voelen – voor jezelf, anderen, het leven – dat maakt verschil. Dat is wat we nodig hebben. En ook dat hebben we niet nodig ‘van buitenaf’, maar dat kunnen we in onszelf toelaten. Dat tekort kunnen we zelf opvullen. Door te verzachten, door te ontspannen, door ons af te stemmen op de Liefde in onszelf, door ons te richten op waar we van houden, door de Liefde toe te staan door ons heen te stromen. No matter what. Op die manier kleuren we de buitenwereld. En dat hoeft van niets of niemand afhankelijk te zijn. De bevestiging van buitenaf voor jouw liefde, heb je niet nodig. Maar die zal je krijgen, juist omdat je het daar niet afhankelijk van laat zijn. Als het je niet meer uitmaakt, omdat het jouw gevoel van tekort niet meer hoeft op te vullen, dan is het er. Overvloed. In alle opzichten.

Eerst even wat ‘huishoudelijke’ mededelingen:

• Om mee te doen aan de dankbaarheids-30-daagse kan je je aanmelden bij de besloten FB-groep ‘Herschrijf je eigen leven’ of wanneer je maar wilt reageren op deze Bespiegelingen.  Je kunt het ook voor jezelf doen en zo nu en dan iets delen natuurlijk. Een ding beloof ik je: Op een wonderbaarlijke manier verandert je leven door er een gewoonte van te maken elke dag te benoemen waar je dankbaar voor bent.
• Voor wie het nog niet heeft ontdekt: Je kunt je (links) op de website inschrijven en dan ontvang je de nieuwe Bespiegelingen in je mailbox, zodra ze online staan.
• De cursus Verwerf Meesterschap omvat inmiddels ongeveer tien afleveringen, er volgen er nog een paar. De eerste deelnemers zijn inmiddels begonnen. Het gaat ondermeer over: Ballast afgooien, hoe doe je dat? Healing, energetische methodes, de spiegel en wat die je te vertellen heeft, vertrouwen, je missie en creëren. Stap voor stap werk je toe naar meesterschap en bevrijding, want dat is het misschien wel: bevrijd zijn van de mitsen en maren en de weg vrij maken voor jouw beste zelf. Instrumenten in handen hebben om je eigen leven vorm te geven op een manier die je wenst en daarmee bij te dragen aan het ontwikkelen van een mooie, nieuwe, vreedzame wereld, waarin gelijkwaardigheid is. Dat begint in ons. Dat begint met jezelf (durven) zijn.
• Ik heb een korte versie in het Engels gemaakt, die vrij beschikbaar is om rond te sturen. Mocht je mensen kennen in het buitenland, die er iets aan zouden kunnen hebben, please feel free to share…. dankjewel!

https://vimeo.com/194151449

Het is duidelijk: We leven in een tijd van grote verandering, maar ook van vernieuwing. Dat levert chaos op. Vanuit de chaos ontstaat juist vernieuwing. Alle zorgen die er nu zijn over opkomend populisme, de angst die er is voor het omvallen van bestaande structuren zijn begrijpelijk, maar ook vanuit een ander perspectief te begrijpen: Er is behoefte aan een nieuw systeem, waarin iedereen meer tot z’n recht komt en waarin alles wat eerlijker verdeeld wordt, waarin we meepraten en meedoen en ons niet meer laten betuttelen. Er is overal in de wereld protest tegen de oude structuren en dat is ook wel logisch. Alleen in ons eigen land al leven steeds meer mensen met schulden (die vanzelf groter worden, daar hoef je niks voor te doen), terwijl ondertussen met het grootste gemak geld bijgedrukt wordt om het huidige economische systeem in stand te houden. Daar klopt iets niet. Het is tijd voor verandering, maar met protest en onvrede bouw je nog niet aan iets nieuws. Het gaat juist ook om verantwoordelijkheid nemen, je eigen mogelijkheden zien en voelen, niet verwachten dat anderen ‘het’ wel voor je doen, maar begrijpen wat je zelf kan doen. Dat is de revolutie… op een constructieve manier opstaan in je eigen kracht en op een positieve manier bijdragen en creëren.

