Zondagochtend vroeg kreeg ik een berichtje van iemand die de hele nacht had wakker gelegen met pijn op haar borst. Mocht je dat ook wel eens overkomen, weet dan dat de liefde voor jezelf binnen wil komen. Sta de liefde voor jezelf toe. Ontspan, verzacht en stel je voor hoe de zachte kracht van liefde er weer in kan. Je kunt je voorstellen dat er oneindig veel liefde aanwezig is, om je heen, maar ook in jezelf, in je hart en per ongeluk blokkeren we hem wel eens, als we in paniek raken bijvoorbeeld. Dat beeld kreeg ik bij haar pijn. Verkramping was het.

De dag ervoor had ze een foutje gemaakt op haar werk en was meteen uit haar functie gezet. Of er ander werk beschikbaar was, was nog maar de vraag. ‘Wijs jezelf niet af,’ zei ik, wetende dat alles een spiegel is. Als je het jezelf niet zo zwaar aanrekent, maar liefde en compassie voelt voor jezelf, wordt er anders op je gereageerd. Ik stelde haar voor een brief te schrijven aan zichzelf alsof ze haar ‘baas’ was en daarin te schrijven wat ze graag wilde horen. Dat ze een geweldige medewerker was, dat iedereen wel eens een foutje maakt, dat ze zeer gewaardeerd werd, haar werk altijd goed deed, enz… Neem de tijd, overdrijf lekker en schrijf net zo lang door tot je het ook echt zo voelt. Het gaat namelijk niet om de ‘zogenaamde’ realiteit, het gaat om ons gevoel, onze beleving. De ‘realiteit’ past zich daar aan aan…

Vrij snel wist ze de slag te maken en de rest van de dag voelde zich stukken beter, haar hart was weer open. Ze voelde weer vertrouwen. ‘Mooi zo, goed gedaan! Dan komt het helemaal goed,’ zei ik. ‘Schrijf nu ook eens op wat je het liefst zou willen, welke functie wil je, wat wil jij? Formuleer je eigen wensen.’ Dat deed ze. Ze wilde gewoon haar eigen functie weer terug. En jawel, de volgende dag had ze haar functie gewoon weer terug. Ze was ontzettend blij natuurlijk en mij enorm dankbaar, maar zij heeft het goed gedaan. Allereerst door even aan de bel te trekken, ze wist dat het antwoord ergens te vinden was en vervolgens door ervoor open te staan en het aan te pakken.

Zo eenvoudig is het dus, schreef ik haar en ik was zelf ook blij dat het inderdaad zo simpel was. En daarom vertel ik het ook hier. Maak je zoiets of iets heel anders mee, schrik dan niet meteen, schiet niet in de angst, maar ga effe aan de slag met jezelf. Je doet niks fout, we mogen allemaal ophouden met onszelf zo te bekritiseren. Heb compassie voor jezelf, wees lief voor jezelf, ontspan en ga er eens even voor zitten: Wat zou je willen? Wat zou in deze situatie de beste uitkomst zijn? Schrijf het op en stel het je voor alsof het al zo is en voel het. Ga net zo lang door tot je het voelt en er alle vertrouwen in hebt. Zo los je alles lekker snel op! 🙂

Dit is een voorbeeldje van ‘Herschrijf je eigen leven’. Zou je dat ook willen leren, oefenen en toepassen? Dan vind je hier meer informatie.

 

’t Leven is net voetbal. Sometimes you lose, sometimes you win… Soms doe je enorm je best en lukt het niet, soms denk je dat je het op je sloffen wel kan, maar dergelijke arrogantie wordt vrij snel afgestraft. Er zijn steeds weer nieuwe kansen, niet de moed opgeven, blijven opletten en aanwezig blijven…

Sommigen zitten op de reservebank, hun tijd komt nog… of niet. Een beetje geluk heb je ook nodig, een beetje aanmoediging, weten waarvoor je het doet en… geloof! Geloof en vertrouwen, anders kan je wel ophouden.

Ik heb er wel lol in om naar wedstrijden te kijken, terwijl het me niet uitmaakt wie er wint. Je kijkt neutraler en je ziet meer. Het is een stuk relaxter kijken. Eigenlijk is voetbal een en al dualiteit, bedenk ik me. Je hebt twee partijen, je hebt voorstanders en tegenstanders, als je je identificeert met een van de twee doe je lekker mee aan de dualiteitsbeleving. Niks mis mee op z’n tijd…

Het leuke is dat we zo ook kunnen ontdekken wat non-dualiteit is: Het hele spel zien. Niet zozeer voor of tegen, maar neutraal kijken. Zien dat alles actie-reactie is en dus ook een geheel. We zijn allemaal deel van de eenheid en spelen onze eigen rol in het spel. Als we dat kunnen zien, kijken we met andere ogen en kunnen we ook onszelf waarnemen als een speler in het veld.

Maar wat ik nou zo leuk vind en waarom ik eigenlijk over het voetballen begin: Die winnende teams van IJsland en Wales!

Het zijn echt teams en het zijn goede vrienden van elkaar. Ze kennen elkaar goed, zijn goed op elkaar afgestemd en die gezamenlijkheid maakt ze sterk. Ze spelen vanuit het hart, dat geeft een enorme kracht. Je ziet het gebeuren. Met gemak verslaan ze plotseling individuen die miljoenen verdienen en persoonlijk willen scoren om hun ego overeind te houden. Het hart overstijgt het ego. Samen sterk. Ik denk dat het ze ook niet eens om het winnen gaat, ze zullen verbaasd zijn dat ze al zover gekomen zijn.

