“Alle schilderijen staan opgeslagen en de schilderflow is gestopt terwijl ik helemaal tot passie kom door kleur, maar ja mijn opslagplekken zijn vol,” schreef iemand me als reactie op het artikel over De Magische Gouden Ring. Ze overwoog mee te doen aan ‘Herschrijf je eigen leven‘ om de creatieve flow weer op gang te brengen. Er was ook een diep verlangen in haar om te gaan schrijven.

Dat kan door te gaan schrijven, zeker. Als we in een impasse zitten, voelt dat niet lekker, je kunt er ook lichamelijk last van hebben. Je kunt dat wel heel mooi ‘verstilling’ noemen, zoals zij ook deed, maar mijn ervaring is dat het wil stromen. Dat we juist door creatief bezig te zijn, die stroom kunnen voelen en ons mee kunnen laten voeren, het wil eruit. Het leven wil geleefd worden en dat is een vorm van doorstroming. Doorstroming betekent dat het ook tot expressie komt. Het wil bewegen. Net zoals je lichaam wil bewegen. Net zoals liefde en licht zich willen verspreiden. Ze kunnen niet anders.

Wat ik haar heb geadviseerd is om een oplossing te bedenken voor het schilderen en bezig zijn met kleuren. “Is het misschien mogelijk om dingen weg te doen, op te ruimen, die klaar zijn, waar jij mee klaar bent? Of weggeven, of opnieuw beschilderen? Dat kan ik niet inschatten, maar het lijkt me zeker fijn voor je om de stroom weer op gang te krijgen. Dat is belangrijker dan alles bewaren.”

Dat is essentieel. Het is belangrijker dat het blijft stromen, dan dat je alles bewaart of dat het een bepaald doel moet dienen. Natuurlijk kunnen we voldoening voelen als iets af is, dat is ook zeker iets om van te genieten. Maar als het er vervolgens toe leidt dat je ermee stopt, blokkeer je je eigen levensstroom. Vandaar dat opruimen en loslaten van belang is, geestelijk, lichamelijk en in je fysieke omgeving. Er kan niets nieuws ‘in’ als het volgestouwd staat en het leven is continue vernieuwen, in beweging blijven. Vasthouden aan het oude zet de beweging stil. En daar zal je je uiteindelijk niet lekker bij voelen. Want de behoefte aan iets wat tot expressie wil komen, is voelbaar.

“Why separate the spiritual and the material?” zei White Bull in een interview dat ik met hem had. Dat is waar veel mensen tegenaan lopen. Aan de ene kant kennen we ‘het spirituele’ wel, aan de andere kant passen we het niet toe in het dagelijks leven. Het zijn een beetje twee verschillende werelden. Je laat het ‘gewone’ leven, in de oude vorm, zoals je die kent, doorgaan zoals je gewend bent. Dat betekent dat je de beperkingen ervan ‘in ere’ houdt, zoals bijvoorbeeld: “Ik heb geen ruimte” of “ik heb geen tijd,” of “ik heb geen geld.” Dat zijn als het ware oude manieren van denken. Het werkt andersom.

Creëren begint met een idee (spiritueel) en dat komt voort uit een bron met eindeloze mogelijkheden. Geen beperkingen. Dan dient er een stap gezet te worden om het in beweging te zetten en gaat het creëren zichzelf verder vormgeven. En wij doen mee… Vanuit de ene stap volgt de volgende.

Als wij niet mee doen, vanuit onze oude manier van denken, die voortkomt uit beperkingen (het materiële), geen ruimte, geen tijd, geen geld, kan niet, mag niet, enz…,   dan stagneert de flow. Zo beperken we onszelf. Breng er beweging in. Creëer mogelijkheden. En je hoeft er niet zo over na te denken, begin gewoon. De weg wijst zich vanzelf. Het gaat meer om de weg dan om het doel. Want door ons teveel met het doel bezig te houden, zijn we onszelf al snel weer aan het inperken. Dan moet het zus of zo worden, of zijn we bang dat het niet lukt, zo creëren we zelf alweer beperkingen. Laat het vrij. Als je maar weet welke kant je op gaat. Als je de richting maar bepaalt. En die is vrij simpel: het is altijd de weg van vrijheid en vreugde. Die weg kunnen we zelf vrijmaken. Door te kiezen. En stappen te zetten.