Voor nu geldt dat we beter op kunnen houden met oordelen over die zogenaamde ‘domme, boze massa’, want daarmee worden mensen niet serieus genomen en versterken we de tweedeling. Volgens mij bestaat zo’n ‘groep’ helemaal niet, jij en ik behoren ook tot ‘het volk’, we willen toch niet geschaard worden onder zulke noemers? De grootste schreeuwers zijn geen groep, maar ze verwoorden wel ontevredenheid. Iedereen wil gezien worden, gehoord worden, gewaardeerd worden en serieus genomen worden. Ook dat begint in jezelf. Als je jezelf hoort, ziet, waardeert en respecteert, zal de buitenwereld dat ook doen. Het is een innerlijke revolutie. Met uiterlijke gevolgen. Een tijd vol kansen en mogelijkheden. Waarin je dus eerst je eigen kracht en mogelijkheden zal moeten leren kennen om er op jouw eigen unieke manier een geweldige bijdrage aan te kunnen leveren. Van slachtofferschap naar meesterschap!

Je hebt zo’n 30 dagen nodig om een patroon te veranderen in je leven. Als je al je borden en kopjes in je keukenkastjes omwisselt, duurt het ongeveer 30 dagen voor je er aan gewend bent en niet meer mis grijpt.

Veel mensen willen van alles anders, beginnen enthousiast en laten het dan weer wegzakken. Discipline heb je dus ook nodig. Zoveel mooie plannen ideeën, voornemens en verbeteringen komen daardoor niet van de grond. Dat is jammer.

Als je iets wil, iets anders wil, iets nieuws wil, begin dan nu. Stel het niet uit. Wacht niet tot het naar je toe komt, want het komt niet als jij niet een stap zet. En welk doel je ook hebt, stel het niet uit. Je hebt het nodig om het elke dag te voeden, wil je het waarmaken. Stap voor stap. In een keer kant-en-klaar bestaat niet. Er staat niet opeens een gespreid bedje voor je klaar, daar werk je stap voor stap naartoe.

Het is nu 5 december, over 30 dagen zijn we alweer in het nieuwe jaar. Als we nu eens 30 dagen lang elke dag opschrijven waarvoor we dankbaar zijn? Alle mooie gebeurtenissen in 2016, alles wat er dit jaar is geweest en gebeurd en wat je hebt beleefd, waar je dankbaar voor bent. Maar ook elke dag beseffen waar je blij mee bent, wat je waardeert en waar je je op verheugt. Doe je mee?

Om de discipline erin te houden, kunnen we het met elkaar delen. Je mag het hieronder (als reactie) opschrijven als je wilt. Maar je mag je ook aanmelden voor de ‘geheime’ (omdat je dan vrij bent om te delen wat je wilt) facebook-pagina ‘Herschrijf je eigen leven’ – stuur me dan even een berichtje via FB. Of doe het voor jezelf, dat kan natuurlijk ook. Een mooi schriftje, een dagboek op de computer bijhouden, het maakt niet uit. Het werkt sowieso.

Dankbaarheid schakelt vrijwel meteen al je ontevredenheid uit, je stapt in een andere beleving. En vanuit die ‘andere’ beleving, trek je nog veel meer moois, goeds en waardevols aan om dankbaar voor te zijn. Is dat geen mooie manier om 2017 in te gaan? Nu al vast een mooi nieuw jaar creëren?

Ik zal een beginnetje maken: Ik ben ontzettend dankbaar voor alle creatieve ideeën die in me opkomen, de verhelderende inzichten die ik in 2016 nog meer ben gaan delen, maar vooral ook zelf ben gaan leven. Alles wordt steeds leuker en steeds eenvoudiger en dat levert vooral meer genieten op.