 

 

 

Als je er wilt zijn voor iemand, focus dan niet op de ‘need-factor’. Beschouw anderen niet als zielig en hulpbehoevend. Daar help je ze niet mee. Natuurlijk is het fijn als iemand zich door jou gesteund voelt en het kan je ook een goed gevoel geven om ‘van dienst’ te kunnen zijn, een handje te helpen, natuurlijk heeft iedereen wel eens even een knuffel nodig of een luisterend oor. En ja, we kunnen elkaar op de juiste momenten het gevoel geven dat men er niet alleen voor staat, dat we ons betrokken voelen en meeleven.

Maar… daar komt-ie… zie de ander vooral niet als zwak en hulpbehoevend. Het beeld wat je van iemand hebt, wat je ziet in de ander, wat je aandacht geeft, versterk je. Het komt regelmatig voor dat de ‘helper’ zich beter voelt door te helpen, maar per ongeluk de ander daarmee ‘klein’ houdt. Misschien willen we graag nodig zijn, is dat een manier om verbinding te maken, om ons goed te voelen, maar het is niet gelijkwaardig. We kunnen het zelfs in de hand werken dat anderen doorgaan met aandacht vragen op die manier, vanuit slachtofferschap. Ontleen je je bestaansrecht aan het ‘nodig’ zijn voor anderen? Denk je dat je er ‘gewoon’ niet mag zijn? Dat het niet goed genoeg is om er te zijn zoals je bent, moet je overal eerst veel moeite voor doen? Voordat je wordt gewaardeerd bijvoorbeeld? Het kan zijn dat dat je eigen onbewuste overtuigingen zijn. We kunnen onszelf verhalen aanpraten, zowel het verhaal van de helper als het verhaal van het slachtoffer. We houden daarmee afhankelijkheid in stand.

Ik ben niet zo van de zieligheid, zoals mensen die mij kennen wel weten. Dat stelt me soms ook voor dilemma’s. Mensen kunnen heel boos worden als hun ‘kleine ego’ niet krijgt wat beoogd wordt: bevestiging van het drama, het slachtofferschap.

Nu heb ik regelmatig contact met iemand in Turkije, een land met hele warme en vriendelijke mensen, maar van drama en slachtofferschap hebben ze ook wel kaas gegeten… en ze weten elkaar daar ook goed in te versterken. Deze persoon begon echter te begrijpen dat het echt wel zin had om positiever te denken, dat het ook eigenlijk de enige oplossing was en voorzichtig begon dat ook al wat resultaten op te leveren. Dat had in eerste instantie wel wat woede veroorzaakt trouwens, dat heb ik maar voor lief genomen, want ik had er geen zin in hem te steunen in afhankelijk, slachtofferachtig gedrag. Het was een manier van denken, waarmee je een verhaal over jezelf in stand houdt, waardoor het zich niet oplost maar verergert. En zeker ook een poging mij daarin ‘mee’ te krijgen… Best een uitdaging. Het vraagt selectiviteit, waar reageer je wel op en wat negeer je? De aandacht verleggen, vragen: wat wil je wel? Kijk daar naar, focus daarop.

We waren een heel eind op dreef met dat positieve denken, ik had hem uitgelegd hoe belangrijk het is om je goed te voelen en daar aan te werken, omdat je dan ook meer goeie dingen aantrekt. Dat we de realiteit zelf creëren, met onze gedachten, met ons gevoel. Dat begon hij net een beetje te ontdekken. En toen lag Turkije er eerst uit in het EK, dat was al een flinke klap en nu hebben we ook nog eens die aanslag in Istanbul. Tja.. zie dan maar eens positief te blijven. Het is logisch dat er paniek is in Turkije, het is logisch dat mensen bang zijn en zich zorgen maken. Dat deden ze al natuurlijk. De realiteit is in feite al eerder gecreëerd. Maar ja, dat kan je ook niet zeggen op zo’n moment. De realiteit dringt zich op als waarheid waar je niet omheen kan. Dat begrijp ik.

Hoe reageer je dan, in zulke situaties? Natuurlijk kan je je medeleven uitspreken. Ik had even geen antwoord, maar besloot om vanuit mijn hart aanwezig te blijven en van daaruit te reageren. “Ik hoop dat je in jezelf de kracht kan vinden om sterk te blijven,” zei ik. Als iedereen zich nu laat beheersen door angst, zijn we nog verder van huis. Alleen liefde kan de wereld redden. Haat, woede of paniek niet. We hebben vrede nodig. Vanuit deze situaties wordt de wens tot vrede sterker en dat is waar we het van moeten hebben.

Na de eerste schok, is het van belang om te herstellen en de kracht terug te vinden. Het kan dan twee kanten op. Ofwel verder voeden van het drama, of een omslag maken. Een omslag hebben we nodig in de wereld.