Een simpel spel kan je behoorlijk wat inzicht geven in het grote spel van het leven. Wij deden Qwirkle. Met zes verschillende figuren en zes kleuren moest je rijtjes van zes proberen te maken. Wat ik merkte, is dat ik niet zozeer bezig was met punten scoren of winnen, maar vooral met mogelijkheden creëren, waardoor anderen makkelijk de rijtjes af konden maken. Omdat het een samenspel was, kon je ook niet echt een tactiek bedenken om je eigen straatjes te leggen. Je kon wel mogelijkheden blokkeren.

Het deed me denken aan de verhalen die ik heb gehoord over de oertijd en natuurvolken die nu nog steeds zo leven. De jagers wisselden van speer, het schijnt overigens dat ze alleen schoten als ze een dier toestemming hadden gevraagd om tot voedsel te dienen, maar dat terzijde. Ik moet er trouwens niet aan denken om een dier te schieten en dat maakt ook dat ik grote moeite heb met de bergen vlees die in de winkels en op de tafels verschijnen met kerst, maar ook dat even terzijde. Het wisselen van speer diende een doel: Degene van wie de speer was, had ‘gewonnen’, niet degene die geschoten had. Zo voorkwam men dat er een als beste jager de overwinning op z’n conto kon schrijven. Die natuurvolken zagen trouwens het eerste dier dat ooit was geschoten als de eerste zonde van de mensheid, daar ging het mis. Sindsdien hebben wij als mensheid ook te lijden. Vanuit de Eenheid bekeken, kan ik die gedachte goed volgen.

Dan het spel van het leven. We kunnen samenwerken en mogelijkheden voor elkaar creëren, waardoor we allemaal kunnen groeien. Als we denken dat er tekort is, gaan we ‘vechten’ en treedt het gevoel in dat we moeten winnen van anderen, concurrentie. Juist dan blokkeren we wegen voor elkaar. Mens, natuur en dieren zijn een eenheid en de een wordt de dupe van de ander als er strijd ontstaat. Nu is het zo dat er een periode van grote droogte in de wereld vooraf ging aan de verstoring van de natuurlijke balans. Sindsdien kennen we ‘het gevecht’, veroveringen, uitmondend in oorlogen. Macht, winst, uitbuiting, onderdrukking, van daaruit is het ego ontstaan. Ook het vechten voor bepaalde rechten was nooit nodig geweest als het onderlinge respect en de zorg voor elkaars welzijn vanzelfsprekend was gebleven. Nu leven we in een wereld met daders en slachtoffers, winnaars en verliezers, althans, zo ervaren we dat vaak.

Eenheid betekent dus simpelweg: De ander ben je ook zelf. Doe dat een ander niet, wat je ook niet wil dat jou geschiedt. Jouw geluk is mijn geluk. Het individuele belang bestaat niet, alles is of zou in ieders belang moeten zijn. Gezamenlijk. De wereld is een geheel en de ‘wetten’ van eenheid blijven gelden. De kortzichtigheid van persoonlijk gewin is uiteindelijk in je eigen nadeel. We hoeven geen winnaars te zijn, maar we hoeven ons ook geen slachtoffer te voelen.

Dat is wat het spelletje mij leerde. Natuurlijk heb ik niet gewonnen… maar als er andere spelregels waren geweest, dan misschien wel. Maar het gaat mij niet om het winnen, dat is niet waar ik mijn plezier in vind. In het creëren van mogelijkheden, in het creëren van een mooi geheel, met mogelijkheden voor iedereen, daarin had ik meer lol. Ik dacht ondertussen na over andere spelregels. Laten we het spel veranderen, dacht ik. Maar ook dat hoeft niet, want de spelregels van het leven zijn er al, wij hebben er alleen onze eigen draai aan gegeven.

Het enige dat ik zelf kon leren hier uit is dat ik me geen verliezer hoef te voelen. Dat alle frustraties die we in het leven oplopen, te maken hebben met de grote vergissing die we gemaakt hebben. We zijn het spel automatisch mee gaan spelen en ons verliezer gaan voelen, ons gaan verzetten tegen de macht van de overwinnaars, ons afhankelijk gaan voelen, gefrustreerd, we zijn mee gaan doen en gaan geloven dat we minder waard waren, dat we het verloren, ons opofferden, gevangen kwamen te zitten in de macht van anderen. We zijn terug gaan vechten, gaan protesteren, gaan weigeren, of ons aan gaan passen. We zijn mee gaan doen met de van buitenaf opgelegde spelregels en ook dat was onbewustheid.

