Ik wil Vrede, dus ik ga geen bommen gooien.
Ik wil respect, dus ik beledig niet.
Ik wil samen, dus ik sluit niet uit.
Ik wil gelijkwaardigheid, dus geen macht.
Ik wil veiligheid, dus geen geweld.
Ik wil gehoord worden, dus ik luister.
Ik wil gezien worden, dus ik kijk.
Ik wil begrip, dus ik sta open.
Ik wil vertrouwen, dus ….
Ik ga uit van het beste in jou en elk ander.
Maar als ik niet schreeuw, niet met bommen gooi en niemand beledig, waarom word ik dan niet gehoord en niet gezien? Waarom word ik dan niet serieus genomen, staan de kranten niet bol van mijn genuanceerde mening? Als ik een goed idee heb, de wereld help en anderen dien, dan sleept men mij niet voor de rechter, dat telt niet mee.
Alleen als ik ga gillen, mijn frustratie bot vier op jou, snode plannen smeed om de macht te grijpen en mijn mening opdring met geweld, dan zal de wereld aandacht hebben, bang worden voor mij en gaan denken: O jee, wat is er aan de hand? Hoe lossen we dat op? Gaan we het bestraffen, beteugelen, de kop indrukken of moeten we wat meebewegen?
Wat een aandacht opeens! Ik word gehoord, gezien en serieus genomen. Wildvreemden sluiten zich aan en schreeuwen mee. Ik ga lekker door, het bevalt me wel. Ik roep wat over rechten en over wat ons is aangedaan. En verrek, men roept mij na. We zijn overal tegen, alles is bedrog.
Alleen… wat nu? Er is geen weg meer terug. Mijn idealen ben ik vergeten, verloren onderweg. Een eindpunt is er niet, ik weet heel goed: deze weg loopt dood. En des te harder ga ik schreeuwen: Dood aan alles wat niet deugt! Wegwezen allemaal, opzij. Wie niet voor mij is, is tegen. En zal het duur bekopen.
Maar wat ik wil? Gelukkig, niemand vraagt me dat. Want dat weet ik niet meer. En God bestaat ook niet, want ik schreeuw harder, dus ik ben de baas.
Pleidooi voor de rede, de vredelievende mens. Wij zijn de meerderheid.
Het druppelende zachte water…..maakt wel een uitholling in de steen….op de lange duur. Daarna wordt het een stroom, een rivier die valleien maakt.
Met elkaar een krachtige rivier vormen is een oplossing.
Steeds meer initiatieven vinden al plaats. Oude oplossingen krijgen slijtage plekken. Ik las net Juliana, die streefde naar emancipatie….hoe lang heeft dit niet geduurd, tot dat gestalte kreeg.
Schreeuwen geeft aandacht! Ik kan het niet en voel mij onmachtig in het grote geheel. Toch door het innerlijk weten dat het anders kan en dat uit te zenden hoop ik de energie te versterken met positief geladen lichtdeeltjes en het morfogenetisch veld die ons allen verbind te vergrootten.
Alleen verdeeldheid, maakt meer chaos los dan ons lief is.
Dus kan je druppelen, druppel dan mee, en ook eens een emmer vol, voeg een zijriviertje toe etc. Tot aan een gezamenlijke grote rivier van positieve kracht, verdraagzaamheid en eenheid en duurzaamheid en nieuwe initiatieven.
Licht en liefde voor iedereen.
Lyda
Zeker. Dat is de werkelijke revolutie die in alle rust en stilte en vrede plaatsvindt. Zie ook de follow-up: https://www.happyview.info/2016/12/discipline/