Dat je wakker wordt en je hebt er zin in, zin om door te gaan waar je mee bezig was, zin om op te staan, ook al is het koud en donker buiten. Dan gaat het goed met je hè? Is dat geluk? Ik denk het wel. Dat is een geluksgevoel, een combinatie van dankbaarheid, inspiratie, vitaliteit, innerlijke vrede en vreugde, maar ook vrijheid. Omdat het niet afhankelijk is van uiterlijke omstandigheden, anderen, alleen van jezelf. Zolang je ‘het geluk’ buiten jezelf zoekt, ben je nog niet vrij. Volgens mij gaat geluk samen met vrijheid. Bevrijd zijn. Bijvoorbeeld van de overheersing van de dwingende, kritische, negatieve ‘small mind’. Er is ook een grotere mind, die is aangesloten op ‘het weten’ en geconcentreerd, gedisciplineerd en kalm, vrij van die ongecontroleerde wirwar van gedachten. De ‘kleine mind’ is verstorend, gebaseerd op angst. De ‘grote mind’ is verbonden met de levensstroom, alwetend en liefdevol. Dienend en niet overheersend.

In een programma over geluk – van Paul Witteman – hoorde ik Stine Jensen zeggen dat ze niet teveel afhankelijk wilde zijn van iets, ook niet van yoga. Daar ging het programma over, over yoga. En over goeroe’s, een nogal besmet begrip in onze Westerse cultuur, prima verwoord door Witteman, de witte man, met z’n scepsis en  overgewaardeerde kritische mind, die een dominante rol vervult in ons tamelijk arrogante Westen. ‘Wij’ denken altijd dat die mind gelijk heeft, maar ja, waarom brengt die mind ons het geluk dan niet? Goeie vraag zou dat zijn, Paul. Hoe kan je na één lesje yoga, wat je vervolgens vrij ordinair ‘een soort ochtendgymnastiek’ noemt,  weten, ervaren en begrijpen waar het echt over gaat en wat het te bieden heeft? Dat je mind even ophoudt met al dat commentaar bijvoorbeeld,  dat je de levensenergie door je lichaam voelt stromen, wat trouwens ook bij ‘ochtendgymnastiek’ kan gebeuren, lijkt me. Ontdekken dat dat de waarde is, even bevrijd zijn van die overheersende en vreugde-onderdrukkende mind, zoals je dat bij het maken of luisteren naar muziek ook mee kan maken…
Dat kan alleen als je je er echt aan over weet te geven, je weerstand opgeeft. Maar die ‘kleine mind’ geeft z’n weerstand niet snel op natuurlijk. Je zal hem moeten ‘opvoeden’ en je zal het moeten begrijpen, hoe dat werkt.

Stine vertelde dat goeroe letterlijk, behalve leermeester, betekent: Iemand die je van het donker naar het licht brengt. Zonder goeroe’s kan je niet, zei ze ook. De eerste goeroe’s in je leven zijn je ouders, omgekeerd zijn kinderen kleine goeroe’s voor hun ouders. Ja, we zijn elkaars goeroe, het hele leven is een leerschool. En is het niet mooi dat er mensen zijn die anderen van het donker naar het licht kunnen brengen, met hun aanwezigheid?

‘Een goeie goeroe verwijst je terug naar jezelf,’ zegt White Bull ergens in het boek Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder. Dat is ook waar, je zult zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen, je kunt het niet uitbesteden. Bovendien is het de bedoeling (volgens mij) dat je juist gaat ontdekken wat er in jezelf allemaal leeft en aanwezig is, tevoorschijn kan komen, als je het toelaat. We zijn het Goddelijke in onszelf vergeten, hebben het ontkend, onderdrukt, geblokkeerd zelfs, we zijn er bang voor geworden, we (her)kennen het niet meer en het is precies wat we allemaal zoeken. Het geluk. Het geluk heeft te maken met de levensenergie die door je heen stroomt, wat vreugde geeft, inspiratie, gezondheid, wat een scheppende kracht is, wat ook liefde is, wat Goddelijk is. Yoga, een eeuwenoude manier van leven, die echt niet alleen gaat over bepaalde rek- en strekoefeningen, weet dat en reikt het aan.