Het moment waarop ik kon kiezen iets ‘moois’ met mogelijkheden neer te leggen, wat wellicht in mijn eigen nadeel zou kunnen werken, was een cruciaal moment. Dat besef ik pas achteraf. Nu ik erover vertel. Want… als je dat doet, omdat je er lol in hebt, wees dan ook blij en gun een ander dan z’n punten. Voel je niet tekort gedaan, voel geen spijt, als je het doet, doe het dan goed. Dan blijf je jezelf trouw en je bent altijd een winnaar als je jezelf trouw blijft. Het als een ‘nadeel’ voor mijzelf zien, daarin ligt de crux. Daar heb ik iets van geleerd. Als we daar geen ‘last’ meer van hebben, dan zijn we pas echt vrij. Dan spelen we het spel mee op de manier waarop we ons er zelf het beste bij voelen en niemand kan je dan benadelen. Dat was nog een stukje oud ‘zeer’ dat wilde worden opgelost. Een piepklein momentje, met grote gevolgen in het veld van de Eenheid… 🙂

De zelf-sabotage waar ‘we’ (ik ga er even vanuit dat ik niet de enige ben, want… we hebben het tenslotte over de eenheid) mee te maken hebben is niet zozeer dat we te opofferend zijn of het schuldgevoel ten opzichte van onszelf of anderen, maar de twijfel aan onszelf en daarmee de twijfel aan de Goddelijke perfectie. Die perfectie houdt in dat er voor ons gezorgd wordt, dat alles er is wat we nodig hebben. Behalve als we daaraan twijfelen. Twijfel aan onszelf is dat. Als we dat inzien kunnen we die twijfel overwinnen. Dat is waar het om gaat.

Waar je ook bent, wat je ook doet, remember de woorden van Eckhart Tolle:

‘Being unhappy’ en ‘being present’ gaan niet samen.

Being present. Volledig aanwezig zijn in het moment.

Er hangt nogal wat in de lucht, juist op deze dagen. Natuurlijk zijn we daar gevoelig voor. Veel uiterlijk vertoon, veel onuitgesproken gevoelens, gedachten aan vroeger of aan hoe het zou moeten zijn, begaan zijn met elkaars ontberingen, ja, het zou vrede moeten zijn op de wereld en iedereen zou een veilig onderkomen moeten hebben, voedsel en warmte. Ja. Maar je hebt geen idee hoeveel je bijdraagt door in jezelf de rust en de vrede te vinden, door niet te ‘strijden’ met hoe het is. Door gewoon te Zijn en alles te laten Zijn, zoals het is. Onze wens om dingen te veranderen, is een vorm van onvrede.

‘Being present’ is daar niet mee bezig. Volledige overgave aan het moment betekent: niet ergens anders willen zijn, niet het anders willen hebben, volledig aanwezig zijn, met alles wat er is. In jezelf ontstaat er een verdieping, stilte, verbondenheid op een dieper niveau, daar vind je de vrede en van daaruit kan je je liefdevol verbinden met alles en iedereen, maar vooral met je liefdevolle ware Zelf.

Die ‘Zelf’ is een andere dan dat ‘aapje’ dat je probeert te vermurwen om ontevreden te zijn, die zich op de kast laat jagen, die bang is het niet goed te doen, zich schuldig voelt of slachtoffer voelt of allerlei redenen heeft om ongelukkig te zijn. Het aapje is bang voor de ‘present’, want daarin lost hij op. Onze grootste uitdaging is om dat aapje de baas te blijven. Je zal vast en zeker aapjes tegenkomen vandaag en morgen, laat ze maar. Laat ze lekker buiten gaan spelen.

‘Moet je dan ontkennen wat je voelt?’, zullen sommigen zich afvragen. Het gemis van iemand, bijvoorbeeld? Nee, ervaar het, voel het zoals het is en probeer er juist mee in verbinding te komen. Met dat gevoel, met diegene, vecht er niet mee. Want het hele verhaal eromheen, dat zijn de aapjes. Maak er gewoon geen verhalen van. Ervaar het zoals het is, helemaal. Blijf juist in de verbinding. Het laat zich niet heel makkelijk omschrijven, maar alles wat je er aan koppelt aan gedachten, haalt je weg bij de essentie van dat gevoel. Terwijl in dat gevoel juist de verlossing is te vinden. Door het te aanvaarden zoals het is, kun je de verbinding juist weer voelen. In jezelf. Dat geeft ruimte, dat geeft vrede en dat is het licht in jou, dat wil stralen.