I hope you remember that ‘reality’ is created in the past. With past fears and worries… Stay in your heart – that’s the best thing you can do, always! I know very well how it is if everybody around you is talking about disaster and everybody is worried. But don’t feed it, your thoughts, with all that negativity and fear. It’s not good for your mood and feeling. I avoid looking too much news on tv, if it brings me down. It is always important to work on feeling good/better. Whatever happens. And you need other thoughts for that. It is allowed too, you can give yourself permission. Because you don’t help anyone by being negative or down.
Focussing on feeling good/better is the most important work to do.
It brings you and everybody around you better circumstances. As you know already: feelings and thoughts attracts reality. Also this kind of things. It is sad but true.

We need peace in ourselves to get peace in the world.
Love is the only answer….

I understand very well that it is again a big challenge, but don’t forget that you can make a difference, don’t give up hope, because you know the secret. Pray, make wishes and imagine how you want it to be, imagine that what you wish is there, coming true. The more you focus on what you want and the more you can imagine how it is to be there already, the easier it goes. We need to be selective where we give attention to. Try to feel powerful, that’s necessary. Big hug.

Ik hoop dat het helpt en ik zou niet weten wat ik anders zou kunnen zeggen. Wij maken het verschil, in wat we denken, zeggen, voeden en daarmee creëren. Ook een persoon kan het verschil al maken, dus laten we vooral focussen op onze kracht en vooral vrede creëren. Want met hoe meer mensen we dat doen, hoe sneller we die realiteit manifesteren.

“By serving each other we become free.” Dat was de inscriptie op de Ronde Tafel van King Arthur. De Ronde Tafel, een begrip: Geen leider, iedereen gelijk.

Bij toeval viel ik in de film ‘The first knight’ en raakte geboeid. Niet alleen door Richard Gere als de onverschrokken ridder Lancelot en Sean Connery als de rechtvaardige King Arthur, maar vooral omdat ik ineens ontdekte dat er een bepaalde diepere wijsheid in het verhaal schuilde. Teksten als ‘broederschap in plaats van leiderschap’ trokken mijn aandacht.

Ik herinner me dat Bram Moerland in zijn boek over de Katharen ook verwees naar King Arthur, dat viel nu op z’n plek. Ook al is het een legende en weet niemand of King Arthur echt koning is geweest, de  ideeën van King Arthur waren kennelijk ‘egalitair’ en dat is interessant. Ik heb nooit eerder door de strijd, de vechtende ridders, heen kunnen kijken en haakte altijd af bij geweld, maar nu begrijp ik waarom mijn vader zo geboeid was door de King Arthur verhalen. We hadden meer gemeen dan ik dacht. 

In het tijdschrift Spiegelbeeld staat deze maand een artikel van mijn hand over Welzijn is de nieuwe Welvaart, waarin ik ons nieuwe boek in het kader plaats van ‘het nieuwe tijdperk’: egalitair in plaats van patriarchaal: Wij in plaats van ‘ik’.
In het boek zelf verwijst Reinier naar het Waterman tijdperk dat nu is begonnen en wat grote veranderingen teweeg brengt. Er komt een einde aan de  hiërarchische structuren, die het overheersende patriarchale systeem van de afgelopen ± 5.000 jaar typeren. Een periode waarin het ego en het individualistische sterk ontwikkeld zijn. Dit is een tijd van transformatie naar meer eenheid, vrijheid en naastenliefde.

Voordat ik samen met Reinier – en Herman niet te vergeten – met dit boek aan de slag ging, werkte ik aan een 10-tal films over het matriarchaat – aan de hand van een cursus die Annine van der Meer gaf daarover. Het matriarchale zie je nog bij inheemse volken. Het is een ‘patriarchaal’ misverstand dat in het matriarchaat vrouwen de baas zouden zijn. Ook hier gaat het over gelijkwaardigheid, eenheid. Het matriarchale is voedend en scheppend, zoals moeder aarde. Er is van nature overvloed en er wordt voor elkaar gezorgd. Het gaat niet om ‘ik’, maar om wij…

“By serving each other we become free.” Koning Arthur wist het ook…

Ook ‘Welzijn is de nieuwe welvaart’ gaat daarover. Als arbeid en inkomen losgekoppeld worden en er een andere manier van denken over arbeid van de grond komt, heeft iedereen meer tijd voor elkaar, voor z’n leefomgeving, voor zingeving, voor Welzijn. Bovendien kan iedereen makkelijker z’n eigen talenten ontplooien en doen wat ie belangrijk vindt. In de nieuwe tijd gaan we weer leven vanuit ons hart.

Strijd lost op, want we begrijpen steeds beter dat we samen op deze wereld leven en dat er genoeg is voor iedereen. Iedereen komt meer tot z’n recht, ons gezamenlijke welzijn en dus ook dat van de aarde staat voorop. Is het niet hoog tijd?

Magic is dat er iets op het toneel verschijnt of dat er iets van het toneel verdwijnt, is het niet? Toen ik bezig was met dit filmpje, viel het me ineens op: Wat laat je verschijnen en wat laat je verdwijnen? Wat laat je het licht zien, wat breng je in het licht? Wat maak je zichtbaar?