Ik doe al jaren yoga, het is een deel van ‘mij’ geworden, waarmee ik niet afhankelijk ben van yoga of de les of de juf, maar het houdt simpelweg geest en lichaam in balans. Net zo belangrijk als eten, goed adem halen (overigens ook een aspect van yoga) en ontspannen, bewegen en opruimen of jezelf wassen. Die mind van ons mag dan dominant zijn, hij heeft je weinig ‘geluk’ te bieden als je hem niet de baas bent en de balans met gevoel en lichaam niet kunt vinden. De levensenergie kan lekker doorstromen als het lichaam in goede conditie is. Wij zijn verleerd hoe we ons eigen lichaam kunnen ‘beheersen’, toespreken zelfs, genezen zelfs, juist door onze mind te disciplineren. Geef jezelf en je lichaam positieve informatie en voedt jezelf met liefdevolle en waarderende boodschappen, zie dan eens hoe je je voelt. Dan zal je ook juist willen (blijven) bewegen, letterlijk en figuurlijk, want het zijn voornamelijk gedachten – de ongedisciplineerde gedachten, de negatieve overtuigingen, de zelfondermijnende en kritische gedachten – die de stroom blokkeren. Yoga helpt je meester te worden over lichaam en geest.

Alles is energie, onderschat het belang niet van het leren om die energiestroom te begrijpen. Want dan pas ontdek je hoe wij zelf degene zijn die alle energie sturen, vorm geven, kleur geven en kunnen kiezen of we hem klem zetten en belemmeren of juist ruimte geven om door ons heen te stromen en door ons heen de wereld te verblijden en te verlichten. Van het donker naar het licht, ja, het is zeker de bedoeling dat we dat zelf leren. Want vrijheid en onafhankelijkheid horen bij dat licht. Maar er zijn wel mensen en methodes die je de weg wijzen. Die je helpen herinneren wie je werkelijk bent. Want je ware zelf wacht, met het geluk dat je zoekt.

Verwerf Meesterschap

In Spiegelbeeld van december vind je een artikel dat is gebaseerd op de gesprekken van Piek Stor met dieren. Het geeft een verruimende blik op het leven en vooral op de dood, waar dieren heel anders naar kijken. Er staan ook enkele voorbeelden in uit het boek ‘In de Stilte hoor je alles’, zoals de karper, die in zijn volgende leven van plan is terug  te komen als uil bijvoorbeeld.

Het is een mooi voorbeeld van ‘het is maar net hoe je het bekijkt’. Dat geldt natuurlijk voor alles. Je kunt alles ook op een andere manier bekijken. En dat helpt. Het geeft meer ruimte, meer mogelijkheden en een ander gevoel als je een slag weet te maken in beleving ergens van, als je er anders naar gaat kijken.

In elke situatie valt wel iets te ontdekken dat ‘in the end’ iets te bieden heeft, al zou je het op het eerste gezicht niet zeggen. Kijk er dus doorheen, kijk verder en verruim je blik. Blijf niet hangen in de uiterlijke schijn van dit moment.

‘Hoe combineer je dat dan met ‘in het nu zijn’?’ zal je je misschien afvragen. In het ‘nu’ zijn betekent ook in vrede zijn met wat er nu is, er geen oordelen over hebben, de diepere betekenis zien, juist moeilijke situaties roepen je op om helemaal in het NU aanwezig te blijven. Niet alvast vooruit lopen op de eventuele rampen van morgen, geen gepieker, niet dramatiseren, maar aanwezig blijven. Vanuit je hart. Dat geeft de verruiming en dat biedt ook oplossingen. Vanzelf. Zonder dat jij je er mee bemoeit, zonder dat je het onder controle hebt. Maar een aanwezigheid vanuit je hart trekt de beste situaties aan in de gegeven omstandigheden.