Weet dat alle dierbaren aanwezig zijn, als je ze toelaat. Tijd en plaats hebben daar geen enkele invloed op. Je bent nooit alleen. Je wordt altijd gesteund. Je veiligheid en je warmte, je geborgenheid en je vrede, het is er. Laat het toe. Elk moment.

Ik wens jullie ‘being present’ – waar je ook bent, wat je ook doet. Het ware geluk is niet afhankelijk van de omstandigheden, alleen van je Zelf. En je Zelf heb je altijd. Don’t let anything dull your sparkle!

Geniet ervan, be present!

Het jaar loopt ten einde. Een goed moment om de balans op te maken. Mocht je nog iets op te ruimen hebben, doe het nu! Letterlijk en figuurlijk. Wat heb je niet meer nodig in het nieuwe jaar?

• Ruim alles op wat de deur uit kan, waar je niet (meer) blij van wordt.
• Creëer ruimte, bewaar het mooie, leuke en fijne.
• Schrijf op wat je niet meer nodig hebt en achter je laat.
• Bedank het voor z’n gedane ‘job’… of les of inzicht…
• Verbrand het (bijvoorbeeld) en voel hoe het je bevrijdt!
• Herinner je de mooiste momenten van het afgelopen jaar.
• Maak er bijvoorbeeld eens een tekening van.
• Of druk foto’s af van die mooie momenten en hang ze op.

Dan maak je plannen voor het nieuwe jaar.
Wat zijn je dromen, je doelen, je wensen?
Werk het eens uit. Schrijf het op, knip plaatjes uit, maak een mooie collage.
En hang hem ergens op, waar je ‘m elke dag ziet.

Let daarbij vooral op hoe je met jezelf omgaat. Wat gun je jezelf?
Let ook op je gevoelens: Waar word je blij van?
Neem de tijd om je dat voor te stellen en het te voelen alsof het er al is.

Maak afspraken met jezelf. Spreek bijvoorbeeld met jezelf af dat je jezelf nooit meer tegenwerkt, dat je bepaalde gedachten als ‘dat kan niet’ of ‘dat mag niet’ of ‘ik moet’ afschaft. Vervang ze door: ‘dat kan ik’, ‘daar heb ik zin in’, ‘ik sta mezelf toe’ en ‘ik kies ervoor om te genieten…’

Wees dankbaar voor alles wat er is en zal zijn. Het universum maakt geen onderscheid tussen wat er daadwerkelijk al is of wat er nog gaat komen, dus je kunt bij voorbaat al dankbaar zijn voor alles wat je wenst, alsof het er al is.

Doe iets om je wensen en je dankbaarheid kracht bij te zetten. Een kaars branden, een mooi nieuw schrift voor 2016 maken of kopen, om straks al je mooie momenten in vast te leggen.

Waar ik dankbaar voor ben is dat ik dit jaar geleerd heb om steeds gedisciplineerder onderscheid te maken tussen ‘wat wel’ en ‘wat niet’. Om nog duidelijker keuzes te maken waar ik wel aandacht aan besteed en waaraan niet. En dat ik mezelf daarvoor toestemming heb gegeven. Die duidelijke focus maakt het makkelijk. En die vindt voornamelijk plaats in mijn gedachten. Die wel en die niet. Als er een ongewenste gedachte in me opkomt, ben ik in staat om te zeggen ‘nee, wegwezen, die kant gaan we niet op’. En ik voel me een stuk beter als ik me ergens anders op concentreer. Het is als een spier die je traint. Het blijft opletten, maar het gaat steeds makkelijker.

Goed, dan steek ik nu een kaarsje aan om ook al jullie wensen en voornemens kracht te geven en dit proces soepel en makkelijk te laten verlopen. In het licht lost alles op wat eventueel nog in de weg zou kunnen zitten. Deze kaars gaat elke dag even branden voor iedereen, tot het nieuwe jaar schoon en fris begint!

Verhalen komen en verhalen gaan weer. Je kunt erin verzeild raken, zo levensecht doet een verhaal zich voor. Soms alleen maar om je wakker te schudden uit die droom.