Into the light… Welzijn is de nieuwe welvaart

‘Wie ben je zonder je verhaal?’ zegt Byron Katie. Wat als je het verhaal verandert? Stel je voor: We poetsen nu het hele verhaal weg en we beginnen opnieuw met een schone lei. Dat lukt zelden iemand, omdat we ons leven gebouwd hebben op al die verhalen. Het is ons houvast. We willen houvast. Maar wat we natuurlijk wel kunnen doen is de overtuigingen waar we last van hebben afbreken, als muurtjes die ons in de weg staan en ons uitzicht beperken. “Als er geen identificatie is met wat dan ook, is er geen probleem,” legt Mooji ook uit op verschillende manieren. Het ‘probleem’ begint pas als we onszelf er aan verbinden, als onze gedachten zich ermee gaan bemoeien en we daardoor in beslag worden genomen. Dat is de identificatie ermee, die Mooji bedoelt. Laat dat wat gebeurt gebeuren, neem het waar en laat het…

Wat ik me afvroeg is of ‘een probleem’ zoals we dat waarnamen, dan ook daadwerkelijk verdwijnt. Dat is een kwestie van uitproberen.  Je weerstand tegen een situatie loslaten, er doorheen – ademen bijvoorbeeld – geen enkele weerstand bieden, dat is hetzelfde als je er niet mee identificeren. Niet mee vechten, geen oordelen op plakken, gewoon waarnemen. Het zuiveren van al je oordelen eigenlijk, want die oordelen zijn er ongemerkt al. Waarnemen dat je er iets over denkt, dat je er iets bij voelt. Dan blijf je in de positie van de waarnemer. We maken verhalen. We maken voortdurend nieuwe verhalen. Maar we zijn die verhalen niet… Ze komen en ze gaan. Ze verschijnen als een film op het toneel, we kunnen er naar kijken. We spelen ook mee in de verhalen, we hebben een bepaalde rol. Maar wie van een afstandje kijkt, kan inzien dat we onze rol ook kunnen veranderen en dat dat een effect heeft op onze medespelers. We kunnen recht tegenover elkaar gaan staan, maar ook naast elkaar. Waar hangt dat van af?

Als ik het mezelf kwalijk neem dat ik in een bepaalde situatie terecht ben gekomen, dan sta ik tegenover mezelf en niet naast mezelf. Als ik het veroordeel, creëer ik zelf mijn ‘probleem’, ik voel me schuldig of ik vind dat ik iets fout heb gedaan, het maakt ook dat ik ‘streng’ oordeel over anderen, dit is precies de afscheiding. Ik zou ook mezelf met meer liefde en begrip kunnen bekijken en ik hoef het helemaal niet te beoordelen. Het is zoals het is, ik heb op dat moment zo gehandeld. En als ik daarmee iets heb gecreëerd wat nu een blok aan mijn been is, dan kan ik ook iets anders creëren. Waarom zou ik het een wel kunnen creëren en het ander niet? Waarom zou ik het mijn leven lang met me mee moeten blijven dragen als ballast? Het kan ook weg. Het kan opnieuw geprojecteerd worden. Maar alleen met liefde, compassie en niet door mezelf af te keuren. Niet als reactie op wat ik ‘fout’ heb gedaan, maar simpelweg door te begrijpen dat ik de mogelijkheid ook in me heb elke dag een nieuwe voorstelling neer te zetten. Het oude hoeft me niet te blijven achtervolgen, maar het vraagt wel om vrede. Dan pas kan het verdwijnen. Als ik op een diep niveau mezelf helemaal accepteer zoals ik ben, van mezelf hou en in mezelf geloof. En mezelf ook de vrijheid geef opnieuw te beginnen, een nieuw schilderij te maken, een nieuwe film…

Vanuit het beperkte gezichtspunt is er meer angst, dat is logisch. Je overziet het geheel niet en zit als het ware gevangen in je positie. Zie je het geheel wel, dan zie je beter dat er actie-reactie geldt, dat jouw gevoel van onveiligheid bijvoorbeeld een reactie oproept bij de ander, precies zoals dat klopt bij jouw gevoel. Je ziet de ander als bedreiging. Die ander weet dat misschien niet, maar voelt het wel en reageert er op. Wat de ander zegt of doet zal je steeds als ‘gevaar’ beschouwen, want je vertrouwt het niet. Zo blijft dat in stand. Tot je als het ware boven jezelf uitstijgt en het spel ziet. Dan nog vervul je je eigen rol in het geheel, maar omdat je het ziet, verandert er iets. Stel er wordt aan een touw getrokken tussen twee personen en de ene doet niet meer mee. Wat valt er dan nog te trekken voor de ander? Niks. Er valt niks meer te vechten met jou als je niet meedoet. Maar let wel, het gaat hier niet alleen om woorden en daden, maar om werkelijk inzicht, een werkelijk andere houding, een werkelijk besef van eenheid. Dat je net zo goed die ander bent. En… dat je zelf tegenstanders creëert. Of medestanders. Dat is een beter plan.

Uit ‘Een nieuw begin’ – een boek in wording… ! Wanneer het verschijnt, weet ik nog niet. Mocht je geïnteresseerd zijn, hou dan de webwinkel in de gaten of meld je aan voor de nieuwsbrief van Happy View. 