Gisteren sprak ik iemand die een bepaalde overtuiging over zichzelf had (aangenomen) dat hij altijd in conflicten terecht kwam. En dat was juist wat hij niet wilde. Wat ik zag was juist iemand die van nature bespreekbaar maakt wat hij voelt, ervaart en ziet, wat niet altijd op prijs werd gesteld. Daardoor is hij zichzelf gaan afvallen, censureren en heeft hij er een tweede natuur van gemaakt alvast op de stoel van de ander te gaan zitten, in plaats vanuit z’n eigen beleving open en eerlijk iets aan te kaarten. Zelf zag hij de waarde niet van zijn ’talent’ om te zien wat er aan de hand was, ergens doorheen te kunnen prikken, te benoemen wat er benoemd wilde worden. Als hij dat wel zou zien en zichzelf niet zou afvallen, maar achter zichzelf ging staan, met liefde dus en zonder oordelen, zou hij niet in dat gevecht terecht hoeven te komen, maar het kunnen delen vanuit begrip – voor zichzelf en anderen – en omdat hij z’n eigen waarde meer zou zien, zou hij ook meer gewaardeerd worden. Omdat hij tegenstand verwacht, onbewust misschien – krijgt hij het steeds. Het is te afhankelijk van wat anderen ergens van vinden, of van wat hij verwacht dat anderen zullen vinden, waardoor hij het moeilijk maakt voor zichzelf. De strijd is in hem. Elke strijd met de buitenwereld is een strijd in jezelf. Als je die oplost, door achter jezelf te gaan staan, heb je het niet eens meer nodig om anderen te overtuigen. Je bent jezelf trouw. En omdat je dat niet afhankelijk maakt van de reacties van anderen, geef je anderen ook meer ruimte. Het maakt niet meer zoveel uit wat ze ervan vinden en hoe ze reageren. Het wekt minder tegenstand op.

Dat is ook de ontwikkeling die we zien in de dierencommunicatie, maar ook op andere terreinen – yoga, meditatie, channeling, energetisch werk, healing, spiritualiteit in het algemeen: Zolang je zelf denkt dat het gek is, niet serieus wordt genomen, dat je op weerstand stuit in je omgeving, anderen jou voor gek verklaren of dat je iets te verdedigen hebt, dan is dat ook zo. Op het moment dat je ‘het’ zelf helemaal omarmd hebt en je eigen talent, behoefte, weten, je dromen en je idealen serieus neemt en erkent, dan zijn ze niet meer afhankelijk van anderen. Die anderen vertegenwoordigden je eigen twijfel aan jezelf. Zolang je zelf het gevoel hebt dat iets niet mag of afgekeurd wordt, wat op dit terrein veel voorkomt omdat het eeuwenlang verboden is geweest, dan zal je dat zeker tegenkomen in je omgeving. Als je jezelf toestemming geeft en je twijfels en angsten overwint, zal je zien dat je meer en meer tegen de buitenwereld opgewassen bent. En net als je denkt ‘kom maar op… ik kan het hebben,’ zal het niet meer gebeuren. Het is niet meer nodig. Je hebt de slag in jezelf gemaakt. De buitenwereld is je dus behulpzaam, om in jezelf op zoek te gaan naar wat er nog overwonnen mag worden. Alles is voor jou, niets is tegen je. Ook elke situatie die je meemaakt. Al zou je het op het eerste gezicht niet zeggen. Dat is wat dieren al weten, maar wat specifiek aan de mens is om te ontdekken. Hoewel wij het ook ergens wel weten, op een dieper niveau, op zielsniveau. We helpen elkaar herinneren. En de dieren helpen ons ook daarbij.

“Zoals de waard is, vertrouwt ie z’n gasten.” Je kent die ouderwetse uitdrukking wel… Maar wat een Waarheid zit daarin vervat!