Een zaadje dat ontkiemt, een vlinder die ontpopt, een kuikentje dat uit z’n ei breekt, ja, ook een kind dat wordt geboren, gaat het niet allemaal gepaard met eerst een grote weerstand, waar je dan doorheen breekt?

Het geboren willen worden is sterker dan de weerstand. Het is zelfs zo dat hoe meer weerstand hoe sterker de stuwkracht wordt.

Gisteren sprak ik iemand die na een ernstig auto-ongeluk begreep dat ze nu moest doen wat ze te doen had, dat ze niet voor niets het ongeluk had overleefd. Het stond al in de sterren geschreven, als je het mij vraagt, wat zij kwam doen. Soms hebben we het nodig zo duidelijk die noodzaak te voelen om ook die keuze te maken. Het leven helpt ons een handje, juist met die ‘weerstand’, onze eigen weerstand in feite. Op die manier wordt duidelijk wat door wil breken.

Al die verhalen, we kunnen ervan genieten, we kunnen er ook in verdwaald raken of in gevangen zitten. Maar zodra je het als een verhaal gaat zien, koppel je jezelf los, dan kan het ei open barsten.

Dat is de vrijheid die we zoeken. Of die gevonden wil worden. De hergeboorte.

 

Wat ik iedereen graag op het hart zou willen drukken: Blijf vrolijk, blijf goed bij jezelf. Op een of andere manier wordt kerst zo zwaar beladen gemaakt, maar daar hoef je niet aan mee te doen. “Het is een mooie tijd, maar ook een zware tijd,” zie, lees en hoor ik aan alle kanten. Hoezo? Ja, als je dat zegt en je gelooft daarin, dan maak je het zwaar. Laten we dat nou gewoon eens niet doen.

Jullie weten ondertussen wel dat je het krijgt zoals je het hebben wil. Het is maar net waar je de nadruk op legt. Waar je op let. Wat je aandacht geeft, wat je voedt. Je kunt kiezen.

Het licht in jezelf geboren laten worden… dat is de betekenis. Dat licht is er al, dus je kunt je licht gewoon laten schijnen.

Laat alles gewoon zijn zoals het is. Het gezellig ‘moeten’ zijn gaat niet werken. Dan is het nooit goed genoeg. Relax… ontspan… wees gewoon jezelf. En geniet ervan!

‘Be the light’ en hou het lekker ‘light’!

Dit verhaal kwam ik net ’toevallig’ tegen. Het is 21 december. Het gaat over 21 december. De betekenis ervan. De dag waarop we het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ lanceerden. Hier de tekst van toen… omdat het nu ook 21 december is. 

Het is vandaag 21 december. De kortste dag, de langste nacht. Het licht in jezelf wil geboren worden. De winterzonnewende…

Tijdens de winterzonnewende waakten herders ’s nachts bij de dieren op het veld. Jezus werd geboren tussen de dieren, in een stal…

De Winter Zonnewende is van oudsher de opmaat voor de terugkomst van het Licht. Al duizenden jaren wordt Winter Zonnewende in vele culturen gevierd. Met heel veel licht-rituelen in vuur, lampen en kaarsen, kerstbomen, die allemaal de terugkeer van de Zon, het Licht symboliseren. Het geboorte-feest van de Onoverwinnelijke Zon. De terugkeer van het Licht.

Het Keltische Yule-feest.
In Skandinavië het Luciafeest.
Op het Zuidelijk halfrond het Inti Raymi.

Midden in de winternacht ging de hemel open….

Door de duisternis te omarmen in jeZelf vier je de terugkeer van het Licht ín jou, je viert jouw innerlijke geboorte. Je maakt zo de stal tot een bewoonbare plek waar liefde mag wonen – en dat is in je hart; een nieuw Goddelijk leven in verbinding met alles wat is! Vrede op aarde vindt hier zijn begin!

Het licht in jezelf. We hebben het donker nodig om het licht in onszelf te vinden. Vanuit ons eigen licht, door te leven vanuit ons hart, maken we het zelf licht op de wereld.

Dit boek (In de Stilte hoor je alles) vertelt ook over onze verantwoordelijkheid voor de aarde en alles wat leeft. De eenheid tussen mens en natuur, respect en waardering, voor wat we eten bijvoorbeeld en ‘nemen’ uit de natuur. Het samenleven, gezamenlijke doelen en belangen op aarde. Onze verantwoordelijkheid en mogelijkheid tot creëren van een betere wereld. Dat kunnen de dieren niet, wij wel. Dat vraagt ons om in ons eigen licht te gaan staan, om vanuit onze eigen kracht te leven. Ieder op z’n eigen manier.