Meer dan 50.000 mensen hebben al getekend voor het initiatief om een basisinkomen in te voeren, dat is in principe genoeg om naar de tweede kamer te gaan en een verzoek voor een referendum in te dienen, maar de initiatiefnemers gaan eerst nog even door. Het onderwerp is nog niet bij iedereen bekend en een groter draagvlak maakt de kans groter op succes.
Tegenstanders en mensen die nog niet weten of ze voor een basisinkomen zijn hebben doorgaans twee argumenten: Dat is onbetaalbaar of hoe zou dat gefinancierd moeten worden? En: Dan doen mensen niks meer. Het werkt luiheid in de hand.
Wat betreft het eerste punt: Er zijn al allerlei berekeningen gemaakt en het levert ook heel veel op. Allerlei controle kan worden afgeschaft, de hele bureaucratie rondom uitkeringen bijvoorbeeld, en het levert veel op in de zin van zorg voor elkaar, de buurt, sociale betrokkenheid en bovendien wordt het geld ook weer uitgegeven, de economie blijft dus wel draaien.
Wat betreft het tweede punt, er zijn al proeven gedaan en vaak blijkt dat men de eerste weken geniet van de vrijheid en niks hoeven, maar op een gegeven moment wel weer iets gaat doen.

Er is meer ruimte voor eigen initiatieven, om te doen wat je echt wilt, wat je belangrijk vindt en het is ook niet zo dat al het werk wordt afgeschaft, maar wel zo dat het werk anders verdeeld zou kunnen worden, omdat er minder werk is door technische ontwikkelingen. Per saldo hebben we dus bij een andere verdeling allemaal meer vrije tijd. Tijd voor Welzijn.
(Meer over dit perspectief lees je in het boek Welzijn is de nieuwe Welvaart, met de verfrissende visie van Reinier Castelein op arbeid, inkomen en welzijn voor iedereen.)

Ik had de eer gisteren aanwezig te zijn op een bijeenkomst van de initiatiefnemers en zo’n 35 actieve voorstanders van het basisinkomen, waar iedereen vanuit z’n eigen perspectief in 2 minuten vertelde waarom hij of zij voorstander was en ik hoorde daar allerlei interessante argumenten. Dat ook de criminaliteit af zou kunnen nemen bijvoorbeeld, dat had ik zelf nog niet bedacht. Toen ik – aan het eind van de rit – aan de beurt was om iets te zeggen hierover, vroeg ik me af wat ik nog voor zinnigs toe te voegen had aan het geheel. Ben ik wel zo’n voorstander? Volgens een vriendin vond ik het een paar jaar geleden nog achterhaald en een oude manier van denken, dat basisinkomen. Ja ja… En nu? Nu ik artiesten, visionaire denkers, kunstenaars, jonge idealisten, een werkgever (!), maar ook ‘de oude garde’ had gehoord?

Waar ik het helemaal mee eens ben, is dat het mensen gelegenheid biedt om te doen waar ze goed in zijn, hun talenten te ontplooien, waardevol te zijn in de samenleving op hun eigen manier, dat er meer gelijkwaardigheid ontstaat en dat ook andere ‘waarden’ gaan meetellen, dat je de zorg voor een zieke in je omgeving op je neemt bijvoorbeeld, of tuintjes aanlegt in de buurt, dat soort dingen. Dat we afrekenen met een angst- en wantrouwencultuur, dat we een slag kunnen maken van (het denken in) tekort naar overvloed, delen en samen, van ik naar wij, ja, daar ben ik voorstander van. Het basisinkomen is in mijn optiek (nu) een middel om die omslag te maken naar een nieuwe manier van samenleven en een mooiere wereld. Een middel. Een mogelijkheid. Een kans.

Dus zei ik: “Ik ben er een voorstander van iedereen tot z’n recht komt, gewaardeerd wordt en doet waar ie goed in is. Dat iedereen meetelt en mogelijkheden heeft z’n eigen talenten te benutten en zichzelf te ontwikkelen. Ik ben een voorstander van onafhankelijkheid en eigen kracht, gelijkwaardigheid en een egalitair systeem. Maar ook van eigen verantwoordelijkheid nemen. En daar kan het basisinkomen zeker aan bijdragen.”

Wat mij betreft is het een middel, geen doel op zich. Geld is een middel, geen doel. Als je aan mensen vraagt wat ze het liefst zouden doen en waarom ze dat dan niet doen, is geld meestal het ‘excuus’. Maar hier ligt een interessant punt: Het is niet afhankelijk van iets buiten jezelf. Het volgt vanzelf als je de keuzes maakt die je wenst te maken. En dat is dan ook mijn voornaamste punt in dit verhaal: Als je iets wilt, maak het dan niet afhankelijk van iets in de buitenwereld, want creëren doe je zelf.

De meest succesvolle mensen zijn authentiek, hebben hun eigen drijfveren gevolgd, hun hart, hun passie en hebben zich door niets of niemand laten tegenhouden. Ook niet door hun eigen bezwaren. Zij denken niet in ‘kan niet’, maar in ‘hoe ga ik het aanpakken? Wat is de volgende stap?’ Zij zien kansen en mogelijkheden en volgen hun droom. Als je blijft focussen op wat je wilt, beweeg je daar naartoe. En alles beweegt met je mee. Wat je nodig hebt, komt wel, op het juiste moment. Of dat nou een basisinkomen is of niet.

Als je iets voor je ziet, ontstaat het. Je creëert het door het je voor te stellen en concreet te maken, er positief over te praten en niet door te vechten met ‘het oude’ of ergens ’tegen’ te zijn. Niet vanuit slachtofferschap, dat is afhankelijkheid. Vanuit kracht. Eigen kracht. En zo kan ook het basisinkomen tot stand komen. Als we het concreet maken en voor ons zien, ons kunnen voorstellen dat we ons niet druk meer hoeven te maken over onze inkomsten, dat we kunnen doen wat we willen doen, dan creëren we dat.