Hoe je reageert op anderen, op situaties, hoe je de wereld ervaart, hoe positief of negatief je in het leven staat en de toekomst beziet, het vertelt je allemaal vooral iets over jezelf.Hoe jij kijkt, maakt uit. Met jouw blik geef je kleur aan situaties. Wat je in de ander ziet, is ‘van’ jou, het zegt meer over jezelf dan over de ander.

Ik zeg heel vaak ‘Het gaat nooit over de ander’ als mensen mij situaties voorleggen over wat ze met anderen meemaken. En natuurlijk zeg ik dat ook tegen mezelf als ik me dreig te vergissen. En dan ga ik kijken, wat vertelt het mij over mezelf? Welke overtuiging zit hier achter? Of welke angst misschien? Of wat voor een ongezien (niet willen zien betekent dat vaak) deel van mijzelf komt hier naar voren in de spiegel? In de spiegel kijken lost alles op. Het kan zeer confronterend zijn, zeker, maar toch… is dat niet beter dan steeds tegen hetzelfde aanlopen? Steeds in dezelfde valkuilen stappen? Is het niet veel fijner om je te bevrijden van waar je last van hebt? Een ander verander je niet, alleen jezelf. En als je het inziet, kan het meteen veranderen, ontladen, oplossen. En wonder boven wonder verandert het verhaal met die ander dan ook. Als reactie op jou. De spiegel is weer een stukje verder schoongepoetst. En soms is het dan klaar. Kwam een ander je alleen dat maar even spiegelen en verdwijnt dan weer van het toneel. En soms blijft die ander in je beeld verschijnen, want er is nog meer te poetsen, of er is juist niks te poetsen en dan wordt het een feest. Wat die ander ergens mee doet, of ie wel of niet aan de slag gaat met zichzelf, daar ga je niet over.

Voorbeeldje? Stel je voor je komt een typisch slachtoffer tegen in je spiegel. Het kan zijn dat je dan gaat helpen, omdat je daar gevoelig voor bent. Zie je de ongelijke verhouding? Jij ziet slachtoffers, zielige mensen in je spiegel. Zie je dan wie ze echt zijn? Het kan je ook nog overkomen dat je als helper gefrustreerd raakt, want het ‘slachtoffer’ vindt het wel fijn om geholpen te worden, maar het helpt niet echt. Hij of zij kan namelijk juist lekker in z’n rol blijven zitten… (En als jij dan in de rol van aanklager stapt, heb je de dramadriehoek compleet, zoek maar op op internet wat dat is… 😉 )
Het kan ook zijn dat er een rolverdeling tussen jou en die ander ontstaat die zo blijft, een ongelijke situatie dus. Dan zegt de spiegel: Zie jij die ander wel als volwaardig? Waarom zie je niet wie hij of zij is in zijn of haar volle kern? En… nog een confronterende vraag: Voelt het misschien beter om erboven te staan, beter te zijn en van daaruit helper te zijn, macht te hebben? Oei… Maar: Wat wij zien in de spiegel vertelt ons iets over onszelf, voel je je zelf misschien ook nog een beetje slachtoffer in de wereld? Dat je deze rol nodig hebt om je veilig te voelen? Hoeveel vertrouwen heb je in anderen? In jezelf dus? Zoals de waard en zijn gasten….?

Gelijkwaardigheid. “It takes One to see One,” zei White Bull. En ik geloof dat hij daarmee Jezus citeerde. Door het mooiste en het beste te zien in anderen, roep je het tevoorschijn. Maar je kunt het alleen als je dat ook in jezelf hebt ontdekt, ziet, toestaat. Daarover gaat dit filmpje dat Jan gemaakt heeft van het weekend, terwijl Inge en ik zitten te ‘orakelen’ rond een melkfles. Geniet mee. Het is een eenvoudige en erg praktische uitleg 😉

(voor de geabonneerden die dit bericht in hun mailbox ontvangen, kom effe langs op de website om het filmpje te zien!)