‘Ons potentieel’ gebruiken – zoals de leeuw zijn, wij kennen ons eigen potentieel niet – betekent ons niet ‘klein laten houden’, zien dat we veel meer kunnen dan we denken. Zien wie we echt zijn. Onszelf bevrijden van al die ballast – van zorgen en regeltjes – zijn wie we echt zijn.

Zoals je kunt lezen, begon Piek met het schrijven van dit boek in de winter. Na meer dan een jaar getreuzel en gesputter had ze ineens de smaak te pakken. Het ene na het andere hoofdstuk rolde eruit. ‘Ga maar door,’ moedigde ik haar aan. We werken al jaren samen – dus ik wist dat ik niet meteen moest beginnen met op- en aanmerkingen en correcties. Ondertussen ging zij de woorden tellen. Iemand had haar verteld hoeveel woorden een ‘volwassen’ boek heeft. Zo ging ze ook hoofdstukken tellen. Dieren tellen. “Gewoon doorgaan, die dingen zijn niet belangrijk,” zei ik dan. Maar het was haar manier om er vat op te hebben. De verhalen wilden verteld worden en rolden eruit. Tot het moment kwam dat Piek zei: “Zo, klaar!”

Ze had kunnen weten dat er daarna nog een heleboel moest gebeuren. We hadden dat al vaker meegemaakt. Het viel haar zwaar. Daar kwam het commentaar, bij elk hoofdstuk vragen, opmerkingen,‘ kan je dit even uitleggen?’ en ‘dat kan er wel uit.’ ‘Dit is een oordeel.’ Of ‘waarom schrijf je zo over jezelf?’ enz.. enz… Piek baalde. Had het gevoel dat ze weer helemaal opnieuw kon beginnen. Dat was niet zo. De basis lag er en die is gebleven. En na al het herschrijven waren we nog niet klaar. Foto’s. Vormgeving…

Arnoud, de vormgever zat met z’n oren te klapperen bij het onderwerp. Al jaren doet hij de vormgeving voor Happy View en voor mij, maar dit… De eerste keer dat we om de tafel zaten, uitte hij z’n scepsis over het hele onderwerp. Het kon niet. Dit ging te ver. Waarop ik zei: “We hoeven geen boeken te maken waar dingen in staan die mensen allemaal al weten. Dat heeft geen zin. Maar als je er niet achter kan staan, moet je het zeggen. Dan moet je het niet doen.”

En zo ging hij er toch mee aan de slag. Zij het wat sputterend. Vooral toen hij het verhaal over de leeuw op de voorkant meekreeg. Hij had een mooie afbeelding van een leeuw gevonden. Piek zag de leeuw en dacht: Hee, die ken ik niet. Ze knoopte er een gesprek mee aan. En deze leeuw vertelde wat hij kon doen voor het boek en de mensen, die het in handen kregen: Kracht geven. Ze schreef mij: “Kijk nu nog eens naar die leeuw, wat zie je?” Ik keek en nee maar, de leeuw zag er anders uit. Het was alsof hij opeens leefde, je tegemoet sprong vanuit het plaatje.

Toen kwam Apple ineens met Mac OS Lion. Potjandrie, wat zag ik nou? Dezelfde leeuw? Hij leek er sprekend op! “Dan nemen we toch een andere, geen punt,” zei Arnoud. “Nee, dat kan niet!” Deze leeuw had tenslotte net het boek z’n kracht gegeven. Dat was van de zomer. Het proces kwam even stil te liggen. Later bekende Arnoud dat dat hem echt even te ver ging….

En toch heeft ook hij uiteindelijk z’n kracht er aan gegeven en het boek gemaakt tot wat het nu is. Lekker duidelijk, toegankelijk, nuchter, jaja… En, het leukste van alles is dat hij gisteren 50 boeken kwam ophalen. Hij gaat het kado doen aan al z’n relaties…. Ook hij is er trots op. En bedankte ons achteraf voor de vrijheid die hij had gekregen om er iets moois van te maken. Ook voor hem was het blijkbaar toch de krent in de pap van het afgelopen jaar.

Van veel mensen hebben we al enthousiaste reacties gekregen. De inhoud, de vormgeving, de foto’s. Fotografen, voor zover aanwezig… bedankt!