En dat kan nu ook al! Dat wilde ik er nog even aan toevoegen 😉 Het hangt van jezelf af en niet van iets buiten jezelf.

By the way: Je kunt nog tekenen voor het basisinkomen en het zal zeker een interessante ontwikkeling in de samenleving in gang zetten. Want het helpt mensen om te bedenken wat ze nu eigenlijk echt willen en er zijn geen bezwaren meer om dat niet te doen! 🙂

Heb ik jullie wel eens verteld dat ik ooit op een beurs een try-out van ‘herschrijf je eigen leven’ deed? Al snel kwam ik erachter dat ‘de doelgroep’ (lees: zij die het maar niet zelf lukte om situaties te veranderen) zich niet bezig hield met wat ze wilden, maar vooral met wat ze niet wilden. ‘Schrijf eens op wat je zou willen veranderen,’ zei ik. En het gebeurde drie keer achter elkaar dat een vrouw opschreef: ‘Mijn man.’ Daar zat ik dan. Daar had ik niet op gerekend. Dit vroeg improvisatie…

Een man die maar op de bank hangt en geen zin heeft om met je mee te gaan verander je niet door te gaan zeuren en pushen en gefrustreerd te raken. Je geeft het negatieve veel teveel aandacht en je maakt je eigen happiness afhankelijk van een ander. Het is altijd aan jezelf om jouw leven leuker te maken. Het gaat nooit over je man. Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf, je eigen gedachten en je eigen houding. Je hebt meer kans dat er iets verandert als je je bevrijdt van je eigen frustratie en gewoon je eigen gang gaat, geniet van wat je doet en je niet laat belemmeren door iemand die niet mee wil. Ook het beeld dat je van iemand hebt, heeft invloed.

Gisteren sprak ik iemand die zo’n zoon in huis heeft, die maar niet in beweging komt. Natuurlijk is het een hele uitdaging, vooral omdat je graag zou willen dat hij lekker bezig was, z’n draai vond in het leven en dat jij je niet verantwoordelijk hoefde te voelen voor zijn geluk of succes of levensonderhoud. Maar de ergernis en afkeuring erover werkt natuurlijk averechts. Al je pogingen om hem in beweging te krijgen ook. Het zal toch echt iemands eigen beslissing moeten zijn. Niemand gaat iets doen omdat jij het wil, in elk geval niet van harte. En dan heb je er niet zoveel aan.

Het mooiste is als je iemand ongeacht de situatie kan blijven zien zoals hij in optima forma is, z’n leuke kanten, z’n talenten, z’n positieve houding, z’n levenslust en in z’n eigen kracht. Als het je lukt om daarop te blijven focussen, zou dat zeker helpen. Kijk vooral naar dat wat je waardeert en geef vooral aandacht aan dat wat je prettig vindt. Want waar je aandacht aan besteedt…

En vergeet niet naar jezelf te kijken. Wat is de spiegel? Welk deel van jezelf kan je hier aankijken? Wat wil je niet zien? Laat je oordelen los. Ook dat. Ik weet het, het kan heel frustrerend zijn, jij weet de oplossing voor de ander, maar de ander wil het niet aannemen…  ahum! En toch kan je beter met jezelf aan de slag gaan.

De realiteit zoals we die waarnemen loopt achter bij wat we nu manifesteren. Dat wat we nu op ‘het toneel’ zien is eerder gemanifesteerd. Het is een gevolg van eerdere gedachten en denkbeelden, overtuigingen en als we ons daar aan gaan ergeren, gefrustreerd over raken of daar teveel de aandacht op richten, dan houden we dat oude juist in stand.

Het is zaak om goed bij jezelf te blijven en te focussen op wat je wenst, de beste uitkomst. Dat voor je zien en daar op gefocust blijven. Bijvoorbeeld: Je wilt graag dat je je hier niet meer mee bezig hoeft te houden, dat het zich oplost, dat het goed gaat, dat jouw inspanningen ook effect opleveren, dat een ander zich goed voelt, dat wat je aandraagt begrepen en gewaardeerd wordt, effect heeft, dat je ‘vrij’ bent van de ballast van een ander, dat het vanzelf een goede uitwerking krijgt. Dat soort dingen. Schrijf je wensen op voor de situatie en maak het zo mooi mogelijk.

Vervolgens gaat het erom dat je weet dat het die uitkomst krijgt, als jij er niet aan twijfelt. Blijf gefocust op het beste. En laat je dan ook niet uit het veld laten slaan als zich in de ‘oude realiteit’ (dat wat eerder is gemanifesteerd) nog even iets anders laat zien. Gefocust blijven op de beste uitkomst en daar vertrouwen in hebben.

Kijk ook vooral naar je eigen angsten, welke angst of zorg zit hierachter? Wat maakt dat jij je ergert of gefrustreerd voelt over een ander? Misschien realiseer je het je nog niet, dat daar een angst achter zit, maar als dat niet zo was, zou je simpelweg alle vertrouwen hebben in de situatie en in de ander. Dat wat je ziet vertelt je iets over jezelf. Je kunt het gebruiken! Je kunt het gebruiken om je wensen nog meer aan te scherpen. Het kan je helpen om een nog beter beeld te vormen van de ideale uitkomst. Dat wat je niet wenst, maar wel ziet, geeft je duidelijk gelegenheid te formuleren wat je wel wenst.