Een van de enthousiaste reacties kwam van Recep (van Zenne, waar we de boekpresentatie hielden). Hij ontving het boek – als kadootje – toen hij ziek op bed lag. “Ik ben meteen beter!” liet hij weten. Hij nam het initiatief voor deze presentatie. En hij had gelijk. Dit moest maar eens gevierd worden. Vandaag gaat het boek officieel ‘de lucht in’ – de wereld in. Precies op deze dag, de 21-ste december, de kortste dag. Om een lichtpuntje te zijn, een reddingsboei, om het licht in onszelf aan te wakkeren. Het is niet nodig om in het donker te blijven rondhangen. “Met ballast op je rug kan je niet vliegen,” zegt de hommel. “Kijk naar het licht,” zeggen de dieren. De terugkeer van het licht… In dit boek ‘het recept.’

Bedankt dat jullie hier allemaal zijn, bedankt voor jullie bijdrage, op welke manier dan ook en Recep, bedankt voor het ontvangen van ‘het licht’ – voor deze gelegenheid om het boek te presenteren, je gastvrijheid en je enthousiasme.

En nog een laatste woord voor Piek: Gefeliciteerd, dat je al je eigen gesputter overwonnen heb. Wees maar lekker de stem van de dieren. Want – zoals de leeuw al zei: Ik kan brullen wat ik wil, maar ik word niet gehoord! Jij kan het verwoorden – wat de dieren te zeggen hebben. Doe het gewoon. Want ook al denk je soms van niet: Jij wordt wel gehoord! En gelezen… Go for it! Als ambassadeur voor de dieren heb je een schone taak! Brul ons allemaal maar wakker!

En laten we vanavond de terugkeer van het licht vieren! Met de dieren!

 

 

De Kerstperiode is bij uitstek geschikt om lekker een boek te lezen, nietwaar? In Finland is het een gewoonte dat men elkaar een boek geeft op kerstavond en alle nieuwe boeken verschijnen daar dan ook rond kerst.

Onze boeken krijgen ook wat extra aandacht in deze ‘donkere’ dagen, als lichtpuntjes om je aan te warmen.

Hier vind je een artikel over De Magische Gouden Ring.

En in het tijdschrift Spiegelbeeld staat een artikel over White Bull. Het ligt nu in de winkel.

Onze boeken kun je bestellen in de winkel, die vind je hier.

Het was geen vraag, maar een bekentenis. Iemand had een plan, ze wilde haar ouders weer tot leven roepen. Oei, daar zat ik dan met al mijn mooie verhalen over ‘alles kan’ en ‘creëren’ en ‘als je er maar in gelooft’.  Diplomatiek vroeg ik wanneer ze haar ouders was verloren, dat was al op jonge leeftijd. Ze wilde familie, best begrijpelijk, maar in plaats van vooruit te kijken en haar eigen familie ‘op te bouwen’ wilde ze dus terug wat ze kwijt was geraakt. En ze was ervan overtuigd dat dat kon.

Ze haakte af toen ik voorzichtig over ‘vrije wil’ begon, je kunt alles wensen en creëren, maar je gaat niet over het leven van anderen. Dat ging er niet in, ze wilde controle over het leven. Oei…

We mogen blij zijn dat de universele wetten zijn zoals ze zijn, bedacht ik me. Dat die vrije wil er is, dat we niet vanuit onze eigen behoefte het leven van anderen naar onze hand kunnen zetten.

Situaties accepteren zoals ze zijn, het is niet altijd makkelijk, maar wel nodig. Pas vanuit de vrijheid die acceptatie geeft, kan je werkelijk iets nieuws creëren. Niet vanuit een tekort, een gebrek, een gemis, want als dat de achterliggende motivatie is, creëer je meer van dat wat je mist. Non-acceptatie maakt het gemis alleen maar groter.

Op dit punt kan ik het boek van Gwendoline Remmerie aanraden: De kunst van accepteren. Haarfijn laat ze zien hoe iets in je belevingswereld verschijnt omdat het een doel dient. Het verschijnt op het toneel en kan weer verdwijnen als we ons ervan loskoppelen, in plaats van ermee te vechten of ons er slachtoffer van voelen, het proberen te veranderen, het niet accepteren. Het is niet mogelijk een gecreëerde situatie te veranderen, er is slechts iets mogelijk in de manier waarop we er naar kijken en dat zal de zogenaamde ‘realiteit’ veranderen. Het ‘probleem’ verdwijnt uit beeld als we het niet langer als ‘probleem’ ervaren, als we inzien dat het ons iets kwam leren, iets kwam laten zien.

Er is dus een ander level van waaruit alles wordt gecreëerd en gemanifesteerd. De waargenomen ‘realiteit’ is een weerslag daarvan. Op dat andere level is alles er, dus in zekere zin heeft deze dame gelijk met haar inzicht dat ook haar ouders er nog zijn. “Beyond” alles is er geen tijd en plaats, is er geen verleden en toekomst, geen ‘hier’ en ‘daar’, daar is alles. Daar is zij dus ook nog steeds een met haar ouders. Ergens…

Gemis maakt het onmogelijk dat zo te ervaren. “Er is geen onderscheid tussen jullie wereld en de ‘onzichtbare’ wereld van de spirits,” zei White Bull, “Wij zijn hier ook. Er is eenheid.”

Het is een prachtig voorbeeld, maar ook treurig natuurlijk, dat iemand het verleden probeert te herstellen. Door zo vast te houden aan het verleden, door het niet te accepteren zoals het is, kan je niet verder. Vanuit de ene situatie wordt de andere geboren. Vanuit de tegenstelling wordt de wens geboren. Vanuit de ervaring van een bepaald gemis, tekort of vanuit een bepaalde behoefte, ontstaat een wens. Die wensen zijn mogelijk om te manifesteren, als we begrijpen wat het werkelijk is wat we verlangen. Heelheid in onszelf, vrijheid, geborgenheid, liefde, vreugde, vrede… Dat kunnen we alleen in onszelf herstellen, niet in de buitenwereld. Dat kunnen we wensen.

Maar, wat me ook duidelijk wordt, de non-acceptatie en de behoefte tot controle over het leven, is precies wat ons dit kan leren. Vanuit het niet accepteren en het willen beïnvloeden, gaan we op onderzoek uit. En zo gaan we het ontdekken. Hoe anders zouden we er achter moeten komen?

PS: ‘De kunst van accepteren’ van Gwendoline Remmerie is ook bij Happy View te bestellen.

We kunnen altijd wel bezig blijven met het opruimen van obstakels en het verwerken van oud zeer, met onze angsten aangaan en ondertussen wensen en hopen, maar… Er is een snellere weg. Soms is het zelfs zo dat we door zo bezig te zijn met wat ons belemmert en tegenhoudt, zelf die obstakels juist in stand houden.

Dè manier waarop alles makkelijker gaat, is dat gaan doen wat diep van binnen in jou ‘roept’ als het ware. Die stap zetten waar je over twijfelt en waardoor al die obstakels juist zijn ontstaan. Dat wat je tegenhoudt, kan je wel gaan onderzoeken, maar je kunt ook gewoon gaan doen wat je ziel wenst. Daar hoef je niet lang voor te zoeken, het is er al. Het is in jou aanwezig om tot ontplooïng te komen. Je weet het al. Het is dat waar je altijd plezier in hebt, waar je goed in bent, waarvan je misschien denkt dat het niet goed genoeg is, maar dat denken is nou precies wat je niet nodig hebt.

Gewoon doen. Misschien denk je ‘ ja, maar daar kan ik mijn brood niet mee verdienen’ of maak je het op een andere manier ondergeschikt, maar dat is nou net het misverstand. Als je er mee bezig bent en je hebt er lol in, je geeft jezelf toestemming, dan gebeuren er wonderen. Zelfs al is het iets wat in eerste instantie geen enkel doel lijkt te dienen. Voor de een is het schrijven, voor de ander skeeleren, voor weer anderen misschien taarten bakken, communiceren met dieren of bomen of  zingen, alles kan. Waar het om gaat is dat je er lol in hebt, dat je ‘de stroom’ voelt. En die stroom neemt je mee. Die stroom lost vanzelf alle obstakels wel op. Bezig zijn en je goed voelen is belangrijker dan het resultaat, hoewel een doel wel helpt bij het maken van een keuze om iets te gaan doen.

Het geheim is dat het vanzelf op andere fronten aan het werk gaat. Als jij ‘in de flow’ zit, komt er van alles in de flow. Alles gaat mee bewegen. Je wordt altijd beloond als je luistert naar wat je ziel wil.