Maar hou het bij jezelf! Jij zou bijvoorbeeld meer gewaardeerd willen worden of beter begrepen, een betere band met iemand willen hebben, een positiever beeld, meer plezier, blij verrast willen worden en tevreden willen zijn. Kijk dan wat zich aandient om op te ruimen in je eigen beleving. Frustratie bijvoorbeeld, het idee dat je het niet goed doet, niet genoeg doet, het niet kan, niet gewaardeerd wordt, niet gehoord wordt, niet serieus genomen wordt…. enz…
Dat is allemaal aan jou om op te lossen in jezelf. Zien, erkennen en huppekee, weg ermee. Laat maar gaan. Spreek je wensen duidelijk uit. Jij wilt blij en gelukkig zijn, leuke dingen doen en jouw geluk en tevredenheid hoeft niet van een ander af te hangen.

Dan hoef je verder niet zoveel te doen. Behalve je eigen frustratie opruimen! Dat wel. Want die manifesteert mee. Die houdt ook zichzelf in stand. Het je niet van de wijs laten brengen, dat is wat ons nog sterker maakt in het manifesteren. En soms mag daar nog even iets voor opgeruimd worden. Je zal versteld staan van de resultaten.

Ik zou zeggen: Probeer het eens uit in een vergelijkbare situatie… je maakt er de wereld en het leven een beetje mooier mee.

Er is een angst, die heel nuttig is om eens aan te kijken en dat is de angst voor teleurstelling. De angst voor teleurstelling kan ons ervan weerhouden te genieten van het moment, open en eerlijk te zijn naar onszelf en anderen en de angst voor teleurstelling is een angst die gericht is op de buitenwereld. Ik bedoel: We zijn bijvoorbeeld bang dat anderen ons niet begrijpen, dat iets tegenvalt, dat iets niet zo leuk blijft als het nu is, dat iets niet lukt, dat we niet goed genoeg bevonden worden, dat wij zelf de ander teleurstellen, noem maar op. En zo ontnemen we onszelf de vrijheid te zijn wie we zijn, zoals we zijn, open en blij te zijn, we houden ons in, we zijn voorzichtig of we gaan juist in gevecht met van alles, omdat we denken dat dat nodig is.

En wat we dan vergeten te zien is dat de angst voor teleurstelling helemaal zelf teleurstellingen bewerkstelligt. Dat we ze zelf creëren, omdat we die onbewuste patronen afkomstig uit de angst voor teleurstelling niet zien. Als je bijvoorbeeld bang bent dat iemand boos wordt als jij jouw waarheid zegt, kun je je mond houden, jezelf inhouden dus, maar je kunt ook (mentaal al) in gevecht gaan met die ander en dat roept juist die strijd op, de ander zal het voelen en boos worden. Maak er geen strijd van.

Hoe doe je dat? Door alles wat je zegt vanuit je hart te laten komen. Niet vanuit je ‘beter-wetende-mind’. Die overstemt jou namelijk ook, het zou diezelfde angst wel eens kunnen zijn waardoor je een mind-positie inneemt en zoals we allemaal weten: De mind divides en de heart unites. Vanuit het hart heb je begrip voor een ander, respecteer je de ander z’n ruimte, heb je begrip voor jezelf en ben je eerlijk naar jezelf.  Je spreekt vanuit jezelf, niet vanuit een arrogante of ondergeschikte positie, vanuit gelijkwaardigheid. Boodschappen, woorden, reacties vanuit het hart komen altijd over, ze communiceren met het hart van een ander.

Zodra ik bijvoorbeeld ga denken: O, hier kan ik de ander mooi een handje helpen, want dit weet ik en ik zal het eens even vertellen, dan bestaat de kans dat mijn mind het overneemt. Het kan zijn dat ik iets zie en dat het best nuttig is de ander dat te vertellen, maar de ander heeft er recht op z’n eigen weg te vinden en het zelf uit te zoeken. Die ander bekritiseren of de les lezen is helemaal niet nodig. Waarom willen we dat zo graag? Misschien willen we belangrijk gevonden worden? Of slim? Of behulpzaam? Misschien hebben we hier een behoefte aan erkenning liggen of een behoefte aan bevestiging?

We zijn sowieso van betekenis voor anderen, door te zijn wie we zijn. Daar hoeven we niet zo ons best voor te doen. Natuurlijk kunnen we anderen helpen, door te luisteren, niet door mee te gaan in hun drama of in hun negatieve gedachten, door een beetje ruimte te creëren misschien. Er kan ook anders naar gekeken worden, door de ruimte te laten zien, maar ook door hen de ruimte te geven er zelf achter te komen.

De angst om teleurgesteld te raken is iets om zelf naar te kijken. Als je dat kunt oplossen in jezelf, is er niet zoveel meer aan de hand. Je bent niet afhankelijk van de reacties van anderen. Je creëert je eigen positieve feed-back, omdat je jezelf trouw bent en zuiver vanuit je hart aanwezig blijft. Daarin lost alles op. Het is de vrede waarin alles oplost. De vrede in jezelf. En als je dat voor jezelf weet te bewerkstelligen, creëer je vrede om je heen. Mocht je dat af en toe even ‘vergeten’ zijn, je kunt er altijd zo weer in terugkeren. Maak het simpel.

Kijk naar je eigen frustraties en zie ze onder ogen. Het is tijd om ze los te laten. Anders blijven ze een terugkerend fenomeen. Alles gaat uiteindelijk over jezelf, de buitenwereld weerspiegelt jou je eigen angsten, frustraties en onopgeloste oude pijn. Maar ook je plezier, je liefde, je openheid, je durven te zijn wie je bent. De waardering voor jezelf, de goedkeuring van jezelf, ook dat wordt teruggespiegeld.

Over het algemeen zijn we teveel gericht op anderen, juist omdat we die bevestiging en goedkeuring zoeken. We voelen ons bekritiseerd, we zijn misschien bang voor kritiek en woede van anderen. Dat kan ons weerhouden om ons vrij te voelen, dat kan er ook juist toe leiden dat we teveel willen betekenen voor anderen of steeds in de strijd terecht komen. Alles wat je tegenkomt kan je in jezelf oplossen door je eigen angsten onder ogen te zien, ze niet te veroordelen, maar je ervan te bevrijden door ze te laten. En je te richten op wie je daadwerkelijk bent. Daar waar het vrede is, daar ben je. Daar waar vertrouwen is, daar ben je. Daar waar geen drang of dwang of moeten meer is, daar ben je. Daar waar acceptatie is van jezelf, daar vind je ook de liefde voor jezelf.

De ander is je spiegel. Die kan je laten zien waar je bang voor bent, waarin je jezelf nog niet geheel accepteert, waarin je nog het gevoel hebt dat iets niet mag, je niet begrepen wordt, het laat je allerlei aspecten van jezelf zien, die je anders moeilijk zou kunnen waarnemen.

De angst voor teleurstelling is een gemene angst, want het is onze eigen ondermijnende factor. Los hem op en je bevrijdt jezelf, je groeit en je creëert meer ruimte om te zijn wie je werkelijk bent.

Met een goede vriend was ik in 2008 bij Ian Graham voor een sessie met White Bull. Na jaren had hij de cd met de opname van het gesprek opeens teruggevonden en vroeg me of ik nog een keer mee wilde luisteren, omdat hij niet zeker wist of hij bepaalde passages in het Engels wel helemaal goed begreep. Het was zeer interessant om er nog eens naar te luisteren, alleen al omdat het nu net zoveel te vertellen had als toen. Ik herinnerde me het gesprek nog wel, maar toch hoorde ik nu weer hele nieuwe dingen. Zo gaat het ook met de teksten uit het boek van White Bull ‘Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder‘. Ik kan ze dromen, want ik heb ze tenslotte talloze keren door mijn handen laten gaan, voordat het uiteindelijk een boekje vormde. En toch kom je steeds weer nieuwe dingen tegen, die op dat moment een kwartje doen vallen.

‘Wat doe ik verkeerd?’ vroeg de vriend destijds aan White Bull. “Je doet helemaal niets verkeerd,” zei White Bull. “Deze vraag suggereert dat er goed en fout is. Het is zoiets als je afvragen ‘moet ik links of rechtsaf slaan?’ Alsof het een goed is en het ander verkeerd. Dat is niet zo. Dit is een pathless path. Er is geen verkeerde weg. Het is hooguit een weg van ‘unconscious’ naar ‘conscious’ (van onbewust naar bewust zijn).”

“Het woord ‘mistake’ (fout) is afkomstig uit de dualiteit, het idee dat er goed en fout is. Het is je ‘inner judge’ die hier spreekt en die vormt een goed team met de mind.”

“De ‘mind’ denkt altijd dat er iets gedaan moet worden om iets te bereiken. Maar de enige obstructie die er ooit is, is de mind zelf. Er is geen obstructie tussen jou en de connectie met jezelf en al wat is, dat wat je hoopt te bereiken. Het is er al. Het is er gewoon. Het is alleen je ‘eigen’ angst om geen controle meer te hebben. Dat is de mind, die wil controle. Het heeft geen zin om te proberen om die ‘mind’ te overwinnen, want die is slimmer dan jij. Het beste wat je kunt doen is hem negeren en al je aandacht richten op vrede. Vraag je simpelweg af: Waar kan ik mijn vrede vinden?”

Richt je op de vrede in jezelf en er ontstaat ruimte. Die innerlijke vrede is vrij van de mind. Het lukt de mind niet daar te komen. White Bull: “Dat noem ik Leven met een hoofdletter L. Niet langer de slaaf zijn van de mind.” (Op dat moment is het ook niet meer ‘jouw mind’, maar ‘de’ mind, bedenk ik me, dat is een groot verschil.)

Die vrede, die verder gaat dan je ooit kunt begrijpen, is de ‘meeting point’ met alles. Daarin vind je de connectie met alles, daarin is alles te vinden, het is verbonden met alles. “Je bent er maar een gedachte vandaan,” zei White Bull. “Turn it around.” Het is maar een gedachte, die je kunt omkeren dus. Je bent er al.

En omdat dit voor velen herkenbaar zal zijn, want het geldt voor ons allemaal, hier nog even een mooie ‘oefening’ van White Bull die je dat kan doen voelen: Haal diep adem, open je hart en je armen, strek ze uit en zeg: “Here I am!” en voel het, hoe dat voelt. “I just am.”